Η δικτατορία του θορύβου

Ο σύγχρονος πολιτισμός με την τεχνολογία και τον τρόπο ζωής που επιβάλλει, έτσι κι αλλιώς, παράγει θόρυβο.
Εργοστάσια, αυτοκίνητα, φορτηγά, τραίνα και αεροπλάνα λειτουργούν συνεχώς και παράγουν θόρυβο. Έτσι στις πόλεις αργά το βράδυ δεν υπάρχει ησυχία αλλά ακούγεται ένα εκνευριστικό υπόκωφο βουητό. Φυσικά όλα συνηθίζονται και...

έτσι οι άνθρωποι έμαθαν να ζουν μέσα σε συνεχή θόρυβο. Αυτό δεν είναι τόσο σημαντικό όσο είναι οι θόρυβοι που προέρχονται από τους ανεγκέφαλους ανθρώπους:
1) Από τους φοβιτσιάρηδες που ζουν μέσα σε σπίτια-φυλακές. Έχουν σκυλιά-δήθεν φύλακες, κλεισμένα σε μπαλκόνια και αυλές. Όλη νύχτα ακούγονται οι σκύλοι να γαβγίζουν αυξάνοντας τον θόρυβο.
2) Από τους κάφρους που γυρνάνε με τα καψουρο-σκυλάδικα ή τα ραπ στην διαπασών αργά μετά τα μεσάνυχτα.
3) Από τους «σβούρους» (όπως τους λέγανε παλιά). Οι φτιαγμένες εξατμίσεις των μηχανών τους ακούγονται από χιλιόμετρα μακριά.
4) Από τους αγενείς που επειδή γιορτάζουν ή έχουν κάποια επέτειο φροντίζουν να κρατάνε όλη την γειτονιά ξύπνια μέχρι τις τρεις και τέσσερις το πρωί.
5) Από τους αγενείς που κάθονται στο μπαλκόνι για να παρακολουθήσουν ποδόσφαιρο ή μιλάνε φωνάζοντας και αδιαφορώντας αν είναι δώδεκα ή μία το βράδυ,
6) Από τις ΒΛΑΚΩΔΕΙΣ «πολιτιστικές» εκδηλώσεις των δήμων, οι οποίες παράγουν νοσηρά επίπεδα θορύβου με τα τεράστια μεγάφωνά τους.
7) Από τις καφετέριες που θεωρούν καθήκον τους να έχουν τόση ένταση στην μουσική που να μην μπορείς να μιλήσεις.
8) Από τα ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΑ «κέντρα διασκέδασης» στα οποία διασκέδαση σημαίνει (εκτός από τις μπόμπες και) εκκωφαντική φασαρία. Θα σας δώσω εδώ ένα παράδειγμα. Δείτε στον χάρτη τις εξωφρενικές αποστάσεις ηχορύπανσης.
Είναι ο φετινός δεκαπενταύγουστος και στην παραλία του Ωρωπού έχει ανοίξει κάποιο «beach-bar». Το παραλιακό μπαρ (άγνωστο αν έχει άδεια για κάτι τέτοιο ή αν έχει καν άδεια) έχει εγκαταστήσει καρέκλες και ομπρέλες στην παραλία. Ταυτόχρονα «σημαδεύει» το μέρος με αρκετά θηριώδη μεγάφωνα που παίζουν τα γνωστά γυφτο-καψουρο-ροκ τραγούδια που επικρατούν στην σύγχρονη κουλτούρα του ελλαδιστάν. Ο δρόμος, μπροστά στο μπαρ έχει μείνει ο μισός, αφού αρκετά αυτοκίνητα καταλαμβάνουν διπλο-τριπλο-παρκαρισμένα το ένα ρεύμα κυκλοφορίας.
Στο σημείο 1 του χάρτη βρίσκεται το μπαρ.
Στο σημείο 2 (περίπου στα 600 μέτρα σε ευθεία γραμμή από το μπαρ) βρίσκεται ο μόλος του λιμανιού. Από εκεί ακούγονται πολύ δυνατά και ΚΑΘΑΡΑ τα λόγια των τραγουδιών.
Στο σημείο 3 (περίπου στα 1200 μέτρα σε ευθεία γραμμή από το μπαρ) βρίσκεται ο παλιός μόλος. Από εκεί ακούγεται καθαρά η μουσική και πότε τραγουδάει ο τραγουδιστής.
Στο σημείο 4 (περίπου στα 1400 μέτρα σε ευθεία γραμμή από το μπαρ) βρίσκονται οι παλιές φυλακές του Ωροπού. Από εκεί ακούγεται αρκετά δυνατά το ντουπ-ντουπ της μουσικής και μπορείς να καταλάβεις το είδος του τραγουδιού που ακούγεται.
Με λίγα λόγια η ένταση της μουσικής στον χώρο του μπαρ είναι σε απίστευτα επίπεδα. Η ηχορύπανση μέχρι τις τρεις και τέσσερις το πρωί (αλήθεια οι ώρες «κοινής ησυχίας» τι έγιναν;) δεν ενοχλεί κανέναν ούτε και την αστυνομία, η οποία κανονικά θα έπρεπε να πάει από μόνη της και να κλείσει το καφρομάγαζο.
Τελικά το χειρότερο από όλα είναι ότι το να κάνεις θόρυβο το βράδυ έχει αρχίσει να γίνεται κοινωνικά αποδεκτή συνήθεια και οι περισσότεροι τον υφίστανται πλέον παθητικά. Και μεγαλώνουν τα μικρά παιδιά μαθαίνοντάς τα ότι ο θόρυβος είναι διασκέδαση.
Το αποτέλεσμα είναι ότι οι πόλεις έχουν γεμίσει με άγχος, νεύρα, αϋπνία, κούραση και φυσικά πολλές και ωραίες ψυχοσωματικές ασθένειες.
Και εγώ εδώ και χρόνια νοσταλγώ την εποχή των σπηλαίων.