H τεράστια δύναμη του αδύναμου κρίκου

Toυ Ηλία Καραβόλια, 30/5

Σχεδόν όλοι στον πλανήτη περιμένουν την δραχμή( εδώ και δύο χρόνια τώρα…), μετά έρχεται η….. διάλυση του ευρώ, μετά το παγκόσμιο νόμισμα, και έπεται συνέχεια. Τα δε δελτία ειδήσεων στα ελληνικά ΜΜΕ, αλλά και οι αναλυτές των ξένων πιστωτικών κολοσσών παίζουν τα παιχνίδια τους( με ανακοινώσεις, εκθέσεις, αναλύσεις)
Όμως καλό είναι να ζυγίσουμε τα πράγματα σωστά και να προβάλλουμε τις ψύχραιμες, ορθολογικές και τεκμηριωμένες απόψεις. Φυσικά,θα πεί κάποιος , είναι επίσης τεκμηριωμένο ,χρόνια τώρα, το ότι δεν ‘βγαίνει’ το χρέος μας. Άρα, λέει η κοινή λογική
κάποια στιγμή χρεοκοπούμε ή/και, μας πετάνε έξω από την ευρωζώνη, αφού δεν κάναμε τίποτα σχεδόν από αυτά που ζητούσαν τα μνημόνια για να παίρνουμε νέα δανεικά . Πως γίνεται όμως και η εμφανώς χρεοκοπημένη Ελλάδα ό, σο περνάει ο καιρός, αντί να χρεοκοπεί επιτέλους ή να παίρνει τον δρόμο της εξόδου απο το ευρώ , αυτή τελικά να κρατάει στα χέρια της την τύχη της ευρωζώνης; Μήπως μας διαφεύγει κάτι σημαντικό;
Από τις δεκάδες αναλύσεις που κυκλοφορούν καθημερινά , προσωπικά ξεχώρισα ελάχιστες οι οποίες να τεκμηριώνουν το παράδοξο της ισχύος που πηγάζει από την προφανή αδυναμία της χώρας μας. Ο Rajan Menon, καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο του Lehigh( Πενσυλβάνια, ΗΠΑ) έγραψε πριν λίγες μέρες στην Huffington Post, κάποιες ορθολογικές απόψεις, μέρος των οποίων θέλω να παραθέσω ,διότι καλό είναι να κατανοήσουμε την πολιτική διάσταση του προβλήματος Ελλάδα, και μετά να εισερχόμαστε στην προφανή οικονομική διάσταση. Κοινώς: προτιμότερο είναι αυτή την εποχή να ακούμε πολιτικούς αναλυτές , με κύρος και διεθνή εμπειρία, παρά οικονομολόγους-ειδικά νομπελίστες- και πληρωμένους αναλυτές ισχυρών οίκων χρήματος.
Λέει λοιπόν ο Menon ότι : ΄΄ Ήταν λογικό η εμμονή στην λιτότητα να χάνει έδαφος, ενώ ιδέες όπως η έκδοση των ευρωομολόγων να κερδίζουν έδαφος .Ο αληθινός λόγος για την αλλαγή στον οικονομικό διάλογο δεν είναι η δύναμη της Γαλλίας – είναι η αδυναμία της Ελλάδας. Όσο μη δημοφιλής κι αν είναι η ιδέα των ευρωομολόγων για τη Γερμανία και τους ομοϊδεάτες βορειότερους εταίρους, δεν μπορεί να αγνοηθεί ένα βασικό γεγονός, ότι στο πλαίσιο της σύστασης του ευρώ το 1999, τα προβλήματα της Ελλάδας έγιναν προβλήματα και για κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα στην ευρωζώνη. Όσο συσσωρεύονταν λοιπόν τα προβλήματα της Ελλάδας, το ίδιο θα γίνονταν παντού. Αυτό συμβαίνει μέχρι και σήμερα…’’
Προφανώς κατανοούμε την βασική αιτία συσχέτισης που υπονοεί ο καθηγητής: ευρώ και αλληλεπίδραση τραπεζικών και εμπορικών ροών χρήματος .Τώρα ,όσον αφορά το περίφημο ακρωνύμιο της τρομολαγνείας που επικρατεί σκόπιμα στα διεθνή ΜΜΕ( Grexit), δηλαδή την εκδίωξη της Ελλάδας από την ευρωζώνη, ο καθηγητής επισημαίνει ότι : ΄΄ Κανένας αξιωματούχος της ένωσης ή ειδικός πιστεύει στην πραγματικότητα ότι οι συνέπειες ενός τέτοιου ενδεχομένου μπορούν να προβλεφθούν, να υπολογιστούν και να ελεγχθούν. Δεν ακριβολογούν όσοι μιλάνε με συγκεκριμένους αριθμούς. Μια αποχώρηση ή εκδίωξη της Ελλάδας θα είναι απρόβλεπτη, ανεξέλεγκτη και με μακροπρόθεσμες επιπτώσεις΄΄ Και είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα του, που αποτυπώνει τη σχέση της Ελλάδας με την υπόλοιπη ευρωζώνη. “Εάν κάποιος σου οφείλει 1.000 δολάρια, τον κρατάς από το λαιμό – εάν σου οφείλει 1 εκατ. δολάρια σε κρατάει εκείνος”…

Θα προσθέσω μια σύντομη αλληλουχία σκέψεων, οικονομικής φύσεως : με το χρέος μας να εκτιμάται γύρω στα 360 δισ. ευρώ, εάν η ‘Ελλαδίτσα’ φύγει από το ευρώ, πολλές ευρωπαϊκές τράπεζες και χώρες θα χάσουν πάρα πολλά χρήματα, το bank run θα πολλαπλασιαστεί με ρυθμούς ανεξέλεγκτους και προηγουμένως, το κόστος δανεισμού για τις άλλες μεγαλύτερες ( Ισπανία, Ιταλία) προβληματικές χώρες θα πάει στα ύψη, με συνέπειες άμεσες στην διατραπεζική αγορά και στο εμπόριο. Θα απαιτηθούν απύθμενες δεξαμενές ρευστότητας από τους φωστήρες του Eurogroup, ώστε να μαζέψουν τα πράγματα…
Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι οφείλουμε να αλλάξουμε τα χρόνια κακά μας, σε κράτος, οικονομία, θεσμούς, νοοτροπία. Αλλά οι εταίροι πιστωτές μας, που λένε ότι ‘θέλουν’ σώα την Ευρωζώνη και την συνοχή του ευρώ, ας συμβιβαστούν με αυτό το παράδοξο φαινόμενο της ‘ισχύς του αδύναμου’, που κινεί τα νήματα των αποφάσεων τους. Πιο απλά: ο αδύναμος κρίκος, δύσκολα μπορεί να κοπεί από την αλυσίδα χωρίς να την πάρει μαζί του.