Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΩΝ ΚΑΤΟΠΤΡΩΝ...

Ο Νεοέλληνας προτιμά συνήθως παγιωμένες και ανερεύνητες καταστάσεις. Ιδανικός άπιστος, ιδανικός πιστός και ιδανικά αδιάφορος. Γι αυτό σε τούτη τη χώρα ανθούν όχι μόνο λουλούδια, αλλά ο,τιδήποτε σπέρνεται. Ιδανική χώρα για κάθε καλλιέργεια. Σπείρε πολιτικό σύστημα, αλλοπρόσαλλες ιδέες, ποδόσφαιρο, υποσχέσεις για εύκολο χρήμα, φόρεσε και ένα σινιέ κουστουμάκι, μεταξωτό πουκάμισο με γραβάτα και, αν είσαι και λίγο ευειδής, ο Νεοέλληνας σε βλέπει ήδη ως...ένσαρκο άγαλμα που φέρει ιστορία. Όλα για μας παίρνουν μια μεταφυσική ομορφιά και σημασία. Η αλήθεια είναι ένα θαύμα της πράξης. Κατά κανόνα σκληρό και κοπιαστικό. Προτιμούμε την παράσταση...Στην παράσταση συμμετέχουμε ως "πανηγυριώτες" για τα γεγονότα επί σκηνής. Δεν καλούμαστε σε καμιά δράση...

Αυτό μας εκνευρίζει άγρια. Αλοίμονο σε όποιον παίξει μικρή και κακή παράσταση. Είναι χαμένος από χέρι. Γι αυτό και οι Ευρωπαίοι παλαιότερα απορούσαν πώς κυβερνούσε τους Έλληνες ο μακαρίτης Καραμανλής, χωρίς να υπόσχεται ή να παριστάνει. Σωστά ο λαός και οι δημοσιογράφοι τον απεκάλεσαν "θεό". Δώστε του ψυχολογική διάσταση. Δεν είναι τυχαίο. Ούτε τον άντεχαν, που συνήθως δεν έπαιζε, ούτε μπορούσαν να τον αμφισβητήσουν. Το "θεός" ήταν μια "ταυτοποίηση" του φιλθεάμονα Έλληνα, οπότε δικαιολογήθηκε, γιατί δεν έβλεπε θέατρο. Ο Θεός δημιουργεί και επιβλέπει. Γι αυτό και η μίμηση στην πολιτική είναι καταδικασμένη. Το θέατρο όμως δεν είναι. Όταν η...πρωτόπλαστη Νέα Δημοκρατία έχασε το "θεό" της περιπλανήθηκε και σήμερα εξαθλιώνεται...

Ο άλλος μακαρίτης της πολιτικής, ο Ανδρέας παπανδρέου, δεν επέλεξε να κάνει...θαύματα. Προτίμησε τον άλλο δρόμο. Τον πιο εύκολο; Όχι πάντα. Πρέπει να μπορείς να παίξεις με μαεστρία. Και έδωσε πετυχημένες παραστάσεις. Και καταχειροκροτήθηκε. Και απέδειξε ότι οι διψασμένοι ουρανίσκοι της αστικής τάξης, από την οποία προερχόταν, μπορούν να βαφτίσουν τις επιθυμίες τους ιδεολογική ανταρσία. Κι ενώ έπεφταν τα ξόανα των βωμών της απάτης, οι ιδεόληπτοι Έλληνες εκείνης της εποχής, έχασαν τους υπεσχεμένους παραδείσους από τους θεούς της αποκάλυψης, δηλαδή από το τότε ΠΑΣΟΚ.

Η φράση το "τότε" ΠΑΣΟΚ έχει τη βαρύνουσα σημασία της σε σχέση με τη φράση το "σημερινό" ΠΑΣΟΚ, που είναι ανάλαφρη σαν ελαφρόπετρα, ανεξαρτήτως του λιπόσαρκου αρχηγού του, οποίος εναγωνίως προσπαθεί να μας καταπείσει ότι δεν διαθέτει και ...παχύδερμη αναισθησία!

Είχε δώσει καταπληκτικές παραστάσεις ο συγχωρεμένος Παπανδρέου. Έξοχος πρωταγωνιστής, με σκηνική παρουσία και μάγος της πολιτικής γλώσσας. Η γλώσσα του σπινθήριζε, είχε ευστοχία και παράλληλα απαράμιλλη αδιαφάνεια. με λυρική αισθητική. Δημιουργούσε από τα μπαλκόνια μια Έλλάδα ευδαιμονική και έναν Έλληνα ονειροβάτη. Έτσι αποπροσανατόλισε τις μάζες με δούρεια σχήματα, για να αλώσει τις Τροίες της!..

Είχε καταφέρει να φτιάξει την Έλλαδα των κατόπτρων. Οι Έλληνες, ακόμα και οι μη οπαδοί του, προσέβλεπαν στην Ιθάκη, χωρίς να ξέρουν τι σημαίνει. Στήθηκαν κάτοπτρα παντού, όλα παραμορφωτικά. Κοιταζόσουν φτωχός και φαινόσουν πλούσιος. Κοιταζόσουν τραμπούκος και φαινόσουν επαναστάτης και ιδεολόγος. Κλόουν και φαινόσουν επιτηδειότατος πολιτικός. Γελοίος και έβγαινες σοβαρός. Λαοπλάνος και έδειχνες σωτήρας. Αριστερός και έβλεπες δεξιά. Μέσα σ' αυτή την παραμορφωτική ευδαιμονία των κατόπτρων, κανένας δεν ήξερε το σχήμα του. Άσε που κοίταζες κέντρο και αλληθώριζες δεξιά και αριστερά...

Έτσι η "σοσιαλιστική μοναρχία" του Ανδρέα Παπανδρέου, με το στρατηγικό σχέδιο των παραμορφωτικών κατόπτρων, κατάφερε να μπερδέψει τα πάντα και τους πάντες. Και πολλοί απέκτησαν...παραμορφωτική αρθρίτιδα, επειδή σύχναζαν πολύ κοντά στα κάτοπτρα.

Έτσι μας προέκυψε το "φαινόμενο" Σημίτης. Κοίταζε τόσο πολύ στα κάτοπτρα, που είδε τον εαυτό του πρωθυπουργό. Και ως εκ θαύματος έγινε. Και όχι απλώς έγινε, αλλά με την "εκσυγχρονιστική λογική" του κατόρθωσε να αυξήσει τους κομματικούς εγκάθετους στη λειτουργία και την οργάνωση του κράτους. Με τρόπο μάλιστα βλακωδώς αναξιοκρατικό. Μας ένταξε και στην ΟΝΕ με αλχημικές μίξεις των αριθμών και επιδεξιότητα ομολογουμένως...

Και τον διαδέχθηκε ο πολλά υποσχόμενος Κώστας Καραμανλής, ο οποίος σύρθηκε στην αποδοχή μιας αδιαπραγμάτευτης και επί της ουσίας αυταπόδεικτης αλήθειας: ότι η υποτίμηση της λογικής του Έλληνα έχει όρια και η αλαζονεία της εξουσίας, υπό μορφή κακότεχνης παράστασης και εμφανούς ανικανότητας των συντελεστών της, σε συνδυασμό με την πασίδηλη "κόπωση" του πρωταγωνιστή επί της πολιτικής σκηνής, χάνει τους θεατές της φαντασμαγορίας...

Και φτάσαμε στον ανεκδιήγητο Γιώργο Παπανδρέου. Η ενσαρκωμένη αβελτερία, αλλά ταυτόχρονα και μεγάλη πολιτική απάτη... Με τον "σοσιαλιστικό μονάρχη" Ανδρέα Παπανδρέου να παρακολουθεί με απορία από εκεί...ψηλά,το "βλαστάρι" του, τον Γιώργο, όσο ήταν πρωθυπουργός,να αδυνατεί να αντιληφθεί ότι στις πραγματικές δημοκρατικές χώρες, όπου η δημοκρατία είναι γηγενής τρόπος ζωής κι όχι εισηγμένος θεσμός, ο κοινωνικός διαχωρισμός δεν είναι διαστρωματικός και μένουν μετέωρες οι διάφορες κοινωνικές ιδεολογίες, οι οποίες όσο επιβιώνουν δημιουργούν τεχνιτούς διαχωρισμούς, που υπάρχουν μόνο στα κομματικά κτηματολόγια. Πράγμα που σημαίνει επίσης ότι η δυναμική της κοινωνίας ωθείται από τις ψυχικές κατηγορίες που ανακάλυψε ο Φρόυντ κι όχι από τις κοινωνικές κατηγορίες του Μάρξ...

Το πρόβλημα δε με τον σημερινό πρωθυπουργό, τον Αντώνη Σαμαρά, προιόν των παραμορφωτικών κατόπτρων κι αυτός, είναι ότι δεν μπορεί να διακρίνει το τι είναι παράσταση και τι είναι πράξη. Και με τους δικούς του κομματικούς εγκάθετους, διψασμένους για εξουσία και με σωρευμένες μονομανίες, με κατεδαφισμένο το κοινωνικό τους συναίσθημα, βρίσκεται μετέωρος μεταξύ εξουσίας και απαξίας!...Ο Αντώνης Σαμαράς πρωταγωνιστεί στο πιο...δακρύβρεκτο δράμα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Κι όταν συνειδητοποιήσει, αν βέβαια το επιτρέψει η ψυχονευρωτική του κατάσταση, ότι ατυχώς τον επέλεξαν για τον απαιτητικό ρόλο του πρωταγωνιστή, με συμπρωταγωνιστές μάλιστα δύο...ηθοποιούς τρίτης διαλογής, είναι βέβαιο ότι το δράμα θα έχει κορυφωθεί και το αναπόφευκτο κακό θα τον οδηγήσει στην ανεπανόρθωτη δική του συμφορά...

πηγή