Η ΑΠΑΤΗ ΤΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΚΡΙΣΕΩΝ

 

Αν  διερευνήσουμε  σε  βάθος  τα   φαινόμενο  των  οικονομικών
κρίσεων  και  θελήσουμε  να  βρούμε  την  γενεσιουργό  τους  αιτία,
θα  διαπιστώσουμε  ότι  όλες  οι  μεγάλες  κρίσεις  είναι
σχεδιασμένες  από  ένα  παγκόσμιο  κέντρο  αποφάσεων,  όπως  π.χ.  η
περίπτωση  του  κραχ  1929  και  η  σημερινή.

Αυτό  το  κέντρο  σκοπό  έχει  την  καταλήστευση   της  εργασίας  και
την  ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ  ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ.  Χρησιμοποιεί  ως  μοχλούς  δύο  βραχίονες.

1.      τις  ιδιωτικές  τράπεζες  ( Διεθνείς  και  εγχώριες )  μαζί  με
τους  ομίλους
αξιολόγησης  της  πιστοληπτικής  ικανότητας  των  χωρών  π.χ. moody is  ,
standard & pours .
2.      Τά  χρηματιστήρια ( αξιογράφων, εμπορευμάτων, νομισμάτων  κ.τ.λ.)Το

Το  σατανικό  αυτό  ‘ χέρι ΄΄χρησιμοποιεί   τους  παραπάνω
οικονομικούς  θεσμούς  για  να  στρεβλώνει  τις  οικονομίες  των
χωρών- Λαών  και  να  ληστεύει  την
εργασία  τους.
Παρεμπιπτόντως  και  παρενθετικά,  να  αναφέρουμε  ότι  ως  θεσμός  το
τραπεζικό  σύστημα  διά  των   Κεντρικών  Τραπεζών  μόνον,  αλλά  και
του  χρηματιστηρίου  αξιογράφων  υπό  αυστηρό  έλεγχο  της  επιτροπής
κεφαλαιαγοράς  του  χρηματιστηρίου   ( με  συναλλαγές  σε  απλές
αξίες  και  όχι  σε  περιπλεγμένα  προϊόντα  όπως  π.χ.  δομημένα
κ.τ.λ. ) συμβάλλουν,  ως  εργαλεία  στην  οικονομική  λειτουργία.
ΟΙ  σχεδιασμένες  λοιπόν,  οικονομικές  κρίσεις  αρχίζουν  πάντα  από
το  χρηματοπιστωτικό  σύστημα.  Αρχικά  υπάρχει  ένας  μεθοδευμένος
περιορισμός  της  ρευστότητας ,  μικρής  τάξης  μεγέθους,  πού  με
την  πάροδο  του  χρόνου  βαίνει  αυξανόμενος,  με  αποτέλεσμα  να
υπάρχει  στέρηση  χρηματικών  κεφαλαίων  και  δημιουργία  ύφεσης.
Όπως  ακριβώς  όταν  ο  ανθρώπινος  οργανισμός  χάσει  αίμα.  Εδώ  το
αίμα  για  την  οικονομία  είναι  η  κυκλοφορία  του  χρήματος,
αποτέλεσμα  της  οικονομικής   συρρίκνωσης  είναι  το  κλείσιμο
εργοστασίων,  βιοτεχνιών,  εμπορικών  καταστημάτων  κ.τ.λ.  με
επακόλουθο  την  ΑΝΕΡΓΙΑ.
Ως  εκ  τούτου  τα  κεκτημένα  δικαιώματα  της   εργασίας  υποχωρούν
( ωράρια, άδειες, αργίες, συμβάσεις  εργασίας  κ.τ.λ. ).  Αυτά  τα
δικαιώματα  πού  έχουν  αποκτηθεί  με  θυσίες  και  αίμα .
Η  σημερινή  παγκόσμια  οικονομική  κρίση  ( πού  κατά  την  γνώμη
μας  δέν  θά  ανακάμψει  αν  δέν  αλλάξει  το  οικονομικό  σύστημα )
είναι  ΔΟΜΙΚΗ.
Πράγματι,  αφού  θεωρούμε  και  δεχόμαστε  όλοι,  την  ψευδή  και
απατηλή  κατάσταση  της  εμπορίας  τού  χρήματος  διά  των  ιδιωτικών
τραπεζών (ΤΟΚΟΣ)  καί  τήν  συμμετοχή  τους  στό  χρηματιστήριο ( δέν
πρέπει  οι  τράπεζες  νά  εισάγονται  στο  χρηματιστήριο  αξιών )
δηλαδή  τζογάρισμα   επί   των  μετοχών  αλλά  προ  πάντων  τού
Νομίσματος,  σάν  νά  είναι  εμπόρευμα. ) Επόμενο  είναι  Η  ΕΡΓΑΣΙΑ
να  χειραγωγείται  και  κατ’ επέκταση  να  ληστεύεται .
Οι  ίδιοι  οι  απατεώνες,  άθελά  τους,  το  ομολογούν,  όταν  λένε
μέ  τά  φερέφωνά  τους,  ΄΄ η  κρίση  από  χρηματιστηριακή  και
χρηματοπιστωτική  θα  επεκταθεί  και  στην  πραγματική  οικονομία ΄΄.
Δηλαδή  η  άλλη,  τού  τζογαρίσματος,  είναι  ψεύτικη.
Αυτοί  οι  ίδιοι   ήταν  καί  οι  δημιουργοί  της  οικονομικής  κρίσης
του  1929, η  οποία  έληξε  το  1945  ουσιαστικώς,  μετά  τον  Β΄
παγκόσμιο  πόλεμο,  πού  στοίχισε  60  περίπου  εκατομμύρια  νεκρούς,
με  όλες  τις  υλικές  συνέπειες.
Αλήθεια !  ποιός  χρηματοδοτούσε  την  βιομηχανία  Κρούπ  της
Γερμανίας  του  Χίτλερ;
Επομένως  καί  η  σημερινή  κρίση  είναι  ΑΠΑΤΗ.  Είναι  τεχνητό
κατασκεύασμα  των  ιδιωτικών  τραπεζών,  πού  ενεργούν  βάσει  εντολών
πού  λαμβάνουν  από  το  αόρατο  ΄΄χέρι΄΄( adam smith )
Mε  αυτά  τα  λίγα  πού  αναφέραμε,  θέλαμε  να  δείξουμε  την
γενεσιουργό  αιτία  των  προκαλουμένων  οικονομικών  κρίσεων,  υπάρχει
όμως  μια  απατηλή  εντύπωση,  ότι  οι  οικονομικές  κρίσεις  είναι
δήθεν  νομοτελειακές,  ο  Ρώσος  καθηγητής  οικονομικών,  Nikolai
Condratieff,   επεσήμανε  και  περιέγραψε  αυτές  τις  οικονομικές
κρίσεις  πού  ανά  50ετία ή  60ετία  θα  επαναλαμβάνονται   στο
καπιταλιστικό  σύστημα  ως  μεγάλοι  οικονομικοί  κύκλοι.
Θίξαμε  περιληπτικά  την  ΄΄ ουσία ΄΄  του  προβλήματος  της  ΑΠΑΤΗΣ
του  φαινομένου   των  οικονομικών  κρίσεων.  Αλλά  εδώ  είναι
διαπιστώσεις  και  περιγραφή  μίας  πραγματικότητας  μόνον,  χωρίς
επεκτάσεις , διότι  το  θέμα  είναι  απέραντο.  Θα  πρέπει  όμως  σε
προσεχή  μας  σημειώματα  να  αναπτύξουμε  και  τον  ΄΄ μηχανισμό ΄΄
παραγωγής  οικονομικών  κρίσεων,  όπως  π.χ.  την  περίπτωση   των
ιδιωτικών   τραπεζών  και  τις  παρενέργειες  πού  προκαλεί  η
εισαγωγή  τους  στο  χρηματιστήριο.

Χρίστος   Α. Αθανασόπουλος