Αργίλιο στα εμβόλια... για πόσο ακόμα;

Δικαιολογείται η συνέχιση της έγχυσης αργιλίου στα παιδιά;

Μια νέα δημοσίευση που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Journal of Trace Elements in Medicine and Biology θέτει ένα ανησυχητικό ερώτημα:

Μήπως το υδροξειδίου του αργιλίου, το κυρίαρχο μεταλλικό ανοσοενισχυτικό πρόσθετο που χρησιμοποιείται στα εμβόλια σήμερα, προκαλεί υπερφόρτωση αργιλίου στο σημείο της ένεσης, και συμβάλλει στην δημιουργία ασθενειών, όπως το σύνδρομο χρόνιας κόπωσης, η μακροφαγική μυοαπονευρωσίτιδα και το υποδόριο ψευδολέμφωμα;

Μία από τις περιπτώσεις είναι αυτής μιας γυναίκας 45 ετών με υποδόριο ψευδολέμφωμα που προκλήθηκε από εμβόλιο. Πρόκειται για ένα τύπος βλάβης του δέρματος που χαρακτηρίζεται από τη μετανάστευση λεμφοκυττάρων, μακροφάγων και δενδριτικών κυττάρων στο δέρμα. Οι ερευνητές διεξήγαν βιοψία δέρματος στο σημείο της ένεσης και βρήκαν συγκεντρώσεις αργιλίου στα μακροφάγα της. Όταν το δείγμα του δέρματός της αναλύθηκε για αργίλιο και ποσοτικοποιήθηκε, βρέθηκε ότι περιείχε 768,1 μικρογραμμάρια ανά γραμμάριο ξηρού βάρους, έναντι 5,61 και 9,13 σε δύο ασθενείς της ομάδας ελέγχου – έως και 153 φορές υψηλότερη συγκέντρωση.

Η έκθεση προειδοποιεί:

Λαμβάνοντας υπόψη την παθολογία του ασθενούς και την υψηλή συγκέντρωση αργιλίου στη βιοψία του δέρματος, οι συγγραφείς επιθυμούν να επιστήσουν την προσοχή όταν χρησιμοποιούνται τα αργιλικά άλατα, που είναι γνωστό ότι είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικά ως πρόσθετα σε μεμονωμένους ή επαναλαμβανόμενους εμβολιασμούς. Η πιθανή απελευθέρωση του αργιλίου ίσως προκαλέσει ασθένειες που αποδίδονται στην γνωστή τοξικότητα του μετάλλου αυτού

Όπως αναφέρεται, τα πρόσθετα των εμβολίων με βάση το αργίλιο (και άλλα μέταλλα) είναι «αποτελεσματικά» στην αύξηση των αντισωμάτων, αλλά το καταφέρνουν μέσω της υπερευαισθητοποίησης και/ή της απορρύθμισης του χυμικού (από το χυμό) τμήματος του ανοσοποιητικού συστήματος (Th2), το οποίο είναι ισοδύναμο πλήγμα για το ανοσοποιητικό σύστημα σαν τσιμπήματα από ένα ολόκληρο μελίσσι.

Ενώ τα τοξικά πρόσθετα επιτρέπουν στους κατασκευαστές να παράγουν περισσότερα αντισώματα με λιγότερο αντιγόνο (συχνά μια απόφαση με βάση το κέρδος!!!), αυτή η συνθετική αύξηση του μεγάλου αριθμού των παραγόμενων αντισωμάτων δεν εγγυάται με κανέναν τρόπο ότι θα έχουν στόχο το σωστό αντιγόνο (πχ συγγένεια αντισώματος-αντιγόνου), το οποίο είναι και το πραγματικό μέτρο της αποτελεσματικότητας των εμβολίων. Στην πραγματικότητα, αυτά τα αφύσικα προκληθέντα αντισώματα αντιδρούν ή/και επιτίθενται στις αυτο-δομές, π.χ.  στη βασική πρωτεΐνη της μυελίνης ή τα αιμοπετάλια, που οδηγεί στην κατάρρευση της ανοσολογικής αυτο-ανοχής, δηλαδή σε αυτοανοσία.

Είναι περίεργο το γεγονός ότι ενώ το υδροξείδιο του αργιλίου έχει εγχυθεί σε δισεκατομμύρια ανθρώπους και έχει χρησιμοποιηθεί για σχεδόν έναν αιώνα ως το μόνο εγκεκριμένο ανοσοενισχυτικό πρόσθετο εμβολίων σε όλο τον κόσμο, ο μηχανισμός δράσης του δεν είναι πλήρως κατανοητός, και είναι αντικείμενο έρευνας μόνο τα τελευταία πέντε χρόνια.

Γνωρίζουμε ότι ένας τρόπος με τον οποίο το υδροξείδιο του αργιλίου επάγει την ενισχυμένη ανοσολογική αντίδραση είναι μέσω της ενεργοποίησης του ανοσοσώματος στα μυελοειδή κύτταρα. Αυτό είναι βασικός ενεργοποιητής της φλεγμονώδους απόκρισης και είναι επίσης γνωστό ότι επάγει τον κυτταρικό θάνατο. Και όμως, χωρίς την κατανόηση του ακριβούς μηχανισμού δράσης του, είναι κατ’ αρχήν αδύνατο να ελέγξουμε πλήρως τον κίνδυνο του για την υγεία.

Προηγούμενες μελέτες

Πέρυσι, μια έκθεση που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Current Medicinal Chemistry με τίτλο «Ανοσοενισχυτικά αργιλίου: είναι ασφαλή;” εγείρει αυτές τις ανησυχίες για την ασφάλεια:

Το αργίλιο είναι μια πειραματικά αποδεδειγμένη νευροτοξίνη και το πιο συχνά χρησιμοποιούμενο ανοσοενισχυτικό πρόσθετο στα εμβόλια. Παρά την διαδεδομένη χρήση των προσθέτων αργιλίου για σχεδόν για 90 χρόνια, η κατανόηση της ιατρικής επιστήμης σχετικά με τους μηχανισμούς δράσης τους εξακολουθεί να είναι εξαιρετικά ελλιπής. Υπάρχει επίσης έλλειψη δεδομένων σχετικά με την τοξικότητα και την φαρμακοκινητική αυτών των ενώσεων. Παρά το γεγονός αυτό, η ιδέα ότι το αργίλιο στα εμβόλια είναι ασφαλές φαίνεται να είναι ευρέως αποδεκτή. Πειραματική έρευνα, ωστόσο, δείχνει ότι τα ανοσοενισχυτικά αργιλίου έχουν δυνατότητα να προκαλέσουν σοβαρές ανοσολογικές διαταραχές στον άνθρωπο. Ειδικότερα, το αργίλιο ως ανοσοενισχυτικό παρουσιάζει κίνδυνο για αυτοανοσία, μακροχρόνια φλεγμονή του εγκεφάλου και σχετικές νευρολογικές επιπλοκές και έτσι μπορεί να έχει εκτεταμένες δυσμενείς συνέπειες για την υγεία. Κατά τη γνώμη μας δεν έχει αξιολογηθεί αυστηρά από την ιατρική και επιστημονική κοινότητα η πιθανότητα τα οφέλη των εμβολίων να έχουν υπερεκτιμηθεί και ο κίνδυνος πιθανών αρνητικών επιπτώσεων να έχει υποτιμηθεί.

Μια άλλη μελέτη που δημοσιεύθηκε το 2011 στο Journal of Inorganic Biochemistry έφερε το θέμα ταμπού του αυτισμού που προκαλείται από εμβόλια, με επίκεντρο τον κρίσιμο ρόλο των προσθέτων αργιλίου ως νευροτοξικές ουσίες. Η περίληψη της μελέτης είναι αξιόλογη, καθώς δεν θα δείτε αυτό το είδος των πληροφοριών να αναφέρονται πουθενά στα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Οι διαταραχές του φάσματος του αυτισμού (ASD) είναι σοβαρές αναπτυξιακές διαταραχές και μια παγκόσμια ανησυχία για τη δημόσια υγεία. Η δυσλειτουργική ανοσία και η διαταραχή της λειτουργίας του εγκεφάλου είναι οι κύριες δυσλειτουργίες του ASD. Το αργίλιο (Αl), το πιο συχνά χρησιμοποιούμενο πρόσθετο εμβολίου, είναι μια νευροτοξίνη και ένα ισχυρό άνοσο-διεγερτικό. Ως εκ τούτου, το πρόσθετο Αl έχει τη δυνατότητα να προκαλεί νευροανοσοποιητικές διαταραχές.

Κατά την εκτίμηση της τοξικότητας σε παιδιά, δύο βασικά σημεία πρέπει να ληφθούν υπόψη:

(i) τα παιδιά δεν πρέπει να θεωρούνται ως «μικροί ενήλικες», γιατί η μοναδική φυσιολογία τους τα καθιστά πολύ πιο ευάλωτα σε τοξικές προσβολές και

(ii) εάν η έκθεση στο Al μόνο από μερικά εμβόλια μπορεί να οδηγήσει σε γνωστική εξασθένηση και σε αυτοανοσία στους ενήλικες, είναι παράλογο να ρωτήσουμε αν τα τρέχοντα παιδιατρικά προγράμματα, που συχνά περιέχουν 18  εμβόλια με Al, είναι ασφαλή για τα παιδιά. Με την εφαρμογή των κριτηρίων του Hill για την ανάπτυξη σχέσης αιτιότητας έκθεσης και αποτελεσμάτων, ερευνήσαμε αν η έκθεση στα εμβόλια από Al θα μπορούσε να συμβάλλει στην αύξηση της επικράτησης του ASD στο δυτικό κόσμο. Τα αποτελέσματά μας δείχνουν ότι:

1. Τα παιδιά από τις χώρες με την υψηλότερη επικράτηση ASD φαίνεται να έχουν την υψηλότερη έκθεση στα εμβόλια με αργίλιο.
2. Η αύξηση της έκθεσης στο αργίλιο συσχετίζεται σημαντικά με την αύξηση της επικράτησης του ASD στις Ηνωμένες Πολιτείες που παρατηρήθηκε κατά τη διάρκεια των τελευταίων δύο δεκαετιών. 
3. Υπάρχει μία σημαντική συσχέτιση μεταξύ των ποσών του αργιλίου που χορηγείται σε παιδιά προσχολικής ηλικίας και στην επικράτηση του ASD σε επτά δυτικές χώρες ιδιαίτερα ηλικίες 3-4 μηνών. Η εφαρμογή των κριτηρίων του Hill στα εν λόγω στοιχεία δείχνουν ότι η συσχέτιση μεταξύ Αl σε εμβόλια και ASD μπορεί να είναι αιτιώδης.

Είναι συχνό φαινόμενο; 

Ένα άλλο θέμα ταμπού είναι ο θάνατος σε βρέφη που προκαλείται από εμβόλια, τα οποία συχνά εντάσσονται αναγκαστικά στην «ιδιοπαθή» κατηγορία του Συνδρόμου Αιφνίδιου Θανάτου Βρεφών (SIDS). Μια έκθεση που δημοσιεύθηκε στο Journal of Tropical Medicine το 2011, προσφέρει μια εξήγηση για τη γνωστή, αν και συχνά λογοκεκριμένη σχέση μεταξύ των εμβολίων DTP που χρησιμοποιούνται στον τρίτο κόσμο και στην αυξημένη θνησιμότητα σε θηλυκά βρέφη.

Με τον τίτλο «Ανοσολογικοί Σύνδεσμοι Σε Μη Συγκεκριμένες Επιδράσεις Των Εμβολίων DTP Και BCG Στην Παιδική Θνησιμότητα», οι ερευνητές αναφέρουν το γεγονός ότι …  ένας αριθμός από μελέτες παρατήρησης δείχνουν ότι πολλές αφρικανές γυναίκες κάτω από την ηλικία του ενός έτους πεθαίνουν κάθε χρόνο από τις μη ειδικές επιδράσεις του εμβολιασμού με εμβόλια διφθερίτιδας-τετάνου και ασθενούς κοκκύτη Bordetella (DTP).

Η εξήγηση που προσφέρεται είναι ότι “… οι αρνητικές συνέπειες του εμβολίου DTP μπορεί να εμφανιστούν λόγω της Th2-πολωτικής επίδραση του προσθέτου φωσφορικού αργιλίου στο εμβόλιο και επειδή η ενδομυϊκή χορήγηση του εμβολίου μπορεί να προκαλέσει χρόνια φλεγμονή στη θέση της ένεσης».

Το αργίλιο δεν έχει καμία γνωστή ευεργετική λειτουργία στη βιολογία. Η αύξηση της συνειδητοποίησης του ρόλου αυτού του μετάλλου στον καρκίνο του μαστού, λόγω των μεταλλο-οιστρογονικών ιδιοτήτων του, και της επικράτησης του στα τρόφιμα μας (μαγειρική σόδα), προϊόντα περιποίησης σώματος (π.χ. αντιιδρωτικά), τα φάρμακα και το περιβάλλον (π.χ. χρησιμοποιείται σε μορφή αερολύματος σε στρατιωτικές επιχειρήσεις) δείχνει πόσο σημαντικό είναι να αποφεύγουμε την περιττή έκθεση, ειδικά όταν πρόκειται για την υγεία των βρεφών και των παιδιών μας. Είναι σαφές ότι αν εφαρμόσουμε την αρχή της προφύλαξης, τα εμβόλια που περιέχουν αυτό, ή οποιοδήποτε άλλο τοξικό μέταλλο θα πρέπει να αποφεύγονται πάση θυσία.

πηγη