Η γη της επαγγελίας βρίσκεται μέσα μας…

Οι Ελληνες δεν είναι πια “οδοιπόροι” ανάμεσα στο “χθές”, στο “σήμερα” και στο “αύριο”. Δεν οραματίζονται και δεν σχεδιάζουν μελλλούμενους και ανώτερους κόσμους. Κοιτάζουν μακριά τη “γραμμή των οριζόντων”, αλλά χάνουν αυτό που μπορούν να βλέπουν με τα μάτια τους.
Απομακρύνθηκαν και από το τόπο των ιδεών και του πνεύματος. Φαίνεται μάλιστα ότι αγνοούν ότι ο κόσμος που τους περιβάλλει ούτε ουσιώδης είναι, ούτε όλος. Είναι ένα θραύσμα του όλου.

του Στέλιου Συρμόγλου
Αδυνατούν να συλλάβουν το ελλείπον, να εκβάλλουν μέσα στους κόλπους του. Αν και η συνείδησή τους είναι ελεύθερη και χρεωμένη να υπηρετεί διαίωνιες αξίες, δεν έδωσαν τη “μάχη” τους για την αναπόδραστη ανάγκη να έχει η Ηθική το προβάδισμα της πολιτικής.
Ετσι διαμορφώθηκε η “δασκαλεμένη”, φαινομενικά πειθαρχημένη, ενίοτε φανατισμένη και πάντως άβουλη μάζα. Πως αυτή η άμορφη μάζα, που κατρακυλάει στη κλίση των επιπέδων που της στήνουν οι διάφοροι επιτήδιοι δημοκόποι της εξουσιαστικής λαγνείας, μπορεί να μεταποιηθεί σε ανθρώπους σκεπτόμενους, με προσωπική ταυτόχρονα, ελεύθερη βούληση και ευθύνη, είναι ένα βασανιστικό πράγματι ερώτημα. Η απάντηση είναι, ωστόσο, ότι με την αυτογνωσία και την επίγνωση, μπορεί να κατανοηθεί η ιερότητα της εκλογής και της ψήφου, καθώς και η προσμέτρηση της ευθύνης για την ελευθερία και τη δημοκρατία…
Και βέβαια, στη χώρα που θάλλει η μηλέα και η φαιδρά πορτοκαλέα, η αμετροέπεια του λαού, η αλαζονεία της εξουσίας και η νερώνεια αδιαφορία των ιθυνόντων, είναι αυτοφυή οπωρικά. Μια “ηδονική” εμμονή στο επίπλαστο, στο εύκολο και στο ανάλαφρο σε επίπεδο φτερού και φελλού αποτελούν χαρακτηριστικά γνωρίσματα της λειτουργίας της κοινωνίας.
Από τότε μάλιστα που ανακαλύψαμε την αμφισβήτηση και την αλλοτρίωση, τα πράγματα οξύνθηκαν. Την αμφισβήτηση ως πρόσχημα διανοουμενίστικο, για να περάσουμε στην ισοπέδωση των κυρίαρχων αξιών. Την αλλοτρίωση ως αποτέλεσμα της διάβρωσης των ριζών μας για να δικαιολογήσουμε την κατάντια μας. Το συμπέρασμα: Οι αμφισβητίες, εν πολλοίς ουτιδανοί, μη μπορώντας σοβαρά να μελετήσουν τα αμφισβητέα, ρίχτηκαν με μανία στο ξεθεμελίωμα των ριζών αυτής της φυλής από το “αρχαίο πνεύμα αθάνατο”, την κακοποίηση της γλώσσας, την απαξίωση του φιλοσοφικού λόγου, μέχρι οτιδήποτε σχετίζεται με τη θεογνωσία.
Και βραδυπορούντες, ενταγμένοι στη λογική του “δεν βαριέσαι και…άσε μωρέ”, στη λογική του “μια ζωή την έχουμε κι ό,τι αρπάξουμε…”, με τα αξιολογικά μας κριτήρια σε ληθαργική κατάσταση, φτάσαμε “ασφαλώς” στο χρονικό όριο “μηδέν” για την κοινωνία. Μιας κοινωνία στο μεγαλύτερο εύρος της σε εξαθλίωση, με την οδύνη κατάσαρκα να γλείφει τα κόκκαλά της. Με την εφαρμογή πολιτικών που αφαιμάσσουν τον κοινωνικό ιστό, που κάνουν τις στέγες των δυσπαραγούντων πολιτών να “στάζουν” θλίψη και τα όνειρα των παιδιών τους να “αιμορραγούν”.
Και με τους ανάλγητους δανειστές, σε αγαστή συνεργασία με τους ντόπιους Σκύθες της πολιτικής οσφυοκαμψίας, να γλείφουν ακόμα και το αίμα των αρχαίων αγαλμάτων! Φτάσαμε οι Ελληνες ν’ ακούμε τα βήματά μας μέσα στο χρόνο να χάνονται. Πολλά προβλήματα να γεωμετρούν τα μάτια μας, μέσα στο πρόβλημα της αθλιότητά μας , όχι μόνο της οικονομικής, αλλά και της πολιτιστικής και της πνευματικής. Και ήχοι φαιδροί σκωπτικού θιάσου να συνοδεύουν την πολιτική γελοιότητα. Και πίσω από τις πόρτες της…Ελλάδας, να κρυφακούνε ακόμα προδότες και ρουφιάνοι. Ολοι αυτοί με μικρό πάντα παρελθόν, που είναι δίχως μέλλον.
Τελικά, όσες φορές ο νούς μας κάθεται σταυροπόδι στην καρδιά μας και την κοιτά στα μάτια, διαπιστώνουμε τα ολέθρια λάθη μας. Αντιλαμβανόμαστε ότι ό,τι δεν μπορούμε να δούμε το κουβαλάμε στην πλάτη μας. Κι ότι σε πολλούς Ελληνες δεν έμεινε τίποτα. Εκαψαν όλα τα σπίρτα τους και καμία πια δεν μπορούν ν’ ανάψουν φωτιά. Ακόμα και το παμπάλαιο τόπι του παππού, φτωχική κληρονομιά γλυκών πανάκριβών αναμνήσεων, που έκρυβε τα ανεκπλήρωτα όνειρα μιας παρωχημένης γενιάς, το κλέψανε κι αυτό εν ονόματι της…σωτηρίας της χώρας!..
Τι μας απομένει; Να συνειδητοποιήσουμε μόνο ότι η γη της επαγγελίας βρίσκεται μέσα μας. Και ίσως η μόνωση, η αποξένωση απ’ όλα εκείνα που μας προξενούσαν νέκρωση πνευματική και κοινωνική, η χαρμολύπη μας που χαρτογραφεί το σκοτεινό βυθό της ψυχής και διαπορθεύει την νηπιότητα του νου, οδηγήσει στην νοσταλγία της συνένωσή μας με την ιδέα της Ελλάδας. Της Ελλάδας που πανδοχεύει πρός το παρόν η φωτοφάνεια της άνωθεν αρχής. Και ίσως τότε νιώσουμε να “στάζουνε” ηδονή πάθους για την Ελλάδα οι μασχάλες μας…