Έρευνα-αποκάλυψη: Αλήθειες και μύθοι για τις άδειες καναλιών

Γράφει η Βασιλική Σδράκα 

Συγκεχυμένες πληροφορίες, λόγια και καυστική κριτική από κόμματα, δημοσιογράφους και οικονομολόγους γεμίζουν πλέον την καθημερινότητα μας, σχετικά με την αδειοδότηση των ιδιωτικών τηλεοπτικών καναλιών. Όλοι έχουν μια άποψη, ένα επιχείρημα και δε διστάζουν να μας βομβαρδίσουν με αυτό σε κάθε ευκαιρία....

Ως επί το πλείστον επιμένουν σε μια ατέρμονη καταστροφολογία, η οποία εμπεριέχει λίγο από «φασιστικές τακτικές από μέρους ΣΥΡΙΖΑ», λίγο από «διάλυση της πολυφωνίας» και σαφώς λίγο από Τρέμη, Άδωνι, Μητσοτάκη, Πρετεντέρη και λοιπούς καταξιωμένους στο… είδος τους. Το Μαξίμου τους απαντά κάνοντας λόγο για «27 χρόνια ανομίας», τα οποία ήταν απολύτως ζημιογόνα για το ελληνικό δημόσιο, όπως σημειώνει. Πάμε να δούμε αναλυτικά τα σημαντικότερα σημεία σχετικά με τις άδειες: Οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν έκαναν ποτέ διαγωνισμό για τα κανάλια, δίνοντας τους παράλληλα 15 παρατάσεις, προσωρινά, νόμιμης λειτουργίας.
Το φάντασμα το κρατικού μονοπωλίου στην τηλεόραση χάθηκε το 1989 με τον πρώτο νόμο για αδειοδότηση να έρχεται το 1995. Διαγωνιστική διαδικασία όμως όχι, απλά δεν υπήρξε αλλά έδωσαν και δεύτερη παράταση καταργώντας τη διαδικασία το 2002. Παράταση και ελληνικά δεδομένα είναι έννοιες παρόμοιες και αλληλένδετες. Το 2006 άλλη μία παράταση έκανε πρεμιέρα μέχρι το 2007 που ακολούθησαν άλλες δύο. Το ταλέντο στις παρατάσεις των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ είχε γίνει πλέον τέχνη. Δεκαπέντε παρατάσεις δόθηκαν μέχρι το 2014. Η Ελλάδα είναι μοναδική. Η μοναδικότητα της όμως δεν περιορίζεται σε όμορφα ηλιόλουστα τοπία, έχει και το «προνόμια» της ντροπής να είναι η μόνη χώρα που δεν διενεργεί διαγωνισμό για αδειοδότηση καναλιών. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατέθεσε νομοσχέδιο σε δημόσια διαβούλευση για τις τηλεοπτικές άδειες καναλιών από 22/7 ως και 8/9 το οποίο στις 24/10 υπερψηφίστηκε σε ευρύτερη κλίμακα από αυτή της κυβέρνησης στις κύριες διατάξεις του.

Η αντιπολίτευση δεν συναίνεσε με αποτέλεσμα τρεις προσπάθειες συγκρότησης του ΕΣΡ για πραγματοποίηση του διαγωνισμού να αποβούν άκαρπες. Η διαδικασία της δημοπράτησης όμως παρά τις «τρικλοποδιές» πήρε το δρόμο της, με το Νίκο Παππά να μοιάζει λυσσαλέος για την επίτευξη του σκοπού. Η έρευνα του πανεπιστημίου της Φλωρεντίας απέδειξε πως η ελληνική αγορά «σηκώνει» τέσσερις μόνο άδειες καθότι η διαφημιστική πίτα σε νούμερα δεν ξεπερνά τα 200 εκατομμύρια.
Για να είναι ένα κανάλι βιώσιμο πρέπει να κατέχει το ¼ της εν λόγω πίτας. Με αυτόν τον τρόπο θα αποφευχθούν θαλασσοδάνεια και άλλες πρακτικές παρόμοιες του «παίρνω δάνεια για το καράβι μου το οποίο μαγικά ναυαγεί και δεν αποπληρώνω τα χρέη μου». Το ερωτικό τρίγωνο της διαπλοκής πολιτικοί-τράπεζες-κανάλια είχαν στήσει κομπίνες αντάξιες με αυτές του Εσκομπάρ, όπως προκύπτει από τα στοιχεία. Η δημοπράτηση έγινε, οι καναλάρχες «μπουντρουμιάστηκαν» για ώρες ατελείωτες παίρνοντας μαζί μέχρι και σπαστά κρεβάτια. Τουλάχιστον πήγαν προετοιμασμένοι για όλα. Το αποτέλεσμα: ο Γιάννης Αλαφούζος ξηλώθηκε 43,6 εκ. ευρώ, ο Χρήστος Καλογρίτσας 52,6 εκ. ευρώ (στη συνέχεια έγινε Σαββίδης, με τον τρόπο να τον έχουμε παρακολουθήσει σχεδόν μαρτυρικά για εβδομάδες από τους δέκτες μας), η οικογένεια Κυριακού ξετσέπωσε 75,9 εκ. ευρώ και ο Δον Μαρινάκης γλίστρησε ρομαντικά άλλες 73,9 εκατομμυριάρες. Οχτώ στους δέκα πολίτες τάσσονται υπέρ της αλλαγής του τηλεοπτικού τοπίου. Τονίζουν πως οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν έκαναν διαγωνισμούς για να συντηρήσουν τη διαπλοκή. Η απόφαση του ΣτΕ, έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία μα… Αν η νομιμότητα εισχωρήσει τελικά στα πλατό είναι κάτι που αν προδικάσουμε, θα βάλουμε τους εαυτούς μας σε θέση μελλοντολόγου. Αν υποθέσουμε ότι ο σκοταδισμός είναι παρελθόν λοιπόν και τα Ταρώ μια μέθοδος για να γεμίσουν οι τσέπες μας, καλό είναι να περιμένουμε τα γεγονότα που ποτέ δεν αργούν τόσο όσο οι μελλοντολόγοι θα ήθελαν.