Τον κούκο αηδόνι Tου Γιώργου Σκαμπαρδώνη

Περιέργως ο Θουκυδίδης δεν ήταν Πόντιος, άσχετα αν το όνομά του τελειώνει σε -ίδης. Ούτε ο Μακιαβέλης ήταν Σαρακατσάνος και ο Νίτσε δεν είχε καμία σχέση με τη Νίτσα της γειτονιάς.
 Αλλά αυτά δεν θέλουμε να τα χωνέψουμε και κάνουμε συνέχεια τα ίδια λάθη:
Πιστεύουμε σε ουμανισμούς, σαλέπια αλληλεγγύης, δικαιώματα του ανθρώπου και αδερφοσύνες. Και πιθανώς σωστά. Ναι. Όλοι είμαστε αδέρφια, αλλά μέχρι να ’ρθει το νοίκι.

Γι’ αυτό βάλαμε τα τελευταία 30 χρόνια ουκ ολίγους σχεδόν αυτιστικούς μέσα στη Βουλή, τόσα «σοβαροφανή ξόανα του αερολιμένος», που θα έλεγε ο Εγγονόπουλος. Τόσους αγνοούντες την παραβολή των Μηλίων, τόσους που δεν άκουσαν ποτέ τη λέξη «ξυμφέρον» και «λυσιτελές» και που πολιτεύτηκαν με μαλεμπί και συνοικιακά ανθρωπιστικά ανέκδοτα, πρώτον για να θεραπευτούν οι ίδιοι από τις κύστες τους και βέβαια για να αποκατασταθούν ποικιλοτρόπως.
Τώρα πληρώνουμε τον κούκο αηδόνι. Διότι οι ως άνω γενναιόδωροι και καλόψυχοι αγνοούσαν πέρα από τους πιο πάνω δασκάλους ακόμη και εκείνο που είπε νέτα και ο Τσόρτσιλ: «Για τη Μεγάλη Βρετανία δεν υπάρχουν σταθεροί φίλοι, υπάρχουν σταθερά συμφέροντα». Και επίσης: «Αν η Μεγάλη Βρετανία έλεγε αλήθεια για μόνο μία μέρα, μέσα σε αυτές τις 24 ώρες θα έχανε όλες τις αποικίες της». Άρα δεν πρόκειται για σκληρότητα αλλά για προαιώνιες αλήθειες, αυτονόητες πια, επικυρωμένες άπειρες φορές από τη μονίμως άθλια πραγματικότητα. Τα λοιπά, περί αλληλεγγύης, ανθρωπισμού, κατανόησης και κουλτούρας, είναι, ως αποδεικνύεται, πάλι μόνο για νήπια ή για αφελείς με γρανιτώδη μωρία. Και για νεαρούς ιδαλγούς, που ανακαλύπτουν τον ουμανισμό, την αντι-εξουσία, την ισότητα και τα λοιπά, για να κατασπαραχθούν τάχιστα από τις ανελέητες, τριπλές οδοντοστοιχίες των κροκόδειλων του ενθάδε και διεθνούς βάλτου.
Είναι φανερό: Δεν καταλαβαίνουμε το νόημα, γιατί δεν διαβάζουμε. Έτεροι επί χρόνια οι συνήθεις, με ένα στεγνό πτυχίο και αφρικανικά αγγλικά, ροβολούσαν από τις ραχούλες αλαλάζοντας φιλολαϊκά συνθήματα, για να μας σώσουνε. Σκαπέτισαν από μικροαστικές ραχούλες και περιφερειακά βουνά, για να πάρουν εκδίκηση καταγωγής και να φχαριστηθούνε φουστάνι. Μπήκανε σε έναν χορό που δεν καταλάβαιναν, είχανε απέναντί τους τις τερατώδεις και πολύπειρες γερμανικές και αμερικανικές ελίτ και νόμισαν πως τα αυγά τα αλωνίζουν. Πως όλα στην πολιτική γίνονται ατιμωρητί και μπορεί το κάθε σάικο να μοιράζει λεφτά από δω κι από κει, να έχει τζάμπα θέση στο αεροπλάνο, να τον θαυμάζουνε στο χωριό οι αιπόλοι και στην πόλη οι μακρινοί συγγενείς και αυτός να τριγυρνά παριστάνοντας τον ηγέτη, ενώ δεν αξίζει, ούτε για να πουλά τσεβρέδες στις λαϊκές.
Όλα αυτά πληρώνονται. Και ενώ εμείς βγάζαμε ψώνια σε μία χώρα τραπεζών, όπως η Κύπρος, πήγανε και βγάλανε μαρξιστή πρόεδρο. Και περίμεναν χαΐρι. Μόνο στο πρόσωπο που τον έβλεπες καταλάβαινες πως είμαστε χαμένοι. Στη Βενεζουέλα βγάλανε τουλάχιστον οδηγό λεωφορείου. Ξέρει να οδηγά όχημα ο άνθρωπος. Σε λίγο θα γίνει και το πρότυπό μας.
Γι’ αυτό σου λέω, δύσκολα θα βγούμε μέσα από την ψαρόκολλα. Είμαστε αιχμάλωτοι, ζωγρημένοι, γίδια με λαιμαριά και λουρί, στο έλεος του κάθε τετελεσμένου βουκόλου. Δεν ξέρεις πια προς τα πού να κάνεις. Κι όσο κουνιέσαι, τόσο βυθίζεσαι. (Σαμαρά, καθάρισε το φύλλο).
Όλοι αυτοί παίρνανε τα φράγκα σε πακέτα, τα μοίραζαν και νόμιζαν πως αυτό είναι η πολιτική. Ρίχνανε και κάνα ζεϊμπέκικο χάριν της ελληνοτουρκικής φιλίας (όλοι δικοί μας είμαστε), κάνα σύνθημα για την αλληλεγγύη των λαών, τη διαβούλευση, τους καλούς συμμάχους, τους καλούς λάθρο, τους καλούς Γιαπωνέζους, τους φιλέλληνες λουκανικοπαραγωγούς της Φραγκφούρτης και αδελφοποιούσανε πόλεις και χωριά. Ξεχνούσανε το αυτονόητο του Θουκυδίδη: το ξυμφέρον, το λυσιτελές. Ότι εκεί επιστρέφουμε αιωνίως.
Αφελείς; Ου μόνον. Ούτε η θεία μου δεν θα σκεφτόταν πως τα λεφτά θα μας τα χάριζαν οι φραγκοκίλερς Γερμανοί και οι άλλοι. Αλλά αυτοί, δώσ’ του μοιρασιά, ενώ συνεχίζανε και τα ουμανιστικά και θυμούνταν που μικροί ξεφύλλισαν λίγο Μαρκούζε, ίσως Φώτη Αγγουλέ, και πως μια φορά φάγανε και σε κινέζικο. Κι άντε τώρα πλήρωνε εσύ τον κούκο αηδόνι.

Δύσκολα θα βγούμε μέσα από την ψαρόκολλα!