Η απάντηση του Έλληνα, στην επιστολή του ξένου τουρίστα

Αγαπητέ φίλε ξένε τουρίστα

Διάβασα με πολύ προσοχή την επιστολή σου και τις απόψεις σου για εμένα και την πατρίδα μου (http://taxalia.blogspot.com/2012/06/blog-post_5034.html). 

Προβληματίστηκα, στεναχωρήθηκα, πικράθηκα, θύμωσα. Ίσως γιατί στα περισσότερα που μου έγραψες, έχεις δίκιο. Έχω πολλά κουσούρια, έχω κάνει-και συνεχίζω να κάνω- απίστευτες..

γκάφες. Αλλά όχι φίλε ξένε. Δεν έχω διάθεση ούτε να σου απολογηθώ, ούτε να δικαιολογήσω τα αδικαιολόγητα. Και δεν το κάνω από εγωισμό και περιφρόνηση στο πρόσωπό σου, αλλά γιατί πιστεύω ότι ο μόνος στον οποίο πρέπει να λογοδοτήσω είναι τα παιδιά μου και μόνο αυτά. Αυτά θα πληρώσουν τα τραγικά λάθη μου, αυτά πρέπει να γνωρίζουν την αλήθεια.

Δεν θα σου απολογηθώ για δύο λόγους: 

1ον: Γιατί εσύ (οι άνθρωποι, αλλά περισσότερο οι κυβερνήσεις σου), ποτέ δεν με είδατε σαν «μέλος της παρέας σας».Το ξέρετε και το ξέρω. Δεν είναι το θέμα ποιος είναι καλύτερος ή χειρότερος. Απλά είμαστε άλλοι κόσμοι, δεν ταιριάζουμε, έχουμε εντελώς διαφορετική ιδιοσυγκρασία. Σε όλα διαφέρουμε. Είστε όλοι εσείς μαζί, και εγώ μόνος. Στον τρόπο και στη φιλοσοφία ζωής θέλεις; Στη διασκέδαση; Το φαγητό; Που θέλεις;Στη θρησκεία μας; Στη συμπεριφορά; Τη διαχείριση της χαράς και της λύπης; Ακόμη και γεωγραφικά είμαι πολύ μακριά. Πως βρέθηκα εγώ ανάμεσά σας; Μήπως σας βόλευε η παρουσία μου…; Η κάθε σοβαροφανής παρέα επιδιώκει να έχει τον «τρελό της», «το μαύρο πρόβατο». Οι λόγοι προφανείς..

2ον: θα ήθελα επίσης, να σου υπενθυμίσω ότι οι ανεπτυγμένοι, πλούσιοι, δυνατοί, λαοί σας, έχουν άσχημο παρελθόν απέναντι σε εμένα αλλά και άλλους «νότιους» κυρίως λαούς. Πάνω στην καμπούρα μας,χτίσατε αυτοκρατορίες, εμπόριο και πλούτο. Το τι αποικίες φτιάξατε παντού δεν περιγράφεται. Και όχι με κουστούμι και γραβάτα, αλλά με τσεκούρι και λεπίδι. Τι νόμιζες δηλαδή; Ότι έτσι εύκολα έγινες μάγκας και δυνατός; Με το «σις και με το σας»; Πιστεύεις ότι όταν έφταναν οι πρόγονοί σου στα τροπικά νησιά, την Ασία και την Αφρική, προσέφεραν ευγενικά στους ιθαγενείς φοντάν, πτιφούρ και τρίγωνα Πανοράματος...;Έκλαψε κοσμάκης φίλε…Αυτότο λέω για τους «φίλους μας» τους Ολλανδούς, Γάλλους, Άγγλους κτλπου έχωσαν τη μούρη τους σε όλο τον κόσμο επεκτάθηκαν, και είναι αυτοί που είναι σήμερα…Να μιλήσω για Γερμανούς, Αυστριακούς και τα άλλα γλειφτράκια φιλαράκια τους; Ήρθα εγώ στο Βούπερταλ να σφάξω γυναικόπαιδα, να κλέψω το χρυσό σου, τον πολιτισμό σου (που δεν έχεις, και σε πονάει..), να εκτελώ ψυχρά νέα αγόρια επειδή αντιστεκόταν στην αλαζονεία σου; Εσύ γιατί ήρθες; Σε χρωστούσα τίποτα; Για αυτό σκάσε και άκου τι θα απολογηθώ στα παιδιά μου και όχι σε εσένα.. Όταν έχω νεκρούς, φτώχια και θλίψη που πληρώνω ακόμη και σήμερα, λόγω των πράξεών σου, οφείλεις το λιγότερο να σιωπήσεις και να σεβαστείς.. Όχι εμένα, αλλά τους νεκρούς μου.. Σε ακούω εδώ και δυο χρόνια, να με ξεφτιλίζεις και εγώ να καταπίνω τα πάντα….

Θα ήθελα να ξέρεις ότι νιώθω πολύ μόνος. Ξέρεις τι σημαίνει μοναξιά; Τι νόμιζες, επειδή με βλέπειςσυνεχώς στο χαβαλέ, την πλάκα, και τον αυτοσαρκασμό; Αντίδραση είναι φίλε. Λανθάνουσα βέβαια, αλλά είναι ένας τρόπος και αυτός. Το αίσθημα της αυτοσυντήρησης ενάντια στη μοναξιά, έχω ενεργοποιήσει εδώ και χιλιάδες χρόνια. Διότι όπως σου είπα και παραπάνω σε όλα διαφέρω σε σχέση με όλους εσάς. « Η Ελλάς είναι έθνος ανάδελφο» είχε πει κάποιος. Έτσι είναι φίλε ξένε. Δεν ξέρω γιατί, αλλά έτσι είναι. Εδώ μια Κύπρος μας δίνει το δωδεκάρι στη Eurovisionκαι θα σκάσετε από το κακό σας. Βγάζετε όλη τη χολή και την κακία σας, γιουχάροντας εσείς με τους εκλεπτυσμένους τρόπους... Ενώ όταν η Λιθουανία το δίνει στην Εσθονία,και η Φιλανδία στη Σουηδία τότε μούγκα όλοι σας.. Υποκρισία..;

Ξέρεις ποιο είναι το μεγαλύτερο ελάττωμα μου;Ότι ξεχνώ φίλε.Ξεχνώ τι μου έχεις κάνει εδώ και χιλιάδες χρόνια. Πάντα χωνόσουν στα πόδια μου. Μυρίστηκες αίμα και ήρθες. Πάντα με το πρόσχημα της βοήθειας και συμπαράστασης στη μικρή, φτωχή και αγαπητή Ελλάδα. Και όσο ανακατευόσουν στα εσωτερικά μου, πάντα εσύ έβγαινες κερδισμένος, και εγώ ο χαμένος. Για διάβασε λίγη ιστορία… Και στην «παρέα σου» με έβαλες για δικό σου συμφέρον. Πως έφτασες ψηλά πιστεύεις, και τώρα μου κουνάς και το χέρι λέγοντάς μου τι να κάνω; Μα φυσικά πατώντας πάνω σε πτώματα, έχοντας επεκτατικές βλέψεις, και εκμεταλλευόμενος τους «μικρούς» λαούς. Για τη δική σου ευμάρεια κάποιοι άλλοι πεινάνε φίλε ξένε..Όπου φτηνό μεροκάματο, εξαθλίωση και μωρά που δουλεύουν παράνομα για μια χούφτα ρύζι, είσαι μέσα. Δημοκράτη, υπερασπιστή του δικαίου και του ηθικού… Και μου μιλάς για κλέφτες και τεμπέληδες Έλληνες;Μέχρι και την ομοφυλοφιλία στην αρχαία Ελλάδα θυμήθηκες για να μας ειρωνευθείς. Καλέ ρε Βρετανέ; Στο σπίτι του κρεμασμένου μιλάνε για σχοινί….;

Κι όμως τα ξέχασα όλα. Και ήρθα στις χώρες σου να δουλέψω για να ξαναγινταθωθείς. Έσκυψα το κεφάλι, δούλεψα σε εσένα λόγω της φτώχιας που εσύ μου έφερες. Αγόρασα και αγοράζω τα αυτοκίνητά σου, τα τυριά σου, τα ρούχα σου( που τα ράβουν 10χρονα μωρά στο Πακιστάν και κονομάς εσύ). Ακόμη και σήμερα. Διότι έχω φιλότιμο και ξεχνώ. Μέχρι και μύγδαλα πρόσφερα στις όμορφες τουρίστριες σου. Εντυπωσιασμένος από την ευρωπαϊκή λεπτεπίλεπτη ομορφιά τους. « Άααναμπελ στααάσου μύγδαλα !!!» φώναξα με αγνή αγάπη, εγώ ο άξεστος Έλληνας βοσκός. Θα σου έδειχνε τέτοια αγάπη ο κρυόπλαστος, σοβαρός, αγέλαστος Φριτς..;Εσύ όμως μου το κρατάς Μανιάτικο για την αντίστασή μου τόσα χρόνια εναντίον σου. Δε χόρτασες που τα πήρες όλα, θέλεις να με ταπεινώσεις κι από επάνω. Θέλεις να με τιμωρήσεις που δεν είμαι οσφυοκάμπτης. Μου κρατάς μούτρα και δεν έρχεσαι φέτος στο Greece. Ενώ πήρες τιμές τζάμπα και ξεφτίλισες τους ξενοδόχους μου που είναι σε απόγνωση.Πήγαινε στην Ταϋλάνδη να σε πνίξει η υγρασία, στην Τουρκία να κάνεις μπάνιο σε χλωριωμένες πισίνες και στην Ισπανία ψάχνοντας παραλία της προκοπής. Πήγαινε, σύγκρινε και τα ξαναλέμε.

Και όχι μόνο ξέχασα, αλλά και πίστεψα.. Πίστεψα εσένα και τους ντόπιους δικούς μου ηγέτες, ότι αξίζω κάτι καλύτερο. Με βάλατε να φάω λαίμαργα το τυρί, αλλά μου κρύψατε τη φάκα..Φάγατε το φιλέτο, μου πετάξατε το κόκκαλο και με κάνατε και συνένοχο κι από επάνω.. Και τώρα παγιδευμένος, απογοητευμένος να μην ξέρω που να στηριχθώ. Τους εχθρούς μου τους ξέρω, τους φίλους μου φοβάμαι.. Αν ήξερα ότι με διοικούν άνθρωποι που θέλουν το κοινό καλό, το δικό μου και της πατρίδας μου, τότε θα έβλεπες έναν άλλο Έλληνα… Αλλά δυστυχώς...

Πάμε τώρα στην τεμπελιά, το ραχάτι, την αφασία, τη χαλαρότητα, την απειθαρχία σε όλους και όλα. Έλα ζήσε ένα χρόνο εδώ το Ελληνικό κλίμα και τα ξαναλέμε. Με τέτοιες ατέλειωτες υπέροχες λιακάδες που να κάτσεις ήσυχος ρε ξένε; Έχεις όρεξη να διαβάσεις, να δουλέψεις, να μείνεις σπίτι ή μέσα στο γραφείο; Φτερουγίζει η καρδιά σου, χαμογελάς ασυναίσθητα, έχεις ενέργεια για βόλτες, φωναχτές κουβέντες με τους φίλους σου, έρωτες, παιχνίδι και φυσικό ατέλειωτο καφέ επί ώρες. Απορούμε όταν σας βλέπουμε να πίνετε τον καφέ στο χέρι τρέχοντας, ή στα όρθια σε 2-3 λεπτά, σαν ρομποτάκια. Δουλειά, ύπνο, καριέρα, μούχλα, θανατήλα και το Σάββατο λιώμα μπας και γελάσει το χειλάκι σας. Και μετά έρχονται εκείνες η ζέστες-καυτές ημέρες του καλοκαιριού. Σε διαλύουν, σε εξουθενώνουν. Μπορείς εσύ να δουλεύεις κάτω από τέτοια ζέστη, είτε έξω, είτε στο γραφείο; Μου έρχεσαι για διακοπές, αράζεις κάτω από την ομπρέλα μπροστά στην πισίνα, γυμνός με την παγωμένη μπύρα στο χέρι, και διαβάζεις και το βιβλίο σου. Έτσι αραχτός και light, διαβάζω κι εγώ φίλε. Ζήσε την καθημερινότητα και μετά μίλα.

Ξέρεις ποιο είναι το πρόβλημα με εμένα; Είμαι διχασμένος και μπερδεμένος. Δεν μπορώ να ξεκαθαρίσω που ανήκω. Στην κυριλέ Ευρώπη ή στη χύμα Ανατολή; Πίστεψα ότι μπορώ να τα συνδυάσω, αλλά η εμπειρία έδειξε ότι το γλυκό δεν μπορεί να δέσει…

Ναι είσαι καλύτερος σε πολλά πράγματα σε σχέση με εμένα. Έχεις πειθαρχία στους νόμους, σεβασμό στο περιβάλλον, και λιγότερη κουτοπονηριά, έχεις νοικοκυροσύνη στα οικονομικά σου, προγραμματίζεις συγκεκριμένα ένα χρόνο πριν τις διακοπές σου, γνωρίζοντας τον προϋπολογισμό που αντέχεις. Εγώ είμαι άναρχος, τσαπατσούλης, βρωμιάρης, κυκλοθυμικός, αποφασίζω τελευταία στιγμή που θα πάω και ας μην έχω φράγκο στην τσέπη. Αλλά ρε φίλε ξένε όσο φτωχός κι αν είμαι, ένα ποτήρι θα σε κεράσω αν μπεις στο μαγαζί μου, κι ας μην ψωνίσεις τίποτα, και η τουαλέτα μου θα είναι ανοιχτή για έναν περαστικό. Δεν είναι σε αυτή τη ζωή όλα χρήμα ρε φίλε. Δε ντρέπεσαι να κλειδώνεις τις τουαλέτες σου, λες και θα στις πάρω; Χαλάρωσε.. Να με δεις να κορακιάζω από τη δίψα δύσκολα θα μου δώσεις ένα ποτήρι νερό, αν δεν αγοράσω κάτι από το μαγαζί σου.

Όπως σου είπα και παραπάνω, πέρα ότι νιώθω μόνος, επιπλέον είμαι συνηθισμένος στα δύσκολα. Μια ζωή μέσα σε πολέμους, εντάσεις, φτώχιες. Ένα «διάλλειμα» για ξεσάλωμα έκανα, μεταξύ 1985-2005 και βλέπεις πως το πληρώνω. Θα το πληρώσω το τίμημα. Υπάρχουν τριών ειδών άνθρωποι που χειρίζονται τα οικονομικά. Ο σπάταλος, ο τσιγκούνης και ο νοικοκύρης. Το πρώτο το δοκίμασα στο παρελθόν. Το δεύτερο το ζω σήμερα. Ελπίζω το τρίτο να το ξεκινήσω από αύριο…

Και αφού αναφέρθηκες στην επιστολή σου, στους θαυμαστούς αρχαίους προγόνους μου, θα κλείσω με τον Ιπποκράτη. Αυτός ο γίγαντας της ιατρικής, επηρεασμένος από τον πατέρα της Ελληνικής ιατρικής Αλκμαίωνα, είπε: « Εκείνο που διατηρεί την υγεία, είναι η ισομερής κατανομή και ακριβής μείξη μέσα στο σώμα των δυνάμεων (ισονομία) του ξηρού, υγρού, του κρύου, του γλυκού, του πικρού, του ξινού και του αλμυρού. θα πρέπει δηλαδή να επιδιώκουμε να δίνουμεσυχνά διαφορετικά ερεθίσματα. Στις τροφές πχ, θα πρέπει να τρώμε εκτός από το γλυκό, και το πικρό, και το ξινό, το αλμυρό, το άνοστο κτλ όσο και αν δεν μας αρέσουν, διότι έτσι ενεργοποιούνται τα κύτταρά μας και έρχεται η ισορροπία (ομοιόσταση στην ιατρική γλώσσα). Κάπως έτσι είναι και η Ελλάδα των τελευταίων 20-25 ετών. Ένα σώμα που γεύθηκε μονόπλευρα περισσότερο το γλυκό. Έστρεψε με απέχθεια το βλέμμα από το πικρό, ξινό και άνοστο. Και οι ισορροπία μεταβλήθηκε. Σήμερα αλλά λίγο απότομα και σε υπερβολική δόση, γευόμαστε το πικρό, αύριο το ξινό και μεθαύριο το άνοστο. Που θα πάει; Αργά η γρήγορα το σώμα μας θα βρει το δρόμο του…

....Και ένα τελευταίο. Θα ήθελα να ξέρεις ότι εδώ και αρκετό νιώθω ψυχικά "άδειος". Δεν έχω όρεξη, ούτε να νευριάσω, ούτε να θυμώσω. Δεν μου βγαίνει να ούτε να γελάσω, ούτε να κλάψω. Αλλά περιμένω μόνο μια στιγμή για να βουρκώσω με την ψυχή σου. Είναι η στιγμή που θα μπαίνει στο Ολυμπιακό Στάδιο του Λονδίνου, η γαλανόλευκη ΠΡΩΤΗ από τη μικρή Ελλάδα. Εκεί θα κλάψω, αλλά και θα φουσκώσω από υπερηφάνεια για τη χώρα μου που τόσο χλευάζετε όλοι σας. Θα βλέπω το παλληκάρι μας πρώτο να την κρατά και θα κλαίω. Θα κλαίω κρυφά και βουβά…. Θα ήθελα να δω τα πρόσωπά σας, θα ήθελα να μπω στο μυαλό σας, θα ήθελα να ξέρω τι σκέφτεστε, τι νιώθετε, όταν ο μοναδικός εθνικός ύμνος που θα ακουστεί στην τελετή λήξης, θα είναι από τη φιλοξενούσα χώρα και την μικρή αλλά τόσο μεγάλη Ελλάδα μου...

Πάνος Γεωργιάδης
http://www.facebook.com/omorfa

Panos.georg@hotmail.com

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Μακεδονία» ένθετο «Ταξίδια» την Κυριακή 29 Ιουλ 2012