Τα μολυσμένα Αριστεία της Κυρίας Διαμαντοπούλου (θα φυλαχτούν ως ιερά κειμήλια, στο…υπόσχομαι Αννούλα)

Γράφει η Χριστιάνα

Δεν ξέρω αν σας την σπάνε τα Αριστεία και τα Βραβεία που παίρνουν στο Γυμνάσιο και το Λύκειο οι καλοί μαθητές.
Για να είμαι ειλικρινής, άποψη δεν έχω. Παίζομαι. Ώς μαθήτρια και μου άρεσε και το σνόμπαρα και μου την έσπαγε. Υγιής εφηβική αντίδραση. Όποια άποψη και να είχα εγώ όμως, το πλαίσιο της βράβευσης ήταν καθορισμένο, οι έπαινοι από τους καθηγητές δεδομένοι και το χαμόγελο του μπαμπά βάλσαμο.
Όποια υπογραφή υπουργού και να είχε ο έπαινος αυτός, ο μπαμπάς χαμογελούσε. ...

Είμαι βέβαιη γι αυτό. Ναι, ναι. Δεν τον θυμάμαι ούτε να κοκκινίζει, ούτε να μιλάει γαλλικά, ούτε να ψάχνει σαν τρελός έναν Γιαννάκη περιπατητή μεσημεριάτικο.
Πέρασαν τα χρόνια και μου έφεραν κι εμένα ένα Αριστείο. Το πρώτο μου Αριστείο. Ε, σαν πρωτάρα, ψιλοκαρφώθηκα. Λύγισα ολίγον ρε αδερφέ, χαμογέλασα με εκείνο το αποβλακωμένο ύφος του -για σφαλιάρες- γονιού.
Δεν έβριζα καλύτερα ταυτοχρόνως τον Χατζηγιάννη μαζί με την Amy- την συγχωρεμένη- , την θύρα 13 και τον έρωτά τους;
– Τι γελάς; Ρεζίλι έγινα!! Ο ( το όνομα του Γυμνασιάρχη που έδινε τους επαίνους) την ώρα που μου έδινε το βραβείο, μου είπε, -άντε, ποιος στην χάρη σου, θα έχεις και έπαινο υπογεγραμμένο από την Διαμαντοπούλου. Μην ξεχάσεις να τον κορνιζάρεις-. Άσε την ομαδική γιούχα από τα υπόλοιπα παιδιά. Πάρτο και κάντο κωλόχαρτο. Ούτε κωλόχαρτο γιατί είναι σκληρό. Κάφτο.
Τα παραπάνω λόγια είναι απολύτως αληθή και ειπωμένα από ένα παιδί που καλώς ή κακώς, αρίστευσε.

Αννούλα μου, Άννα μου καλή, Άννα μου κομψή, Άννα δεν είναι η βροχή, αυγά είναι και αν ο Θεός θελήσει, τα αυγά θα γίνουν…..μπιπ.
Άννα μου, που το παλληκαράκι σου, χίλια καλά να έχει επάνω του το παιδί, περιδιαβαίνει τας Ευρώπας, μελαχρινή μου Παναγιά που κατάφερες να κάνεις ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ τα πάντα, που μηδένισες γλώσσα, συνείδηση, ιστορία, καθηγητή, μαθητή, γονιό, που ακύρωσες το μπράβο, που ισοπέδωσες την προσπάθεια, που κλόνισες την επιβράβευση, που ξεφτίλισες την ιεραρχία, που ισοπέδωσες τον συμβολισμό, Άννα μου,που λες, είμαστε γυναίκες. Θυμόμαστε ΣΑΝ ΚΑΜΗΛΕΣ. Εκδικούμαστε ΣΑΝ ΥΑΙΝΕΣ. Δεν είμαστε αρσενικά κούκλα μου να πάρουμε σβάρνα τα πάντα κια να μείνουμε οι μισοί στο τέλος. Εμείς, πριν στην πέσουμε, θα ξέρουμε ακριβώς πόσες θα χάσουμε. Θα το έχουμε προαποφασίσει, συνυπολογίσει και απορροφήσει.

Σε θεωρώ, την πιο επικίνδυνη φυσιογνωμία της κυβέρνησης. Και θα γίνεις η πιο μοιραία. Κάποια πράγματα έχουν ιδιάζον ειδικό βάρος. Έγινες υπουργός Παιδείας ούσα Γυναίκα και Μάνα.
Τώρα θα θερίσεις τους καρπούς σου. Τους καρπούς που ΜΟΝΟΝ εσύ θα μπορούσες να σπείρεις, τόσο ανθελληνικά, διεθνιστικά και διχαστικά.
Θα έχεις να κάνεις με Ελληνίδες, Γυναίκες και Μάνες.
Θα τα πούμε στην δικιά μας γλώσσα πριγκηπέσσα μου.

Οι αρσενικοί ας αναλάβουν τους αρσενικούς.

Εσύ, είσαι δικιά μας.