Η απάντηση του συγγραφέα Πέτρου Αργυρίου στη μαζική προσβολή μνήμης νεκρών από τον Πάγκαλο

Agriazwa.blogspot.com
Πάγκαλε.
Κάθε φορά που το σύστημα χρειάζεται κάποιον να τραβήξει τα πυρά από πάνω του για να κάνει απερίσπαστα τις βρωμοδουλειές του, εμφανίζεσαι εσύ ως αναπόφευκτος αντιπερασπισμός.
Αμετανόητα κυνικός, με μια αναισθησία που σου δίνει τη δύναμη να τσαλαπατάς ευαισθησίες.
Με κάθε δυνατό τρόπο και όποτε χρειαζόταν, ξεφτίλισες τους ζώντες Έλληνες αφού πρώτα οι σύντροφοι σου τους εκμαύλισαν. Τώρα ξεφτιλίζεις και ...

τους νωπά νεκρούς, τα θύματα του δικού σου συστήματος, τους αυτόχειρες της κρίσης αφού πρώτα οι σύντροφοι σου τους οδηγήσαν στην απόγνωση.
Μια από αυτούς τους αυτόχειρες ήταν η μητέρα μου. Είχα το θάρρος να της δώσω την υστεροφημία που αξίζει σε κάθε αθώα ελληνίδα μάνα. Είχες το θράσος όχι μόνο να μετατρέψεις την οδύνη των συγγενών και φίλων των χιλιάδων αυτοχείρων σε πολιτικό καλαμπούρι αλλά και να προτρέψεις και άλλους Έλληνες σε μαζική αυτοκτονία στην περίπτωση που δεν τους αποτρέψεις από το να διακόψουν την πολιτική αυτοκτονία στην οποία επιδίδονται εδώ και δεκαετίες.
Οι Έλληνες ακολούθησαν σαν λέμινγκς το σύστημα εξουσίας. Ήσασταν οι μαγικοί αυλιστές που αφού προβάρατε την υπνωτιστική σας κακοφωνία στους πιστούς σας αρουραίους για να τους οδηγήσετε σε ένα τρελό φαγοπότι με τις σάρκες των Ελλήνων, οδηγήσατε έναν ολόκληρο πληθυσμό στην καταστροφή του.
Έτσι είναι τα πειράματα: πρώτα τα ξεκινάν σε ποντίκια, μετά σε ανυπεράσπιστους ανθρώπους και έπειτα και σε όλους τους ανθρώπους.
Και έτσι καταλήγουν όλα τα πειράματα: Με τα περισσότερα πειραματόζωα νεκρά ή έστω αγνώριστα.
Μας λες «αν το δούμε και αυτό, δεν ξέρω τι άποψη έχετε για την αυτοκτονία, αλλά θα σας πρότεινα να το κάνουμε όλοι μαζί παρέα»
Κάποτε μας είχες πει ότι μαζί τα φάγαμε όταν ήδη ανήλικα λιμοκτονούσαν στα σχολεία. Ο όγκος σου αποτελεί την προφανέστερη των αποδείξεων για του λόγου σου το ψευδές.
Τώρα μας λες να αυτοκτονήσουμε όλοι, μαζικά. Δεν σου φτάνουν οι αυτοκτονίες που ήδη συμβαίνουν. Πεινάς και για άλλες. Μαζί τους φάγαμε.
Δυστυχώς, τα λέμινγκς που είχες συνηθίσει τυφλά να ακολουθούν το δικό σου σύστημα τόσο καιρό, μετά τις τόσες απώλειες άρχισαν να σιγοψιθυρίζουν μεταξύ τους: Για σταθείτε ρε παιδιά. Που πάμε;
Και αυτήν την τόση κρίσιμη ερώτηση άρχισαν να την κάνουν στα δυο τους πόδια. Όχι στα τέσσερα. Στα δυο τους πόδια. Όχι έρποντας σαν σκουλήκια ή ερπετά. Στα δυο τους πόδια, σαν κανονικοί άνθρωποι.
Για σταθείτε βρε παιδιά…
Το καράβι βουλιάζει. Θαρρείτε εσείς της εξουσίας πως οι φελλοί του πολιτικού συστήματος θα επιπλεύσουν ακόμη και αφού έχει βουλιάξει αύτανδρο το καράβι. Φτιάξατε τη συνομωσία των φελλών και γεμίσατε το καράβι βαρίδια για να περισυλλέξετε για την πάρτη σας τα τιμαλφή του ναυαγίου.
Να θυμάστε όμως. Αυτός ο λαός όχι μόνο υπήρξε εξόχως ναυτικός αλλά έχει επιβιώσει από τόσες και τόσες ιστορικές φουρτούνες.
Ίσως να επιβιώσουμε και αυτής.
Όσο για σένα Πάγκαλε, τόσοι άλλοι σου είπαν και τόσοι άλλοι θα σου πουν «ξεκίνα και ερχόμαστε».
Δεν το συμμερίζομαι φυσικά και δεν το προτείνω σε κανέναν. Θέμα δικιάς σου συνέπειας είναι όμως. Θέμα «πολιτικής υπευθυνότητας»
Και αφού σου αρέσουν τα πένθιμα καλαμπούρια να σου πω τι θα πουν κάποιοι αχαρακτήριστοι και παλιάνθρωποι αν φανείς συνεπής στα λόγια σου. Θα πουν ότι ήσουν ο πρώτος των αυτο-χοίρων.
Θα γράψω άρθρο για αυτούς που θα πουν κάτι τέτοιο για σένα. Θα καταδικάσω την προσβολή μνήμης νεκρού που σου κάναν. Θα προστατέψω τη λήθη που σου αξίζει. Αλλά αυτό είναι μια απιθανότητα. Όσο οι ένοχοι όμως δε βρίσκονται στα δικαστήρια ως κατηγορούμενοι, εσύ δεν πρόκειται να αυτοκτονήσεις ποτέ.
Φυσικά, καταλαβαίνω ότι αυτό που είπες δεν το είπες κυριολεκτικά για αυτό και δεν σε κακοκαρδίζω. Άλλωστε, η πολιτική τάξη αυτής της χώρας μιλάει κυριολεκτικά μόνο όταν είναι να αναγγείλει λαοκτόνα μέτρα. Μόνο τότε.
Ο παππούς σου ήταν δικτάτορας. Πολλοί κρίνουν πως η τιμωρία για τους δικτάτορες όφειλε να είναι ο θάνατος. Έχω κάποιες ενστάσεις.
Για τους προβοκάτορες όμως είμαι απόλυτα βέβαιος πως η σωστή τιμωρία είναι εν ζωή η απόλυτη χλεύη και μετά θάνατον η απόλυτη λήθη.
Γι’ αυτό Πάγκαλε, αν θέλεις να σε θυμούνται, φρόντισε να μην πεθάνεις ποτέ.
Πέτρος Αργυρίου at 5:50 π.μ.