Μάτια ερμητικά σφιχτά

γραφει ο αρισταρχος

Όταν ήμουν μικρός και μου ερχόταν μια ατυχία έκλεινα σφιχτά τα μάτια και ευχόμουνα μόλις τ’ ανοίξω να έχουν λυθεί όλα ως δια μαγείας. Και ήταν μαγεία. Αυτά τα δύο τρία δευτερόλεπτα με κλειστά τα μάτια ήταν λουσμένα στην ηρεμία και την εσωτερική λευτεριά. Κάτι ας πούμε σαν γιόγκα.

Αυτά όταν ήμουν μικρός. Τώρα, ξέρω πως όταν ανοίξω τα μάτια μου τα προβλήματά μου απλά θα έχουν επιμηκυνθεί, επιβαρυνθεί κατά δύο-τρία δευτερόλεπτα. Αυτό το ενδιάμεσο απειροελάχιστο διάστημα δεν συνεχίζει πλέον να αποτελεί χαλάρωση, μάλλον το αντίθετο .

Κουρασμένος απίστευτα από τον συνεχή βομβαρδισμό των ΜΜΕ για τσουνάμι αυξήσεων τον Ιούνιο, μειώσεις μισθών και συντάξεων, ακυβερνησία, και στρατόπεδα συγκέντρωσης επιχείρησα να βάλω σε δοκιμασία την αντοχή μου με κάτι περισσότερο. Παρακολούθησα του Τσίμα την εκπομπή  “Έρευνα”…

Ψυχοπλακώθηκα, αλώθηκα, διαλύθηκα. Γνώριζα τα συμβαίνοντα στην Βουλγαρία από μια επίσκεψη για δουλειά που είχα κάνει πριν δυό χρόνια. Άλλο αυτό κι άλλο ν’ ακούς την γυναίκα των 65-70 χρονών να σου λέει για σύνταξη 70ευρώ για πείνα, κρύο, ανέχεια. “Πέρασα τον χειμώνα χωρίς θέρμανση”.

Το χειρότερο όμως ήταν η αποτύπωση μιας φοβερής αλήθειας, μιας συγκλονιστικής αποκάλυψης. “Ο Βούλγαρος δεν γελάει πιά!”

Η πρόγευση ξεκινούσε από την Ροδόπη με τις μειώσεις των μισθών και τις απομειώσεις του εργατικού δυναμικού σε τεράστια μεγέθη. Από 17.000 εργαζόμενους σε 800! Από 1500ευρώ σε 950! Και τον εργοδότη να αποκαλύπτει πως η μείωση του μισθού δεν λύνει το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας ξεβρακώνοντας έτσι τον αχώνευτο Τόμσεν και ρίχνοντάς τον στον καιάδα της ανυποληψίας.

Έκλεισα τα μάτια μου για δύο-τρία δεύτερα και όταν τα άνοιξα βρισκόμουν πάλι εκεί με τα προβλήματα γερασμένα κατά δύο-τρία δεύτερα. Τίποτε δεν άλλαξε. Μόνο …

Μόνο μια εικόνα σ’ αυτό το μικρό διάστημα. Μια εικόνα, κυκεώνας εικόνων, fractals. Παρελθόν της δεκαετίας του πενήντα με την μικρή ξυλόσομπα στη μέση του μικρού σαλονιού με αναπνοές ν’ αχνίζουν και για μεσημεριανό ψωμί, ελιές, ντομάτα και πολύ όρεξη.

Ενσταντανέ από την πολύπαθη δεκαετία του εξήντα με αγώνες νεανικούς. Με την ποιότητα ζωής να μας ακολουθεί από απόσταση είκοσι χρόνων. Αλλά ο δρόμος έβγαζε κάπου . Το βλέπαμε, το νιώθαμε και γι αυτό αγωνιζόμασταν.

Μια εικόνα του εβδομήντα μεταπολιτευτική ύστερα από ένα επτάχρονο διάλειμμα-δοκιμασία θεσμών και αξιών. Μια δεκαετία ζωηρή και ελπιδοφόρα ντυμένη με το καινούριο το φρέσκο, την αλλαγή.

Οι επόμενες δύο δεκαετίες “φτιαγμένες” από την παρουσία του Λαού στην εξουσία και του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση και την δεξιά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Και τα ξωτικά λεύτερα να αλώνουν δημόσιο, χρηματιστήρια, συνδικαλισμό. Μια εποχή που μοιράζονταν δωράκια για “εξυπηρετήσεις” μισθωτών υπηρεσιών. Και η δημιουργία μιας τάξης κίβδηλης, ψεύτικης, δήθεν μεσαίας.

Η προτελευταία εικόνα της τελευταίας δεκαετίας με φούσκες, φανφάρες, απάτες. Ένας ψεύτικος παράδεισος τυλιγμένος στο απαστράπτον σελοφάν μιας Ολυμπιάδας και παραδομένος στην μοιραία του πορεία προς την καταστροφή.

Και η καταστροφή ήρθε στις αρχές της δεύτερης δεκαετίας  της τρίτης χιλιετίας με μαυρισμένα πρόσωπα και ψυχές παραδομένα στην εκδικητική μανία αυτών που απέτυχαν με βία και όπλα να υποτάξουν την ψυχή και το πνεύμα μας πριν εβδομήντα χρόνια. Και συνεχίζουν να αποδεικνύουν ποιοι πραγματικά είναι  αρνούμενοι την αναποζημείωτη αισχρή εγκληματική τους ενέργεια σε άμαχο πληθυσμό έστω και με χρήματα.

Και το πετυχαίνουν χάρις στην αναξιότητα και ιδιοτέλεια ηγετίσκων μας και ανεγκέφαλων χειροκροτητών τους που διέβρωσαν όλο το  κοινωνικοπολιτικό σύστημα με πραγματικό στόχο διάσωσης εαυτούς και τράπεζες. Χάρη στην δική μας αποχαύνωση, μεμψιμοιρία και τον μεγάλο φόβο, σ’ αυτόν ποντάρουν, την επιστροφή στην φτώχεια του πενήντα. Δυστυχώς αυτός ο δρόμος οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια εκεί.

Χάθηκε ο παράδεισος των λίγων δευτερολέπτων με μάτια ερμητικά σφιχτά, και μαζί του χάθηκε ο ανθρωπισμός, η ελπίδα. Το διάλειμμα τελείωσε και …στα καφενεία έμειναν μόνο οι μεγάλοι, και μια παραφρασμένη παροιμία.

Φτωχοί-πλούσιοι όλοι εύποροι, με ευκολία πρόσβασης σ’ όλα τα βιοτικά επίπεδα και όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Γίνεται;

Και η μεγάλη θλιβερή διαπίστωση  **Ο Έλληνας δεν γελάει πιά**

Αν αυτός ήταν ο στόχος σας, εσείς οι από του Μαξίμου κυβερνώντες, να μας εξισώσετε με τους Βούλγαρους, έ τότε αποτύχατε!

Αύριο θα είμαστε πολύ πολύ χαμηλότερα απ’ αυτούς, προς μεγάλη σας δόξα και τιμή! Και ίσως σε κάποιο BAR στο Πετρίτσι ο ευρηματικός ιδιοκτήτης να γράφει “Προσεχώς Ελληνίδες” (Έτσι άρχιζε το αφιέρωμα. Με το Bar στην Λάρισα, αλλά με Βουλγάρες)

αἰέν ἀριστεύειν