Πολιτική πού πουλάει καί... πουλιέται τοῦ Σαράντου Ι. Καργάκου

ΕΙΝΑΙ ἀστεῖο νά μιλᾶμε στήν τωρινή Ἑλλάδα γιά πολιτικό πολιτισμό. Δέν εἶναι ἐπίπεδο πολιτικοῦ λόγου αὐτό. Εὐτελίζει καί τόν γλωσσικό μας πολιτισμό. Κάθε ἡμέρα ἔχουμε ἀπό τά «πυροβολεῖα» Κυβερνήσεως καί Ἀντιπολιτεύσεως κάποιες δηλώσεις ἤ ἀνακοινώσεις πού, ἄν δέν ἔχουν σοβαροφανῆ...
βαρυγδουπισμό, ἔχουν ἕναν ἐξυπνακίστικο ἤ μαγκίτικο τόνο πού παραπέμπει στό παλαιά λεγόμενο: «Ἐσύ δέν πῆγες, εἶδες κι ἔλεγες πώς πῆγα, εἶδα κι ἔλεγα;». Ἤ κάπως ἔτσι. Οὐσιαστικά, ἡ πολιτική ἀντιπαράθεση διεξάγεται ὄχι στό πεδίο τῶν ἐπιχειρημάτων, τοῦ πολιτικοῦ σχεδιασμοῦ καί τῶν ὑψηλῶν ὁραμάτων, ἀλλά στό πεδίο τοῦ κουτσομπολιοῦ. Οἱ ἀναπόφευκτες σέ ἕνα δημοκρατικό καθεστώς συγκρούσεις δέν ἔχουν στόν καιρό μας τίποτα τό ἱπποτικό. Θυμίζουν τούς κάποτε συνοικιακούς γυναικοκαυγᾶδες πού σατίρισε ὁ ἀμίμητος Πώλ Νόρ μέ τό ἀλησμόνητο: «Πιάστηκε ἡ Βαγγέλαινα μέ τήν κουτσή τήν Ἕλενα»! Δέν εἶναι πολιτική περιωπῆς τό νά βγάζουμε τ’ ἄπλυτά μας στή φόρα καί νά γινόμαστε σούγελο στή ρούγα. Δέν λέω τά λερωμένα κι ἄπλυτα νά μένουν κρυφά, ὑποστηρίζω ὅτι δέν πρέπει νά ἔχουν πρωτιά στήν πολιτική διαπάλη. Ἄν ὄντως ὑπάρχει κάτι ἠθικά μεμπτό, ἀσφαλῶς καί πρέπει νά στιγματίζεται καί, ἄν πρέπει, νά παίρνει τήν ἄγουσα πρός τή δικαιοσύνη, ὅμως σέ καμμιά περίπτωση τό σκάνδαλο, ἐπειδή εἶναι ἐρεθιστικό, δέν πρέπει νά ἔχει προτεραιότητα ἔναντι ἄλλων θεμάτων ἄκρως σοβαρῶν, θεμάτων πού ἀφοροῦν στήν οἰκονομική, κοινωνική, πολιτισμική καί ἐθνική μας ὑπόσταση. Ἡ Ἑλλάδα πεθαίνει στόν τόπο μας καί οἱ πολιτικοί μας ἀγρόν ἀγοράζουν. Κατά τήν τελευταία δεκαετία, οἱ θάνατοι εἶναι περισσότεροι ἀπό τίς γεννήσεις. Στήν ἑπταετία τῆς κρίσης ἔφυγαν περισσότεροι νέοι, καί μάλιστα ἐπιστήμονες, ἀπ’ ὅσα παιδιά ἀπορρόφησαν οἱ Τοῦρκοι μέ τό παιδομάζωμα. Τουλάχιστον αὐτοί τά ἔπαιρναν μικρά καί τά μεγάλωναν (ὅπως κι ἄν τά μεγάλωναν) μέ δικά τους ἔξοδα. Ἐμεῖς διώχνουμε πρός τό ἐξωτερικό παιδιά τοῦ «κουτιοῦ». Ἕτοιμα καί πανέτοιμα γιά πλῆθος ἀπαιτητικῶν ἐργασιῶν. Γιά τήν ἑτοιμασία, ὅμως, αὐτή ἡ πολιτεία καί οἰκογένεια ξόδεψαν τεράστια ποσά. Οὐσιαστικά, ἡ Ἑλλάδα προσφέρει δωρεάν στίς πλούσιες χῶρες τόν μεγαλύτερο πλοῦτο της πού εἶναι τά ἐκλεκτά νεανικά κεφάλια. Καί τῆς μένουν –χωρίς νά γενικεύω– κάποια ρεμάλια. Καί ἐννοῶ κάποιους λίγους ἀλλά θορυβοποιούς, πού, γιά ἐπίδειξη ἐπαναστατικοῦ ταμπεραμέντου, σπᾶνε, καῖνε, βεβηλώνουν ὅ,τι βροῦν.

Τό γεγονός ὅτι προβάλλεται ὅ,τι σαθρό, ὅ,τι σαχλό, ὅ,τι βέβηλο καί βδελυρό, ἐνῶ ἀγνοοῦνται πολλά καλά πού γίνονται ἀκόμη –πιθανῶς σέ κάθε γειτονιά– ἔχει μία πολύ δυσάρεστη προέκταση στή διαμόρφωση τῆς παιδικῆς ψυχῆς. Τό παιδί ἀποκτᾶ ἐνωρίς μιά κυνική νοοτροπία καί, ὑπό τό πρῖσμα αὐτῆς τῆς νοοτροπίας, θεωρεῖ πώς ὅλα γύρω του –πρωτίστως ἡ πολιτική– εἶναι ἀπάτη. Ἄν γίνει μία ἔρευνα τολμηρή, ἀλλά βεβαιωμένα ἀντικειμενική, ἀνάμεσα στούς νέους μέ ἕνα καί βασικό ἐρώτημα, ἄν πιστεύουν στήν τιμιότητα τῶν πολιτικῶν, πολύ φοβᾶμαι ὅτι τό ποσοστό τοῦ «ὄχι» θά εἶναι τρομερά ὑψηλό. Καί τοῦτο εἶναι ἀπελπιστικό. Καί πιό ἀπελπιστική γίνεται ἡ κατάσταση, ὅταν κάποιοι νέοι –δυστυχῶς εὐφυεῖς– ἀποφασίζουν πολύ νωρίς νά ἀλητοποιηθοῦν, γιά νά ἔχουν σπουδαία πολιτική σταδιοδρόμηση!

Δυστυχῶς, στή χώρα μας τό ἀσήμαντο τρώει τό σημαντικό. Τό ἀλαλάζον κύμβαλον ὑπερισχύει τοῦ σοβαροῦ καί στιβαροῦ πολίτη. Καί τό δῆθεν μυστηριῶδες καλύπτει τό φανερό πού μπορεῖ νά εἶναι ὠφέλιμο, μπορεῖ καί καταστρεπτικό. Ἀπό πολλές ἀπόψεις, τά πολιτικά ἀνακοινωθέντα θυμίζουν τήν περίπτωση δύο συζύγων πού ἐξαφανίστηκαν καί, ὅπως ἔχω διαβάσει, τήν ἴδια ἡμέρα καί ἀργότερα ἔκαναν μία ἀναφορά ἐξαφανίσεως ὁ ἕνας γιά τόν ἄλλο! Καί ποῦ παρακαλῶ; Στό ἴδιο ἀστυνομικό τμῆμα! Μέ ὅλα αὐτά θέλω νά πῶ ὅτι ἡ πολιτική, ὅπως τήν ὁραματίστηκαν ὁ Πλάτων καί ὁ Ἀριστοτέλης, ἔχει ἀποβληθεῖ ἀπό τή σύγχρονη πολιτική πού εἶναι τέτοια μόνο κατ’ ὄνομα. Διότι ὁ Ἀριστοτέλης ὅρισε τήν πολιτική ὡς «ἐπιστήμην τά καλά καί τά δίκαια σκοπουμένη». Ὅπως θά ἔλεγε, ὅμως, ἕνας σύγχρονος «προοδευτικός», ὁ Ἀριστοτέλης εἶναι... ἀπαρχαιωμένος. Ὄχι ὅμως ἐξαχρειωμένος. Καί τούτη ἡ ἐξαχρείωση, ὡς φαγέδαινα, τρώει τή σάρκα τῆς πολιτικῆς μας ζωῆς. Ὁ πολιτικός μας κόσμος, ἀντί νά ἀναδεικνύει ὅ,τι καλό, ἀναδεικνύει ὅ,τι σαθρό. «Τό καλό δέν πουλάει». Εἶναι μία πολύ γνωστή φράση. Ἔτσι, ὅμως, τό κακό θά μᾶς φάει. Καί μᾶς τρώει. Ὅταν οἱ νέοι δέν βλέπουν ἤ δέν ἀκοῦν ποτέ τό καλό, τότε θά στραφοῦν πρός τό κακό. Καί στρέφονται ἀπό καιρό, παρότι αὐτό σημαίνει κακό τοῦ κεφαλιοῦ τους.

Ἑστία, 1/12/17