ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ ΓΙΑ ΟΣΑ ΚΑΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΥΠΟΚΡΑΤΟΥΣ, ΑΛΛΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΦΟΒΟΥΜΑΙ ΓΙΑ ΟΣΑ ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΝ.

Πλήρης εωσφορικής αλαζονείας, αρμενίζων σε πελάγη αρχοντοχωριάτικου ναρκισσισμού, αθεράπευτα προσκολλημένος στην ξύλινη (και γι αυτό σαρακοφαγωμένη και σαθρή) κομματικοσυνδικαλιστική εκφορά «λόγου», ο πολιτικός πατέρας του εξαμβλώματος, που κατ’ ευφημισμόν απεκλήθη «Καλλικράτης», έδωσε στη δημοσιότητα «στοιχεία» για να «αποδείξει» την επιτυχία του φρανκεσταϊνικού πειράματός του, μπροστά στο οποίο ωχριούν τα όργια της Οθωνικής Αντιβασιλείας.

Μειώθηκε ο αριθμός των Δήμων, εξαφανίστηκαν οι Κοινότητες, καταργήθηκαν οι Νομαρχίες, περιορίστηκε δραστικά το πλήθος των (σφόδρα δυσφημισθεισών) δημοτικών επιχειρήσεων…  Τα «επιτεύγματα» της Κυβέρνησης του Μνημονίου εδράζονται στα πήλινα πόδια των στατιστικών εντυπώσεων:  είχαμε, χοντρικά, 1000 Δήμους (του «Καποδίστρια»), και τώρα, με τις υποχρεωτικές και βεβιασμένες και πρόχειρες και μίζερες συνενώσεις (του «Καλλικράτη»), έχουμε 300 (για την ακρίβεια 325).  Άρα «επιτύχαμε» μείωση κοντά στο 70%! – θριαμβολογεί το θαυμαστό παιδί του κομματικού σωλήνα.
Μέσα σ’ αυτή την πλαστή ευημερία των αριθμών τοπικές κοινωνίες ασφυκτιούν, ορδές λαθρομεταναστών αλωνίζουν, αυτοδιοικητικές παραδόσεις στραγγαλίζονται, προνοιακές δομές
διαλύονται, οικονομικές δραστηριότητες καταρρέουν, πτωχοί και πένητες πολλαπλασιάζονται, – αλλά και σχέδια «περίεργα» εξυφαίνονται.
Πράγματι:  ενώ ο κυβερνητικός αυτοθαυμασμός και αυτοϊκανοποίηση αγγίζουν την κορύφωση, εξυφαίνονται σχέδια, που όταν αρχίσουν να αποδίδουν καρπούς πολλοί «μαϊντανοί» έντρομοι θα μιλούν για «καταστάσεις μη αναστρέψιμες» – ενώ ο δράστης του «αρχιτεκτονήματος» θα έχει ήδη πορευθεί, στην καλύτερη περίπτωση, για τον «αγρόν του κεραμέως».
Μια ελάχιστη, ενδεικτική πτυχή αυτών των σχεδίων φανερώνει το μέγεθος της (στην καλύτερη περίπτωση) απρονοησίας των αυλικών του Γιωργάκι.
Εκεί ψηλά, κοντά στην πινέζα του χάρτη (σε μέρη μακρινά κι απρόσιτα για τις Αντουανέτες του
Υποκράτους), ακριβώς στα σύνορα με τη Βουλγαρία, ο διαβόητος «Καλλικράτης», με καποδιστριακή μαγιά, συνένωσε ούτε ένα, ούτε δυο, ούτε τρία, ούτε δέκα, ούτε είκοσι, αλλά πενήντα επτά (!!!), ναι: 57!!!, χωριά, και «δημιούργησε» ένα μειονοτικό Δήμο (Αρριανών), με έκταση 770.000 στρέμματα, και πληθυσμό πάνω από 18.000 κατ., με την απογραφή του 2001 (και σίγουρα πολυπληθέστερο με την πρόσφατη -ο Θεός να την κάνει!- απογραφή).
Πόσο σκόπιμο είναι να έχεις, σε τέτοιες ευαίσθητες περιοχές, τόσο μεγάλους και, κατά τις
κυβερνητικές εξαγγελίες, διοικητικά αυτοδύναμους και ισχυρούς Δήμους;  Η «σκοπιμότητα» φαίνεται και από τις προτεραιότητες του τοπικού άρχοντα, που, αξιοποιώντας τα πληθυσμιακά και άλλα μεγέθη με τα οποία τον προίκισε ο «Καλλικράτης», μπορεί, κατά την απόλυτη προσωπική επιλογή του, να προσλάβει, εκτός ΑΣΕΠ, ειδικούς συνεργάτες για να τον υποστηρίζουν στο έργο του.  Και σε ποια πρόσληψη προβαίνει;  Μήπως κάποιου μηχανικού, κάποιου γεωπόνου, κάποιου δασολόγου, κάποιου οικονομολόγου, κάποιου κοινωνικού λειτουργού, κάποιου πληροφορικάριου, κάποιου τέλος πάντων που θα μπορούσε να συμβάλει στην ανάπτυξη του τόπου;  Όχι!  Προσλαμβάνει Δημοσιογράφο-Επικοινωνιολόγο, πτυχιούχο του «Πανεπιστημίου Αιγαίου (Σμύρνη Τουρκίας)» (ναι για! Έτσι γράφει η εγκριτική απόφαση του αρμόδιου κρατικού εκπροσώπου). Τα σχόλια, οι συνειρμοί, οι απορίες, οι αναστεναγμοί ας μην γραφτούν εδώ.  Εδώ ας καταγραφεί απλώς το γεγονός.  Με την αυτονόητη υποσημείωση ότι ο εκλεγμένος τοπικός άρχων δεν πράττει τίποτε περισσότερο ή τίποτε λιγότερο απ’ ό,τι πράττουν οι υπόλοιποι καλλικρατικοί συνάδελφοί του.
Ο τοπικός δήμαρχος είναι απολύτως νόμιμος και -από τη δική του σκοπιά- μπράβο του!  Όμως υπάρχει και η άλλη σκοπιά.  Υπάρχουν κι αυτά που κυοφορούνται «μυστικά», αυτά που ζυμώνονται, αυτά που έρχονται…  Άραγε τα αντιλαμβάνονται, ή έστω τα ψυλλιάζονται τα καλόπαιδα του Γιωργακιστάν;
Αν όχι, είναι ανίκανοι να κρατούν το τιμόνι και πρέπει να αποσυρθούν πάραυτα.  Αν ναι, είναι επικίνδυνοι και 222 χρόνια* μετά πολλά μπορεί να (ξανα)συμβούν…
——————–
* όπως είναι (;) γνωστό, το διάστημα Ιουνίου-Ιουλίου 1789 ήταν πολύ οδυνηρό για μιαν άλλη αυλή… Για όσους δεν θυμούνται, το όνομα Αντουανέτα σίγουρα θα τους φρεσκάρει την μνήμη.
Ενδεχομένως δε, συνειρμικά, να οδηγηθούν και μέχρι την γκιλοτίνα.
οπωπητήρ

http://filotimia.blogspot.com/2011/06/blog-post_9279.html