Απόλυτη ανάγκη η διάλυση του Βατικανού και απελευθέρωση των Ρωμαιοκαθολικών. «Είναι Εκκλησία το Βατικανό;».

«Είναι Εκκλησία το Βατικανό;».
Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ έθεσε το ερώτημα το 1993 σε δημόσια τηλεοπτική εμφάνισή του στην εκπομπή «Χωρίς Αναισθητικό».

Ο προβληματισμός του Σεραφείμ δεν έμεινε έτσι και δεν ήταν ο πρώτος που προβληματίστηκε και έθεσε δημόσιο ερώτημα. Σε όλο τον κόσμο (και μέσα στον Ρωμαιοκαθολικισμό που είναι υπό την Κατοχή του Βατικανού από τις αρχές του 20ου αιώνα) υπάρχει έντονη αμφισβήτηση της χρησιμότητας και του λόγου να υπάρχει το Βατικανό ως κρατική οντότητα. Το μόνο που κάνει είναι να διαχειρίζεται το μοναδικό κρατικό προϊόν του κράτους του Βατικανού, δηλαδή την «Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία», αυτό είναι: το εξαγώγιμο προϊόν του κράτους του Βατικανού.
Ο Σεραφείμ έριξε στους πολιτικούς μία βόμβα, η οποία όμως σήμερα αφορά πολύ περισσότερο τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο και το φλερτ με τον Πάπα υπό την κάλυψη των διαλόγων κλπ κλπ. Δείχνει τη συμμετοχή του Βαρθολομαίου σε καθαρά πολιτική και γεωπολιτική διαδικασία νεο-γερμανικής επανα-ναζιστοποίησης της Ευρώπης με έπαθλο για τον ίδιο να γίνει Νο2 Πάπας με το να βατικανοποιήσει την Ορθοδοξία.
Προφανώς η αντίσταση μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία κατά της αλαζονείας και εμπάθειας του Βαρθολομαίου (που έχει ο ίδιος ακυρώσει την ιδιότητά του ως Οικουμενικού Πατριάρχη) πρέπει να συνεχιστεί, αλλά πρέπει να χτυπηθεί και να εξοντωθεί η αιτία του διχασμού: Το Βατικανό, η ύπαρξη του Βατικανού. Αν δεν υπάρχει Βατικανό ως κρατική δομή με υποταγή της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας και απόλυτο αυτοκρατορικό κυρίαρχο τον Πάπα (που έχει επίσημα θέσει τη σφαγή Ορθοδόξων ως πνευματικό πρότυπο για τους Ρωμαιοκαθολικούς με την αγιοποίηση του Κροάτη Ναζί καρδιναλίου Στέπινατς) η πνευματική βαρβαρότητα του Βατικανού θα διαιρεί διαρκώς τους Ορθόδοξους και θα εξακολουθεί να δηλητηριάζει τους Ρωμαιοκαθολικούς σε όλο τον κόσμο.
Σε λίγο μην εκπλαγείτε αν δείτε ως πολιτική θέση ομάδων και κομμάτων την Ελλάδα να παίζει ρόλο καταλύτη και συντονιστή της παγκόσμιας οργής κατά του Βατικανισμού για να διαλυθεί το Βατικανό, το έδαφός του να επιστραφεί στον Ιταλικό λαό και η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία να απελευθερωθεί από την κρατική και γεωπολιτική εκμετάλλευση του παπικού καθεστώτος. Το πρόβλημα «Βατικανό» είναι πολιτικό πρόβλημα αν και το δηλητήριό του είναι εκκλησιαστικό και πνευματικό.
Ας μην ξεχνάμε, ότι το Βατικανό ήταν στυλοβάτης του Ναζισμού και οι ναζιστοφασίστες που τώρα αιματοκυλούν την Ουκρανία έχουν αναφορά στο Βατικανό (ουνίτες και ρωμαιοκαθολικοί παρακρατικοί). Και στο «επιχείρημα» ότι είναι μισαλλοδοξία να μιλούμε για διάλυση του Βατικανού διότι έτσι διαλύεται και η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία, τότε πώς υπήρχε μέχρι και τον 19ο αιώνα; Πώς υπάρχει τώρα στην Κίνα η οποία δεν αναγνωρίζει το Βατικανό;
Η στήριξη του κράτους του Βατικανού είναι η περισσότερο ακραία ρατσιστική πράξη κατά των Ρωμαιοκαθολικών. Αποτελεί καταδίκη τους να αποτελούν «εξαγώγιμα προϊόντα» του κράτους του Βατικανού. Αν και για τους Ορθοδόξους έχουν πέσει σε αίρεση, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να τους φορτώνουμε ακόμη και την Βατικάνεια Κατάρα. Έχουν ήδη φορτωθεί την αίρεση. Και ο Βαρθολομαίος παίρνει τις ψυχές τους στο λαιμό του και τους βάζει ακόμη πιο μέσα στην αίρεση.