Για ένα «πουκάμισο αδειανό»…

Ο Καζαντζάκης «έπαιξε με όλα, με βουδισμούς, με νιτσεϊσμούς, με χριστιανισμούς, με ό,τι θέλεις», έγραφε με ειλικρινή πόνο ο σπουδαίος μας (και επί σειρά ετών φίλος του) Φώτης Κόντογλου, μαζί με τη διαπίστωση ότι «τα γραφόμενά του είναι κούφια κι ολοένα γίνονται χειρότερα».

Καθόλου τυχαία και η αποστροφή που αισθανόταν, όποτε άκουγε γι’ αυτόν, ο... Άγιος Παΐσιος, φτάνοντας στο σημείο να ξύνει το χαραγμένο σε βράχο του Σινά όνομά του, για να το εξαφανίσει (θεωρώντας παράταιρο να βρίσκεται το «βδέλυγμα της αθεΐας εν τόπω αγίω»), ή να συμμετέχει προς έκπληξιν πολλών στο μεγάλο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης κατά της βέβηλης ταινίας του Σκορτσέζε.

Καθόλου τυχαία και η έντονη δυσφορία που προκαλούσε η μορφή και τα γραπτά του και σε άλλους σημαντικούς αυθεντικά ορθόδοξους αγωνιστές (κληρικούς και λαϊκούς) της Εκκλησίας μας.

Καθόλου τυχαία όμως και η αποδοχή του από άλλους ιεράρχες πλανεμένους, ενώ ο διαβόητος οικουμενιστής Αθηναγόρας έφτανε να δηλώνει ότι «τα βιβλία του Καζαντζάκη κοσμούν την Πατριαρχική βιβλιοθήκη».

Από την τραγική «Ασκητική» ως τον ψυχοδιαστροφικά βλάσφημο «Τελευταίο Πειρασμό» και από τον αποτρόπαια πλανεμένο «Φτωχούλη του Θεού» ως τα στερνά γραπτά του και το εωσφορικά εφιαλτικό επίγραμμα του τάφου του, βλέπει κανείς στον Καζαντζάκη μια πορεία ενίοτε παλινδρομήσεων, αλλά γενικά σταθερής και συνεχούς κατάδυσης μέσα σε ολοένα και πιο ερεβώδεις σκιές, βλέπει κανείς ένα «πλανών και πλανώμενο» καταραμένο πνεύμα, που κι όταν κάποτε έδειξε επιφανειακά να πλησιάζει προς το φως, δεν μπόρεσε (και δεν θέλησε) ποτέ του πραγματικά να το αγγίξει.

Είχε τη μόρφωση, είχε τις προϋποθέσεις, είχε και τις ευκαιρίες, αλλά η επιλογή του ήταν αυτή: «ουκ ηβουλήθη συνιέναι». Αντίθετα, εκείνο που επέλεξε ήταν να βουλιάξει μέσα στους πλέον σκοτεινούς και δύσοσμους βάλτους της πλάνης, της βλασφημίας και του δαιμονισμού.
 Αν και φυσικά δεν είναι καθόλου υπερβολή να πει κανείς ότι αυτός πήγε κι ακόμη πιο πέρα, γιατί όσα σκέφτηκε κι έγραψε για τον Χριστό το σκοτισμένο και άρρωστο αυτό μυαλό είναι σίγουρο πως ούτε οι δαίμονες μπορούν να τα διανοηθούν ή τολμούν να τα εκφράσουν.

(...)
Αποδείχτηκε ένα θλιβερό κύμβαλο αλαλάζον πένθιμα κι ένα τραγικό «πουκάμισο αδειανό», που εξαιτίας μάλιστα όλου του συνονθυλεύματος των πεποιθήσεών του, θα μπορούσε δικαιωματικά να θεωρηθεί και εκ των σκαπανέων και προφητών της Νέας Εποχής, ως μέγας μυστικιστικός homo universalis της διαπλανητικής συγκρητιστικής πολτοποίησης του παντός, ένας αυθεντικός συνοδοιπόρος του Χόμπαρντ, της Μπέιλι και της Μπλαβάτσκι, ένας σκοτεινός μύστης που μέσα από την ξεκάθαρα θεοσοφική και μασονική του σκέψη λάτρεψε κι υπηρέτησε αναφανδόν ένα ζοφερό «Θεό» μέσα στο όραμα της παγκόσμιας Πανθρησκείας,
ένα «ανήσυχο πνεύμα» και ένας δήθεν «αμφισβητίας» (ο οποίος βέβαια τόσο αμφισβητίας ήταν, που αν ζούσε σήμερα θα ήταν από τους βασικούς πνευματικούς ινστρούχτορες για όλη τη γνωστή νεοταξίτικη πολυπολιτισμική και πολυθρησκειακή ατζέντα).

Δικαίως λοιπόν αποτελεί εδώ και πολλά χρόνια είδωλο κάθε φανατικού οικουμενιστή, κάθε μεταπατερικού ψευδοθεολογούντος και κάθε επιφανειακού ψευδοφιλολογούντος, κάθε θολοκουλτουριάρη αθεϊστή, κάθε μπερδεμένου αγνωστικιστή, κάθε βλακωδώς βαυκαλιζόμενου ως «πολίτη του κόσμου», κάθε εκκλησιομάχου γραικύλου, κάθε ψευτοπροοδευτικού της κακιάς ώρας και κάθε άλλου αφελληνισμένου φελλού.

Αφελληνισμένου, γιατί ούτως ή άλλως κι ετούτος ο δήθεν «κορυφαίος» και «οικουμενικός Έλληνας», πέραν της ρηχής επιφάνειας κάποιων τύπων, δεν είχε στην πραγματικότητα καμία ουσιαστική και ζωντανή σχέση κι επαφή με την αυθεντική Ελλάδα της αείποτε ζώσας και ζήδωρης ελληνορθόδοξης διαχρονίας. Δικαίως επίσης οι ύμνοι της αναγνώρισης κλιμακώνονται ολοένα και περισσότερο σε μια εποχή τεχνητής συγκρητιστικής σύγχυσης που ταιριάζει ζηλευτά στη ζοφερά ταραγμένη του σκέψη. Είναι και αυτό απλούστατα άλλο ένα από τα πολύ φυσιολογικά «σημεία των καιρών»…

απόσπασμα, το πλήρες κείμενο εδώ.