Μας στέλνουν στην κόλαση και αδημονούμε για το ταξίδι!

Υπάρχει μια αγγλική παροιμία που λέει “βάλε έναν άσχετο καβάλα στο άλογο και θα καλπάσει στην κόλαση”. Εμείς το κάναμε. Από αφέλεια και ευπιστία; Από τον Μιθριδατισμό μας στην ανασφάλεια και στην απάθεια; Από την έλλειψη πολιτικής αγωγής; Από την απουσία του κοινωνικού χρέους, που ανεβάζει την αισθητική παιδεία και ευαισθητοποιεί τη σκέψη και το στοχασμό; Πάντως το κάναμε!

του Στέλιου Συρμόγλου
Αναθέσαμε να μας “σώσουν” όχι απλώς σε άσχετους, αλλά και σε άτομα που διεκδικούν πιστοποιητικό αμοραλισμού και καιροσκοπισμού. Σε ποίους αλήθεια αναθέσαμε να μας βγάλουν από την πολύπλευρη κρίση; Σ’ αυτούς που για χρόνια “καταπίνουμε” με απληστία κάθε ψέμα που μας σερβίρουν και μας “κολακεύει”. Σ’ αυτούς που έχουν διαρρήξει κάθε σχέση τους με τον αυτοσεβασμό, την αυτεπίγνωση και την κοινωνική ευαισθησία. Και το “πρόβλημά” μας μ’ όλους αυτούς είναι ότι καθώς αυξάνονται ασχετοσύνη και άγνοια, συσσωρεύουν αυτοπεποίθηση και αλαζονεία!
Αναθέσαμε την “τύχη” μας ως κοινωνία και έθνος σ’ αυτούς που πολλοί είναι σαν τα… παπούτσια. Οσο πιο φτηνά είναι, τόσο πιο πολύ θόρυβο κάνουν. Και στην πρώτη βροχή, τα πόδια μας “τσαλαβουτάνε” στη λάσπη της βροχής!
Αναθέσαμε την πορεία της χώρας στους ίδιους πολιτικούς, οι οποίοι με άνεση “επαγγελματία” δημοπρατούν για χρόνια τις ελπίδες μας και δραπετεύουν σε διάφορες περιοχές εξαγορασμένης πολιτικής επιβίωσης, με την εξουσιαστική πλεονεξία τους να παίρνει τη μορφή του ακόρεστου και του ανικανοποίητου. Εμπιστευτήκαμε τη “σωτηρία” μας στους ίδιους που η όλη τους πολιτική δράση θυμίζει τη δραστηριότητα του κώνωπος επί κέρατος βοός, που το ενδιαφέρον τους εξαντλείται στην εξυπηρέτηση προσωπικών επιθυμιών και πρόσκαιρων συμφερόντων…
Το αποτέλεσμα είναι πασίδηλο. Μια ολόκληρη κοινωνία, ήδη εξαθλιωμένη και καταπονημένη από τις διαλυτικές και ανερμάτιστες πολιτικές που βαφτίζονται “μεταρρυθμίσεις”, από τον αποδεκατισμό του Δημοσίου εν ονόματι της “εξυγίανσης”, που τιτλοφορείται “κινητικότητα”, από τον εργασιακό μεσαίωνα στον ιδιωτικό τομέα, με κατακερματισμένα όλα τα χαρακτηριστικά της εθνικής αξιοπρέπειας, “καλπάζει πρός την κόλαση”, ακολουθώντας τον καλπασμό των πολιτικών επιβητόρων της εξουσίας. Ολων αυτών που έχουν αποδεχθεί δουλείες διαφόρων μορφών, που απαρέγκλιτα υπηρετούν διάφορες μορφές αλλοτρίωσης…
Ας κάνουμε ως πολίτες την…αυτοκριτική μας. Η λύση του προβλήματος “φωλιάζει” στη συνειδητοποίηση της αποδοχής μας ως κοινωνία των εσφαλμένων επιλογών μας. Ας μη φοβόμαστε την αυτοκριτική, τη θετική κριτική γενικώς. Οσο κι αν προσκρούει στον εγωισμό μας και στον παραδεδειγμένο εθισμό μας σε πρακτικές προσδιορισμένες για την αναποτελεσματικότητά τους. Και θετική είναι η κριτική, που επιτυγχάνει την εξυγιάνση νοσηρών καταστάσεων ή αποκαθιστά την παραποιημένη αλήθεια.
Η δημοκρατία είναι ευθύγραμμη, απλή, κινείται σ’ ένα ορισμένο επίπεδο και καλύπτει ένα συγκεκριμένο πεδίο. Τα όρια της πολιτικής δημοκρατίας δεν είναι ρευστά και ασαφή, όπως φρόντισαν οι επιτήδειοι να το εμπεδώσουμε. Μ’ αυτή την παραπλάνηση και τον αποπροσανατολισμό, είμαστε επιρρεπείς στη σύγχυση που προκαλεί την επιπόλαια εντύπωση. Εθιζόμαστε στο σύνδρομο του Τιτανικού.
Μας εγκλωβίζουν στην απελπισία και στις ενοχές με εκβιαστικά διλήμματα και το φόβο. Μας στέλνουν στην κόλαση και στο διάβολο με τέτοιο τρόπο, που πολλοί εξ’ ημών αδημονούμε ν’ αρχίσει το ταξείδι, για να θυμηθώ έναν εύστοχο κανόνα της διπλωματικής πρακτικής και…αβροφροσύνης! Μας κάνουν να νιώθουμε αδύναμοι και “κατώτεροι” μπροστά στα μεγέθη των δανειστών και των προβλημάτων μας. Κανείς ωστόσο δεν μπορεί να μας κάνει να νιώθουμε κατώτεροι χωρίς τη συγκατάθεσή μας!..
Το σφάλειν είναι ανθρώπινο, ακόμη και σε επίπεδο κοινωνίας. Η κοινότοπη ρήση ότι ο “λαός είναι σοφός”, μπορεί να “παρηγορεί” τους πολλούς δεινοπαθούντες και να αποτελεί λεκτικό άλλοθι των ολίγων της πολιτικής φυγής, αλλά δεν απηχεί την παραγματικότητα. Πολλοί παράγοντες επενεργούν για να “σμιλεύεται” κατά το δοκούν η “σοφία” του λαού. Ο παράγων της ψυχοτροπίας, άλλωστε, του λαού δεν μπορεί να αγνοηθεί.
Προέχει λοιπόν ως πολίτες μιας κοινωνίας σε κρίση πολύπλευρη να συνειδητοποιήσουμε ότι όλοι αυτοί οι πολιτικοί μοιάζουν με τα…κάρβουνα. Αν δεν μας κάψουν, στην καλύτερη περίπτωση, θα μας μουτζουρώσουν! Και είναι γνωστό ότι ως κοινωνία πολιτών μας χαρακτηρίζει η επιλησμοσύνη. Ξεχνάμε εύκολα. Και μπορεί να μη θυμόμαστε τι είπε ή τι έκανε ο κάθε εξουσιολάγνος ή και πολιτικά γελοίος στο απώτερο ή και πρόσφατο παρελθόν, και υπάρχουν άπειρα παραδείγματα πολιτικής αδολεσχίας και μωρίας, αλλά τουλάχιστον να θυμόμαστε πως μας έκανε να αισθανθούμε…Είναι μια καλή αρχή!
Οσο για τις “κολακείες” που ακούμε να εκστομίζονται από χείλη επίσημα και με ύφος πολιτικά περισπούδαστο, ενίοτε και συγκινητικό, ότι δηλαδή ως λαός έχουμε αντοχές, συναίσθηση της κρισιμότητας των περιστάσεων, προσαρμογή στο πνεύμα των “μεταρρυθμίσεων”, τα δικαιώματά μας παραμένουν “κυριαρχικά” κι άλλα παρόμοια “παινέματα”, ως έπεα πτερόντα και λόγια επιχρυσωμένα των πολιτικών καιροσκόπων, νομίζω ότι η ρήση του Βλαδίμηρου Ιλιτς Λένιν μας “ταιριάζει” απόλυτα: “Πες μου ποιος σε παίνευε, να σου πω τι λάθη έκανες!..”.