Απόψε γυρίζουμε τα ρολόγια αιώνες πίσω…

Από το toixo-toixo
Απόψε θα αλλάξει η ώρα.
Μα δε θα αλλάξει τίποτε άλλο.
Δε θα αλλάξει ούτε η μέρα ούτε ο χρόνος ούτε η μαυρίλα τους.
Όλα θα παραμείνουν αφόρητα ίδια.
Γιατί δεν είναι παρά μικρές κι ασήμαντες κουκκίδες στη γραμμή της ιστορίας.
Μια γραμμή που επεφύλασσε για μας έναν πολύ δύσκολο ρόλο.
Ενδεχομένως τον πιο δύσκολο απ’ όλους. Αυτό θα μας το δείξει το πολύ…
κοντινό μέλλον.
Απόψε θα γυρίσουμε τα ρολόγια μας μια ώρα μπροστά.
Πόσο θα ‘θελα να τα γυρίζαμε χρόνια μπροστά.
Να χαθούν με το γύρισμα ενός δείκτη όλα τα χρόνια που μας μέλλει να ζήσουμε μέσα σ’ αυτήν την καταχνιά.
Να χαθούν όπως θα χαθεί αυτή η ώρα ανάμεσα στις 3 και τις 4.
Μια ώρα που δε θα τη ζήσουμε ποτέ.
Πάντα θα ξέρουμε ότι την ώρα 3 με 4 τα ξημερώματα της 31ης Μαρτίου 2013 δεν τη ζήσαμε ποτέ.
Την προσπεράσαμε χωρίς μια ανάσα.
Πώς θα ‘ταν άραγε να προσπερνούσαμε έτσι και τα χρόνια;
Να γυρίσουμε το δείκτη ξεκινώντας απ’ τις 3 τα ξημερώματα απόψε και να βρεθούμε μονομιάς στις 4 τα ξημερώματα της 31ης του Μάρτη του 2025 ή του 2032…!
Να κοιτάμε προς τα πίσω και να μην υπάρχει τίποτα. Μόνο κενό!
Και μαύρες μέρες που θα ζούσαμε, αλλά δεν τις ζήσαμε τελικά προσπερνώντας τις με ένα παιχνίδι της μοίρας!
Ή τί λέτε να γυρίζαμε τους δείκτες των ρολογιών πίσω;
Αλλά αρκετά πίσω. Από κει που ξεκινήσαμε τα μεγάλα μας τα λάθη.
Πότε, άραγε, ξεκινήσαμε τα μεγάλα μας λάθη;
(Δεν εννοώ τα προσωπικά. Στα συλλογικά αναφέρομαι)
Για τον καθένα μας ήταν άλλη η στιγμή του λάθους που θα ‘θελε να γυρίσει πίσω και να αλλάξει, να ξαναγράψει την ιστορία απ’ την αρχή.
Γι’ άλλον η στιγμη αυτή είναι η 17η του Ιούνη, γι’ άλλον το Καστελλόριζο του ΓΑΠ, γι’ άλλον η μέρα που μπαίναμε στην Ευρωζώνη, γι’ άλλον η μέρα που μπήκαμε στην ΕΟΚ, γι άλλον η μέρα που προσγειώθηκε ο Καραμανλής στο Ελληνικό, γι’ άλλον η αποστασία του Μητσοτάκη, γι’ άλλον η δολοφονία του Λαμπράκη, γι’ άλλον η ήττα της ΕΔΑ, γι’ άλλον η Βάρκιζα, γι’ άλλον ο Σαγγάριος, γι’ άλλον το Γουδί, γι’ άλλον η δολοφονία του Καποδίστρια, γι’ άλλον το ’21, γι’ άλλον η άλωση της Πόλης γι’ άλλον το Σχίσμα, γι’ άλλον το Βυζάντιο και πάει λέγοντας…
Πριν μου πείτε εσείς πόσο ακριβώς θα θέλατε να γυρίσουμε τους δείκτες, θα ξεκινήσω εγώ.
Ο καθένας μας θα γύριζε τους δείκτες στο σημείο που νομίζει πως έγινε το λάθος, για να το διορθώσει και να ξαναγινόντουσαν αλλιώς τα πράγματα!
Εγώ λοιπόν θα γύριζα τους δείκτες ως εκείνη τη μέρα που ο Δημοσθένης εκφωνούσε το λόγο του στην Εκκλησία του Δήμου ενάντια στη συμμαχία-υποταγή της Αθήνας στον Φίλιππο της Μακεδονίας και υπέρ της υπεράσπισης της αυτοδύναμης αθηναϊκής δημοκρατίας.
Δυστυχώς δεν εισακούστηκε ο φλογερός δημοκράτης Δημοσθένης και οι συμπολίτες του, με… think tank τον Ισοκράτη της “πανελλήνιας ιδέας”, κουρασμένοι έσκυψαν το κεφάλι στο Φίλιππο και συντάχθηκαν μ’ αυτόν. Υποτάχθηκαν σ’ αυτόν.
Κι η απόφαση αυτή σήμανε το τέλος της Δημοκρατίας.
Από τότε μέχρι σήμερα η Δημοκρατία αγνοείται.
Εκεί ήθελα να γύριζα, στην Πνύκα.
Να έβγαινα στο βήμα, στο πλευρό του Δημοσθένη και να φώναζα στους Αθηναίους πως η απόφασή τους αυτή θα έθαβε για πάντα το σπουδαιότερο πνευματικό επίτευγμα του Ανθρώπου: τη Δημοκρατία.
Και να τους τόνιζα ότι από το σήκωμα του χεριού τους κρινόταν το μέλλον της ανθρωπότητας.
Κι ότι στο χέρι τους αυτό που θα σηκώσουν για να ψηφίσουν ναι ή όχι, δεν κυλά μόνο το αίμα της καρδιάς τους, αλλά και το αίμα της Δημοκρατίας που με τόσο κόπο, τόσο αίμα και τόσα βάσανα δημιούργησαν και διατήρησαν οι Αθηναίοι δημοκράτες.
Θα τους φώναζα ότι στο χέρι τους κυλά ο “Μαραθώνας” της Δημοκρατίας!
Κι ότι οι Φειδιππίδες μετά το σπουδαίο αθηναϊκό “όχι”, θα ‘ναι έτοιμοι να τρέξουν στα πέρατα της γης για να κηρύξουν πέφτοντας “ΝΕΝΙΚΗΚΕΝ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ”!