Ο εκπατρισμός, η μεγαλύτερη από τις συμφορές.

olympiada 

Αγαπητή Ολυμπία, έπεσε στα χέρια μου ένα κειμενάκι της “αγανακτισμένης” που παρέμεινε δύο σχςδόν μήνες στο νοσοκομείο λόγω των χημικών της αποφράδας εκείνης Τετάρτης. Το παραθέτω, μήπως και το θεωρήσεις εναδιαφέρον και το ανεβάσεις.

                        Ο εκπατρισμός, η μεγαλύτερη από τις συμφορές.
                                        (Εκάβη του Ευριπίδη)
Περπατούσα στην οδό Πατησίων με μάτια κόκκινα από τα σφυξιογόνα, όταν σε μια κολώνα βλέπω μια διαφήμιση-εφιάλτη. Διαφήμιση του 1950. Της εποχής των “λευκών μαντηλιών” πούλεγε ο ποιητής. Τότε που ο λαός μας σπάραζε στο λιμάνι του Πειραιά, αποχαιρετώντας τα παιδιά του, που δεν θα ξαναγύριζαν από τα ...ξένα.
Η τωρινή διαφήμιση ήταν κάποιου γραφείου στον Πειραιά που “πρόσφερε” θέσεις εργασίας στον Καναδά και την Αυστραλία.
Τα κόκκινα  μάτια μου γέμισαν δάκρυα. Αρχισαν να κυλούν ασταμάτητα στο πρόσωπό μου. Το κάθε Ελληνόπουλο κείνη τη στιγμή πήρε την άγια μορφή του παιδιού μου.Εγινε δικό μου παιδί. Παιδί μου. “Γιέ μου, μη φύγεις” σκέφτηκα.Μη φας το δόλωμα του διαβολικού τους σχεδίου. Τι σούλεγα, λουλούδι μου ακριβό, από τότε που σε βύζαινα; Τα Ελληνόπουλα είναι τα καλύτερα παιδιά του κόσμου, σο΄θυλεγα.Αγόρια και κορίτσια Τα ζωγράφιζαν ο Πραξιτέλης κι ο Φειδίας.
Σούλαγα ακόμα πως η Μάνα Ελλάδα, που τη γονάτισαν οι αγιογδύτες με τα σκοτεινά τους σχέδια  σας έχει ανάγκη όλα σας, αλλοιώς θα πεθάνει απ΄τον καημό της.
Φιλότιμα παιδιά μου, άγγελοί μου, εγγόνια των μεγάλων προγόνων – Σωκράτη, Ηράκλειτο, Σοφοκλή, Αριστοτέλη, Λεωνίδα, Μέγα Αλέξανδρο…
Πατρίδα μου χιλιάκριβη, από τότε που σε δημιούργησε ο Πλάστης, με τις άνοιξές σου, τα καλοκαίρια, τις θάλασσές σου με την τόση ομορφιά που δεν  αντέχεται, με τα λουλούδια σου, τα βουνά , τις πηγές σου.
Ορμάνε όλοι πάνω σου, σαν τα αρπακτικά. Πότε βαστάς, πότε πέφτεις, άλλοτε πάλι αρμενίζεις στα βουνά σαν εκείνο το “Τρελοκάραβο” του Ελύτη. Αλλά πάντα τα βγάζεις πέρα. Με ό,τι καιρό.
Αγόρι μου, πώς θ΄αντέξεις να κοιτάς από τόσο μακρυά την Πατρίδα; Και στους βάρβαρους που θάρθουν, ποιοός θα φράξει το δρόμο; Κι εμένα, που γέρασα παλεύοντας με το γονιό σου να φτιάξουμε το σπίτι μας, ποιός θα με θάψει;
Μη φύγεις, παιδί μου. Μη φεύγεις, λουλούδι μου. Μου απόμεινε ακόμα μισό πιάτο φαγητό για το μεσημέρι κι ένα μήλο για το βράδυ. Ελα, θα τα μοιραζόμαστε. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα.
                                                                                                                             Η χιλιοδάκρυτη μάνα σου
                                                                                                                                         ΕΛΛΑΔΑ

Για την αντιγραφή Δύσπιστος