Η ΜΕΤΑΛΛΑΓΜΕΝΗ “ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ” ΤΟΥΣ, ΕΙΝΑΙ Η ΜΑΣΚΑ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ

Η Δημοκρατία «μας»

Γράφει ο Δημήτρης Κοκογιάννης

Η δημοκρατία είναι το πολίτευμα όπου η εξουσία πηγάζει από τον λαό, ασκείται από τον λαό και υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού.

Η αρχή αυτή που προέρχεται από τη διάσημη φράση του Αβραάμ Λίνκολν «government of the people, by the people, for the people» στην ιστορική του ομιλία στο Γκέτεσμπουργκ κατά τη διάρκεια του Αμερικανικού Εμφυλίου το 1863, έχει υιοθετηθεί ελαφρά παραφρασμένη και από το Ελληνικό Σύνταγμα στο άρθρο 1 στις βασικές του διατάξεις που καθορίζουν τη μορφή του πολιτεύματος:

1. Το πολίτευμα της Eλλάδας είναι Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία.

2. Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία.

3. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.

Τι από τα παραπάνω ισχύει στις μέρες μας;  Ας τα πάρουμε με τη σειρά:

Οι εξουσίες πηγάζουν από το λαό. Αυτό σημαίνει ότι τις εξουσίες ασκεί κυβέρνηση που θα πρέπει να έχει εκλεγεί δημοκρατικά από το λαό, ή μάλλον από την πλειοψηφία του λαού.

Συμβαίνει αυτό; Η απάντηση θα πρέπει να είναι καταφατική με μια επιφύλαξη. Πως απέσπασε η σημερινή Κυβέρνηση την ψήφο των πολιτών προκειμένου να αναρριχηθεί στην εξουσία; Με ψεύτικες υποσχέσεις που δεν υλοποίησε ούτε στο ελάχιστο, δεν αποδείχτηκε ικανή να διαχειριστεί την οικονομική κρίση που τόσο αυτή όσο και η προηγούμενη είχαν δημιουργήσει στη Χώρα, άρα είναι υπόλογη και καταδικαστέα καθώς εξαπάτησε τους πολίτες.

Οι εξουσίες υπάρχουν υπέρ του λαού και του Έθνους.

Αυτό σημαίνει ότι οι όποιες αποφάσεις θα πρέπει να είναι σε όφελος των πολιτών και του Έθνους.

Είναι ;; Μάλλον όχι. Αντίθετα όλα τα μέτρα που έχουν ληφθεί έχουν πλήξει σε βαθμό εξευτελιστικό το βιοτικό επίπεδο των πολιτών και έχουν δημιουργήσει ένα πισωγύρισμα εκατό και πλέον χρόνων.

Σε μια νύχτα και με μια μονοκονδυλιά δικαιώματα που είχαν κατακτηθεί με αγώνες και αίμα ήλθε μια «σοσιαλιστική» υποτίθεται κυβέρνηση και τα κατήργησε, σπέρνοντας την απογοήτευση και την ανασφάλεια σε ολόκληρο το λαό, υποθηκεύοντας το μέλλον του και στερώντας το όποιο δικαίωμα για όνειρα στη νέα γενιά.

Οι εξουσίες ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα;

Εδώ υπάρχει ένα μεγάλο ερωτηματικό, καθώς οι «ψηφισμένοι» με δόλια υφαρπαγή της ψήφου εθνοπατέρες, καταστρατηγούν τις διατάξεις του Συντάγματος, έχοντας εκ των προτέρων φροντίσει να θέσουν τους εαυτούς τους υπεράνω του ελέγχου, και ας λέει το Σύνταγμα στο άρθρο 4 ότι:

«Οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου».

Αυτοί ψήφισαν το άρθρο 62, σύμφωνα με το οποίο :

«Όσο διαρκεί η βουλευτική περίοδος ο βουλευτής δεν διώκεται ούτε συλλαμβάνεται ούτε φυλακίζεται ούτε με άλλο τρόπο περιορίζεται χωρίς άδεια του Σώματος. Επίσης δεν διώκεται για πολιτικά εγκλήματα βουλευτής της Βουλής που διαλύθηκε, από τη διάλυσή της και έως την ανακήρυξη των βουλευτών της νέας Βουλής.

Η άδεια θεωρείται ότι δεν δόθηκε, αν η Βουλή δεν αποφανθεί μέσα σε τρεις μήνες αφότου η αίτηση του εισαγγελέα για δίωξη διαβιβάστηκε στον Πρόεδρο της Βουλής.

Η τρίμηνη προθεσμία αναστέλλεται κατά τη διάρκεια των διακοπών της Βουλής.»

Έχουμε με λίγα λόγια μια συνταγματική εκτροπή ενσωματωμένη στο ίδιο το σύνταγμα, που κατάφωρα μαρτυρά την πρόθεση των πολιτικών να ανομήσουν και εκ προοιμίου να θεσπίζουν την απαλλαγή τους. Διαφορετικά τι νόημα θα είχε μια τέτοια διάταξη.

Και εδώ έρχεται το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο να ρίξει τη σφαλιάρα του στο πολιτικό μας σύστημα, καταδικάζοντας τη Χώρα σε πρόστιμο, δικαιώνοντας την προσφυγή του κ. Συγγελίδη κατά της πρώην συζύγου του πολιτικού κυρίας Αποστολάκη, καθώς η Βουλή δεν ήρε την ασυλία της σε μήνυση που είχε καταθέσει εναντίον της.

Γιατί λοιπόν να μας παίρνουν στα σοβαρά οι εταίροι μας στην Ευρώπη και αλλαχού, όταν γνωρίζοντας τα χάλια μας, εκμεταλλεύονται το περίεργο καθεστώς μας και μπορούν άνετα να μας «σερβίρουν» υποβρύχια που γέρνουν ή να παίρνουν προμήθειες «με το αζημίωτο» και να καλείται ο λαός να αποζημιώνει με τη ζωή του τις ανομίες των πολιτικών;;

Δεν είναι λοιπόν περίεργο το φαινόμενο του «γιουχαΐσματος» των πολιτικών εντός ή εκτός Ελλάδος, ακόμα και οι βιαιοπραγίες εναντίον τους.

Μια καλή λύση και ένδειξη «συγνώμης» αν μπορούσε να χαρακτηρισθεί έτσι, θα ήταν η κατάργηση των επίμαχων άρθρων 61 και  62 του Συντάγματος.

Το βρήκαμε tsoutsouneros