Όχι ρε φίλε. Δεν σ’έχω πλάϊ μου. Σ’εχω απέναντι και θα σε τσακίσω.

Γράφει η Χριστιάνα

Και ξαφνικά, εκεί που είμαι έτοιμη να σβήσω την τηλεόραση που είναι ούτως ή άλλως ξεχασμένη στο mute κανένα δίωρο, βλέπω μια ωραία εικόνα. Δυναμώνω ασυναίσθητα την ένταση. Πρόκειται για διαφήμιση.
Βλέπω ένα παλιό διώροφο σπίτι με μικρό κήπο μπροστά. Είναι νύχτα. Τα φώτα στο ισόγειο είναι σβηστά. Στον πρώτο όροφο είναι φωτισμένα δύο δωμάτια. Κοντά σχετικά, αλλά όχι δίπλα.
Οικειότητα. Το πρώτο συναίσθημα. Γλυκούλι σπίτι, φέρνει από παλιά κτλ κτλ κτλ …..

Μετά, περιέργεια. Τι θέλει να πει ο ποιητής, γιατί το φως ανάμεσα στα δωμάτια δεν είναι ανοιχτό κτλ….
Ξαφνικά που λέτε, μπαίνει και ο ήχος. Από τη μία φωτισμένη μπαλκονόπορτα ακούγονται παιδικές φωνούλες που καληνυχτίζουν χαρωπά τους γονείς-και σβήνει το φως- , από την άλλη φωτισμένη μπαλκονόπορτα ακούχονται χαρωπές ενήλικες φωνές που καληνυχτίζουν τα παιδάκια -και σβήνει και αυτό το φως-.
Συνεπαρμένη από την αναβίωση του -Μικρό σπίτι στο λιβάδι- θεωρώ, μα την Παναγία σας μιλάω, ότι κάτι θέλει να μου πει το χαμόγελο του Παιδιού ή κάποια άλλη οργάνωση.
Αναμονή, όξυνση των αισθήσεων να αποδεχθούν το μήνυμα…..
Και τότε…. το αριστερό φως ανάβει εκ νέου και τα παιδάκια ουρλιάζοντας υπενθυμίζουν στους σβηστούς γονείς ότι χρειάζονται τέμπερες, καινούριες τσάντες, μολύβια, στυλό, χάρτες, διαστημόπλοια, αεροσκάφη, mp3, mp4, mp1000 κι ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε….
(Επειδή σε αυτό το σημείο έχασα μπάλα και ψυχραιμία ταυτοχρόνως συνεχίζω με προκαλούμενα συναισθήματα σε υποτιθέμενο τηλεθεατή, γιατί τα δικά μου δεν κάνει να τα πω).
Ταύτιση. Κουνάει το κεφάλι του ο δυστυχής μπαμπάς σκεπτόμενος τον επικείμενο Σεπτέμβρη…
Κορυφώνεται λοιπόν η ιστορία με ένα δυναμικό crescendo όπου τα παιδάκια ουρλιάζουν, οι γονείς απαντούν μοιρολατρικά και συγκαταβατικά, τα φώτα αναβοσβήνουν και ο υποτιθέμενος τηλεθεατής μας έχει αγκαλιάσει την τηλεόρασή του συμπάσχοντας.
Το τελειωτικό χτύπημα έρχεται όταν ένα από τα ουρλιάζοντα παιδάκια ζητάει σπαραξικάρδια και ρούχα γιατί…..έχει μεγαλώσει!!!!!!!!!!!!!!
Ενοχή….Στα πατώματα ο τηλεθεατής. Προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια του γιατί δεν πρόσεξε πόσο ψήλωσε το παιδί του.
Παγωνιά. Το παιδικό φωτάκι σβήνει. Το ενήλικο μένει ανοιχτό.
Τα δευτερόλεπτα κυλούν.
Ο τηλεθεατής αρχισε τα ουίσκια.
Και ξάφνου την ησυχία της νύχτας σκίζει ένα κατακόκκινο -φτιαγμένο- αυτοκίνητο.
Περνάει κάτω από το σπίτι.
Η νύχτα γεμίζει από την ανεπανάληπτη μελωδική ποιότητα γνωστού λαϊκού άσματος, κατάλληλα διασκευασμένου από γνωστή πολυεθνική αλυσίδα….
ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙΣ (ΕΜΕΝΑ) ΠΛΑΙ ΣΟΥ, ΕΧΕΙΣ (ΕΜΕΝΑ) ΜΗΝ ΤΟ ΞΕΧΝΑΣ….
Το φως των γονιών σβήνει απαλά.
Η ησυχία επανέρχεται στην γειτονιά.
Ο τηλεθεατής, αν δεν ήταν τόσο σούρα, θα είχε ήδη κάνει λίστα για τα σχολικά από τον Αύγουστο…
Η υπερβολή, είναι παντοδύναμο κι επικίνδυνο όπλο. Την χρησιμοποίησα εσκεμμένα, για να τους πολεμήσω και να τους ξεγυμνώσω με τον ίδιο τρόπο που προσπαθούν κι εκείνοι, χρόνια τώρα, να βιάσουν το πνεύμα μου, να μου το κάνουν χυλό, χρησιμοποιώντας σαν διόδους την όρασή και την ακοή μου.
Επενδύοντας μέσω της σατανικής οδού που καταλήγει στην ενοχή.
Το διαφημιζόμενο είδος είναι τυχαίο.
Το θέμα που πρέπει να επαναξιολογήσουμε είναι πως φθάνει η πληροφορία στον εγκέφαλό μας.
Μην τους υποτιμάτε.
Τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται και τίποτα δεν είναι αυτό που ακούγεται.
Βρίσκονται παντού και όλα τα δεινά μας ξεκινούν από το πόσο τους έχουμε ανοίξει την πόρτα (κομψά) του μυαλού μας να μπούνε μέσα….
Όχι. Δεν γουστάρω να σε έχω πλαϊ μου. Έχουμε πόλεμο και θα σε τσακίσω….