ΦΑΚΕΛΟΣ ΙΣΛΑΜΙΣΜΟΣ 2ο μέρος: Το ψέμα και η απάτη ως μέσα για την εξάπλωση του Ισλάμ

Πολιτισμικό Τζιχάντ
Η απαρατήρητη φάση της ισλαμικής διεισδύσεως
Προσήλυτοι στο Ισλάμ, ασπαζόμενοι αυτό, αναλαμβάνουν και την υποχρέωση, όπως κάθε πιστός μουσουλμάνος, να εξαπολύσουν το Τζιχάντ όπου τους πουν οι ηγέτες του, ακόμη και εναντίον της χώρας τους!
Το πολιτισμικό Τζιχάντ, αναφέρει ...

μελέτη, είναι μια μορφή πολιτικού και ψυχολογικού πολέμου, η οποία περιλαμβάνει πολυεπίπεδη εκστρατεία πολιτιστικής ανατροπής της χώρας-στόχου, όπως και τη διάβρωση και τον επηρεασμό της ηγεσίας της.
Το πρόβλημα της διγλωσσίας της Μουσουλμανικής Αδελφότητας δεν έχει να κάνει μόνο με μουσουλμανικές χώρες, καθώς η ίδια τεχνική εφαρμόζεται και σε επαφές των μελών της με κράτη του δυτικού κόσμου, όταν συζητούνται θέματα όπως ο πλουραλισμός των κοινωνιών και κυρίως όπως ο διαθρησκευτικός διάλογος.
ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ ΗΛΙΑΔΗ
Στο τελευταίο τμήμα του άρθρου για τη Σαρία και το Τζιχάντ στη Δύση του προηγούμενου τεύχους των «Επικαίρων» («Τα προβλήματα για την Ελλάδα και ο κίνδυνος για την Εθνική Ασφάλεια») είχαμε αναφερθεί στη γενική άγνοια που επικρατεί στην Ελλάδα για τις
επιδιώξεις της Μουσουλμανικής Αδελφότητας (Μ.Α.) και για τις τεχνικές διεισδύσεως και την τακτική της παραπλανήσεως που ακολουθεί ούτως ώστε να αποκοιμίσει τους Έλληνες, οι οποίοι αγνοούν ακόμη την επικίνδυνη πλέον φάση στην οποία έχουν περιέλθει οι χώρες της Ευρώπης και οι ΗΠΑ από την ανοχή τα προηγούμενα χρόνια της δράσεώς της.
Σκοπός του παρόντος και άλλων άρθρων που θα ακολουθήσουν είναι η ενημέρωση για τις παραπάνω τεχνικές και η ευαισθητοποίηση του κοινού, των κυβερνητικών υπηρεσιών και κυρίως της Εκκλησίας προκειμένου να διαφοροποιήσουν την οπτική υπό την οποία εξετάζουν θέματα όπως η παρουσία πλήθους μουσουλμάνων στη χώρα, ο νόμος για την ιθαγένεια, το ισλαμικό τέμενος, ο μεγάλος αριθμός των άτυπων τζαμιών και, κυρίως, ο τεράστιος πλέον αριθμός των ενώσεων και συλλόγων των εν Ελλάδι ευρισκομένων μουσουλμάνων.

Ο λόγος για την αναφορά στις παραπάνω τακτικές του Ισλάμ είναι το γεγονός ότι οι Αρχές Πληροφοριών και Ασφαλείας κάθε χώρας ασχολούνται κατ’ απόλυτη προτεραιότητα –αν όχι και αποκλειστικώς– με το Τζιχάντ στη βίαιη μορφή του (τρομοκρατία) και καθόλου με αυτό που η Μ.Α. αποκαλεί «πολιτισμικό Τζιχάντ», αυτό που είχαμε αναφέρει στο προηγούμενο άρθρο ως την προ-βίαιη μορφή του Τζιχάντ. Το παράδοξο εν προκειμένω είναι ότι, σύμφωνα με την ιδεολογία των οπαδών της Σαρία, η προ-βίαιη μορφή του Τζιχάντ είναι όχι μόνο αναπόσπαστο μέρος του Τζιχάντ, αλλά και κυρίαρχο στοιχείο του.
Το θέμα του πολιτισμικού Τζιχάντ αποτέλεσε το αντικείμενο τμήματος μιας εντυπωσιακής μελέτης του αμερικανικού Κέντρου για την Πολιτική Ασφάλεια (Center for Security Policy) για την απειλή που θέτει η Σαρία ως προς την ασφάλεια των ΗΠΑ, υπό την έννοια του προσδιορισμού του ως τμήματος της προσπάθειας καθορισμού του εχθρικού δόγματος.

Πολιτικός – ψυχολογικός πόλεμος
Κατά τη Σαρία, αναφέρει η μελέτη, το προ-βίαιο Τζιχάντ θεωρείται, ως προελέχθη, αναπόσπαστο και δη κυρίαρχο στοιχείο του Τζιχάντ και είναι τουλάχιστον το ίδιο υποχρεωτικό για τους οπαδούς της Σαρία με το βίαιο Τζιχάντ. Τέτοιες μορφές του μη βίαιου Τζιχάντ είναι φυσικό να θεωρούνται μετριοπαθείς και, ως εκ τούτου, να διαφεύγουν της προσοχής των υπηρεσιών πληροφοριών και ασφαλείας όχι γιατί η Μ.Α. παραιτήθηκε της προσφυγής στη βία για λόγους αρχής, αλλά διότι αυτή η φάση της προετοιμασίας του «πεδίου της μάχης» πραγματοποιείται καλύτερα με κρυφά και υπόγεια μέσα, εξ ου και το αποκαλούν «κρυφό Τζιχάντ» (Stealth Jihad).
Στην ουσία, το πολιτισμικό Τζιχάντ, αναφέρει η μελέτη, είναι μια μορφή πολιτικού και ψυχολογικού πολέμου, η οποία περιλαμβάνει πολυεπίπεδη εκστρατεία πολιτιστικής ανατροπής της χώρας-στόχου, τη διάβρωση και τον επηρεασμό της ηγεσίας της, επιχειρήσεις ασκήσεως επηρεασμού της κοινής γνώμης, προπαγάνδα και άλλα σχετικά μέσα, με σκοπό τη βαθμιαία ενστάλαξη και εισαγωγή των αρχών της Σαρία στις δυτικές κοινωνίες.
Πηγές για το πολιτισμικό Τζιχάντ υπάρχουν πολλές, με κορυφαία την περίπτωση ενός εγγράφου το οποίο παρουσιάσθηκε ως αποδεικτικό στοιχείο σε μεγάλη δίκη μουσουλμάνων στις ΗΠΑ το 2008 – συγκεκριμένως, στην υπόθεση «ΗΠΑ εναντίον του Ιδρύματος των Ιερών Τόπων (Holy Land Foundation) ως χρηματοδότη της τρομοκρατίας». Το έγγραφο [Σ.Σ.: υπάρχει στο Διαδίκτυο] με τίτλο «Επεξηγηματικό Μνημόνιο για τoν Γενικό Στρατηγικό Σκοπό του Ομίλου» («Εxplanatory Memorandum: On the Overall Strategic Goal of the Group») εγράφη το 1991 από τον Μοχάμεντ Ακράμ, ανώτερο στέλεχος της Χαμάς στις ΗΠΑ και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Μ.Α. στη Βόρειο Αμερική.
Το Μνημόνιο εξηγεί ότι το Ισλαμικό Κίνημα (Islamic Movement) που οργάνωσε η Μ.Α. στις ΗΠΑ είναι μία διαδικασία εγκαταστάσεως, υπό την έννοια του εποικισμού (settlement process), στις ΗΠΑ, με σκοπό, μετά την παγίωσή του εκεί, να αναλάβει την αποστολή ενός μεγάλου Τζιχάντ, χαρακτηριζόμενου ως «πολιτισμικού Τζιχάντ», υπό την καθοδήγηση της Μ.Α. Συγκεκριμένως, το έγγραφο περιγράφει τη διαδικασία εγκαταστάσεως ως ένα μεγάλο Τζιχάντ για την κατάργηση και καταστροφή του δυτικού πολιτισμού εκ των έσω και την υπονόμευση του άθλιου οίκου του από τα χέρια των ίδιων (των Δυτικών) και τα χέρια των πιστών του Ισλάμ. Η Μ.Α., δηλαδή, βασίζεται, όπως αναφέρεται στο κείμενο, στους μη μουσουλμάνους κατοίκους της Αμερικής να τη βοηθήσουν –χωρίς να γνωρίζουν στην ουσία τι κάνουν– στην εκτέλεση της αποστολής της για την καταστροφή της χώρας εκ των έσω.
Το κάλεσμα στο Ισλάμ
Η Ντάουα (Dawa), το κάλεσμα στο Ισλάμ κατά τον ισλαμικό νόμο, το οποίο πρέπει να προηγηθεί του Τζιχάντ, συχνά αγνοείται τελείως από τις υπηρεσίες ασφαλείας μιας χώρας, όπως και άλλες μη βίαιες εκδηλώσεις του πολιτισμικού Τζιχάντ. Ο λόγος είναι ότι δραστηριότητες αυτού του τύπου «δεν σκοτώνουν», αλλά «απλώς» στοχεύουν στην υποταγή της χώρας-στόχου με μέσα που δεν είναι εύκολα διακριτά.
Ο Γιουσούφ Αλ Καραντάουι [Σ.Σ.: Yusuf Al-Qaradawi, για όσους αρμόδιους και μη επιθυμούν να το ψάξουν καλύτερα], πνευματικός αρχηγός της Μ.Α., σε συγκέντρωση της Ενώσεως Μουσουλμανικής Αραβικής Νεολαίας στο Τολέδο του Οχάιο το 1995 δήλωσε: «Θα κατακτήσουμε την Ευρώπη, θα κατακτήσουμε την Αμερική! Όχι με το ξίφος, αλλά μέσω της Ντάουα». Ο αντικειμενικός στόχος, δηλαδή, του πολιτισμικού ή κρυφού (Stealth) Τζιχάντ είναι ο ίδιος με αυτόν του βίαιου Τζιχάντ: η υποταγή του Οίκου του Πολέμου ή Dar Al Harb –τουτέστιν του μη μουσουλμανικού κόσμου– στη Σαρία ως τμήματος του Οίκου του Ισλάμ (Dar Al Islam).
Το κατά πόσο υλοποιήθηκε η δήλωση του Αλ Καραντάουι για την κατάκτηση της Ευρώπης χωρίς το ξίφος, αλλά με την Ντάουα, λιγότερο από είκοσι χρόνια αργότερα προκύπτει εύκολα από μια απλή περιήγηση στο Διαδίκτυο, αρχίζοντας από το Βέλγιο –ή Belgistan, όπως το αποκαλούν ήδη οι μουσουλμάνοι της χώρας– και συνεχίζοντας με τους κομπασμούς της ηγεσίας τους, όπως, π.χ. του Ιμάμ Ιμράν, ο οποίος δηλώνει με προφανή αλαζονεία ότι η νίκη του Αλλάχ είναι πλέον πολύ κοντά και συγκεκριμένως μέχρι το 2030 (σε δεκαεπτά χρόνια από σήμερα δηλαδή), όταν οι μουσουλμάνοι θα είναι η πλειοψηφία στο Βέλγιο.
Για το κάλεσμα στον Αλλάχ που απευθύνει η Ντάουα προς μη μουσουλμάνους χρησιμοποιούνται όλα τα μέσα επικοινωνίας, από το Διαδίκτυο, μέχρι φυλλάδια, μπροσούρες, e-mails, βιβλία, διανομή του Κορανίου, press-kits, βίντεο – τα πάντα.
Στην Ελλάδα, με την οποία θα ασχοληθούμε επισταμένως στο τελευταίο άρθρο της σειράς, η Ντάουα και το πολιτισμικό Τζιχάντ έχουν απλωθεί από καιρό, όπως, άλλωστε, και ο προσηλυτισμός στο Ισλάμ Ελλήνων που ήταν χριστιανοί. Για παράδειγμα, στον ιστότοπο Islamforgreeks.org μπορεί να βρει κανείς κάθε είδους πληροφορίες για το Ισλάμ – από άρθρα επιφανών απολογητών του και «διαφωτιστικά» κείμενα για το Ισλάμ μέχρι και το ίδιο το Κοράνι. Ο πλέον δραστήριος προπαγανδιστής του Ισλάμ και περιβόητος για την έντονη δράση του στον προσηλυτισμό Ελλήνων είναι ο Αχμάντ Ελντίν (ένας ευτραφής Έλληνας με γενειάδα παντού, πλην άνωθεν του άνω χείλους – δεν μας εξηγεί γιατί, για να μας φύγει και η απορία;), ο οποίος εμφανίζει σε βίντεο τους αφελείς Έλληνες που ασπάσθηκαν το Ισλάμ γιατί πίστεψαν στα παραμύθια του περί των ειρηνικών σκοπών του Ισλάμ και των αγαθών της Σαρία. Αυτό που προφανώς δεν αναφέρει στους αφελείς που τον πιστεύουν είναι ότι οι προσήλυτοι στο Ισλάμ, ασπαζόμενοι αυτό, αναλαμβάνουν και την υποχρέωση, όπως κάθε πιστός μουσουλμάνος, να εξαπολύσουν το Τζιχάντ όπου τους πουν οι ηγέτες του, ακόμη και εναντίον της χώρας τους – τα παραδείγματα Ευρωπαίων που ασπάσθηκαν το Ισλάμ σε Αγγλία, Ολλανδία, Γερμανία, Γαλλία κ.α. και έλαβαν εν συνεχεία μέρος σε τρομοκρατικές επιθέσεις είναι άφθονα.
Το ψέμα και η απάτη ως μέσα για την εξάπλωση του Ισλάμ
Ο παραπάνω μεσότιτλος δεν είναι υπερβολή ούτε αποτελεί πρόκληση για τους πιστούς μουσουλμάνους. Τουλάχιστον όχι για τη μέγιστη πλειοψηφία τους, η οποία παραμένει εκτός των ανατρεπτικών σχεδίων και της στρατηγικής της Μ.Α. Και τούτο διότι, σύμφωνα με τη Σαρία, το να πει κανείς ψέματα δεν είναι μόνο επιτρεπτό, αλλά και υποχρεωτικό για κάθε μουσουλμάνο κάτω από ορισμένες συνθήκες. Η Σαρία, μάλιστα, απαιτεί από τους οπαδούς της να λένε ψέματα όπου αυτό κρίνεται επωφελές στις επαφές τους με τους απίστους, η υποταγή των οποίων στο Ισλάμ αποτελεί υποχρέωση που επιβάλλει το Κοράνι.
Στο κλασικό έργο του 14ου αιώνα για το Ισλάμ που αναφέραμε στο προηγούμενο τεύχος Εξάρτηση του ταξιδιώτη (Reliance of the traveler) μπορεί κανείς να βρει τμήματα όπως το «Ψέμα» και «Επιτρεπόμενα Ψέματα», με ένα από αυτά να αναφέρει: «Αυτό είναι μία σαφής δήλωση ότι το να ψεύδεται κανείς είναι σε ορισμένες συνθήκες επιτρεπτό, όταν επιδιώκεται συγκεκριμένο συμφέρον. Όταν είναι δυνατόν να επιτευχθεί αυτός ο σκοπός με το ψέμα και όχι λέγοντας την αλήθεια, είναι επιτρεπτό να ψεύδεται κανείς, εάν ο σκοπός για τον οποίο γίνεται αυτό είναι επιτρεπτός».
Το θέμα του ψεύδους ως δικαιολογημένη ηθικώς υποχρέωση που προβλέπει η Σαρία έχει όμως και συνέχεια, τη γνωστή από το αραβικό της όνομα Taqiyya, η οποία συνοπτικώς περιγράφεται ως χρησιμοποίηση του ψεύδους για το καλό του Ισλάμ. Η Taqiyya, κατά τον ισλαμικό νόμο, είναι μία έννοια η οποία σημαίνει απάτη –ή προσπάθεια να μην φαίνεται κάτι σαν αυτό που είναι– και εφαρμόζεται ιδιαίτερα απέναντι στους απίστους.
Η Taqiyya βασίζεται στους στίχους του Κορανίου 3:28 και 16:106, καθώς επίσης και σε χαντίθ και νομικές ερμηνείες οι οποίες επιτρέπουν το ψέμα και ενθαρρύνουν προφύλαξη μέσω παραπλανήσεως ως μέσων για απόκρυψη της αληθούς θρησκείας του πιστού σε καιρούς διώξεων ή για λόγους εξαπατήσεως του αντιπάλου κατά τη διάρκεια διεισδύσεως σε εχθρικό στρατόπεδο (ξένη χώρα). Σύμφωνα με το έγκυρο αραβικό κείμενο για το θέμα, «η Taqiyya (εξαπάτηση) είναι θεμελιώδους σημασίας στο Ισλάμ. Πρακτικά, κάθε ισλαμική σέκτα συμφωνεί με αυτή και τη χρησιμοποιεί. Μπορούμε να πάμε τόσο μακριά ώστε να ισχυριστούμε ότι η πρακτική της Τaqiyya είναι το κύριο ρεύμα στο Ισλάμ και ότι οι λίγες σέκτες που δεν την εφαρμόζουν αποκλίνουν από το Ισλάμ. Η Taqiyya είναι πολύ σημαντική στην ισλαμική πολιτική, ειδικά στη σύγχρονη εποχή».
Κατά τον έγκυρο μελετητή της Taqiyya William Gawthorp, «η απόκρυψη των “πιστεύω” κάποιου, των πεποιθήσεων, ιδεών, αισθημάτων, της γνώμης και της στρατηγικής του σε περίοδο επικείμενου κινδύνου είναι επιτρεπτή για τη σωτηρία του από σωματική και πνευματική βία. Η Taqiyya χρησιμοποιείται από τους μουσουλμάνους από τον 7ο αιώνα προκειμένου να προκαλέσει σύγχυση και διαίρεση στον εχθρό. Ένα χαρακτηριστικό της είναι η ικανότητα να εκπέμπει δύο μηνύματα, ένα για τους πιστούς και ένα για τους απίστους, το οποίο (τελευταίο) αρνείται ότι το έστειλε, αν και εστάλη και ελήφθη από τους απίστους».
Παραδείγματα διγλωσσίας
Ένα κλασικό παράδειγμα της διγλωσσίας της Σαρία μέσω της ως άνω τεχνικής αποτελεί η περίπτωση του πνευματικού ηγέτη της Μ.Α. Γιουσούφ Αλ-Καραντάουι, ο οποίος έγραψε στη σαουδαραβική εφημερίδα Saudi Gazette στις 11 Ιουνίου 2010 ότι αποδοχή του κοσμικού κράτους σημαίνει εγκατάλειψη της Σαρία, άρνηση της θείας καθοδηγήσεως και απόρριψη των ναμάτων του Αλλάχ. Για τον λόγο αυτό, το κάλεσμα στον κοσμικό χαρακτήρα του κράτους σε μουσουλμανικούς πληθυσμούς είναι αθεϊσμός και απόρριψη του Ισλάμ». Έξι χρόνια πριν είχε δηλώσει στο Κατάρ ότι «υπάρχουν αυτοί που ισχυρίζονται ότι η Δημοκρατία είναι η κυριαρχία του λαού. Εμείς όμως θέλουμε την κυριαρχία του Αλλάχ».
Τέτοια μηνύματα, ωστόσο, δεν δίνει σε άλλα ακροατήρια, όταν αυτό δεν εξυπηρετεί τους πραγματικούς του σκοπούς. Για παράδειγμα, σε συνέντευξή του στην αιγυπτιακή εφημερίδα Al Shorouk τον Ιανουάριο του 2010, κρίνοντας ότι αυτό θα ωφελούσε τους Αδελφούς Μουσουλμάνους στην Αίγυπτο, εξύμνησε τη Δημοκρατία ως μέσο για την εκδίωξη του Χόσνι Μουμπάρακ (διώκτη της Μ.Α.) και την άνοδο των Αδελφών Μουσουλμάνων στην εξουσία. Το απόσπασμα είχε ως εξής: «Η Αίγυπτος δεν θα ανακτήσει το κύρος της, την ευημερία της και τον ρόλο της παρά μόνο όταν ανοίξει τα παράθυρα στην ελευθερία. Πρέπει να ανοίξει διάπλατα τις πόρτες και να ανοίξει τον δρόμο σε νέα πρόσωπα και ανταγωνισμό, όπως επιβάλλει η πραγματική Δημοκρατία, που αποτελεί τη μόνη λύση, και όχι η ψεύτικη Δημοκρατία». Ο ίδιος στην ιστοσελίδα της Μ.Α. Islamonline.net, η οποία γράφεται στην αγγλική και απευθύνεται σε δυτικά ακροατήρια, έφτασε στο σημείο να δηλώσει ότι η Σαρία στην πραγματικότητα αγκαλιάζει τη Δημοκρατία: «Το Ισλάμ είναι υπέρ της Δημοκρατίας και παρέχει στον λαό το δικαίωμα να εκλέγει τις κυβερνήσεις του». Το τι πραγματικά εννοούσε δεν άργησε να φανεί λίγο μετά, όταν ο Μόρσι κατέλαβε την εξουσία και ξεκίνησε την ισλαμοποίηση της χώρας…
ΡΑΣΤΕΡ
Η τεχνική της παραπλάνησης στην καθημερινότητα
Το πρόβλημα της διγλωσσίας των μουσουλμάνων της Μουσουλμανικής Αδελφότητας δεν έχει να κάνει μόνο με μουσουλμανικές χώρες. Το κύριο πρόβλημα εδώ είναι ότι η ίδια τεχνική εφαρμόζεται και σε προβλήματα του σημερινού κόσμου και σε επαφές τους με κράτη του δυτικού κόσμου, όταν συζητούνται θέματα όπως ο πλουραλισμός των κοινωνιών, η κατανόηση μεταξύ τους και η συμφιλίωσή τους και κυρίως θέματα όπως ο διαθρησκευτικός διάλογος, ο σεβασμός για ανοχή του άλλου, στα οποία, μάλιστα, πρωτοστατούν, εμφανιζόμενοι ως άκρως διαλλακτικοί οπαδοί της ανεξιθρησκίας. Τούτο δε όταν, την ίδια στιγμή, σουνίτες, σιίτες, σαλαφιστές και άλλοι σφάζονται μεταξύ τους και όλοι μαζί σφάζουν τους χριστιανούς και όποιον άλλο αλλόθρησκο έχει την «τύχη» να ζει σε ένα κράτος όπως αυτό που έφτιαξαν στη Λιβύη ή όπως αυτό που σκοπεύουν να κάνουν στη Συρία.
Σε ό,τι αφορά σε εμάς, καλό θα είναι όταν γίνεται συζήτηση στην τηλεόραση για το περίφημο τέμενος, το νεκροταφείο, τα προβλήματα με την ιθαγένεια και ό,τι άλλο στο μέλλον μετά βεβαιότητας προκύψει, οι υπεύθυνοι και κυρίως οι αρμόδιες υπηρεσίες ασφαλείας να έχουν στο μυαλό τους την Taqiyya.
Είναι δε ειρωνικό ότι πρώτο θύμα της Taqiyya είναι το αφελέστατο τμήμα της Αριστεράς που υποτίθεται ότι αποτελείται από σκεπτόμενα άτομα (ο Γ. Καμίνης εξαιρείται ως ειδική περίπτωση), το οποίο υποστηρίζει κάθε τους αίτημα χωρίς να έχει την παραμικρή ιδέα για το τεράστιο θέμα που λέγεται κατάκτηση της Δύσεως όχι με το ξίφος, αλλά με μέσα που μόνο εν συντομία αναφέραμε παραπάνω. Φυσικά και με το άφθονο χρήμα της Σαουδικής Αραβίας που χρηματοδοτεί τα πάντα…