Δημοκρατία πολιτών ή δημοκρατία κομματικών αρχηγών;;;

Στην χώρα μας δεν έχουμε δημοκρατία πολιτών αλλά μια «δημοκρατία» κομμάτων και μάλιστα με το απαγορευτικό όριο του 3%, έχουμε μια “δημοκρατία” κομμάτων που συγκεντρώνουν αυτό το ποσοστό. Σύμφωνα τώρα με την επιστήμη της Πολιτειολογίας, κόμματα είναι ομάδες συμφερόντων που στόχο έχουν την κατάληψη της εξουσίας. Η δε εξουσία είναι η ..

δύναμη  του εξουσιαστή να κάνει ό,τι θέλει, ενώ ο εξουσιαζόμενος έχει απλά την επιλογή να θέλει αυτό που κάνει.

Για να καταφανεί ότι η δημοκρατία στη χώρα μας έχει τεμαχιστεί και διαμοιραστεί μεταξύ των διάφορων κομματικών φατριών, μακριά από το λαό,  σημαντική απόδειξη είναι η διαμάχη γύρω από την τύχη της βουλευτικής έδρας σε περίπτωση διαγραφής ή αποχώρησης από το κόμμα ενός βουλευτή. Σύμφωνα με την επικρατούσα σκληρή κομματική λογική του κομματικού “μαντριού” δεν έχουν…. “άδικο” όσοι υποστηρίζουν ότι η βουλευτική έδρα ανήκει στο κόμμα και όχι στον εκλεγέντα βουλευτή και ότι θα πρέπει να παραδίδεται σε περίπτωση διαγραφής ή αποχώρησης από το κόμμα του βουλευτή. Πράγματι, οι βουλευτικές έδρες κατανέμονται μεταξύ των κομμάτων, κατ’ αρχήν με βάση τα ποσοστά που έλαβε το κάθε κόμμα και όχι με βάση τις ψήφους που έλαβε ο κάθε υποψήφιος, το οποίο έπεται. Έτσι παρατηρούμε το φαινόμενο, κάποιος υποψήφιος ενός κόμματος να λαμβάνει πολύ περισσότερες ψήφους στην περιοχή του από έναν άλλο υποψήφιο άλλου κόμματος και όμως να εκλέγεται αυτός με τις λιγότερες ψήφους, επειδή έτσι επιβάλει η κατανομή των ποσοστών των κομμάτων, αφήνοντας αρκετές χιλιάδες πολίτες που ψήφισαν τον πρώτο, χωρίς εκπροσώπηση στη Βουλή.

Σ’ αυτό προσθέστε επιπλέον ότι τα ελληνικά κόμματα, δεν έχουν εσωκομματική δημοκρατία, αλλά είναι κόμματα αρχηγικά. Η βούληση του κομματικού αρχηγού είναι ο υπέρτατος εσωκομματικός νόμος. Η πολιτική ύπαρξη και το πολιτικό μέλλον αλλά και η ευκαιρία και η δυνατότητα προσφοράς στην κοινωνία του κάθε μέλους και στελέχους είναι απόλυτα εξαρτημένα από την “θεϊκή” δύναμη του απόλυτου μονάρχη-αρχηγού. Αν υπήρχε τουλάχιστον εσωκομματική δημοκρατία, αν δηλαδή συμμετείχαν όλα τα κομματικά μέλη ισότιμα στην διαμόρφωση της εσωκομματικής ζωής και στη λήψη των αποφάσεων, αυτό έστω θα μετρίαζε την όλη ολιγαρχική δομή του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Όμως έτσι όπως έχει η κατάσταση, στην ουσία ακόμα και αυτό που λέμε «δημοκρατία» κομμάτων, στην ουσία κατάντησε μια “δημοκρατία” μόνο μεταξύ των κομματικών αρχηγών, οι οποίοι πίσω από κλειστές πόρτες και μακριά ακόμα και από τα κομματικά μέλη και κομματικά στελέχη, «συνομιλούν» με διάφορα εξωθεσμικά κέντρα και συμφέροντα.

Αν τώρα περιμένει κανείς ότι αυτή η «δημοκρατία» των κομματικών αρχηγών (αυτό το αυτονομημένο από την κοινωνία ολιγαρχικό πολιτικό μόρφωμα), η οποία μας έφερε στη σημερινή εξαθλίωση, θα είναι εκείνη που θα διαχειριστεί την εξαθλίωσή μας προς όφελός μας και θα μας βγάλει από την κρίση, μάλλον θα περιμένει για δεκαετίες. Μόνο η εγκαθίδρυση μιας πραγματικής δημοκρατίας ισότιμων και ελεύθερων πολιτών (όπως, πολύ σωστά κατά τη γνώμη μας,  διακηρύσσει η υπερκομματική κίνηση πολιτών «ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ») και όχι ραγιάδων ενός προτεκτοράτου της κάθε Γερμανίας και του κάθε δανειστή, με μεσάζοντες τους κομματικούς αρχηγούς, είναι η μόνη ικανή δύναμη για να μας οδηγήσει μπροστά.

Πέτρος Χασάπης