Μεγάλη Τρίτη Η καταδίκη των Φαρισαίων και το τροπάριο της Κασσιανής

 

Η Μεγάλη Τρίτη είναι αφιερωμένη αφενός στη μνεία του ιερού ευαγγελίου που αναφέρεται στη δριμύτατη καταγγελία του Ιησού κατά των θρησκευτικών αρχηγών του Ισραήλ, των Γραμματέων και των Φαρισαίων, και αφετέρου στην παραβολή των δέκα παρθένων.
Η Εκκλησία θυμάται την παραβολή των 10 Παρθένων. Το βράδυ ψάλλεται στις Εκκλησίες ο...
όρθρος της Μεγάλης Τετάρτης.
Στην υμνολογία κυριαρχεί το γεγονός «της αλείψεως του Κυρίου δια μύρων υπό πόρνης γυναικός» (Κατά Λουκά ζ’ 44-50), ενώ ψάλλεται ένα από τα πλέον δημοφιλή τροπάρια της θρησκευτικής υμνολογίας, το «Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή», γνωστότερο ως Τροπάριο της Κασσιανής, από το όνομα της υμνογράφου Κασσιανής (810-865), που το συνέθεσε.
Ευαγγέλιο (Κατά Ιωάννη ιβ’ 17-50)
Ο Ιησούς συνεχίζει να διδάσκει, ενώ οι Φαρισαίοι ψάχνουν τρόπους για να τον συλλάβουν. Κάποιοι Έλληνες ζητούν να τον δουν και αυτός τους λέγει: «Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξαστή ο υιός του ανθρώπου». Επίσης, ο Κύριος προλέγει τη Σταύρωση και την Ανάστασή Του.

Την πληγωμένη και πονεμένη καρδιά της Κασσιανής δεν ήταν δυνατόν να μην αγγίξη ο κραδασμός εκείνης της αμαρτωλής γυναίκας. Και διατυπώνει στο αριστουργηματικό εκείνο τροπάριο, που φέρει το όνομά της, με λυρική έξαρση και υποβλητικότητα τον δικό της ψυχικό κραδασμό.

Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα γυνή, Κύριε, η γυναίκα που έπεσε σε πολλές αμαρτίες, τὴν σὴν αἰσθομένη θεότητα, μυροφόρου ἀναλαβοῦσα τάξιν, σαν ένοιωσε τη θεότητά σου, γίνηκε μυροφόρα ὀδυρομένη, μύρα σοι, πρὸ τοῦ ἐνταφιασμοῦ κομίζει. και σε άλειψε με μυρουδικά πριν από τον ενταφιασμό σου Οἴμοι! λέγουσα, ὅτι νύξ μοι ὑπάρχει, οἶστρος ἀκολασίας, κι έλεγε οδυρόμενη: Αλλοίμονο σε μένα, γιατί μέσα μου είναι νύχτα κατασκότεινη ζοφώδης τε καὶ ἀσέληνος ἔρως τῆς ἁμαρτίας. και δίχως φεγγάρι, η μανία της ασωτείας κι ο έρωτας της αμαρτίας. Δέξαι μου τὰς πηγὰς τῶν δακρύων, Δέξου από μένα τις πηγές των δακρύων, ὁ νεφέλαις διεξάγων τῆς θαλάσσης τὸ ὕδωρ· εσύ που μεταλλάζεις με τα σύννεφα το νερό της θάλασσας. κάμφθητί μοι πρὸς τοὺς στεναγμοὺς τῆς καρδίας, Λύγισε στ’ αναστενάγματα της καρδιάς μου, ὁ κλίνας τοὺς οὐρανοὺς τῇ ἀφάτῳ σου κενώσει. εσύ που έγειρες τον ουρανό και κατέβηκες στη γης. Καταφιλήσω τοὺς ἀχράντους σου πόδας, Θα καταφιλήσω τα άχραντα ποδάρια σου, ἀποσμήξω τούτους δὲ πάλιν τοῖς τῆς κεφαλῆς μου βοστρύχοις· και θα τα σφουγγίσω πάλι με τα πλοκάμια της κεφαλής μου· ὧν ἐν τῷ παραδείσῳ Εὔα τὸ δειλινόν, αυτά τα ποδάρια, που σαν η Εύα κατά το δειλινό, κρότον τοῖς ὠσὶν ἠχηθεῖσα, τῷ φόβῳ ἐκρύβη. τ’ άκουσε να περπατάνε, από το φόβο της κρύφτηκε. Ἁμαρτιῶν μου τὰ πλήθη καὶ κριμάτων σου ἀβύσσους Των αμαρτιών μου τα πλήθη και των κριμάτων σου την άβυσσο, τίς ἐξιχνιάσει, ψυχοσῶστα Σωτήρ μου; ποιος μπορεί να τα εξιχνιάση, ψυχοσώστη Σωτήρα μου; Μή με τὴν σὴν δούλην παρίδῃς, ὁ ἀμέτρητον ἔχων τὸ ἔλεος. Μην καταφρονέσης τη δούλη σου, εσύ που έχεις τ’ αμέτρητο έλεος (Μεταγραφή: Φώτης Κόντογλου)