ΣΥΡΙΖΑ και κοινωνία

 

Tου Γιώργου Παραλή*
Πώς μπορούμε να ορίσουμε την έννοια του κόμματος; Ως μία ένωση προσώπων που προσπαθεί να επιτύχει κοινούς σκοπούς προς όφελος της κοινωνίας, ως συνταγματικό θεσμό...
που βοηθά καταλυτικά στη λειτουργία της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας ή ως πεδίο πραγμάτωσης κοινών αλλά και ατομικών σχεδίων για προσωπικό όφελος; Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, ισχύουν ως ένα βαθμό και οι τρεις ορισμοί. Το ζήτημα που τίθεται για τους κομματικούς οργανισμούς, του ΣΥΡΙΖΑ συμπεριλαμβανομένου, είναι κατά πόσον το τρίτο στοιχείο, αυτό των κακώς εννοούμενων κομματικών ή προσωπικών φιλοδοξιών επηρεάζει την ωφέλιμη λειτουργία των άλλων δύο.
Να ξεκαθαρίσουμε σε αυτό το σημείο κάτι: η χειμαζόμενη από την πολύπλευρη κρίση ελληνική κοινωνία ελάχιστα ενδιαφέρεται για τα εσωκομματικά των κομμάτων. Δεν την πολυνοιάζουν ούτε οι τροπολογίες της αριστερής πλατφόρμας, ούτε οι ενστάσεις της Ζωής (Κωνσταντοπούλου), ούτε η αγωνία των προεδρικών μη χάσουν την πλειοψηφία στο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό που την ενδιαφέρει είναι να υπάρξει μια συμφωνία έντιμη και βιώσιμη με τους δανειστές για να προχωρήσει η χώρα μπροστά. Δε θα ανεχτεί κωλοτούμπα και αποδοχή εκ μέρους της Κυβέρνησης νέων μνημονιακών μέτρων. Από την άλλη πλευρά δεν προκρίνει την πλήρη ρήξη με τους δανειστές και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Την παραπάνω δύσκολη εξίσωση καλείται να λύσει ο Πρωθυπουργός, λαμβάνοντας υπόψιν και την αντιπολίτευση του Αριστερού ρεύματος που εντωμεταξύ ελέγχει σημαντικό αριθμό βουλευτών.
Οι εσωκομματικοί συσχετισμοί στο ΣΥΡΙΖΑ ελάχιστα ανταποκρίνονται στους συσχετισμός στην κοινωνία, ή στους ψηφοφόρους του. Και αυτό είναι λογικό από τη στιγμή που οι σημερινές τάσεις του κόμματος των μελών (όπως μετεξελίχθηκε από το 2012 και μετά) αποτελούν ευθεία συνέχεια των πάλαι ποτέ συνιστωσών αλλά και των ομάδων του παλιού Συνασπισμού. Άλλωστε η μεγέθυνση του κόμματος σε μέλη δεν είναι ανάλογη της αύξησης της εκλογικής του δύναμης. Το κόμμα θα πρέπει, ακόμη και τώρα, να ανοιχτεί δίχως φοβίες στην κοινωνία και να στελεχωθεί από ανθρώπους που στον προσωπικό χώρο δράσης του ο καθένας στηρίζει τις επιλογές της Κυβέρνησης και του Αλέξη Τσίπρα.
Ο φόβος των υπαρχόντων στελεχών να μη λοξοδρομήσει το κόμμα δεν μπορεί να το κρατά κλεισμένο στο καβούκι του, τη στιγμή που η λαϊκή διαθεσιμότητα για βοήθεια προς το ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται ακόμη σε υψηλά επίπεδα. Θα πρέπει να εφαρμόσουμε εκείνους τους μηχανισμούς ασφαλείας για τα νέα αλλά και για τα παλαιότερα μέλη που θα θελήσουν να εκμεταλλευτούν την κομματική τους ιδιότητα για να παίξουν προσωπικά παιχνίδια δίχως, όμως, να αποθαρρύνουμε την ενεργή είσοδο νέων μελών.
Τέλος, η στελέχωση των λεγόμενων πολιτικών θέσεων του κρατικού μηχανισμού θα πρέπει να γίνει με τη μέγιστη δυνατή αξιοκρατία. Το κράτος δε δύναται να αποτελεί πεδίο ικανοποίησης εσωκομματικών ισορροπιών. Αξιοκρατικές επιλογές, καταρχάς για λόγους αποτελεσματικότητας στη λειτουργία της κρατικής μηχανής, έπειτα για να δοθεί ένα μήνυμα προς τους νέους και τις νέες που έχουν μεταναστεύσει ότι κάτι αρχίζει να αλλάζει στην Ελλάδα του 2015 και επιπρόσθετα για να κρατήσουμε ψηλά το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς.
*Ο κ. Παραλής είναι στέλεχος ΣΥΡΙΖΑ στη Χαλκιδική