Δεν είμαι εγώ…

Tου Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου

Δεν είμαι εγώ, που γράφω τώρα, σε μια Ελλάδα που έχει πάψει να υπάρχει. Δεν είμαι εγώ, παρά μόνο μια σκιά, που τριγυρίζει στο φως κάτω από τους κίονες του Παρθενώνα και στην αρχαία Αγορά. Μια σκιά του εαυτού μου. Δεν είμαι εγώ,
παρά ένα καυτό δάκρυ μπροστά στη βυζαντινή εικόνα της Υπερμάχου, καθώς τώρα η Ημισέληνος ανατέλλει ξανά. Δεν είμαι εγώ, παρά μόνο κάποιος, που σέρνει τα βήματα του 180 χρόνια τώρα, στα δουλοπάζαρα των εθνών με αόρατες αλυσίδες στα πόδια.
Είμαι υπαρκτός για την Εφορία, αλλά ανύπαρκτος για την ιστορία. Είμαι η αφορμή που χρειάζονται εκείνοι, που θέλουν να με σώσουν από τον εαυτό μου. Δεν είμαι τέλειος, δεν είμαι επαρκής, ούτε καν συμβατικός. Δεν είμαι τίποτα από όλα αυτά, απλά διότι δεν είμαι εγώ. Είμαι κάποιος που έχει χάσει την ταυτότητα του. Αφού, λοιπόν, έπαψα να είμαι ο εαυτός μου, δε μπορώ να είμαι τίποτα άλλο, παρά αυτό που θέλουν οι άλλοι. Αυτό σημαίνει, ότι συνεχίζω μεν να διατηρώ ένα ονοματεπώνυμο και ένα ΑΦΜ, αλλά πέραν αυτών, τίποτα άλλο.
Δεν είμαι εγώ, λοιπόν, αυτός που γράφει, αλλά είναι οι μνήμες μου. Αυτές επιμένουν να μη με εγκαταλείπουν. Αλλιώς δεν θα υπήρχα. Δεν είμαι εγώ, λοιπόν, αλλά είναι η ιστορία του λαού μου, που δίνει ένα νόημα στην απροσδιόριστη σύγχρονη ύπαρξη μου. Διότι, αν είμαι απλά ένα σύνολο εγκεφαλικών συνάψεων και νευρώνων που βραχυκυκλώνουν, τούτο δεν αποτελεί απόδειξη της συνειδητότητας μου, απέναντι στον κίνδυνο της αμνησίας και της πλήρους εκμηδένισης μου. Διότι εγώ, είμαι οι μνήμες μου, τα συναισθήματα μου και τα όνειρα μου.
Και όλα αυτά, τα θέλω πίσω!
http://peritexnisologos.blogspot.gr/2012/10/blog-post.html
σσ κεντρί 

Φίλτατε Απελλή, οι αόρατες αλυσίδες μας έχουν πολλά χρώματα. Και μας βαραίνουν περισσότερο, αν το χρώμα τους το προτιμήσαμε κάποτε επειδή οι δήμιοί μας ήξεραν πώς να μας γελάσουν.

Πλανηθήκαμε πολλές φορές , αν το καλοσκεφτείς από τ΄αρχαία χρόνια κιόλας.

Παρ΄όλο το βάρος των αλυσίδων αυτών που μας φόρεσαν απανωτά με το πέρασμα των χρόνων, κατορθώσαμε το ακατόρθωτο: να μείνουμε ζωντανοί κι απαιτητικοί, με “μνήμες, συναισθήματα και όνειρα”.

Σαν εικαστικός καλλιτέχνης αλλά και πνευματικός άνθρωπος είναι φυσικό να θλίβεσαι με την κατάπτωση που έχουμε υποχρεωθεί να βιώνουμε.

Σκέψου, όμως, ότι σε άλλες χώρες, με εκατομμύρια κατοίκων, ασχολούνται με διλήμματα τύπου παιδεραστίας και κτηνοβασίας.

Ότι θεωρούν ενηλικίωση τον εθισμό των εφήβων στη σφαγή δελφινιών. Ότι έχουν κατεξευτελίσει τη γυναίκα και το θεό του Έρωτα με βιτρίνες τύπου εστιατορίου, όπου διαλέγεις οπτικά φαγητό και μετά μπαίνεις μέσα και το δοκιμάζεις.

Κι επειδή το έξοχο σχόλιό σου έχει και αλληγορικό χαρακτήρα, θα σου υπενθυμίσω την πάγια θέση μου ότι η Γνώση είναι το ισχυρότερο όπλο κατά της υποδούλωσης και της εκμηδένισης.

Αυτή τη Γνώση φρόντισαν να τη στερηθούν κάποιοι συμπατριώτες μας, που κατέληξαν να είναι “απλά ένα σύνολο εγκεφαλικών

συνάψεων …” Οι …καμένοι εγκεφαλικά συμπολίτες μας πάσχουν από ανίατη ασθένεια. Τα παιδιά, όμως, η νέα γενιά που υπέστη καταιγισμό ανιστόρητων και χυδαίων κάποιες φορές γνώσεων, πρέπει πάση θυσία να τα αποσπάσουμε από την απολίτικη, α-πολιτιστική, ψευτοπροοδευτική, ρηχή δήθεν κουλτούρα, που τους σέρβιραν.

Τότε, θα αλλάξει η μελαγχολική σημερινή κατάσταση. Αυτά θα μας δώσουν πίσω την Τιμή, την Αξιοπρέπεια, τα Όνειρα μας.

Λίγο φως μέσα στο σκοτάδι, κραυγή αλήθειας στο χάος του ψεύδους !!!

Γεράσιμε, κράτα όσο μπορείς!

Ας κρατήσουμε όλοι τις σωτήριες μνήμες αυτού που κάποτε ήμασταν !

Ας κρατήσουμε ζωντανή την πίστη και την ελπίδα μας!

ΜΟΝΟ ΕΤΣΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΜΑ ΣΩΘΟΥΜΕ !