Μακεδονική υστερία.

γραφει ο αρισταρχος

 

Ζεστός ο καιρός με αυξημένη την υγρασία, αυτό που λέμε κουφόβραση! Κολλούσαν όλα επάνω μου και ο Ζέφυρος που ερχόταν από το βάθος του Θερμαϊκού μάλλον ανακάτευε την αρρωστημένη ατμόσφαιρα. Κάτι φώτα ταξίδευαν για τον Νοτιά και τ’ αφεντικό τους θαρρείς και με πρόσεξε μούριξε μια βαριεστημένη καληνύχτα σφυρίζοντας με την μπουρού. Σήκωσα το χέρι και το κούνησα με κρυμμένη την ευχή μου “αχ, νάμουνα κι εγώ ταξιδευτής…”

Νάβγαινα από την μπούκα του μεγάλου Καράμπουρνου εκεί στην αναλάμπουσα και νάβλεπα νυχτιάτικα τα σαγηνευτικά φώτα την Νέας Μηχανιώνας. Ύστερα νάγερνα το κεφάλι μου δεξιά και να αποχαιρετούσα Μακρύγιαλο και Πλάκα και ύστερα να χανόμουν. Και που ξέρεις… μπορεί να άκουγα και την αδερφή του Αλέξανδρου που ψάχνει ακόμα για τον αδερφό της.

Είναι γεμάτος φωνές αυτός ο τόπος. Κραυγές και γέλια, ουρλιαχτά και σιγομουρμουρίσματα, νανουρίσματα, νότες και ζωή. Αρκεί να τα αφουγκραστείς, να τ’ ακούσεις. Έχει ζωντάνια αυτός ο τόπος. Κάθε χούφτα με χώμα, κάθε σταγόνα αλμυρή κάθε κελάρυσμα σε πέτρες και φαράγγια  στην κάθε αστραπή. Σε κοιτά ο πανόπτης πάνω  από την κορυφή του στέμματος , εκεί στο Όλυμπο. Γαληνεύει η ματιά σου μόλις τον δεις από την ανατολή και ύστερα τρομάζει ο νους στην σκοτεινιά της δύσης

Κατεβαίνει η δροσιά από το βουνό χαϊδεύοντας κορμούς και φυλλώματα. Περιδιαβαίνει τα σοκάκια γεμίζοντάς τα με απόλαυση και ύστερα ορμάει στον κατήφορο για την θάλασσα όπου θα συναντήσει και θα ημερέψει τον καύσωνα της μέρας που έρχεται από απέναντι ξυρίζοντας τα νερά του Θερμαϊκού. Κι εσύ τον νιώθεις, τον αισθάνεσαι αυτόν τον αγώνα. Είναι το ξεχείλισμα των θεών ή μήπως τυχαία το διάλεξαν το βουνό για κατοικία.

Στέλνει τα νερά του να πλημμυρίζουν το Θεϊκό Δίον με τους αναλλοίωτους δρόμους και τα τείχη έτοιμα να σου φωνάξουν “Προσοχή! Περνάει ο στρατηλάτης” Κι ο απογευματινός απόηχος θα χαθεί κάπου στο βάθος πίσω από τις λυγαριές για να καταλήξει στην σιωπή των Αιγών.

Ευλογημένα χώματα πατημένα από Θεϊκά πόδια, γιγάντων, τιτάνων και ημίθεων. Πατημένα από βάρβαρα κατακτητών. Και πάντα από Ελληνικά με το δέος και την ευλάβεια που τα πρέπει. Η ιστορία γεννιέται, πλάθεται και δοξάζει. Οι θρύλοι και η μυθολογία αναλαμβάνουν να την ισιώσουν από των νικητών την υπεροψία.

Στόπα ταξιδιώτη, αν στήσεις αυτί σ’ αυτή την πόλη που στέκει αγκαλιά με τον μυχό του κόλπου με τα τέσσερα ποτάμια, τον Θερμαϊκό, θα ακούσεις.  Κι αν είσαι τυχερός μπορεί και να δεις. Μια νύχτα με τον μεγάλο σκορπιό να λαμπυρίζει στο κέντρο του θόλου θα δεις, τις Μακεδονικές φάλαγγες να τραβούν για  την ανατολή κι από πάνω να ξεπηδούν τα χρυσά άλογα του Φαέθωνα με τις φλόγες τους να καίνε το σύμπαν.

Έτσι είναι αυτή η πόλη, ερωτιάρα, ζεστή, ποιητική, ονειροπόλα!