Θεατές μιας Γενοκτονίας

«Για να αποφύγουν να τους κλέβουν, οι μεγαλύτεροι κλέφτες βάλανε νόμους. Αυτοί που τους σέβονται…Δεν ξέρουν πως οι νόμοι είναι ψεύτικοι, πως οι κλέφτες τους έχουν κλέψει πολύ προτού να γεννηθούν.» (Λιού-Κιάνγκ-Τσέου.)
Το ανυπόληπτο πολιτικό σύστημα της χώρας σε συνεργασία με τους πυρομανείς του ΔΝΤ, το διευθυντήριο της ΕΚΤ και τις ορντολιμπεραλιστικές κυβερνήσεις της ΕΕ, οδηγεί την χώρα σε πλήρη γεωοικονομική και γεωπολιτική ..
υποβάθμιση, ταυτόχρονα με μιαν ανελέητη επίθεση προς τα λαϊκά στρώματα. Η περιβόητη «ανάπτυξη» δεν είναι παρά η οδός προς την πλήρη υπανάπτυξη.
Η χώρα μετατρέπεται σε αποικία-προτεκτοράτο του γερμανικού κεφαλαίου, ενώ τα αποτελέσματα της άγριας οικονομικής γενοκτονίας είναι η ανθρωπιστική κρίση που θα γίνεται εντονότερη και θα παίρνει την μορφή βιολογικής γενοκτονίας. Ωφελημένη από αυτή την απροκάλυπτη δολοφονική διαδικασία που δεν αφήνει ορατά ίχνη στα χέρια των δολοφόνων, είναι η λεγόμενη αστική τάξη της χώρας, που προσδοκά κέρδη από το ξεπούλημά της και την εξαθλίωση των εργαζομένων.
Τουλάχιστον για μια δεκαετία, η πολιτικο-οικονομική ελίτ καραδοκούσε την ευκαιρία που θα πρόσφερε η κρίση χρέους, ώστε να επιβληθεί η οικονομική και κοινωνική μεταβολή του «τουρμπο-καπιταλισμού». Οι θεωρητικοί του εκσυγχρονισμού (της δεξιάς και της μικροαστικής αριστεράς), προετοίμασαν το έδαφος για την αδίστακτη επίθεση στην κοινωνία, ώστε να επιτευχθεί ο “εκσυγχρονισμός”, η καπιταλιστική ανάπτυξη. Η θεωρία του «εκσυγχρονισμού» λειτούργησε ως ο ιδεολογικός άξονας νομιμοποίησης της επερχόμενης νεοαποικιοκρατίας.
Τα αποτελέσματα αυτής της επέλασης του «ζόμπι-καπιταλισμού», που επιδιώκει τoν «εκσυγχρονισμό» της χώρας: η κατάργηση δικαιωμάτων, η απροκάλυπτη ολιγαρχική διακυβέρνηση από κυβερνήσεις μαριονέτες του ευρωπαϊκού κεφαλαίουυ, ο πολιτισμικός ιμπεριαλισμός που ενοχοποιεί την ιδιαιτερότητα, οι μετακινήσεις πληθυσμών, η φτωχοποίηση και εξαθλίωση των νέων γενιών, η νέο-αποικιοκρατική αρπαγή των δημόσιων και ιδιωτικών αγαθών, η καταστροφή αξιών και ανθρώπινων ζωών, αποτελούν παράπλευρες απώλειες της «εκσυγχρονιστικής» διαδικασίας που αποσκοπεί στο να επιφέρει τρελά κέρδη για τις οικονομικές ελίτ και τις μαριονέτες τους.
Οι πολιτικές δυνάμεις που αντιστέκονται στο καθεστωτικό πολιτικό σύστημα, φαίνεται ότι αδυνατούν να συλλάβουν τις πραγματικές διαστάσεις αυτής της επίθεσης, αφού επιχειρούν να ερμηνεύσουν τα γεγονότα με όρους που το ίδιο το καθεστωτικό σύστημα θέτει.
Δεν αποτελεί παράδοξο λοιπόν που η Χρυσή Αυγή, αργά και μεθοδικά, συγκροτείται σε μείζονα κοινωνική και πολιτική δύναμη. Όταν η αριστερά εγκαλείται στην αστική νομιμότητα από τα αστικά κόμματα και σύρεται στο να παρουσιάζει διαπιστευτήρια αστικής νομιμοφροσύνης, επιτρέπει στην ακροδεξιά να μονοπωλεί την αμφισβήτηση του συστήματος και την αντιβία.
Ο αριστερός αστικός κομφορμισμός-ανεξάρτητα από το γεγονός ότι εμφορείται από το σύνδρομο της μετεμφυλιακής ηττοπάθειας-, θα φέρει και την κύρια ευθύνη για το ολοκληρωτικό χάος με το οποίο απειλείται σύντομα η χώρα αν δεν υπάρξει αναστροφή των διαδικασιών συλλογικής εξόντωσης. Η καταγγελία του συμπτώματος -σε αγαστή συνεργασία με το αστικό σύστημα-, επιφέρει τα αντίθετα αποτελέσματα: κατατάσσει την αριστερά στο αστικό μπλοκ και εγείρει αμφιβολίες για την αυθεντικότητα των προθέσεών της.
Κύριος υπεύθυνος γι αυτή την πολιτική τύφλωση είναι η ιδεολογία του «ευρωπαϊσμού», (συνώνυμου του «εκσυγχρονισμού»), που παρεμποδίζει την πολλαπλή ανάγνωση της καπιταλιστικής επίθεσης.
Το οικονομικό πεδίο αποτελεί το ένα σκέλος της επίθεσης, όπου η βούληση των ελίτ επιβάλλεται μέσω των τρικ της ψευδοδημοκρατίας και την συνακόλουθη θεσμική βία. Εντούτοις, κύριος στόχος είναι το πολιτισμικό-εθνοτικό πεδίο. Η εκσυγχρονιστική καπιταλιστική ανάπτυξη θα αποτύχει-όπως απέτυχε και σε πολλές χώρες της ανατολικής Ευρώπης και Ασίας-, αν δεν επιτευχθεί η κοινωνική μεταβολή, μέσω ιδεολογικού εξαναγκασμού και συναίνεσης, ώστε η μεταβολή να εκλάβει κυρίως πολιτισμικό χαρακτήρα. Αν δεν επιτευχθεί η συναίνεση των υποψήφιων θυμάτων στην θυματοποίησή τους, το σύστημα κινδυνεύει να καταρρεύσει όχι μόνο σε τοπικό αλλά και διεθνές επίπεδο. (Από αυτή την οπτική γωνία και σε συνάρτηση με την καπιταλιστική κρίση, ο Imm. Wallerstein μίλησε για το επερχόμενο τέλος του καπιταλισμού).
Η πρωτοφανής προπαγάνδα που εξαπολύθηκε από το ντόπιο και διεθνές καπιταλιστικό σύστημα ενάντια στον ελληνικό λαό, η πρωτοφανής παραποίηση της πραγματικότητας από τα καθεστωτικά ΜΜΕ-που ήδη γίνεται θέμα μεταπτυχιακών εργασιών -, είχε και έχει ως στόχο την κατασκευή συναίνεσης.
Η ενοχοποίηση της ελληνικότητας που απαξιώνεται και ταυτίζεται με την τεμπελιά και τη διαφθορά και η προβολή μιας αγιοποιημένης εικόνας των ευρωπαίων νέο-αποικιοκρατών, συμβαδίζει με την αποσιώπηση του γεγονότος ότι η δημοσιονομική κρίση είναι το αποτέλεσμα της άνισης ανάπτυξης που επιβλήθηκε με την είσοδο στην ευρωζώνη. -Το ευρώ κατασκευάστηκε ακριβώς για να ενταθεί το άνισο εμπόριο και να αυξηθεί η κερδοφορία των ευρωπαϊκών κεφαλαίων, ενώ ο οικονομικός ιμπεριαλισμός μέσω του δανεισμού, ήταν προβλεπόμενο και αναμενόμενο ότι θα καταστρέψει τις χώρες του νότου. Ο αποκλεισμός κάθε εναλλακτικής προσέγγισης εκτός από αυτή της οικονομίστικης παράνοιας των ελίτ, επιβάλλει τον πολιτισμικό-εθνοτικό ρατσισμό, την παραίτηση και την ηττοπάθεια. Άρα και τη συναίνεση, χωρίς την οποία το σύστημα θα κατέρρεε σε μια μέρα.
Η κοινωνική και δημοσκοπική ενδυνάμωση της Χρ. Αυγής δεν οφείλεται στο ότι ο λαός είναι απολιτικός και ανώριμος, όπως διατείνονται όσοι αποδίδουν στον εαυτό τους τα εύσημα της πολιτικής ωριμότητας. Αντίθετα, αυτό συμβαίνει γιατί διαχειρίζεται όψεις της πραγματικότητας που αδυνατούν να δουν και να ερμηνεύσουν όσοι μένουν προσκολλημένοι στις ιδεολογικές τους προκαταλήψεις. Αν το πολιτισμικό-εθνοτικό στοιχείο δεν αποτελέσει συμπληρωματικό στοιχείο της ταξικής ανάλυσης, η άκρα δεξιά θα γίνει ο κύριος φορέας της καθεστωτικής αμφισβήτησης και πολύ σύντομα ο κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού.
Οι ιδιαιτερότητες της επίθεσης που δέχεται η χώρα από τη ντόπια και ευρωπαϊκή υπερεθνική ελίτ και οι όψεις που παρουσιάζει η αντίδραση της ελληνικής κοινωνίας διαψεύδουν την άποψη ότι δημιουργούνται συνθήκες Βαϊμάρης. Αυτό που γεννιέται στην Ελλάδα δεν είναι μόνο η αμφισβήτηση της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» και του καπιταλισμού, αλλά επιπλέον και η αμφισβήτηση της παγκοσμιοποίησης με τη μορφή της ΕΕ, ως νέο-ιμπεριαλιστικής και νεοαποικιοκρατικής συμμαχίας του κεφαλαίου.
Ανάρτηση Από τον Kritik στο Μωρίας Εγκώμιον