Γλώσσα και ράσο, τα σωσίβια του έθνους!..

 
Γράφει ο Χρήστος Πασαλάρης
«ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ για να ξαναβρούμε ό,τι χάσαμε και για να προφυλάξουμε ό,τι κινδυνεύει»! Ησαν οι τελευταίες φράσεις του αλησμόνητου Αρχιεπίσκοπου Χριστόδουλου, που τέτοιες ώρες τον Ιανουάριο του 2008 πάλευε με τον θάνατο, χτυπημένος από πολλαπλό καρκίνο…
μυστηριώδους προελεύσεως… Για χάρη του ανοίγουμε σήμερα μικρή παρένθεση στην περιπέτεια των απεργιών.
ΔΕΚΑΕΦΤΑ ΜΗΝΕΣ μετά τον θάνατο του Χριστόδουλου η δόλια πατρίδα παραδινόταν από τη δυάδα Παπανδρέου – Παπακωνσταντίνου στην «κρεατομηχανή» του ΔΝΤ και βυθιζόταν στη χειρότερη κρίση της ιστορίας της. Με τον μεν Παπακωνσταντίνου να ελπίζει, προϊόντος του χρόνου, σε διάσωσή του, τον Παπανδρέου να υπολογίζει και αυτός στον «πανδαμάτορα χρόνο», αμφότεροι δε στην… αλληλεγγύη του σεσηπότος πολιτικού συστήματος…
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ μεριά βλέπουμε τον Αντώνη Σαμαρά να πετάει αύριο με κουστωδία υπουργών στο Κατάρ για επενδύσεις αλλά και να… οσφραίνεται έντρομος τα «ορεκτικά» του Πούτιν, επικίνδυνα όσο και εκείνα που πήγε να δοκιμάσει ο Καραμανλής και έφαγε το πρωθυπουργικό κεφάλι του, τουλάχιστον όμως γλίτωσε τη ζωή του σιωπών επιμόνως…
ΓΝΩΡΙΣΑ τον Χριστόδουλο το 1957, όταν δεκαοχτάρης ξεκινούσε την καριέρα του ως ψάλτης στον ναό της Αγίας Ζώνης στην Κυψέλη. Ατίθασος, φιλόδοξος, ανατρεπτικός, φιλονεϊστής αλλά και φανατικός πατριώτης, θα έπαιζε και αυτός το κεφάλι του όταν ως Αρχιεπίσκοπος καλούσε τα παιδιά στην Εκκλησία «έστω και με το τζιν, έστω και με το σκουλαρίκι», λέγοντας «όπως εσείς με πάτε, έτσι και εγώ σας πάω»!..
ΚΑΙ ΠΑΙΖΕΙ πράγματι το κεφάλι του όποιος κερδίζει την αγάπη της νεολαίας και των προοδευτικών ανθρώπων, όπως το είχε παίξει και εκείνος ο μεγάλος ρασοφόρος μάρτυρας Θεόφιλος Καΐρης, που το εκκλησιαστικό κατεστημένο τον εξόντωσε ως αιρετικό και έριξε ασβέστη στον τάφο του μη και… μολυνθούν οι νομοταγείς χριστιανοί!..
ΚΑΙ ΟΠΩΣ το είχε παίξει σαν σήμερα πριν από 420 χρόνια ο ρασοφόρος Ιταλός φιλόσοφος Τζορντάνο Μπρούνο που η Ιερά Εξέταση τον εκτέλεσε στην πυρά γιατί υποστήριζε (όπως ο Ελληνας Αρίσταρχος ο Σάμιος) ότι η Γη περιστρέφεται γύρω από τον ήλιο, ότι το Σύμπαν είναι άπειρο, ότι υπάρχουν και άλλοι κόσμοι και ότι η Εκκλησία αποβλακώνει τους αμαθείς.
ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΣ και ο Χριστόδουλος, σαν να προαισθανόταν το «κριματικό» τέλος του, διάλεξε μια μέρα από έκθεση της αείμνηστης Λούης ένα μικρό πίνακα που παρουσίαζε κάποιον διανοούμενο βαθιά συλλογισμένο. « Δεν είναι για σας», του είπα… «Γιατί δεν είναι;». «Γιατί είναι εμπνευσμένος από ένα στίχο του Παλαμά που λέει: «Πολλές φορές ο στοχασμός με σταματά/ στο δρόμο τον κριματικό, μα τον αγαπημένο/… Κι εγώ χαμογελώ πικρά, τι ξέρω πως οι δισταγμοί/ καινούργιες γίνονται αφορμές για να ξαναπηγαίνω…». Χαμογέλασε και τον πήρε γιατί ο δρόμος ο κριματικός ήταν γι’ αυτόν η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ. «Αντίσταση για να φυλάξουμε ό,τι κινδυνεύει», όπως κήρυσσε…
ΘΥΜΗΘΗΚΑ ΣΗΜΕΡΑ τους ιεράρχες μας (κάποιοι από τους οποίους υπήρξαν μεγάλοι αγωνιστές, όπως ο δάσκαλός μου Μεθόδιος), γιατί και εγώ υπήρξα παπαδάκι. Από τον σοσιαλιστή πατέρα μου τις έτρωγα αν πήγαινα στην Εκκλησία, από δε την κόρη Μακεδονομάχου μάνα μου αν δεν πήγαινα. Κέρδισε φυσικά η μάνα αλλά ξέκοψα αργότερα όταν πήραν προτεραιότητα αγωνιστικές δραστηριότητες…
Η ΕΥΚΑΙΡΙΑ που μας δίνουν σήμερα τα δύο επετειακά γεγονότα είναι να μεταφέρουμε στην ηγεσία της Εκκλησίας τα αισθήματα του κόσμου που υποφέρει. Και που θέλει την Εκκλησία δίπλα του, πολύ πιο αγωνιστική, πολύ πιο αφιλοκερδή και πολύ πιο προοδευτική από ό,τι είναι. Και που θέλει τους ιεράρχες πολύ πιο ασκητικούς και πολύ πιο κοντά στη δυστυχία του. Και που περιμένει να ιδεί πύρινους ρασοφόρους να μάχονται από τους άμβωνες ενάντια στην ξένη κατοχή. Και ελπίζει να ξαναδεί στις εκκλησίες νέα παιδιά, έστω και με σκουλαρίκια, έστω και με τατουάζ, έστω και με τα «κινητά» στα χέρια τους, αλλά τουλάχιστον να χειρίζονται καλά την ελληνική γλώσσα…
Και τούτο γιατί η ελληνική γλώσσα και το αγωνιστικό ράσο ήσαν επί αιώνες τα μόνιμα σωσίβια του έθνους. Γιατί όχι και σήμερα;
real.gr