Επιτέλους μαζί για τη νέα Ελλάδα!

Φιλήδονοι εραστές της εξουσίας αμφότεροι και επιρρεπείς στον καλοκαιρινό της οργασμό, με χίλιες τρομάρες στο νού τους να έχουν σμίξει για τη μοίρα τους τη πολιτική την κοκαλιάρα, αγκίστρωσαν την πήλινη καρδιά τους, χωρίς να ακούνε τις πατημασιές της κοινωνικής αγωνίας στην καρδιά τους, πιαστήκαν σφικτά από το χέρια και με τον έρωτα της πολιτικής τον ψυχοτρόφο στο αίμα τους να ανάβει, βγήκαν από κοινού τα άεργα όνειρα των αιμορραγούντων οικονομικά Ελλήνων να “ληστέψουν”, ενώ με τη γλώσσα τους τα ομοιώματα του αποτρόπαιου ψεύδους να αθροίσουν…

του Στέλιου Συρμόγλου
Επιτέλους μαζί της πολιτικής ανομίας οι αρχηγοί, με ένα πλήθος νοικιασμένων ιδεών, ακόρεστοι για τον πόθο της εξουσίας, έτοιμοι να πωλήσουν μισοτιμής ακόμα και τη ψυχή τους, χωρίς να γνωρίζουν ότι τα όριά τους είναι μια τεφροδόχος, Και φοβούμαι ότι διατρέχουμε μια χρονική περίοδο που λίγοι μπορούν να επιστρατεύσουν τα αποθέματα των ψυχικών τους δυνάμεων, ώστε να ξεφύγουν από την καταλυτική ραστώνη, που είναι σύμπτωμα της πολιτικής και κοινωνικής παράλυσης…
Ακόμα και για εκείνους που συνεχίζουν να πολιτικολογούν ή και να χειροκροτούν σε κομματικά συνέδρια-παρωδία και να γίνονται παθητικοί θεατές της “συνασπισμένης” πολιτικής ασχημονίας, και να “προβληματίζονται” χωρίς όμως να διανοούνται ότι η πολιτική συνυφαίνεται με τη συνέπεια και την πράξη από τον Πλάτωνα μέχρι τον Μπένθαμ και τον Μάρξ, δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να συμφωνήσουν ότι δύο πράγματα συμβαίνουν εναλλακτικά: Ή ο σοσιαλισμός απέτυχε στο πρόσωπο του ΠΑΣΟΚ ή η ΝΔ, ως όνομα και ως ένα “ομιχλώδες” φιλελεύθερο μόρφωμα, έχει τραγική συνέπεια για τον τόπο, οπότε εξορκίζεται πάση θυσία.
Και τα δύο πρώην κυρίαρχα κόμματα συνασπίστηκαν μπροστά στο άκρως απειλητικό φάσμα της πολιτικής τους καθίζησης, με αποτέλεσμα ένα εκτρωματικό κυβερνητικό πρόσωπο μ’ όλα τα στοιχεία του γκροτέσκο και της συναθροισμένης πολιτικής βλακείας, της ανικανότητας μη εξαιρουμένης.
Αν πάλι επιστρατεύσουμε το δογματικό λόγο, όπου κατέληξε η “αριστερή ιδεολογία” και τελικά γκρεμοτσακίστηκε στο παρελθόν, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί μια άλλη εκτρωματική “φυσιογνωμία” της πολιτικής με όλα τα χαρακτηριστικά της πολιτικής δειλίας και ασάφειας, γίνεται κατανοητό που βρίσκεται ο λαός και οι λαικές δυνάμεις και πως χρειάζεται άμεσα ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα υπέρβασης της πραγματικότητας.
Οι ποικίλες εκλογικεύσεις διαφόρων κοινωνικών θεμάτων και διαφορών είναι τα προσχήματα, για την εξασφάλιση και τη διάσωση του “τερατόμορφου” πολιτικού κατεστημένου. Ετσι όμως, εδραιώνεται η πολιτική απερισκεψία και η ηθικοπολιτική ανευθυνότητα. Και οδηγείται ο λαός στη διχοστασία και τη σύγχυση, καθώς απολακτίζονται σύμπνοια και σύννοια.
Φτάσαμε στο σημείο να μην έχουμε ούτε ένα μικρό δείγμα εθνικής φρόνησης και σύννοιας. Και καταμεσής του κατακαλόκαιρου, να νιώθουμε ως πολίτες καταπτοημένοι από τον κατακλυσμιαίο χειμώνα της ιστορίας. Να έχει μετατραπεί μια ολόκληρη κοινωνία σε μια τεράστια κοιλάδα γόων, καθώς ο αγώνας με τα προβλήματα της καθημερινότητας είναι άνισος. Με απελπισμένους και καραφρονημένους πολίτες να καταφεύγουν στην αυτοκτονία, αντί η πολιτική δημοκρατία να τους είχε επάνω στις ασυμφιλίωτες ακόμα και με τη μοίρα κορυφές…
Και ενώ οι αυτοκτονίες των δεινοπαθούντων πολιτών αυξάνονται, η οργή των νεκρών και των πεθαμένων η μνήμη, αν και βάτος φλεγόμενη και καιγόμενη, δεν εμποδίζει τα κόμματα, συνασπισμένα ή μη, με κοινό τους γνώρισμα ωστόσο την αναλγησία και την έλλειψη συγκεκριμένης πολιτικής, να δαπανούν πολύτιμο χρόνο και χρήμα για τη διεξαγωγή κενού περιεχομένου συνεδρίων, για τη δημιουργία απλώς πυροτεχνικών εντυπώσεων…
Στο πέλαγος των αντινομιών και των αντιφάσεων της πολιτικής στην Ελλάδα, δεν αναζητείται μόνο η γραμμή που μπορεί να βοηθήσει το “σκάφος” της χώρας για να πλεύσει, αλλά κυριαρχεί το ερώτημα αν τελικά υπάρχει τέτοια γραμμή. Και είναι δύσκολη η αναζήτηση, γιατί λείπει σ’ όλες τις περιπτώσεις η ενότητα της κοινωνικής συνείδησης. Αυτή την “ενότητα” πρέπει να αναζητήσουμε πρώτιστα, για να ξεπεράσουμε την αγωνία των εποχών και να μην μας “διασκεδάζουν” ανήκουστοι πολιτικοί “έρωτες” άσωτων πολιτικών.