«Αν σας ενοχλούμε, να φύγετε!»

 

γράφει η Ζωή Χατζηθωμά

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έχω τη συνήθεια να παρατηρώ βλέμματα και να αφουγκράζομαι ανάσες γύρω μου.
Μου έμεινε κουσούρι από τις πολλές φορές που κρυβόμουν πίσω από την πόρτα της κουζίνας και κατασκόπευα τους γονείς μου, όταν αυτοί νομίζοντας ότι εγώ και ο αδελφός μου έχουμε κοιμηθεί έκαναν λογαριασμούς:
ήταν πάντα ανάσες στον ίδιο τόνο και βαριές, τα έξοδα για το σπίτι, τα φροντιστήριά μας και τα ψιλά που πάλευαν να καλύψουν τα πολλά και ο λογαριασμός πάντα έβγαινε λειψός με τις γροθιές και τα χείλη να σφίγγουν.

Τα χρόνια περνούσαν και μεγαλώναμε, όπως και τα έξοδά μας για τις σπουδές. 
Ο δικός μου πατέρας πορευόταν με το σταυρό στο χέρι και την έγνοια να είμαστε τίμιοι και εργατικοί, φιλήσυχος, αθόρυβος, πολιτικά κάπου στο κέντρο και κάπου στα αριστερά, με το ρομαντισμό τού αφελή πως ο κόσμος θα αλλάξει και θα γίνει καλύτερος… Κέντρο απόκεντρο δηλαδή και μη χειρότερα!

Ο συνάδελφός του πάλι στο ίδιο γραφείο και με τον ίδιο μισθό είχε γίνει πλούσιος με βίλες, κόκκινο γυαλιστερό αυτοκίνητο, με ταξίδια στο εξωτερικό, απαραίτητη γραβατούλα και κασμιρένιο παλτό από μεγάλα πολυκαταστήματα της πρωτεύουσας που επισκεπτόταν οικογενειακώς τα Χριστούγεννα. 
Ήταν συνδικαλιστής γνωστός και κομματικό στέλεχος, θρασύς κενολόγος και απατεωνίσκος που είχε αναγάγει σε επιστήμη την κλεψιά. 

Η μάνα μου έβλεπε τη γυναίκα του συναδέλφου πάντα στην τρίχα και να πηγαίνει στο γυμναστήριο, για να διώξει τα παχάκια, ενώ αυτή τη μόνη γυμναστική που ήξερε ήταν να κάνει μπράτσα από το σιδέρωμα και το πλύσιμο!

Ο μάγκας αυτός ήταν ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, με θαλπωρή την κομματική στέγη και την πεποίθηση ότι ποτέ κανείς δε θα τον πειράξει οτιδήποτε και αν κάνει. 

Α, δεν είχαμε παράπονο όμως: τα πανάκριβα κρασιά του τα έπινε στην υγειά μας, στη υγεία όλων των κορόιδων. Και το εξοργιστικό είναι πως κανείς ποτέ δε βρέθηκε, κανένας δικαστής και καμία κυβέρνηση να του πει: »Ώπα, ρε φίλε, παρ’το αλλιώς γιατί θα βρεις και θα βρεις άσχημα!»
.
Τώρα όμως ήρθανε »χρόνοι δίσεκτοι και μήνες οργισμένοι» και ξαφνικά βρέθηκαν κάποιοι απίθανοι τύποι χωρίς γραβάτα και ενοχλούν. 
Γιατί ελέγχουν, ψάχνουν, θυμίζουν, ξεσκεπάζουν και φέρνουν στο φως σκελετούς κρυμμένους στις ντουλάπες τους. 

Στην ιδέα, λοιπόν, της δικαιοσύνης, τουλάχιστον στο πρόσωπο του δικού μου πατέρα άρχισε να αχνοφαίνεται ένα χαμόγελο και εμένα μου αρκεί. Είναι η αρχή, είναι κάτι έστω μέσα στο χάος.

Ο κόσμος ασφαλώς είναι πονεμένος, ταλαιπωρημένος και οργισμένος: στη στάση το πρωί για το αστικό, έξω από τράπεζες και σχολεία, φωνάζει για τον ΕΝΦΙΑ, για τη σύνταξη και την ανεργία. Όμως δεν ξεχνά ποιος τον φτωχοποίησε και ποιος τον έβαλε στα μνημόνια, τη στιγμή που δεν είχε ακούσει ποτέ του τον όρο »μνημόνιο». 

Ενώ τα μόνα υποβρύχια που γνώριζε ήταν αυτά στο καφενείο του χωριού τα καλοκαίρια. Και οι μόνες λίστες αυτές για ψώνια στο σούπερ μάρκετ.
Κανείς μας δεν έχει ξεχάσει το ατελείωτο φαγοπότι των τελευταίων σαράντα χρόνων και κανείς δε δίνει συγχωροχάρτι στις κλεψιές, στα σκάνδαλα, ούτε όμως τρομοκρατείται πλέον από απειλές για απολύσεις και γενικότερη υποβάθμιση της ζωής μας.
Μπορεί να τα χάσαμε όλα, ευτυχώς η λογική μας δεν έχει καταλυθεί, παρά το δηλητήριο της προπαγάνδας, της λάσπης και της μηδενιστικής πολιτικής που αντιτείνεται. Ο κόσμος διψά για δικαιοσύνη και θέλει τη ζωή του πίσω, τα χαμένα του χρόνια πίσω, τα χαμόγελα των παιδιών του πίσω.
Στη σκέψη και μόνο όσων αγαπημένων έφυγαν για πάντα από την κρίση δε θα χαρίσει και δε θα χαριστεί πλέον σε κανέναν, κάθε πράξη ελέγχεται και περνά από την κονίστρα της συνείδησης και της μνήμης.
Και στην τελική φωνάζει με θυμό: Αν σας ενοχλούμε, να φύγετε!
Αγωνιστικούς χαιρετισμούς σε κείνους που έληξε άδοξα η ερωτική τους σχέση με την κουτάλα. Κάποτε και οι μεγάλοι έρωτες τελειώνουν, έτσι είναι η ζωή. Και η ζωή δεν είναι κινηματογράφος, μην παραμυθιάζεστε, κυρίως όμως δεν μπορείτε να παραμυθιάσετε κανέναν από μας.

Χαιρετίσματα και σε σένα, πατέρα, και στις αξίες μας και στην υπεραξία που μας έμαθες: να είμαστε Άνθρωποι και κοντά στον άνθρωπο που μας έχει ανάγκη! 

Ε, όλο και κάτι έμεινε μέσα μας από αυτά που μας έλεγες…
Το παιχνίδι ακόμη παίζεται. Η ζωή μας άλλαξε, καιρός να αλλάξουμε και τη χώρα!

http://edostonoto.blogspot.gr/2016/10/blog-post_261.html?spref=fb