Αιχμάλωτα αγοράκια – σκλάβοι του σεξ για τα “ευσεβή” οθωμανικά κτήνη. Τα κερνάνε και σε δυτικά παχυδερμα, οπως κάνουν με τα όργανα δύστυχων αιχμαλώτων;

Η τουρκική κοινωνία υπήρξε ανέκαθεν εξαιρετικά υποκριτική, προβάλλοντας, επισήμως μια «βικτωριανού» τύπου ηθική, την ώρα που όλοι πρόσεχαν και προσέχουν, για καλό και για κακό, τα… νώτα τους. Τυπικό πρόσφατο παράδειγμα τουρκικής υποκρισίας, όπως αυτό καταγράφηκε σε σχετικό άρθρο στον τουρκικό Τύπο, αποτελεί η απόφαση του Δήμου της Κωνσταντινούπολης να «αποκόψει» τα πόδια των γυναικών μοντέλων, από τις φωτογραφίες που υπάρχουν στις διαφημιστικές πινακίδες και στις αφίσες που αναρτούνται στην πόλη. Την ίδια ώρα η πορνεία στην Πόλη οργιάζει.
Στην πάλαι ποτέ Οθωμανική Αυτοκρατορία αλλά και σήμερα, εν πολλοίς, το ζήτημα της πορνείας ήταν ένα απαράβατο ταμπού, για το οποίο όλοι γνώριζαν, αλλά ουδείς μιλούσε. Η πρώτη επίσημη αναφορά στην πορνεία γίνεται στα τέλη της βασιλείς του Σουλεϊμάν, του λεγόμενου μεγαλοπρεπή, στο δεύτερο ήμισυ του 16ου αιώνα.
Παρεμπιπτόντως, στο ομώνυμο τουρκικό σήριαλ, η μόνη αναγνωρίσιμη πόρνη που παρουσιαζόταν ήταν μια μη εξισλαμισμένη Ελληνίδα! Η επίσημη ιστορική καταγραφή, έγινε το 1565 και αφορούσε την περίπτωση πέντε γυναικών που ασκούσαν το αρχαιότερο επάγγελμα και διώχθηκαν για αυτό.
Δύο χρόνια μετά, ο γιος του Σουλεϊμάν, ο σουλτάνος Σελίμ Β’, ο πλέον ακόλαστος Οθωμανός σουλτάνος όλων των εποχών, εξέδωσε διάταγμα κατά της πορνείας και της ανηθικότητας! Η κατάσταση εξακολούθησε, παρόλα αυτά, ως είχε, με την πορνεία και την ακολασία να κυριαρχούν και το κράτος να κάνει τα «στραβά μάτια», ενίοτε κερδίζοντας και ποσοστό επί των κερδών.
Σταδιακά, οι τοπικοί διοικητές και κυβερνήτες των επαρχιών ανέλαβαν αυτοί να καρπώνονται μέρος των κερδών. Μέχρι τον 19ο αιώνα οι Τούρκοι είχαν καταστεί ειδικοί σε αυτό που σήμερα αποκαλούμε trafficking γυναικών, αλλά και νεαρών αγοριών. Στα πορνεία των Οθωμανών κατάληγαν έτσι, κυρίως χριστιανές γυναίκες και βιαίως αρπαγμένα από τις οικογένειές τους αγόρια, καθώς για τους μουσουλμάνους όλα αυτές οι ακολασίες ήταν «απαγορευμένες»… αλλά διαθέσιμες.
Αρκετές φορές ξένες πρεσβείες και προξενεία επενέβαιναν για να σώσουν τα δυστυχισμένα αυτά πλάσματα, όταν κατάφερναν να ζητήσουν βοήθεια. Από κάποια στιγμή και μετά, πάντως, τα νεαρά αγόρια αποτέλεσαν επιλογή για πολλούς Τούρκους, κυρίως της ανώτερης τάξης. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η τουρκική κοινωνία ήταν ανδροκρατούμενη, τυπικά μουσουλμανική.
Η γυναίκα άξιζε ελάχιστα παραπάνω από ένα σκουπίδι. Αντίθετα, η ανδρική ρώμη και ομορφιά αποτελούσε πρότυπο, στο οποίο οι Τούρκοι υπέκυπταν, φιλήδονα. Αυτή η υποκρισία εξακολούθησε και εξακολουθεί να κυριαρχεί στην τουρκική κοινωνία, αλλά και στην ιστοριογραφία, όπου γίνεται προσπάθεια να… καθαρθούν οι «μεγάλοι ηγέτες του τουρκικού έθνους», από τα ιδιαίτερα γούστα τους. Και ο νοών νοείτω!

http://www.defence-point.gr/news/?p=110239