Μαθήματα πολιτικής βλακείας για σύγχρονη ροΐδεια φαντασία

Ολοι στην Ελλάδα ομιλούν για δημοκρατία. Ακόμη κι εκείνοι που την κακοποιούν και ως πρός το όνομά της και ως πρός το νόημά της. Η κακοποίηση του ονόματος πρώτα: Αν η δημοκρατία σημαίνει “κράτος του δήμου”, δηλαδή εξουσία του λαού, τότε τι τάχα προσθέτει στη δημοκρατία η φράση “δημοκρατία για το λαό”; Η κακοποίηση του νοήματος ύστερα: Τι είδους δημοκρατία μπορεί να έχουμε σε μια κοινωνία “τσιμέντινη”, “γύψινη” ή “αναπολητική” παλαιών ζοφερών εποχών;

του Στέλιου Συρμόγλου
Οταν περιορίζεται η ελευθερία και η αξιοπρέπεια του πολίτη και ακυρώνονται στοιχειώδη δικαιώματα του προσώπου, είτε αυτά έχουν να κάνουν με το εργασιακό του περιβάλλον, είτε με την πρόσβασή του στο “αγαθό” της υγείας και της γόνιμης παιδείας; Οταν η κοινωνία παύει να είναι “ανοιχτή” και δρώσα, που μέσω διαφανών διαδικασιών αναδεικνύει την αξία; Οταν στην κοινωνία δεν “σμιλεύεται” ένας τρόπος ζωής που ανανεώνεται και οξυγονούται μέσα στο πλαίσιο ενός κρατικού μηχανισμού ευέλικτου, προνοιακού και αποσυμφορημένου, με προοπτική στο μέλλον και στη θετική κρίση της ιστορίας;
Τι βιώσαμε πάλι χθές; Εν ονόματι της δημοκρατίας, τον ευτελισμό της ίδιας της ιδέας της δημοκρατίας. Τη μετωπική σύγκρουση του δημάρχου Αθηναίων και του υπουργού Δημόσιας Τάξης με την Χρυσή Αυγή. Επίδειξη δύναμης πολιτικής βλακείας εκατέρωθεν. Με τη συνασπισμένη κυβερνητική και δημαρχιακή απερισκεψία να απαγορεύει τις συναθροίσεις σε συγκεκριμένη περιοχή, όπου η Χρυσή Αυγή ανακοίνωσε τη διανομή τροφίμων. Και τη θρασεία αναίδεια του γενικού γραμματέα του ακραίου με στοιχεία γκροτέσκου αυτού κόμματος, που άκρως δημοκρατικά ωστόσο καταλαμβάνει έδρανα στη Βουλή, να εκμεταλλεύεται της ευκαιρίας και να “χλευάζει” τη δημοκρατία…
Η πολιτική ανισορροπία σ’ όλο το μεγαλειώδες εύρος της! Ο πολιτικός αβδηριτισμός να “επιβεβαιώνει” την ολέθρια δυναμική του με αυταρχικού τύπου απαγορεύσεις και περιορισμούς, με αποτέλεσμα η εξέλιξη σε πολιτικό επίπεδο για την αστική δημοκρατία να είναι ό,τι είναι μια κεραυνοβόλος σηψαιμία για έναν καρκίνοτου αίματος!..
Τι δεν καταλαβαίνουν οι εκφραστές της πολιτικής ακαμψίας, οι οποίοι αντιδρούν επί της ουσίας αντιδημορατικά για τη διαφύλαξη της “δημοκρατίας”, συμβάλλοντας σε παθογενείς πολιτικές καταστάσεις και προκαλώντας τη λαική αμηχανία;
Τι δεν καταλαβαίνουν οι “απρόσκλητοι” θεματοφύλακες της έννοιας της δημοκρατίας, οι ίδιοι προερχόμενοι από τα υπολείμματα της “αδηφαγίας” των διαπλεκόμενων συμφερόντων, που για χρόνια εκμαυλίζουν πολιτικές συνειδήσεις και περιχαρακώνουν το ήθος μ’ ένα πλέγμα αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς και αναπόδραστης διαφθοράς;
Τι δεν καταλαβαίνουν οι “κομπάρσοι” μιας κακότεχνης πολιτικής παράστασης, οι οποίοι με το πρόσχημα της δημόσιας ασφάλειας, αλλά επί της ουσίας από τον πανικό που διατρέχει την πολιτική τους υπόσταση, επιδίδονται σε αθροίσματα μωρίας άλλοτε με σωρεία διαταγμάτων νομοθετικού περιεχομένου κι άλλοτε με απαγορεύσεις φασιτικής λογικής, ενισχύοντας έτσι οι αβδηρίτες και “τροφοδότες” μιας σύγχρονης Ροίδειας σατιρικής φαντασίας, κάθε ακραίο κομματικό μόρφωμα, που τείνει να προσδιορίζει τις πολιτικές εξελίξεις;
Τόση ανικανότητα; Τόση και έπεται περισσότερη, αναλόγως της κρισιμότητας των καταστάσεων. Ολοι αυτοί οι πολιτικά αχυρόμυαλοι δεν διαθέτουν τα κριτήρια και τα αισθητήρια, για να βλέπουν με ενάργεια. Με ύφος περισπούδαστο και υπεροψία ανθρώπων με νανοειδή αντίληψη, αναπαράγουν την πολιτική ανοησία υπό το κράτος του φόβου απώλειας των κεκτημένων.
Και είναι αυτοί που “εμπεδώνουν” τον πραγματικό κίνδυνο διάβρωσης των δημοκρατικών θεσμών. Ενας διάλληλος κύκλος που σταθεροποιεί τις σατραπείες των φαύλων και των τρωκτικών του δημοσίου χρήματος και της ιδέας της δημοκρατίας.
Αν η εύρωστη οικονομία είναι αποτέλεσμα της πρωτοβουλίας, ατομικής ή συλλογικής, στο πλαίσιο ενός αντισυγκεντρωτικού κράτους, η δημοκρατία είναι μια προσωπική ολοκλήρωση. Οι επαναλαμβανόμενες προσωπικές ολοκληρώσεις, ως ατομικός μόχθος, κοινωνικός άθλος και γέρας, όπως περνά μέσα από το φίλτρο του κάθε προσώπου, της κάθε κοινωνικής ομάδας, αποτελούν τις ψηφίδες της γενικής ολοκλήρωσης. Συνιστούν το “ψηφιδωτό” της δημοκρατίας, την πνευματική και πολιτιστική άνοδο του έθνους, την προσωπική, αλλά και τη γενική ενότητα της ζωής.
Με αυτή η τελευταία, δεν είναι ένας απολιθωμένος πολυάνθρωπος όγκος, αλλά μια κατάσταση που “αιματοδοτείται” από τις δημοκρατικές διαδικασίες. Νεκρώνεται ωστόσο από τις αυθαίρετες και αυταρχικές κυβερνητικές αποφάσεις, πολύ περισσότερο όταν εξυπηρετούν κομματικές σκοπιμότητες.
Η επιδρομική αντίληψη κατά της δημοκρατίας, εν ονόματι της δημοκρατίας, δημιουργεί προοδευτικά όλες τις γόνιμες συνθήκες για εκείνες τις ακραίες δυνάμεις, που με το πρόσχημα ότι ανυψώνονται στην έννοια του έθνους και ότι αντανακλούν στους πολίτες το ίδιο το ένδημο της πολυμορφίας και το δυναμισμό της ανατροπής, εισβάλλουν στην κοινωνική συνείδηση και “ανδρώνονται” πολιτικά σε βραχύ χρονικό διάστημα…
Ετσι αφήνεται ένας μικρός λαός άπραγος στη δίνη των τετελεσμένων και συναντά την οδύνη στην ιστορική του διαδρομή. Και η Ελλάδα, μια μεγάλη χώρα, που για αιώνες εθεωρείτο OPUS DEI, να γίνεται πεδίο δράσης κάθε είδους πολιτικής βλακείας, με τους ελιγμούς των “χειρισμών” να μη ξεπερνούν τη συντήρηση των εξουσιαστών. Και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, για να θυμηθώ και πάλι τον Ροΐδη,να είναι συντεθειμένη από τα νοσηρά στοιχεία της πνευματικής και πολιτικής παρακμής, που ενεργούν σαν ανασταλτική δύναμη σε κάθε γενναίο πέταγμα του ανθρώπινου νού.