Ένας αρχαιοελληνικός χρησμός έλεγε ότι η πόλις θα χαθεί, όταν θα την κυβερνήσει είτε ο σίδηρος είτε ο χαλκός:

"ως χρησμού όντος τότε την πόλιν διαφθαρήναι, όταν αυτήν ο σιδηρούς φύλαξ ή ο χαλκός φυλάξη."

Πλάτων, Πολιτεία: 415c

Εύκολα μπορεί να καταλάβει πλέον τον χρησμό:
Οι πολιτείες χάνονται, όταν δεν κυβερνιούνται πια απ’ τους Νόμους, όταν δεν πρυτανεύουν πλέον οι αξίες κι η υψηλοφροσύνη, αλλά τ’ αγοραία αλισβερίσια κι η

θρησκεία του χρήματος.
Τι γίνεται, όμως, όταν την πόλιν φυλάσσουν τζερεμέδες, με την ανοχή, ασφαλώς, κατ’ όνομα πολιτών-ντενεκέδων;
Μόνον οι αθεράπευτα ηλίθιοι δεν έχουν αντιληφθεί πλέον τι παίζεται στο μπουλούκι της νεοελληνικής φάρσας. Αν θα μπορούσαμε να το συνοψίσουμε σε μια φράση, θα μπορούσε να ήταν η ακόλουθη:

"Τα 350 κουρεύονταν· τα 110 όχι!"

Το χρονικό της προαναγγελθείσης απάτης φαίνεται πως πλέον οδηγείται στην κορύφωσή του. Η φάμπρικα της απάτης είναι βασικά απλή: η κατ’ όνομα ελληνική κυβέρνηση συμφώνησε να ενεχυριάσει (κυριολεκτικά) την Ελλάδα, προκειμένου να διασφαλιστούν πολύ συγκεκριμένα, κι εν πολλοίς υπερεθνικά, τραπεζικά συμφέροντα.
Α, και τα funds. Να μην λησμονούμε τα funds, που, καθώς φαίνεται, αποτελούν πλέον "εθνικό διακύβευμα"…

Σαν αποτέλεσμα των…νεοπατριωτικών πολιτικών επιλογών της (θου Κύριε) σοσιαλιστικής κυβέρνησης, ολοκληρώνεται ένα άνευ προηγουμένου για ευρωπαϊκή χώρα κοινωνικοπολιτικό ολοκαύτωμα, που, με πρόσχημα απολύτως αναγκαίες κι επιβεβλημένες δομικές και θεσμικές αλλαγές, ισοπέδωσε κυριολεκτικά τη χώρα. Δεν μιλάμε εδώ για την τιμωρία των, κατά Πάγκαλο, "κοπριτών" του δημοσίου, μιλάμε για την υποδούλωση και τον εξευτελισμό της ελληνικής κοινωνίας στο σύνολό της, πλην βεβαίως του γνωστού και διαπλεκόμενου πολιτικο-εργολαβικού εσμού. Μέσα σ’ ένα προσεκτικά μελετημένο και μεθοδευμένο κλίμα προπαγανδιστικής-επικοινωνιακής τρομοκρατίας, το ένα πέμπτο σχεδόν των Ελλήνων βρίσκεται την στιγμή αυτή βυθισμένο στην αγωνία της ανεργίας. Όσοι "τυχεροί" εξακολουθούν να εργάζονται, βλέπουν, μέρα με την μέρα, να υποβιβάζονται στην κατηγορία του παρία, με "μισθούς" πείνας, ανύπαρκτα εργασιακά δικαιώματα και μεσαιωνικές συνθήκες απασχόλησης. Οι "απασχολήσιμοι" είναι ο νέος όρος του μετανεωτερικού "σοσιαλιστικού" προστάγματος. Νοικοκυριά βυθισμένα στην καθημερινή απελπισία της βιοπάλης, δεκάδες χιλιάδες χωρίς ρεύμα (!), αδυναμία εκλπήρωσης των πιο βασικών συνθηκών μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης, κατήφεια, αγωνία, τρόμος. Παράλληλα, η ελληνική οικονομία σε κώμα, κλινικά νεκρή: χιλιάδες λουκέτα σε μικρομάγαζα και μικροεπιχειρήσεις, κάθε οικονομική δραστηριότητα κρεμασμένη στον βρόγχο των αποπληθωριστικών επιλογών του "σοσιαλιστικού" γκουβέρνου, μια Ελλάδα που κυριολεκτικά "τινάζει τα πέταλα".

Κι όλα αυτά γιατί;

Για να διασφαλιστούν τα συμφέροντα κάποιων υπερεθνικών οικονομικών κέντρων εξουσίας!
Παντού, η κατ’ όνομα ελληνική κυβέρνηση έχει αποτύχει. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό, αλλά απέτυχε παντού! Κι αντί να παραδεχτεί την παντελή ανικανότητά της να διαχειριστεί μια, πολιτική κυρίως, κρίση, ρίχνει τις ευθύνες στους…ιθαγενείς, που δεν στέκονται στο ύψος των περιστάσεων και δεν αποδέχονται, παθητικά κι αγόγγυστα, το ξεπούλημά τους στο νεοφιλελεύθερο παζάρι. Δε κάθονται να τους μαρκαλίσουν ήσυχα, κουνιόνται…οι "κοπρίτες".
Βεβαίως, για όποιον έχει μνήμη, η στάση κι οι επιλογές της "σοσιαλιστικής" μας κυβέρνησης δεν θα έπρεπε να αποτελεί έκπληξη. Να σας θυμίσω απλώς ότι, κάποτε, οι "ιεροφάντες" του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα, κ.κ. Μάνος και Ανδριανόπουλος, συμπεριλήφθηκαν, τιμή και δόξη, στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ, απί αρχηγίας του σημερινού πρωθυπουργού· δεν ετέθη ούτε καν θέμα εκλογής τους με σταυρό προτίμησης. Αλίμονο… Από τότε ήταν πρόδηλη η νεοφιλελεύθερη στροφή του "εκσυγχρονιστικού" ΠΑΣΟΚ. Γιατί, στην πραγματικότητα, το ΠΑΣΟΚ είχε καταντήσει ένα νεοφιλελεύθερο ("σοσιαλίζον") πολιτικό μόρφωμα ήδη απ’ την εποχή Σημίτη. Όποιες φωνές αντίστασης υπήρξαν, ή υπάρχουν ακόμα, μέσα σ’ αυτόν τον χυλό περιθωριοποιήθηκαν και σταδιακά κατατάχθηκαν σε μια κατηγορία που ξεκινούσε απ’ τους "παλαιοκομματικούς" κι έφθανε μέχρι τους γραφικούς ή ακόμα και τους αντιδραστικούς.

Δεν θα ασχοληθώ με την ΝΔ, γιατί η ΝΔ ουδέποτε έκρυψε τις νεοφιλελεύθερες επιλογές της. Αλλά ούτε κι η παροιμιώδης ανικανότητα των κυβερνήσεων της ΝΔ είναι δα κάνα μυστικό. Άλλωστε, το ΠΑΣΟΚ εξελέγη μ’ ένα εντυπωσιακό εκλογικό ποσοστό το 2009, ακριβώς γιατί ο κόσμος "μαύρισε" τον πολιτικό θίασο της ΝΔ και, το θυμάται άραγε κανείς, γιατί το ΠΑΣΟΚ υποσχέθηκε "αλλαγή πλεύσης", κοινωνική δικαιοσύνη, ενίσχυση του κοινωνικού κράτους και του μέσου, λαϊκού, εισοδήματος, φιλολαϊκές και σοσιαλιστικές πολιτικές επιλογές.
Τι αποδείχτηκε;
Ότι ακολούθησε κι εφάρμοσε ακριβώς τ’ αντίθετα. Δεν ξέρω πώς το λέτε εσείς, αλλά στο δικό μου το χωριό αυτό το λέμε πολιτική απάτη και, τέτοιου είδους δημαγωγούς, πολιτικούς απατεώνες.

Τώρα, κανείς δεν πρέπει να χαϊδεύει τους πολίτες. Η δημοκρατία είναι κατ’ αρχήv υπόθεση ατομικής ευθύνης. Αν μας καταδυναστεύουν τζερεμέδες, πάει να πει ότι είμαστε, ο καθένας στο μέτρο της ευθύνης που του αναλογεί, πολίτες-ντενεκέδες. Τις επιλογές μας πληρώνουμε και τίποτ’ άλλο.
Κι αν κάποιος αναζητά ποια θα είναι η κάθαρση του "ελληνικού δράματος", γνώμη μου είναι ότι θα πάμε μέχρι τον πάτο του βαρελιού.
Λάθος! Στον πάτο είμαστε ήδη.
Θα σκάψουμε ακόμα παρακάτω, μέχρι που να ματώσουν τα νύχια μας για να σκάβουν το λαγούμι του εξευτελισμού μας. Κι ακόμα παρακάτω.

Μέχρι που η απελπισία θα ριζώσει στη βάση της κοινωνίας, μέχρι που η έκπληξη -κι εν πολλοίς το αφασικό σοκ- θα γίνει θυμός, οργή, έκρηξη. Την ημέρα που ο, πάλαι ποτέ, "νοικοκύρης" θα έχει πολλά περισσότερα να κερδίσει, παρά να χάσει, εξεγειρόμενος, την ημέρα που η κοινή συνείδηση θα ξεπεράσει τα (politically correct) τοτέμ της δήθεν μεταπολιτευτικής φαρσοκωμωδίας και θ’ αντιληφθεί της φάμπρικά της διαπλεκόμενης απάτης, τότε, όταν η αντίσταση στην τυραννίδα κι η μαχητική διεκδίκηση της αξιοπρέπειάς μας γίνει καθήκον του καθενός μας, μπορεί και να ξανακερδίσουμε τις ζωές μας πίσω.

http://youtu.be/bq-jfw6BZm4

"Τα χρόνια που μου έπιαναν τον κώλο"
Στίχοι: Γιώργος Κακουλίδης
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος

Τα χρόνια που μου έπιαναν τον κώλο
Τα είδα από μπροστά μου να περνούν
Εσύ να δένεις το σκυλί του κόσμου
Και ο μαύρος θίασος τη ζωή σου να ζητά

Φυγάς θεόθεν και αλήτης
Είμαι εδώ και ο χορός καλά κρατεί
Οι άλλοι χτυπάν τα χέρια τους στην κάσα
Καμιά φωνή από μέσα μου δεν ηχεί

Κι είναι εδώ αγαπημένε όλοι
Πουτάνες, λόγιοι, ιστορικοί
Οι ντόκτωρ Μάρκετινγκ μ’ ένα κοράκι
Τον τροβαδούρο της κακιάς στιγμής

Κι ενώ εκείνοι μπαίνουνε στο χώμα
Και θάβουν ο ένας τον άλλον στα ρηχά
Εσύ γελάς, τα νέα μου δείχνεις χρόνια
Τον κώλο μου που θέλουνε ξανά

Για την αντιγραφή,

Albatros
http://albatros-imerologia.blogspot.com/