Οι απόψεις των σύγχρονων Ελληνικών Κομμάτων…

... ή πώς συνετελέσθη και συνεχίζει να συντελείται η παραχάραξη της Ιστορίας.

 

Όταν η Ελλάδα εξαναγκάσθηκε να συμμετάσχει στην παγκόσμια σύρραξη, ο πολιτικός κόσμος αλλά και ο λαός ήταν διαιρεμένος σε Βασιλικούς και Βενιζελικούς/αντιβασιλικούς. 

Το κομμουνιστικό κόμμα αντιπροσώπευε ένα ποσοστό γύρω στο 5%. 

Η περίοδος της κατοχής και οι εμφύλιες συγκρούσεις, τόσο κατά την διάρκεια της κατοχής όσο και ο κυρίως εμφύλιος μετά την απελευθέρωση, άλλαξαν αρκετά τον πολιτικό χάρτη.


Ενώ ο «παλιός» πολιτικός κόσμος αδρανούσε στο Κάϊρο, ή σχεδίαζε κινήσεις επί χάρτου στην Αθήνα, περιμένοντας την ημέρα της απελευθέρωσης, στην Ελλάδα το Κομμουνιστικό κόμμα φρόντισε να επωφεληθεί από την κατοχή, ώστε να
διεκδικήσει την εξουσία στην μεταπολεμική Ελλάδα.

Η ίδρυση των ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και η επιτυχημένη προσπάθεια που έκαναν για την εξόντωση των υπολοίπων μη κομμουνιστικών αντιστασιακών οργανώσεων, ανάγκασαν πολλούς Βενιζελικούς να διαλέξουν ανάμεσα στο Κομμουνιστικό κόμμα και τον Βασιλιά. Όσο μεγάλωνε η δύναμη των οργανώσεων που ελεγχόταν από το ΚΚΕ, τόσο περισσότεροι Βενιζελικοί προσχωρούσαν στην Βασιλική παράταξη. 

Η τρομοκρατία που ασκήθηκε από τις ελεγχόμενες από το ΚΚΕ οργανώσεις, όξυνε τα πάθη και ανάγκασε τελικά την πλειοψηφία των κεντρώων να συμμαχήσει με την δεξιά, ενώ δημιούργησε και τις προϋποθέσεις για την δημιουργία των ταγμάτων ασφαλείας.

Ταυτόχρονα το Κομμουνιστικό Κόμμα, μπόρεσε να αυξήσει σημαντικά την επιρροή του λόγω της δυνατότητας που είχε να κατηχεί (συνήθως δια της βίας) τον αγροτικό πληθυσμό στις περιοχές που έλεγχε, και μπλέκοντας τον στόχο της εθνικής απελευθέρωσης με την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού.

Κατά την διάρκεια του εμφυλίου, παρόλο που με την πίεση των Άγγλων και αργότερα των Αμερικανών, η Ελλάδα κυβερνήθηκε από κυβερνήσεις του Κέντρου, λόγω της όξυνσης των παθών οι κεντρώες θέσεις είχαν εξαφανισθεί από την Ελληνική πολιτική σκηνή, αφού οποιαδήποτε αναφορά σε λάθη ή εγκλήματα της δεξιάς, θα χαρακτηριζόταν σαν συμμαχία με το ΚΚΕ, ενώ οι αναφορές σε λάθη ή εγκλήματα της αριστεράς χαρακτηριζόταν σαν φασιστική προπαγάνδα.

Μέχρι το 1974, η συντηρητική παράταξη προσπάθησε να επιβάλλει τις απόψεις της, κυρίως με εκδόσεις βιβλίων και ομιλίες σε διάφορες επετείους. Στον τομέα της προπαγάνδας όμως, δεν τα κατάφερε καθόλου καλά. Η κύρια αποτυχία αφορούσε την αδυναμία προσεταιρισμού του πνευματικού κόσμου. 

 Με εξαίρεση τον κεντρώο Ευάγγελο Αβέρωφ (μετέπειτα πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας) ο οποίος εξέδωσε το «Φωτιά και Τσεκούρι», ο «δεξιός» πνευματικός κόσμος δεν πήρε θέση, και άφησε το έργο της προβολής των «δεξιών» απόψεων στους στρατιωτικούς, οι οποίοι βέβαια είχαν κερδίσει τον πόλεμο αλλά δεν είχαν την απαραίτητη εκπαίδευση για να νικήσουν και στην Ειρήνη.

Με δεδομένο το γεγονός πως, η μεγαλύτερη αντιστασιακή οργάνωση, ο ΕΛΑΣ, ελεγχόταν από το ΚΚΕ, η ιστορία της αντίστασης περιορίσθηκε στην ιστορία του στρατού της Μέσης Ανατολής και στην ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου, ενώ αγνοούνταν επιδεικτικά τόσο οι υπόλοιπες αντιστασιακές ομάδες, όσο και οι μάχες που έδωσε ο ΕΛΑΣ εναντίων των Ιταλών και των Γερμανών. 

Αυτό αποδείχθηκε λάθος, μια που στην ουσία αγνόησε και ένα πολύ μεγάλο αριθμό από μικρότερες αντιστασιακές οργανώσεις (ΠΑΟ, ΥΒΕ κλπ) οι οποίες πολιτικά ανήκαν στον δεξιό ή τον κεντρώο χώρο, και οι οποίες συγκρούσθηκαν με τον ΕΛΑΣ. 

Από απόψεως προπαγάνδας η τακτική αυτή «χάρισε» την Εθνική αντίσταση στο ΚΚΕ. 

Ταυτόχρονα, το γεγονός ότι τα αντικομμουνιστικά τάγματα ασφαλείας, έδρασαν μαζί με τους Γερμανούς εναντίον Ελληνικών αντιστασιακών ομάδων, δημιούργησαν στην πνευματική ηγεσία της δεξιάς την τάση να αφήσει σκοτεινά κάποια σημεία της Ιστορίας. 

Όπως ήταν φυσικό, η συνεχής ξερή επανάληψη του εμφυλιοπολεμικού λόγου γρήγορα κούρασε, ενώ η ουσιαστική απαγόρευση για έκφραση αντίθετης άποψης, δημιούργησε συμπάθειες για την Αριστερά η οποία εμφανιζόταν ως διωκόμενη. 

Ταυτόχρονα η συντηρητική άποψη για το συγκεκριμένο θέμα, συμπαρασύρθηκε από την γενικότερη κατάρρευση των αξιών της «δεξιάς» που ακολούθησε την πτώση του στρατιωτικού καθεστώτος.

Μετά το 1974 και μέχρι το 1981, αρχίζει από την αριστερά μία προσπάθεια να ξαναγραφεί η ιστορία, μια που οι συνθήκες το ευνοούν. 

Οι μη κομμουνιστές αντιστασιακοί χαρακτηρίζονται όλοι σαν προδότες και συνεργάτες των Γερμανών, τα εγκλήματα της ΟΠΛΑ και του ΕΛΑΣ αποσιωπούνται και ανακαλύπτονται εγκλήματα που διέπραξαν οι δεξιές οργανώσεις. 

Το κόμμα της Ν.Δ. που κυβερνά, προσπαθεί να αποστασιοποιηθεί από την έννοια της δεξιάς και αρκούμενο στην διαχείριση της εξουσίας, συμφωνεί στην κατάργηση των εορτών για την νίκη του Εθνικού στρατού το 1949, στο σύνταγμα χωροφυλακής Μακρυγιάννη, της σφαγής του Μελιγαλά κ.ο.κ. προσπαθώντας να προωθήσει την λογική του κατευνασμού των πνευμάτων και της λήθης στο παρελθόν.

Το 1981, η άνοδος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην εξουσία έδωσε νέα ώθηση στο ρεύμα αυτό και καθιέρωσε σαν επίσημη ιστορία την άποψη της αριστεράς για αυτό το θέμα. Ταυτόχρονα όλα τα κόμματα συμφώνησαν να τραβήξουν μία διαχωριστική γραμμή και να ορίσουν σαν εμφύλιο μόνο τον λεγόμενο τρίτο γύρο δηλαδή την περίοδο από το 1946 έως το 1949.

Ο διαχωρισμός αυτός βοήθησε τα κόμματα να διατυπώσουν μία νέα πολιτικά ορθή, αλλά λανθασμένη και επιστημονικά αστήρικτη θεωρία για την αντίσταση και τον εμφύλιο, σύμφωνα με την οποία η πρώτη πράξη του εμφυλίου ήταν τα Δεκεμβριανά και δεν υπήρξε εμφύλιος πριν τον Δεκέμβριο του 1944.

Η θεωρία αυτή, σύμφωνα με την οποία όλη η Ελλάδα αντιστεκόταν μαζί εναντίον του κατακτητή και μετά το 1944 σύρθηκε σε εμφύλιο πόλεμο επειδή έτσι ήθελαν οι Εγγλέζοι, βόλεψε απόλυτα την αριστερά, μια που έτσι έπαιρνε άφεση αμαρτιών για την εγκληματική πολιτική της κατά την διάρκεια της κατοχής. 

Παράλληλα η αριστερά βάφτιζε «εθνική αντίσταση» την προσπάθεια της να καταλάβει την εξουσία στην μεταπολεμική Ελλάδα και μοναρχοφασίστες όλους όσους εναντιώθηκαν σε αυτήν.

Η Ν.Δ. δέχθηκε εύκολα αυτή την λογική στα πλαίσια της γενικότερης άποψης για τον κατευνασμό των πολιτικών παθών, ενώ το ΠΑ.ΣΟ.Κ. την ενεθάρρυνε είτε λόγω ιδεολογικής συγγένειας, είτε στα πλαίσια της πολιτικής για την προσέλκυση αριστερών ψήφων και το τράβηγμα μιας νοητής διαχωριστικής γραμμής ανάμεσα στην «κακιά δεξιά» και την «καλή αριστερά».

Η Ν.Δ., εγκαταλείποντας αμαχητί τις ιστορικά σωστές θέσεις της, δεν έκανε κακό μόνο στην παράταξη αλλά κυρίως στην ιστορία.

Η τακτική αυτή (η οποία συμπτωματικά ή όχι εξυπηρετεί την αποδόμηση του εθνικού κράτους), συνεχίσθηκε ακόμη και όταν η Ν.Δ. έγινε κυβέρνηση, μια που η αριστερά συνέχισε να κατακλύζει την αγορά με πλήθος εκδόσεων, ενώ ακόμη και εφημερίδες που θεωρούνται «δεξιές» όπως π.χ. η «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» υποστηρίζουν τις αριστερές θέσεις στα πλαίσια της «Εθνικής συμφιλίωσης», την οποία εννοούν με μονόπλευρη αποδοχή των θέσεων του ΚΚΕ.

Η Ν.Δ. δεν τόλμησε να αλλάξει την πολιτική αυτή, ούτε καν στα κρατικά τηλεοπτικά κανάλια, τα οποία διευθύνονται από αριστερούς και οι εκπομπές τους είναι καθαρή προπαγάνδα, ακόμη και όταν χαρακτηρίζονται σαν «ιστορική έρευνα», όπως το reportage χωρίς σύνορα που, παρουσίασε τις απόψεις επιζώντων του ΕΛΑΣ και μερικών Άγγλων κομμουνιστών, χωρίς να δώσει στην άλλη πλευρά το δικαίωμα να εκθέσει τις απόψεις της.

greg61-Η Πραγματική Ιστορία της Νεώτερης Ελλάδας

Πηγή