Ο κύβος του ρούμπικ

Γράφει ο Bardamu

«Δεν είναι από την αρχή πουτάνας γιοί όσοι ασχολούνται με την εξουσία. Η Εξουσία είναι που τους κάνει» [«Ανήσυχοι νεκροί», Πάκο Ιγνάσιο Ταίμπο – Κομαντάτε Μάρκος].
Το αγαπημένο μου παιχνίδι – αν και ούτε της γενιάς μου είναι, ούτε είχα ποτέ την υπομονή να το φέρω από εδώ, να το φέρω από εκεί για να το λύσω – είναι ο κύβος του Ρούμπικ. Με συνάρπαζε πάντα που με κάποιον μαγικό τρόπο μέσα από μια χαώδη διάσταση χρωμάτων σε κάποια μελλοντική – ουτοπική στιγμή θα εμφανιζόταν σε κάθε πλευρά μονοχρωμία που θα προσέδιδε αρμονία στο τρισδιάστατο σύνολο. Ποτέ όμως δεν ...

τόλμησα ο ίδιος να του την προσδώσω ή τουλάχιστον να προσπαθήσω να του την προσδώσω. Μου έκανε εντύπωση φαίνεται αυτό το «χάος» από χρώματα, ίσως χτύπαγε καλύτερα στο μάτι απ’ ό,τι η αρμονία. Είχα σχεδόν καταλήξει να πιστεύω ότι ο λόγος που αγαπώ τον κύβο άπτεται ίσως της αισθητικής ή ακόμη-ακόμη και της μεταφυσικής!
Αλλά όχι βέβαια της πολιτικής. Ώσπου άκουσα κάποιον γνωστό μου να «παραδέχεται»
πόσα φάγανε από το Βατοπέδι οι «δεξιοί», στην παράταξη των οποίων τύχαινε να ανήκει και ο ίδιος, όχι ως κάποιο μεγάλο κεφάλι, αλλά ας πούμε ως κάποιος που μπορεί να έχει κάποια πληροφόρηση. Πρόθυμος να δεχτώ τα λόγια του, με σαφή προτίμηση προς τη Δεξιά – την παραδοσιακή εννοώ – και ο ίδιος, μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η ειλικρίνειά του. «Δύσκολο για κάποιον δεξιό να το παραδεχτεί αυτό, άλλωστε δεν δίνεται μια μάχη να αποδειχτεί ότι το συγκεκριμένο σκάνδαλο μόνο σκάνδαλο δεν ήταν και ότι ήταν και ο λόγος που έπεσε ο Κωστάκης?» είπα μέσα μου. Το κράτησα στο μυαλό μου, περισσότερο σαν μια τύψη για την κακιά δεξιά που τόσα χρήματα έφαγε, σαν το λεκέ από αίμα που σπίλωσε τη δεξιά μας χείρα. Από τότε που ειπώθηκε πέρασε αρκετός καιρός.
Πρόσφατα, πιο πρόσφατα, σε συζήτηση που είχα με άλλον γνωστό μου -Δεξιός και αυτός – μου εξέφρασε τις αμφιβολίες του για το κατά πόσο ο Ανδρέας πλούτισε παράνομα το 89. Περίεργα πράγματα. Ο καταστροφέας της Ελλάδος, για τους Δεξιούς, να του αναγνωρίζεται ελαφρυντικό στο όνομα της αντικειμενικότητας?
Όλα αυτά δεν μου κόλλαγαν καθόλου.
Ώσπου θυμήθηκα τον αγαπημένο μου κύβο και μια ατάκα από το Κοιμητήριο της Πράγας για τους Γάλλους όπου ο μισάνθρωπος παραχαράκτης εν πολλοίς λέει ότι είναι τόσο ματαιόδοξοι, τόσο αλαζόνες ώστε μπορείς εύκολα να τους γελιοποιήσεις, λέγοντάς τους π.χ. ότι οι Πολωνοί είναι μεγάλοι ψεύτες οπότε θα τους ακούσεις να λένε «εμείς είμαστε ακόμα μεγαλύτεροι!» ώστε να διεκδικήσουν τα πρωτεία – ακόμη και εκεί! Αυτό περιέργως μου θύμισε, κάπως αντεστραμμένα είναι η αλήθεια, τις ατάκες των Δεξιών γνωστών μου.
Μα τόση σπουδή να πάρουν αυτοί το μεγαλύτερο ευθύνης, να δείξουν ότι είναι πιο ένοχοι από τους Πασόκους κλπ κλπ? Γιατί να συμβαίνει αυτό? Στην περίπτωσή μας σίγουρα όχι λόγω αλαζονείας! Δεν βρίσκω το λόγο για τον οποίον κάποιος θέλει να δείξει περισσότερο «ζημιάρης» από κάποιον άλλον. Εκτός ίσως της βλακείας.
Λοιπόν τότε μου ήρθε! Σιγά μην θέλουν να σηκώσουν το σταυρό του μαρτυρίου για τις αμαρτίες των πασόκων οι δεξιοί και τανάπαλιν – δηλαδή οι πασόκοι των δεξιών. Απλά σαν άλλα αλεξικέραυνα αναλαμβάνουν – μερικοί όπως οι γνωστοί μου όχι συνειδητά αλλά μάλλον σαν καλά φερέφωνα – να τραβήξουν το ένα κόμμα πάνω του τους κεραυνούς που προορίζονται για το άλλο, ώσπου η κατάσταση να ηρεμήσει και τα σύννεφα να φύγουν μακριά, και το σύστημα να συνεχίσει ως έχει, μέσα από χιλιάδες χρώματα που δεν βγάζουν σε αρμονία!
Γιατί? Μα γιατί – ακριβώς όπως στον κύβο του ρούμπικ – τα κόμματα αυτά της μεταπολίτευσης έχουν τους χρήσιμους ηλίθιούς τους που σε επιτελικό ρόλο αποφορτίζουν την ατμόσφαιρα ώστε ποτέ να μην υπάρχει μονοχρωμία στην επιφάνεια της πλευράς αλλά αυτή να είναι διάσπαρτη από χρώματα ώστε το βλέμμα να χάνεται στις λεπτομέρειες.
Δεκαράκια: Ο «Δεξιός» δεν είναι διαφορετικός από τον «Πρασινοφρουρό». Έχει ψηφίσει να γαμηθεί η πατρίδα. Δυστυχώς στα τελειώματα δείχνει το αληθινό του πρόσωπο – όσο και αν δεν συνέβαλε στην καταστροφή όσο ο πρασινοφρουρός, έβαλε το λιθαράκι του, θα μπορούσε όμως την ύστατη στιγμή να αγωνιστεί για την πατρίδα παίρνοντας μια πρόσκαιρη άφεση αμαρτιών. Αυτό που θέλει πια είναι να παραχωρήσει τις καλές του υπηρεσίες στον πράσινο πιστεύοντας ότι και εκείνος την αντίστοιχη στιγμή θα κάνει το ίδιο. Γιατί όλοι είναι μέρος του συστήματος του χάους, ο καθένας με το χρώμα του.
Είναι όμως πολύ αργά. Για να αντιστρέψουμε τους όρους στους στίχους του T.S. Eliot
This is the way the world ends –έτσι τελειώνει ο κόσμος
Not with a whimper but a bang – όχι με λυγμό αλλά με bang.
Ο κόσμος τους θα τελειώσει όχι με ένα λυγμό αλλά με ένα βαρύ ήχο. Αποκεφαλισμού ίσως.
Βέβαια έχουν ήδη φροντίσει για την πιθανή χρεωκοπία. Τα χρήματά τους είναι έξω, αριστερών δεξιών κεντρώων και επί τα αυτά. Απλώς πρέπει να γνωρίζουν και οι ίδιοι ότι τα σώματα τους είναι ακόμη μέσα στην πατρίδα. Και όταν αρχίσει να πέφτει το ξύλο δεν θα το γλιτώσει κανείς τους. Γιατί ο κύβος του ρούμπικ δεν θα έχει μεν λυθεί αρμονικά αλλά ο ταύρος στο υαλοπωλείο τους δύσκολα θα ξεχωρίζει χρώματα πέρα από εκείνο του αίματός τους.
Για να τελειώνουμε με αυτούς θα αφήσω να υπερθεματίσουν οι Clash στο Guns of Brixton:
The money feels good
And your life you like it well
But surely your time will come
As in heaven, as in hell.
Υ.Γ. Σε μας τι θα μείνει? Η αξιοπρέπεια και ο κύβος του ρούμπικ να περιμένει επιτέλους να λύσουμε το μυστήριο του με τα δικά μας χέρια.