Με το θράσος των ερυθρόκωλων πιθήκων…

Ο εν πολλοίς εξαπατημένος λαός κρατώντας τα οικονομικά βάρη σαν “Ατλαντας στην πλάτη” καλείται καθημερινά να γίνει παθητικός αποδέκτης της πολιτικής κοροιδίας. Και σ’ ένα περιβάλλον ενορχηστρωμένων επικοινωνιακών τεχνασμάτων και δημοσκοπικών “μαγειρεμάτων, η πολιτική θρασύτητα ...
ενσαρκωμένη και συγκροτημένη, ανταγωνιζόμενη το θράσος των ερυθρόκωλων πιθήκων, ασχημονεί σε βάρος της κοινής λογικής με λόγια γενναιόδωρα και έργα πενιχρότατα. Με εμβαλωματικές απόπειρες πρόχειρων λύσεων, ακόμα και με χωλαίνουσα πρόθεση για στοιχειώδη αναζήτηση του πολιτικά και κοινωνικά εφικτού.
του Στέλιου Συρμόγλου
Η “υπερτροφική” πολιτική κοροιδία διεμόρφωσε μια “ατροφική” κοινωνία, όπου η ένδεια και η πενία αποτελούν τα μόνιμα γνωρίσματα των ευπαθών οικονομικά κοινωνικών ομάδων, που μαζί με τις εκατοντάδες χιλιάδες των ανέργων και της “ποδοπατημένης” αξιοπρέπειάς τους, συγκροτούν τη συντριπτική πλειοψηφία της.
Πολίτες με ελεύθερη συνείδηση, με γνώση και επίγνωση, ενημερωμένοι και με πνεύμα φιλελεύθερο, έρχονται αντιμέτωποι σε καθημερινή βάση με την άλογη πολιτική πρακτική, την κυβερνητική απάτη και την πολιτική αντίφαση. Ακούνε για “μεταρρυθμίσεις” και διαπιστώνουν όχι μόνο οπισθοδρομήσεις, αλλά την “τυπολατρεία”, τον παλαιοκομματικό, ακραίο και στυγνό φορμαλισμό στην κυβερνητική πράξη.
Ακούνε για “ανάπτυξη” και “επενδύσεις” και “προσκρούουν σε “στημένες” παραστάσεις εγκαινίων επενδυτικού έργου των Κινέζων, που χωρίς να υποτιμάται η αξία του, ούτε όμως να προβάλλεται η υπεραξία του, ανάγεται στο παρελθόν, αλλά προσφέρεται για επικοινωνιακή εκμετάλλευση στο παρόν. Με τα τηλεοπτικά πλάνα της προπαγανδιστικής αντίληψης της ενημέρωσης να αναμοχλεύουν στη μνήμη των παλαιοτέρων “εικόνες” με εγκαίνια φρενοβλαβών της επταετίας.
Βλέπουν οι συνειδητοποιημένοι πολίτες να υπογράφεται η συμφωνία για τον πολυσυζητημένο αγωγό ΤΑΡ και η όποια ισχνή χαρά τους, να κονιορτοποιείται από την επιχειρούμενη διαστρέβλωση του πραγματικού περιεχομένου της συμφωνίας και από την πρωθυπουργική πομφολυγώδη προσπάθεια να παραπείσει για τη σπουδαιότητα του έργου…Δεν γίνεται η Ελλάδα “ενεργειακός κόμβος”, ούτε καταλαμβάνει περιόπτη θέση στον “ενεργειακό χάρτη”, όπως εν χορδαίς και οργάνω, προσπαθούν να δημιουργήσουν την εντύπωση οι “μισθοφόροι” της παραπληροφόρησης του Μαξίμου. Και χωρίς, πάλι, να υποτιμάται η αξία του έργου, που θα αποφέρει στο μέλλον μια δέσμη εκατομμυρίων στα δημόσια ταμεία και θα δημιουργηθούν κάποιες εκατοντάδες θέσεις εργασίας, ενεργειακός κόμβος γίνεται επί της ουσίας η Τουρκία, που θα έχει και τη δυνατότητα να “κλείνει” ή να “ανοίγει” τις “στρόφιγγες” του αγωγού στο έδαφός της. Κάτι ανάλογο που έγινε και με τον αγωγό στην Ουκρανία, με αποτέλεσμα να διαταραχθούν οι σχέσεις της με τη Ρωσία…
Είναι, επίσης, ειρωνικά αντιφατικό να παρακολουθεί κανείς τους πολιτικούς να υπερασπίζονται τη δημοκρατία, αλλά συγχρόνως να “περιπλέκουν” και να “κουκουλώνουν” πολιτικά σκάνδαλα και υποθέσεις πολιτικής απιστίας, όπως, για παράδειγμα, αυτό της λίστας Λαγκάρντ. Και ναι μεν ο Παπακωνσταντίνου διατρέχει τον κίνδυνο να παραπεμφθεί, αν και το ενδεχόμενο της παραγραφής του αδικήματος είναι σε ισχύ, ο έτερος υπεύθυνος για το ίδιο αδίκημα, υπεύθυνος ηθικά, πολιτικά και ποινικά, ο Βαγγέλης Βενιζέλος, χρήζεται αντιπρόεδρος και υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης και ανέλαβε το “έργο” της διάσωσης της χώρας…
Είναι, ακόμα, προκλητικά αντιφατικό να σιωπούν οι πολιτικοί της συμφοράς για το σφαγιασμό των εργασιακών δικαιωμάτων, με νέα εξέλιξη την υπογραφή νέων ατομικών σμβάσεων που διαμορφώνουν εργασιακό περιβάλλον μεσαίωνα, ενώ να “περνούν” τροπολογίες στη Βουλή για την προώθηση συγκεκριμένων συμφερόντων ημετέρων και ευνοούμενων του πολιτικού συστήματος.
Είναι, συν τοις άλλοις, “αμαρτωλά” αντιφατικό να ισχυρίζεται ο πρωθυπουργός ότι “σκληρά” διαπραγματεύεται με την τρόικα και ότι “ενδιαφέρεται” για την εξυγίανση της δημόσιας διοίκησης, όταν έχει υποστεί πολιτικό “λουμπάγκο” από τις επικύψεις του στους τροικανούς. Και στην προσπάθειά του να ανταποκριθεί στις επιταγές των δανειστών για απολύσεις στο δημόσιο, προέβη στο “κλείσιμο” και στο “μαύρο” στην ΕΡΤ, για την εξασφάλιση του “μαγικού” αριθμού των απολυμένων από το δημόσιο κατ’ απαίτηση της τρόικας. Μια αυταρχική και αντιδημοκρατική αντίδραση με στοιχεία πολιτικής ανισορροπίας…
Είναι επιπόλαια αντιφατικό να μιλάνε οι κυβερνώντες για “διάσωση” της χώρας και “έξοδό” της στις αγορές εντός του 2014, όταν τα δημοσιονομικά στοιχεία, αν και αρκούντως “μαγειρεμένα”, είναι εύγλωττα. Και ταυτόχρονα η διόγκωση της ανεργίας σε εφιαλτικά επίπεδα, η αχαλίνωτη ακρίβεια, το κλείσιμο δεκάδων μικριομεσαίων ή και μεγάλων επιχειρήσεων και οι συνέπειες της πολιτικής ανικανότητας, αγγίζουν την κοινωνία μέχρι “μυελού οστέων”.
Είναι, επιπροσθέτως, έμπρακτα αντιφατικό να απαιτούν οι κυβερνώντες “συνέπεια” από τους φορολογούμενους, ως επί το πλείστον, τους μισθοσυντήρητους πολίτες, όταν η εξουσία αλαζονεύεται και πλουσιοπάροχα πορεύεται, διατηρώντας υψηλούς μισθούς βουλευτών, κυβερνητικών στελεχών, τα όποια πολλαπλά προνόμια που απορρέουν εκ της ιδιότητας τους, με τα πολυδάπανα ταξίδια, χωρίς μάλιστα ουσιαστικό ή και συγκεκριμένο αντίκρυσμα.
Με αυτές τις “αντιφάσεις” και άλλες πολλές, έρχεται σε επαφή η κοινωνία, κυρίως όμως οι εκκολαπτόμενοι νεοσσοί της, οι νέοι άνθρωποι. Και δεν είναι μεγαλύτερη προσβολή για τον μισθοσυντήρητο και μεροκαματιάρη πολίτη, τον πολίτη επαγγελματία, για τον πολίτη και την αυτενέργεια του πνεύματός του, για τον πολίτη και την ψυχολογική του αρτίωση, να “παρελαύνουν” μπροστά του οι παραληρητικές ιδέες των αβέλτερων της πολιτικής, να ευδοκιμούν οι ασαφείς πολιτικές έννοιες, να ελλείπει η πολιτική βούληση και να δεσπόζει η πολιτική απάτη και ο πολιτικός κρετινισμός.
Αυτό που μας χρειάζεται ως πολίτες άμεσα είναι η συλλογή και η αυτοσυνείδηση. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να ζούμε την αυτόχθονη συμφορά μας με μοναδικό συνομιλητή την ανοχή μας. Και μη ξεχνάμε ότι οι Ελληνες στο μεταπολεμικό ξεθεμελίωμα σε τούτα τα σεισμοχτύπητα και σεισμοραγισμένα εδάφη, έχυσαν αίμα και ιδρώτα, για να δουν κάποια στενωπό βατή ανάμεσα στα ερείπια, ούτε φαντάστηακν ότι το σωτήριο έτος 2013 θα έβλεπαν τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους, στην ίδια χώρα και μετά τόσες δεκαετίες, να “ξεσκονίζουν” τα χώματα από τα χαλάσματα των μνημονίων και των ανερμάτσιτων πολιτικών.
Και να ιδροκωπά η κοινωνία “κουβαλώντας” ογκόλιθους προβλημάτων, με κατακουρασμένο και εκφοβισμένο τον πολίτη από τα επιχρυσωμένα λόγια των πολιτικών, που ωστόσο συχνά αποσκεπάζουν τη γύμνια τους. Ολων αυτών των αυτάρεσκων πολιτικών, οι οποίοι με θράσος χιλίων ερυθρόκωλων πιθήκων εν χορώ, το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να μετουσιώνουν την εντύπωση από το αδρό γεγονός, για να τη στριμώξουν μέσα στα σύνορα του οποιουδήποτε προσωπικού συμφέροντος, αυτού που προσχηματικά παρουσιάζεται σαν κοινωνικό συμφέρον και κυβερνητική επίδοση…