Μας “ευνουχίζουν” τη σκέψη…

Το δράμα της ελληνικής κοινωνίας βρίσκει την έσχατη έκφρασή του στην πολιτική απάτη και τη γελοιότητα. Η πολιτική ανικανότητα και κοροιδία φθείρουν και διαφθείρουν τις εσώτατες δομές της κοινωνικής συνείδησης, που είναι η μόνη ικανή να οδηγήσει στην Ανάβλεψη.

του Στέλιου Συρμόγλου
Ζούμε ως κοινωνία με την παγερή αδιαφορία του αναχωρητή, αν και με πλούσια κληρονομημένη ιστορική πείρα, τη μετατόπιση των αξιών, τον εξοβελισμό των αξίων και την επικράτηση των αναξίων σ’ όλο το εύρος των τομέων δημόσιας ευθύνης. Με τις παρωπίδες του εγώ με τα μικρά και τα ασήμαντα, από την αγωνία του συνόλου απουσιάζει συχνά η δική μας Αγωνία. Ακόμα κι όταν οργιζόμαστε, πρόκειται για ξέσπασμα αναίτιας οργής, άσχετης με όσα διαδραματίζονται γύρω μας από το φαύλο καθεστώς του στενοκέφαλου κομματισμού.
Η συνείδηση της ομαδικής ευθύνης, άρα και της ενοχής, ήταν ένα από τα επιτεύγματα της ολοκληρωτικής λογικής των κυβερνώντων. Το άλλο ήταν ο ευνουχισμός της σκέψης μας και της επιβολής της αδιαμαρτύρητης αποδοχής των όσων αποφασίζουν για μας και πριν από μας. Κι έτσι ως μέλη της κοινωνίας, μιας εξαθλιωμένης και φοβισμένης κοινωνίας, παύσαμε να αποτελούμε το δυναμικόν κι αυθύπαρκτον πυρήνα της. Το αποτέλεσμα: η ομαδική υποταγή στο δράμα της ασυμφωνίας μας για όσα μας επιφυλάσσουν οι κρατούντες, υποταγή στην υπερτροφία του ατομικισμού μας με κάποιες ισχνές ενέργειες “αλληλεγγύης” πρός τους δεινοπαθούντες, ώστε να “κανακεύουμε” τη συνείδησή μας, υποταγή στην αδυναμία μας για οργάνωση των ατομικών θελήσεων, υποταγή στην πολιτική μονοφωνία, που ισοπεδώνει την ολότητα.
Τι παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια; Την “τραγική σύναντηση” του προσωποποιημένου πολιτικού ψεύδους με την κοινωνική αναγκαιότητα για την ανάταξη της αλήθειας. Μιας αλήθειας που να ιστορείται, όπως κάθε συγκεκριμένη και επιστητή πραγματικότητα. Και τελικά υπερισχύει το πολιτικό ψεύδος. Εισβάλλει ύπουλα στα κρύφια της κοινωνικής αμεσότητας με τη μορφή της προσδοκίας ή του διλήμματος. Και παραλύει τις λογικές δυνάμεις της έγχρονης κοινωνικής συνείδησης, διαστέλλει το συναίσθημα, υποκρούει το έναυσμα των αφετηριών.
Τι παρατηρούμε το τελευταίο χρονικό διάστημα; Τον εκφυλισμό των παρακαταθηκών του παρελθόντος. Τους πολίτες να περιπίπτουν στον εθισμό πολιτικών πρακτικών, που συμβάλλουν στην ιστορική λήθη και την κοινωνική κόπωση. Την μεταβολή της Ελλάδας σε “αποικία των τιμωρημένων” της Ευρώπης. Και την ελληνική κοινωνία υπόδουλη της αποικιοκρατικής λογικής των δανειστών και των εγχώριων εκφραστών τους.
Το επώδυνο παρελθόν μας ως λαός και οι άληστες στιγμές του δεν έγιναν μνήμη, ανάμνηση και μάθημα. Κι έτσι “κυρίαρχο” κράτος και κοινωνία “ελεύθερων” ατόμων, βρισκόμαστε μπροστά στο φάσμα της ντροπής μας
αποδεχόμενοι την καθ’ υπαγόρευση των επιταγών των δανειστών μας λειτουργία του κράτους και της κοινωνίας. Υφιστάμενοι μνημονιακές πολιτικές που αφανίζουν το εισόδημά μας και υποθηκεύουν το μέλλον μας, υποταγμένοι στην ένοχη “λογική” της υπερκατανάλωσης παρελθόντων χρόνων. Με κονιορτοποιημένη μάλιστα την εθνική μας αξιοπρέπεια, όταν Γερμανοί “τοποτηρητές” προσδιορίζουν το εύρος της ζωής μας και οι “εκπρόσωποί” μας στο Κοινοβούλιο, με προεξάρχοντα τον πρωθυπουργό, ως υποτελείς τους, δεν αναλαμβάνουν την παραμικρή πρωτοβουλία, έστω για τα προσχήματα…
Τι είμαστε; Μια αδιαμαρτύρητη κοινωνική ομοιομορφία, με τη συμπλεγματική ανοχή καταστάσεων, με κυρίαρχη την αντίληψη που συμπυκνώνεται στη ρήση “Μη χάσουμε ό,τι μας απέμεινε…”, με “ανθρωποφαγική” κοινωνική διιάθεση, με άκριτη αντιμετώπιση του πολιτικού μονολόγου. Ενός πολιτικού λόγου επίπεδου, ανούσιου. Συνήθως καταστροφολογικός σε σχέση με τη απαρέγκλιτη τήρηση των μνημονιακών όρων και εσχάτως “διαποτισμένος” με όλίγη αισιοδοξία πρός άγραν ακόμη περισσότερης ανοχής και αντοχής από τους πολίτες μιας χώρας, που έχει μεταβληθεί σε…γαλέρα δουλοπάροικων, που αποδεδειγμένα στεριώνει την εξουσία των διαφόρων κατεργάρηδων, ανεξαρτήτως πολιτικής απόχρωσης.
Και επειδή αυτό που είμαστε είναι “κατανοητό” στους κυβερνώντες και τους “κηδεμόνες” τους, τι άλλο σκέφτηκαν τις τελευταίες μέρες; Να διανθίσουν τον κοινωνικό προβληματισμό και με το θέμα του “αντιρατσιστικού νομοσχεδίου” . Αλλωστε, έννοιες όπως “ελευθερία”, “ανθρώπινα δικαιώματα”, “δημοκρατία”, απηχούν εύηχα στο αβούλευτον ενός λαού εύπιστου και ευάπατητου. Υπάρχει και η Χρησή Αυγή, ως πολιτικό μόρφωμα με τα όποια χαρακτηριστικά γελοιότητας, σχηματοποιήθηκε και το “αντίπαλον δέος” της οι “Μαύροι Πάνθηρες” ως πρόκληση για την κοινωνική τάξη, οπότε η κυβέρνηση έχει λόγους να εμφανίζεται “ενεργοποιημένη” και “ευαισθητοποιημένη”, μακριά ωστόσο ευρισκομένη από τα πραγματικά προβλήματα της χειμαζόμενης κοινωνίας, πρός τέρψιν των δανειστών-κηδεμόνων της…
Μας κυβερνούν αλλόφυλοι. Πολιτικοί-τεχνουργοί που ξέρουν να μεταπλάθουν το ανεπίκαιρο σε επίκαιρο. Με την απαραίτητη προσαρμοστικότητα, για να αντιμετωπίζουν την όποια κοινωνική αναγκαιότητα με την παγερότητα της ψευδολογίας και της αδιαφορίας πρός το δημόσιο αίσθημα.
Οι Ελληνες με βουβά μάτια, όπως οι αγελάδες στα σφαγεία, οδηγούνται στη “σφαγή” και στο κληρωθέν είδος της προσωπικής εξαφάνισης. Η Ελλάδα παραδίδεται στην ερημία και στη σιωπή. Ζούμε, μ’ όλη την αυτόχθονη συμφορά μας, μια πραγματικότητα κοινωνικής ζωής. Και της ζωής αυτής, δεν μπορεί να είμαστε αδιάφοροι θεατές, αλλά ενεργοί συμμέτοχοι. Και “συμμετοχή” σημαίνει σκέψη,σκέψη για ευθύνη και αντίδραση.