Φασίστες τετράγωνους; Φασίστες με κουκούλες; Φασίστες με γραβάτες; Τι;

Αρκετή συζήτηση γίνεται τις τελευταίες ημέρες για το φασισμό μιας συγκεκριμένης ωμής και βάναυσης μορφής με εκπροσώπους έτερων φασιστικών μορφωμάτων να πλειοδοτούν σε “δημοκρατικότητα”. ...


του Στρατή Μαζίδη
Είναι όμως πολλά τα είδη του φασισμού που κυριαρχούν στη χώρα τα τελευταία χρόνια και θεωρητικά πάντα καλούμαστε πλέον να διαλέξουμε ποιος φασισμός μας ταιριάζει.
Από τη μια οι πιο εμφανείς, αυτοί που παραπέμπουν απευθείας στους ναζί. Νεόκοποι σχετικά στο προσκήνιο. Τετράγωνο κορμί, τετράγωνο μαλλί, τετράγωνο κεφάλι, τετράγωνη διάταξη. Όλα στο τετράγωνο. Φασισμός σε είδους Ρουπακιά, ενός νταή πολιτικού γυρολόγου δ’ κατηγορίας που μολονότι 45 ετών γάιδαρος με δύο παιδιά, έχασε η ομαδάρα του με 1-4, ήρθε η καταστροφή του κόσμου αλλά χτύπησε το τηλέφωνο κι έβγαλε την οργή πάνω σε ένα νέο παιδί που είχε κι αυτό δικαίωμα όπως ο Ρουπακιάς στο γάμο και την οικογένεια.
Από την άλλη έχουμε το άλλο είδος φασισμού, αυτό των εξαγριωμένων που δεν αντέχουν άλλο ούτε την εξουσία ούτε τους τετράγωνους. Διαμαρτύρονται τάχα για τη μνήνη του αδικοχαμένου σπάζοντας βιτρίνες, καταστρέφοντας Ι.Χ. και πλακώνοντας στο ξύλο όποιον δουν με μαύρη μπλούζα ή εθνικό διακριτικό γιατί τάχα ανήκει στους τετράγωνους. Φοράνε κουκούλες κρύβοντας τη δική τους τετραγωνοπάθεια ενώ αρκετές φορές του είδαμε σε φωτογραφίες να περιφέρονται σα να μην τρέχει τίποτε ανάμεσα σε ένστολους και λίγο αργότερα να πυρπολούν ένα κτίριο παραδίδοντας στις φλόγες ζωντανές ψυχές.
Περίεργη φάρα οι ένστολοι. Τη μια παρακολουθούν φονικά και συλλαμβάνουν λέγοντας “ε όχι και μαχαίρι”. Φράση που υποδηλώνει πως γνωρίζονται από παλιά αλλά μια περίεργη ησυχία και ανοχή κυριαρχεί και την άλλη ποζάρουν με τους διαμαρτυρόμενους φασίστες. Και με το χωροφύλαξ και τον αστυφύλαξ.
Τέλος υπάρχει και ο φασισμός των τύπων με τις γραβάτες. Είναι αυτοί στων οποίων τα χέρια θα δεις να καταλήγουν οι κλωστές από τις κούκλες των πρώτων και των δεύτερων. Είναι αυτοί που ευνοούνται πάντοτε από τη δράση των παραπάνω γιατί από τη φασαρία που γίνεται και τη σκόνη που σηκώνεται, κάνουν άλλες δουλειές. Άλλοι λένε πως τους διατάζουν απευθείας, άλλοι ότι εκμεταλλεύονται τη δράση τους, άλλοι πως τα κάνουν οι ίδιοι και τα φορτώνουν σε αυτούς. Μια φορά, αυτοί δε σφάζουν. Δεν αντέχουν στη θέα τους αίματος. Σε κόκκινο μόνο το κρασί μπορούν. Όχι ότι δε σκοτώνουν. Ένας τετράγωνος Ρουπακιάς μπορεί να σκοτώσει έναν και να πάει φυλακή. Αυτοί έχουν καθαρίσει πάνω από 4000 και κυκλοφορούν ελεύθεροι. Ένας κουκουλοφόρος μπορεί να καταστρέψει μερικά μαγαζιά, σπίτια, αυτοκίνητα και ίσως τον πιάσουν, και ίσως στιγματιστεί. Αυτοί δημεύουν σπίτια και έβαλαν δεκάδες χιλιάδες λουκέτα δίχως να ανοίξει μύτη.
Ωμός φασισμός, καταστροφικός φασισμός και πονηρός ψυχρός φασισμός.
Εμάς αλήθεια ποιος φασισμός μας ταιριάζει;
Πολύ θα ήθελα να κλείσω αισιόδοξα με παραπομπές στην πλούσια ιστορία μας και πως αυτά δεν ταιριάζουν στο λαό μας. Θα ήταν όμως ψέματα. Διότι τα δύο πρώτα είδη τα ανεχόμαστε (σε μικρό ή μεγάλο βαθμό) εν μέρη ανάλογα το που ανήκει κανείς – αν ανήκει – και το τρίτο το χειρότερο που δρα μόνο του αλλά και χειραγωγεί τα άλλα δύο ώστε να μη γίνει η χώρα μας ένα σοβαρό κράτος, το ανεχόμαστε όλοι.
Θα κάνει ποτέ ξαστεριά;