ΚΑΠΟΤΕ ΔΟΥΛΕΥΑ ΣΤΟ ΑΛΤΕΡ

Είμαι δημοσιογράφος και πριν από 5,5 χρόνια έφυγα από το ΣΤΑΡ το κανάλι  στο οποίο δούλευα και πήγα στο ΑΛΤΕΡ. Η μεταγραφή ήταν καλή, τα χρήματα καλά και το καλύτερο ήταν ότι θα έκανα αυτό που με ενδιέφερε , προσλήφθηκα ως κειμενογράφος, δηλαδή θα έγραφα κείμενα για εκπομπές. Οι ώρες που δούλευα ήταν βάρβαρες, από τις 8 το πρωί μέχρι το 8 το βράδυ , ρεπό είχα μόλις 2 το μήνα, δούλευα  Σαββατοκύριακα, ώρες ατελείωτες, πληρωνόμουν όμως  κανονικά και δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό μου τότε ότι κάτι πήγαινε στραβά στο συγκεκριμένο «μαγαζί».

Άλλωστε πριν φύγω από το ΣΤΑΡ ένα κανάλι  το οποίο θεωρούταν υγιές, από οικονομικής πλευράς , είχα κάνει το ρεπορτάζ μου για το ΑΛΤΕΡ. Είχα μιλήσει με συναδέλφους και μου είχαν πει τα καλύτερα, κανείς δεν είχε ενδοιασμό στην ...

πιάτσα μας , πριν από μόλις 5,5 χρόνια  ότι το ΑΛΤΕΡ ήταν καλό μαγαζί. Οι απολύσεις που έκανε ήταν ελάχιστες, οι συνθήκες όχι ιδανικές αλλά δεν υπάρχει και δουλειά με ιδανικές συνθήκες, και όλοι έλεγαν πως στο ΑΛΤΕΡ λεφτά υπήρχαν. Κι αυτό φαινόταν. Από τις εγκαταστάσεις, τα κτίρια, τα μηχανήματα, όλα ήταν τελευταίας τεχνολογίας κι όλα ήταν αυτό που λέμε πλούσια. Πολλά στούντιο, πολλά μοντάζ, πολλές κάμερες, πολλά κοντρόλ, πολύς κόσμος που δούλευε στο συγκεκριμένο κανάλι. Πολλές οικογένειες που έτρωγαν ψωμί από το συγκεκριμένο κανάλι.

Εγώ ήμουν από εκείνους που δούλευαν ατέλειωτες ώρες στον υπολογιστή γράφοντας και ξαναγράφοντας κείμενα , ερωτήσεις,  ψάχνοντας πληροφορίες  για τους καλεσμένους για τους οποίους ήμουν υπεύθυνη, εν πάση περιπτώσει αύτη ήταν η δουλειά μου.  Όμως είχα επαφή, γνώρισα πολύ κόσμο στο ΑΛΤΕΡ. Παιδιά που ήξερα από πριν και πάρα πολλούς συναδέλφους που τους γνώρισα εκεί. Μοντέρ, τεχνικούς στο κοντρόλ, οπερατέρ, ηχολήπτες, σκηνοθέτες, ανθρώπους που δούλευαν στο πολύπαθο τμήμα της παραγωγής, και φυσικά κι άλλους δημοσιογράφους. Συναδέλφους μου.

οι περισσότεροι από εμάς δουλεύαμε πολύ, δουλεύαμε ώρες κι ήταν εντυπωσιακό τουλάχιστον για μένα , το γεγονός ότι στο ΑΛΤΕΡ ότι ζητούσαμε σαν εκπομπή, σε επίπεδο γυρισμάτων, παραγωγής, γινόταν αμέσως. Άσχετα με  το πόσο κόστιζε. Κανείς ποτέ δε μας είπε να προσέξουμε, να μην χρεώνουμε το κανάλι γιατί υπήρχε πρόβλημα. Πριν από 2,5 χρόνια ουσιαστικά, για τους μη γνωρίζοντες, άρχισε να σκάει το θέμα του ΑΛΤΕΡ. Στις πρώτες απολύσεις που έγιναν απολύθηκα κι εγώ,  για άσχετους λόγους.  Δηλαδή για να μην παρεξηγηθώ, και για να καταλαβαινόμαστε, είχα γεννήσει το πρώτο μου παιδί, είχε κλείσει τον πρώτο χρόνο της ζωής του οπότε κι είχα ένα σχετικά μειωμένο ωράριο, κι όταν τέθηκε το ζήτημα επιστροφής μου στο ωράριο 8 το πρωί με 8 το βράδυ απλά πλέον δεν μπορούσα να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις του καναλιού και μέση λύση με την διεύθυνση δεν μπορέσαμε να βρούμε. Κι έτσι έμεινα μέχρι το τέλος της σαιζόν, όπως μου ζητήθηκε, και από λύθηκα όταν έκλεισε η τηλεοπτική σαιζόν. Χαιρετώντας φίλους συναδέλφους, συνεργάτες, βλέποντας και εισπράττοντας  πληθώρα συναισθημάτων.

Κράτησα λίγες επαφές από το ΑΛΤΕΡ. Άλλωστε όταν φεύγεις από το σινάφι σε ξεχνάνε εύκολα.  Βλέπω όμως τι γίνεται τους τελευταίους μήνες στο ΑΛΤΕΡ. Και μιλάω ακόμη περισσότερο με παλιούς συναδέλφους. Και δεν κρύβω ότι έχω χάσει την μιλιά μου από αυτά που μαθαίνω ότι συμβαίνουν. Σε ανθρώπους που γνωρίζω αλλά και σε πολλούς ακόμη που δεν έτυχε να γνωρίσω. Είδα την ανακοίνωση που έβγαλαν στο μπλόγκ τους ζητώντας τρόφιμα για οικογένειες που στην κυριολεξία ΠΕΙΝΑΝΕ και σοκαρίστηκα. Έμαθα για παιδιά μικρά που έχουν γεμίσει πληγές στον ποπό τους γιατί οι γονείς τους δεν έχουν να τους πάρουν πάνες και είναι με φασκιές, έμαθα για παιδιά που υποσιτίζονται , έμαθα για συναδέλφους που έχουν μείνει μισοί από την πείνα, έμαθα για άλλους που πούλησαν ότι είχαν και δεν είχαν για να καταφέρουν να περάσουν λίγο καιρό  μέχρι να δουν τι θα κάνουν, έμαθα για άλλους  που αγγίζουν τα όρια της κατάθλιψης  από το άγχος που τους βαραίνει με τα δάνεια τους όλα ανοιχτά, όλα σε εκκρεμότητα. Έμαθα για την βοήθεια που θα στείλουν συνάδελφοι από τον ΑΝΤ1 και τον ΑΛΦΑ σε τρόφιμα, γιατί μόνο τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης ζητάνε όχι χρήματα. Έχω πάθε ΣΟΚ από όλα αυτά που συμβαίνουν σε τόσες οικογένειες και που ο κόσμος δεν τα ξέρει . γιατί οι λοιποί  καναλάρχες σιωπούν και το θέμα του ΑΛΤΕΡ δεν «παίζει» στα ΛΕΓΟΜΕΝΑ μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Και σκέφτομαι πως αλλάζουν τα πράγματα, πως γυρίζουν, σε πόση αστάθεια ζούμε και πόση άγνοια έχουμε.  Θυμάμαι όταν πρωτοξεκίνησα, πριν από 15 χρόνια,   με πόσο δέος πρόφερα την λέξη «Ελευθεροτυπία». Θεωρούταν από τις πιο έγκυρες εφημερίδες, με μεγάλη αναγνωσιμότητα και με συντάκτες που οι περισσότεροι από αυτούς ήταν οι καλύτεροι στο ρεπορτάζ που κάλυπταν. Θεωρούταν από τα ιδιαίτερα καλοπληρωμένα μαγαζιά και χαριτολογώντας πολλοί έλεγαν πως όσοι δουλεύουν στην «Ελευθεροτυπία» θα πάρουν και σύνταξη από εκεί. Τόσο σίγουρο μαγαζί θεωρούταν, τόσο μεγάλο κι ασφαλές. Κι όμως  εδώ και μήνες οι συνάδελφοι της «Ελευθεροτυπίας» δίνουν το δικό τους αγώνα, μένοντας κι αυτοί απλήρωτοι και διεκδικώντας τα δεδουλευμένα τους σε ένα μαγαζί που απειλεί να κλείσει. Κάνοντας απεργίες, χάνοντας μεροκάματα, προσπαθώντας να βρουν κι εκείνοι μια άκρη με την διοίκηση. Κι άκρη στο δικό τους τούνελ δε φαίνεται. Φως δεν υπάρχει. Ο φόβος του λουκέτου έχει σκιάσει τα πάντα. Κι εκεί υπάρχουν συνάδελφοι που πεινάνε. Κι εκεί υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα και ζουν σε πλήρη ανέχεια. Αλλά δεν  έχω ακούσει τίποτε και για αυτούς .  Σε κανένα μέσο μαζικής ενημέρωσης δεν παίζει το θέμα της «Ελευθεροτυπίας».

Δεν πρόκειται να αγγίξω το θέμα γιατί συμβαίνουν αυτά. Τι έγινε στο ΑΛΤΕΡ, τι έγινε στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ. Αυτά είναι θέματα για τα οποία θα αποφανθεί σε κάποιες περιπτώσεις η δικαιοσύνη και σε άλλες το ίδιο το σινάφι μέσα από το ρεπορτάζ. Άλλωστε δεν έχω τις γνώσεις και τις πληροφορίες που χρειάζεται ένας δημοσιογράφος να έχει  για να μιλήσει για τα αίτια που οδήγησαν σε πτώση δύο διαφορετικά μεν αλλά ισχυρά μέσα ενημέρωσης. Και εκείνο που με τρομάζει ακόμη περισσότερο είναι ότι αυτή είναι μόνο η αρχή. Η πτώση της δημοσιογραφίας και των μέσων  έτσι όπως μέχρι σήμερα την ξέραμε έχει ξεκινήσει. Κι ακολουθούν κι άλλοι. Ήδη στον ΑΝΤ1 έχουν γίνει μειώσεις μισθών, στο ΣΤΑΡ ξεκίνησε μέσα στον Δεκέμβρη ο χορός των απολύσεων και με τον φόβο νέων απολύσεων οι εργαζόμενοι καλούνται να δεχθούν νέα μείωση στο μισθό τους. Στο ΜΕΓΚΑ επίσης ξεκινάνε τα όργανα για να μην αναφερθώ σε εφημερίδες και περιοδικά που οι εργαζόμενοι είναι μήνες απλήρωτοι.

Δε μπορώ όμως να μην σταθώ σε καθαρά  ανθρώπινο επίπεδο σε όλα όσα συμβαίνουν σε τόσες οικογένειες. Δεν μπορώ να μην μιλήσω για όλα αυτά που έχω μάθει ότι βιώνουν τόσοι συνάνθρωποι μου. Δεν μπορώ να μην μιλήσω για τα παιδιά τους που πεινάνε. Δεν μπορώ να μην  νοιώσω την απόγνωση τους , το θυμό τους , τη αδικία που τους βαραίνει για αυτά που άλλοι έκαναν στην πλάτη τους. Δεν μπορώ να μην θυμώσω με την σιωπή των υπολοίπων μέσων μαζικής ενημέρωσης.  Δεν μπορώ να μην ταυτιστώ μαζί τους γιατί κι εγώ άνεργη είμαι εδώ και 2,5 χρόνια. Δεν μπορώ να μην νοιώσω τον φόβο που νοιώθουν κι εκείνοι για όλα αυτά που τους συμβαίνουν.
Λυπάμαι για όλα. Κι ακόμη περισσότερο λυπάμαι για την αδυναμία μου να σταθώ δίπλα τους σε πρακτικό επίπεδο. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να γνωστοποιήσω έστω μέσα από το διαδίκτυο το ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ που αντιμετωπίζετε.

Μακάρι να μπορούσα να κάνω περισσότερα. Εύχομαι  καλές γιορτές σε όλους με την ελπίδα ο νέος χρόνος να φέρει κάτι καλύτερο, έστω κι αν αυτό είναι η επανάσταση.

Υ.Γ. Αξίζει να ρίξει κάποιος μια ματιά στο ρεπορτάζ με τίτλο “Έβαλαν φέσι 12 εκατ. € στα media και επέστρεψαν στις βίλες τους” της εφημερίδας  «Πρώτο θέμα» του συναδέλφου Δημήτρη Μαρκόπουλου για να καταλάβει τι άγριο παιχνίδι παίζεται στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης με το θέμα της διαφήμισης. Κατά κύριο λόγο  η διαφήμιση αποτελεί ίσως την μόνη πηγή εσόδων για τα μέσα ενημέρωσης και μπορεί η διαφημιστική πίτα να έχει πλέον πολλά κομμάτια λόγω της πληθώρας των μέσων αλλά όπως αποδεικνύεται στην πράξη αυτή η πίτα είναι εικονική γιατί το ανάλογο αντίκρισμα, σε οικονομικό επίπεδο, δεν υπάρχει. Κι έτσι σκάνε τα κανόνια στην αγορά κι έτσι χάνονται εκατομμύρια ευρώ κι έτσι καταστρέφονται ζωές κι άνθρωποι πεινάνε κι έτσι κάποιοι την γλιτώνουν.

Νάντια Τριανταφύλλου για το ΑΛΗΘΙΝΑ ΨΕΜΑΤΑ