«Εμένα αυτή η δασκάλα που κρατά το χέρι του με ειδικές ανάγκες μαθητή της στην παρέλαση με εμπνέει» ...και δεν την έδειξε κανένα δελτίο ειδησεων!

«Εμένα αυτή η δασκάλα που κρατά το χέρι του με ειδικές ανάγκες μαθητή της στην παρέλαση με εμπνέει»
Από το περασμένο Σάββατο, δυο δασκάλες έγιναν το θέμα των ημερών στα social media, λόγω των στιλιστικών τους επιλογών στην παρέλαση. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που θεώρησαν το ντύσιμό της απρεπές και άλλοι υπερβολικό…



Εμένα δε με ενόχλησε το φόρεμά τους αλλά το ότι ασχολήθηκαν τόσο πολύ τα μέσα μαζικής ενημέρωσης με αυτό, αντί να ρίξουν μια ματιά και σε άλλες περιπτώσεις σαν αυτή που θέλησα να σας πω…

γράφει η Μανταλένα Μαρία Διαμαντή
Κάθε άνθρωπος στον κόσμο, γεννιέται με ένα «άστρο»…Μια μοίρα που ορίζει την πορεία του στη ζωή… Κάποιοι είναι ίσως πιο τυχεροί από τους άλλους, με περισσότερα προνόμια, δικαιώματα, ευκαιρίες… Κάποιοι άλλοι, για να επιτύχουν κάτι, χρειάζεται να καταβάλουν μεγαλύτερη προσπάθεια από το μέσο όρο… Αναφέρομαι στα άτομα με αναπηρία, που η δύναμη της ψυχής τους είναι εκείνη που τα βοηθά να «πετάξουν» ψηλά…
Το τρυφερό χέρι ενός ανθρώπου με ειδικές ανάγκες είδα σε μια ανάρτηση στο facebook, να κρατά κάποια δασκάλα ενός σχολείου της Κρήτης. Εκείνη, όμορφη, συνεσταλμένη, μελαγχολική ίσως- ντυμένη με λευκό πουκάμισο και μαύρο παντελόνι. Δεν είχε αέρα σιγουριάς κι αυτοπεποίθησης αλλά περηφάνεια για τον άνθρωπο που συνόδευε.
Δεν ξέρω γιατί δεν ασχολήθηκε κανένας μαζί της, εμένα όμως, αυτή η κοπέλα με εμπνέει, κι ας μη γνωρίζω τίποτα για εκείνη, ούτε καν το όνομά της…
Δυστυχώς, ζούμε σε μια κοινωνία, που και μόνο οι λέξεις αναπηρία ή άτομο με ειδικές ανάγκες, σοκάρουν και τρομοκρατούν. Δεν είναι ένα θέμα που «πουλάει» και που θα κάνουν τα πολυπόθητα «κλικαρίσματα» σε αυτό.
Αξίζει όμως να πούμε μπράβο τόσο σε δασκάλους που στηρίζουν αυτά τα παιδιά που γεννιούνται με κάποιες ιδιαιτερότητες.
Μπορεί να είναι διαφορετικά από εσάς ή από εμένα, για παράδειγμα. Μπορεί να μην μπορέσουν ποτέ να μιλήσουν, να ακούσουν. Κάποια άλλα μπορεί να μην έχουν δυνατά πόδια για να περπατήσουν ή χέρια για να αγγίξουν κάτι. Μπορεί να μην τρέξουν, να μην χορέψουν, να μην κολυμπήσουν στη θάλασσα, ποτέ στη ζωή τους. Και όμως, η δύναμη της ψυχής τους και η στήριξη της οικογένειας και του περιβάλλοντός τους, τα βοηθάει να εξελιχθούν σε υπέροχους ανθρώπους, κι αυτό γιατί μπορούν να κάνουν πιο ουσιαστικά πράγματα. Mπορούν να σε “αγκαλιάσουν” με τη ζεστασιά της ψυχής τους ακόμα κι αν είναι αδύνατο να κινήσουν τα χέρια τους. Μπορούν να σε κάνουν να αναθεωρήσεις τους λόγους ύπαρξής σου και να συνειδητοποιήσεις ποιό είναι το πραγματικό νόημα της ζωής. Μπορούν να σε βοηθήσουν να εκτιμήσεις ακόμα και τα πιο απλά πράγματα που στην καθημερινότητά μας, οι περισσότεροι, τα θεωρούμε δεδομένα. Μπορούν να καταφέρουν το ακατόρθωτο και να σηκώσουν ψηλά το μετάλλιο κάνοντας περήφανους όσους πιστεύουμε στις δυνατότητές τους…
Θαυμάζω απεριόριστα, λοιπόν, αυτούς τους ανθρώπους… Εκείνους που η τύχη μπορεί να τους «αφαίρεσε» κάτι που οι υπόλοιποι το θεωρούμε δεδομένο, αλλά τους έδωσε τέτοιες ικανότητες, που εσείς ή εγώ, δεν μπορούμε καν να φανταστούμε…