Η Δημοκρατία, οι Απεργίες και ο Φασισμός

Γράφει ο Βαγγέλης Κωνσταντίνου
Το δικαίωμα της απεργίας είναι δικαίωμα συμμετοχής στην Δημοκρατία και στην λειτουργία του κράτους και της κοινωνίας.
Ποτέ μα ποτέ δεν πρέπει να ταυτίζουμε την κοινωνία με το κράτος, αλλά ούτε και την απεργία ως εκτροπή της δημοκρατίας.
Βέβαια μιλάμε πάντα για αυτό το σύστημα που κάποιοι τρίτοι ονόμασαν «Δημοκρατία» και όχι για την Δημοκρατία.

Στην Δημοκρατία, όταν ο κυρίαρχος λόγος ενσαρκώνεται σε λόγο που καθιστά τον Δήμο, δηλαδή το λαό ως συγκροτημένη κοινωνία, κυριαρχική δύναμη της ύπαρξης και της λειτουργίας του κράτους, οι απεργίες και οι οργανώσεις συμφερόντων εκτρέπουν το πολίτευμα.
Αλλά αυτό δεν υφίσταται σήμερα και επομένως δεν μπορούμε να το εκλάβουμε, δηλαδή τις οργανώσεις και τις απεργίες, ως δυνάμεις εκτροπής από την Δημοκρατική νομιμότητα της συμμετοχής των ατόμων – απεργών στην διακυβέρνησης της χώρας.
Με αυτό τον τρόπο επιθυμεί το πολιτικό σύστημα να διαλέγεται με τους εργαζόμενους. Κανένα δικαστήριο δεν έχει αρμοδιότητα ή την υπεροχή να ορίζει τον τρόπο, το επίπεδο, την διαδικασία διαβούλευσης της Κοινωνίας με το Κράτος ή τους εξουσιαστές του Κράτους.
Η άρνηση των απεργών στο αυθαίρετο, και κατά σφετερισμό, δικαίωμα της Κυβέρνησης να ορίζει, ότι οι ανάγκες των ατόμων και τα μέσα κάλυψης των αναγκών αποτελούν αιτίες που δημιούργησαν την οικονομική κρίση και καθίστανται παράγοντες που δεν επιτρέπουν την έξοδο της χώρας από την κρίση, δεν αποτελεί εκτροπή ούτε της νομιμότητας ούτε του Δημοκρατικού Πολιτεύματος. Ίσα – ίσα εκείνοι που εκτρέπουν την χώρα από την Δημοκρατία και την νομιμότητα είναι οι Δικαστικές αποφάσεις που βάζουν συνεχώς στον γύψο τα δικαιώματα των εργαζομένων και οι Κυβερνητικές νομοθετικές παρεμβάσεις της Κυβέρνησης.
Πάρα πολλοί ισχυρίζονται ότι όσο αποτελεί δικαίωμα στην απεργία να μην εργάζονται οι απεργοί άλλο τόσο αποτελεί δικαίωμα σε εκείνους που διαφωνούν με την απεργία να θέλουν να εργαστούν και επομένως δεν πρέπει να παρεμποδίζονται.  Αν συνυπογράψω αυτόν τον καινοφανή ισχυρισμό, τότε οδηγούμαι στην συμπέρασμα πως όταν στην Βουλή ψηφίζει η πλειοψηφία ένα φορολογικό νόμο, όσοι αντιτάσσονται με την ψήφο τους, και με την προσχώρηση, στην καταψήφιση αυτού του νόμου, έχουν το ίδιο δικαίωμα με την πλειοψηφία να μην εφαρμόσουν τον νόμο. Με άλλα λόγια, το δικαίωμα της αρχής της πλειοψηφίας δημιουργεί ισοδύναμο δικαίωμα ως αρχή της μειοψηφίας.
Όμως οι κρατούντες την εξουσία που ορίζουν την νομιμότητα, καταλύουν την Δημοκρατία και τους θεσμούς που την υπηρετούν. Το σύστημα δεν είναι δημοκρατικό αλλά απολυταρχικό.
Το ίδιο το κόμμα της Δεξιάς, ισχυριζόταν κατά των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, πως οι συλλογικές αυξήσεις στους μισθούς και τα επιδόματα, στερούν από το άτομο την ελευθερία να αμειφθεί με τα ιδιαίτερα προσόντα τις ιδιαίτερες γνώσεις του, την προσήλωση του στην παραγωγή και πως όλοι, έντιμα εργαζόμενοι και κηφήνες έπαιρνα τα ίδια λεφτά τις ίδιες αυξήσεις.
Σήμερα το ίδιο κόμμα της Δεξιάς, στο οποίο ως συνιστώσα έχει προσχωρήσει και το ΠΑΣΟΚ, ισχυρίζονται ότι όλοι πρέπει να τσουβαλιαστούν στο ενιαίο μισθολόγιο, στον ενιαίο μισθό με κοινά τυπικά κριτήρια και όχι με τι δουλειά κάνουν, σε τι συνθήκες εργάζονται, τις ιδιαιτερότητες που υπάρχουν και χωρίς το δικαίωμα της συλλογικής σύμβασης και της συλλογικής διεκδίκησης.
Ένα δεύτερο, εξίσου  σημαντικό ζήτημα, είναι η αποκρυπτογράφηση του όρκου που δίνουν οι Βουλευτές και η Κυβέρνηση κατά την ορκωμοσία τους.
«Να υπερασπίζομαι και να εφαρμόζω τους Νόμους του Κράτους που συμφωνούν με το Σύνταγμα» Αυτό το τελευταίο δεν το εφαρμόζουν ούτε η Κυβέρνηση ούτε οι Βουλευτές ούτε οι Δικαστές.
Ως κρατούντες την εξουσία να ερμηνεύουν τον Νόμο, να ψηφίζουν το Νόμο, να εφαρμόζουν τον Νόμο, ερμηνεύουν και το Σύνταγμα αλλά και καθιστούν το Σύνταγμα σε αδράνεια ή το εκπίπτουν από την θέση που κατέχει.
Ενώ το Σύνταγμα υπερέχει της Κυβέρνησης, των Βουλευτών, το Δικαστών και των Εισαγγελέων, ΔΕΝ υπερέχει του Λαού, διότι αποτελεί την  υπέρτατη δύναμη του Λαού. Είναι στην περίπτωση της Κυβέρνησης και των δικαστών, σαν να λέμε ο άνθρωπος υπερέχει του Θεού διότι, αφού ο άνθρωπος είναι κατ’ ομοίωση του Θεού επομένως είναι Θεός ή κατέχει το δικαίωμα να ορίσει τον Θεό και τον άνθρωπο. Αφού λοιπόν οι Ιερείς αυτοκλήτως και με την εξουσία του παγανισμού όρισαν εαυτό εκπρόσωπο του Θεού, μέχρι ο άνθρωπος να πεθάνει ή μέχρι να έρθει ο ίδιος ο Θεός αυτοπροσώπως στον άνθρωπο οι ιερείς ορίζουν και τον Θεό και την βούληση του.
Η θεοκρατούμενη και ωφελιμιστικη αντίληψη που διαπερνά το Πολιτικό Σύστημα, επιτρέπει την ιδιοποίηση του Κράτους, του Συντάγματος και της Κοινωνίας καθιστώντας ενίοτε  (αναλόγως  του προσδοκώμενου οφέλους)  την Κοινωνία, τα δικαιώματά της ή τμημάτων της σε εχθρούς του Κράτους και της Νομιμότητας.
Έναντι αυτής της αυθαιρεσίας των κατεχόντων ή των σφετεριστών της εξουσίας, θα έπρεπε να υπήρχε και να λειτουργούσε ένα Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο του οποίου η σύνθεση θα οριζόταν από το ίσο δικαίωμα του Πολιτικού Συστήματος να ορίσει το 50% και του ίδιου ίσου δικαιώματος στον λαό να εκλέξει το άλλο 50%.
Στην προκείμενη περίπτωση της επιστράτευσης των απεργών στο «Μετρό» η πράξη της Κυβέρνησης είναι αντισυνταγματική και παράνομη, όπως παράνομες είναι οι αποφάσεις του ΣτΕ και των Δικαστών μιας κατ΄ ευφημισμό, δίκαιας δίκης.
Όφειλαν τόσο τα Ανώτατα Δικαστήρια αυτεπαγγέλτως να θέσουν εκτός νόμου την απόφαση – εκτροπή του Συντάγματος και να ασκούσαν ποινική δίωξη κατά των Κυβερνητικών στελεχών που έλαβαν αυτήν την απόφαση, όσο και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, όφειλαν να μην υπακούσουν στο δικαίωμα της Κυβέρνησης να παρερμηνεύσει και να καταργήσει το Σύνταγμα.
Αλλά δυστυχώς οι εργαζόμενοι και οι ηγεσίες τους εξακολουθούν να παραιτούνται υπέρ των κομμάτων του δικαιώματος και της ευθύνης στην διακυβέρνηση της χώρας. Κανείς δεν επιθυμεί την σύγκρουση με την κυβέρνηση και με την οικονομική στρατηγική της εξαθλίωσης της εργασίας , της Δημοκρατίας και των μέσων διαβίωσης. Η κάθε συνδικαλιστική ηγεσία κρίνει τις αποφάσεις υπεράσπισης των δικαιωμάτων των εργαζομένων με τον βαθμό κινδύνου της εξουσίας που κατέχουν.
Έπρεπε ο ίδιος ο λαός και το τμήμα των διαμαρτυρομένων που η απεργία τους εμπόδιζε να χρησιμοποιήσουν το «Μετρό», να εναντιωθούν με την ποινικά διωκόμενη ενέργεια της Κυβέρνησης να εκτροχιάσει τον Νόμο, να εκτροχιάσει το Σύνταγμα και να τα προσαρμόσει στον αυταρχισμό και στην φασιστική αντίληψη περί Δημοκρατίας, Συντάγματος και δικαιωμάτων του Λαού.
Η αυθαιρεσία της Κυβέρνησης νομιμοποιήθηκε από τους ίδιους τους διαμαρτυρόμενους, χωρίς να καταλάβουν οι ηλίθιοι ότι η αυθαιρεσία της Κυβέρνησης θα εφαρμοστεί και σε αυτούς όταν έρθει η ώρα να αντιδράσουν ή να απεργήσουν. 
Οι ίδιοι οι άνεργοι θα πρέπει πρώτοι από όλους να αντισταθούν στις μειώσεις των μισθών και στο δικαίωμα Κράτους και ιδιωτών να αυξάνουν την ανεργία ή να τσουβαλιάζουν στην εξαθλίωση, στο όνομά τους, τους εργαζόμενους πριν καταστούν και αυτοί άνεργοι.
Όταν για μια θέση εργασίας προστρέχουν ένα εκατομμύριο άνεργοι και η πολιτική της Κυβέρνησης και των εργοδοτών αυξάνει τις δυσκολίες, με περισσότερους ανέργους, τότε για την ίδια θέση αύριο θα προστρέχουν 1,5 εκατομμύρια άνεργοι.
Μια Κοινωνία όμως που έχει παραιτηθεί της ευθύνης στα δημόσια πράγματα, που έχει παραιτηθεί του δικαιώματος στην διακυβέρνηση της χώρας, είναι επόμενο να έχει παραιτηθεί από την κατακρεούργηση του Συντάγματος και του άνομου και χυδαίου τρόπου που η Κυβέρνηση κυβερνά και εξουσιάζει και την χώρα και το λαό και το Σύνταγμα και τα δικαιώματα των πολιτών.