Μακεδονία, εθνικός διχασμός και πόλεμος

Είχα προγραμματίσει να κάνω την ανάρτηση με τίτλο «Νέο ατύχημα με πολεμικό πλοίο» αλλά τα γεγονότα με αναγκάζουν να τον αλλάξω.
Υποθέτω ότι όλοι καταλαβαίνετε ότι έφτασε η ώρα για την μοιρασιά των νότιων Βαλκανίων. Τα πετρέλαια στο Ιόνιο [που τα εκμεταλλεύονταν οι Γερμανοί επί Κατοχής!], η ανάγκη εισδοχής νέων κρατών-δούλων στην ΕΕ, η ανάγκη...

επέκτασης του ΝΑΤΟ με την ΤΕΡΑΣΤΙΑ αμερικανική βάση στα Σκόπια, έκαναν όλους τους «φίλους» μας να ενδιαφέρονται ΕΝΤΕΛΩΣ ΞΑΦΝΙΚΑ ΚΑΙ ΤΥΧΑΙΑ για την διευθέτηση του προβλήματος της ονομασίας.
Και αν δεν υπακούσουμε, θα έχουμε ΕΝΤΕΛΩΣ ΞΑΦΝΙΚΑ ΚΑΙ ΤΥΧΑΙΑ εθνικό διχασμό και πόλεμο με τους γείτονες. Αυτό είναι ένα έργο παιγμένο και ξαναπαιγμένο. Να σας θυμίσω μόνο την Μικρασιατική καταστροφή και την Κύπρο. Και ήδη οι «δημοκρατικές συλλογικότητες» του ΣΥΡΙΖΑ απειλούν καθαρά με βία, αίμα και δολοφονίες, αφού έχουν αναλάβει εργολαβικά «να μας σώσουν από τον φασισμό». Απειλούν ακόμα και την ίδια τους την κυβέρνηση.
Το πρόβλημά μου δεν είναι ο πόλεμος. Αυτός έτσι κι αλλιώς θα γίνει. ΠΑΝΤΑ ΓΙΝΕΤΑΙ.
Το πρόβλημά μου δεν είναι οι ΠΑΝΤΟΤΕ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΕΣ για εμάς εξωτερικές επεμβάσεις των «φίλων και συμμάχων» μας. Αυτές ΠΑΝΤΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ βασισμένες στην καταπληκτική και διαχρονική αυτοκαταστροφική μας εγωπάθεια.
Το πρόβλημά μου είναι πόσοι φουκαράδες μάχιμοι θα σκοτωθούν χωρίς λόγο μέσα σε άθλιας ποιότητας πλοία, άρματα μάχης και αεροπλάνα. Μην ξεχνάτε τους νεκρούς που είχαμε πρόσφατα όταν έπεσε ένα ελικόπτερο που πέταγε από το 1960…
Μπορεί να είμαστε πράγματι μία τοπική υπερδύναμη, αλλά έχουμε ακόμα μία τεράστια ποσότητα από σακαράκες για πολεμικό υλικό. Τις συντηρούμε με το αίμα μας για να καταστραφούν πανεύκολα σε πρώτη ευκαιρία. Και  [πάω στοίχημα} ότι ακόμα υπάρχουν μόνιμοι του στρατού που μπορούν άνετα να χαρακτηριστούν με τον παλιό λαϊκό τίτλο «καραβανάδες» με την έννοια ότι πρόκειται για άτομα ημιμαθή. Φυσικά σε αυτήν την κατηγορία δεν ανήκει το σύνολο των στρατιωτικών της χώρας. Ορίστε η μετονομασμένη ανάρτηση:

Πριν μερικές το αρματαγωγό Λέσβος παρασύρθηκε από τον αέρα και χτύπησε στην προκυμαία κάνοντας μία ρωγμή δύο μέτρων. Αν και προφανώς έφταιγε ο πολύ δυνατός άνεμος, ίσως να υπάρχει και μία άλλη μικρή, κρυφή αιτία που κάποτε ελπίζω να εκλείψει.
Τελικά περιμένατε κάτι καλύτερο από ένα σαπιοκάραβο που κατασκευάστηκε το 1942 και επισκευάζεται με μεταχειρισμένα ανταλλακτικά, από ημιμαθείς τεχνικούς;
Αν μάλιστα προσθέσουμε ότι μία μερίδα των μονίμων αξιωματικών [όχι όλοι βέβαια] είναι «καραβανάδες», με την έννοια ότι δεν είναι και τόσο έξυπνοι ούτε έχουν κάποια ιδιαίτερη ικανότητα, εφόσον ο καπετάνιος του ήταν τέτοιος τότε το ατύχημα ήταν αναμενόμενο.
Μιλώντας από δική μου πείρα θα σας διηγηθώ τέσσερα περιστατικά που δείχνουν ότι μία μερίδα μονίμων είναι ημιμαθείς, εγκληματικά αδιάφοροι και ανίκανοι.
Υπηρέτησα στον Αετό, ένα από τα «θηρία» που ναυπηγήθηκαν την ίδια περίπου περίοδο με το Λέσβος.  Μπορώ να τον χαρακτηρίσω «ντενεκέ μίας χρήσεως», αφού οι αμερικανοί ενδιαφέρονταν να φτιάξουν πολλά πλοία -όσο πιο γρήγορα γινόταν- για τις ανάγκες της εποχής.
1] Σε μία από τις περιπολίες κάναμε άσκηση πυρκαγιάς. Τα αγήματα ανέβηκαν στο κατάστρωμα, άπλωσαν τις μάνικες και εγώ στο μηχανοστάσιο εκκίνησα την αντλία πυρκαγιάς για να δώσω νερό στο δίκτυο. Ανέβασα την πίεση στις δέκα ατμόσφαιρες, σύμφωνα με τις οδηγίες. Τότε ήρθε έντρομος ο «καραβανάς» της βάρδιας και κατέβασε την πίεση στις δύο ατμόσφαιρες λέγοντας ότι το δίκτυο ήταν σάπιο και μπορεί να έσπαζε κάποια σωλήνα οπότε τι θα κάναμε μετά; Δεν ήθελε να έχει την ευθύνη αν έσπαζε κάποια σωλήνα, και προφανώς το μυαλό του δεν έφτανε να σκεφτεί τι θα γινόταν αν οι σωλήνες έσπαζαν εάν ξέσπαζε πραγματική φωτιά και δεν θα είχαμε νερό να την σβήσουμε.
2] Στην γενική συντήρηση που έγινε κάποια στιγμή, είχα αναλάβει να επισκευάζω διάφορα επιστόμια. Έλυσα λοιπόν το κεντρικό απομονωτικό επιστόμιο που έφερνε νερό από την θάλασσα, για ψύξη στο ηλεκτροστάσιο. Ανακάλυψα ότι μέσα δεν είχε «γλώσσα» άγνωστο από πότε. Για να μην σας ζαλίζω με τεχνικές λεπτομέρειες, αν έσπαγε η σωλήνα ψύξης μόνο αυτό το επιστόμιο θα εμπόδιζε την θάλασσα να κατακλύσει τον χώρο και να βγάλει εκτός μάχης το καράβι. Πήγα στον πρώτο μηχανικό και του το ανέφερα. Τελικά το επιστόμιο έμεινε ΧΩΡΙΣ να επισκευαστεί.
3] Μία τουλάχιστον φορά τον μήνα λύναμε την κινητήρια μηχανή γιατί παρουσίαζε διαρροή. Αλλάζαμε το τρύπιο χιτώνιο χρησιμοποιώντας άλλο μεταχειρισμένο, από εκείνα που είχαν βγει από άλλες παλιές κατεστραμμένες μηχανές αποσυρμένων πλοίων. Πολλές φορές μάλιστα τα χιτώνια ήταν ήδη τρύπια και κάναμε τελικά διπλή δουλειά. Έτυχε να μείνουμε στο μηχανοστάσιο δουλεύοντας συνεχώς για 18 ώρες για μία και μοναδική διαρροή, αφού ακόμα και τα εργαλεία που είχαμε ήταν άθλια σε ποιότητα. Κάποια στιγμή ανακάλυψα ότι το ψυγείο της μηχανής ήταν τρύπιο. Το αποτέλεσμα ήταν ότι έμπαινε θάλασσα και προκαλούσε πολλές διαβρώσεις, εξ ού και τα τρυπήματα των χιτωνίων. Το ανέφερα και αυτό στον πρώτο μηχανικό, αφού ήμουνα υπεύθυνος μηχανοστασίου. Αυτός έγραψε το θέμα εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Ποιος ξέρει πόσο χρήμα και κόπος πήγε στράφι λόγω αυτού του ψυγείου και φυσικά λόγω της «υπευθυνότητας» του μονιμά.
4] Κάποτε πήγαμε να «δέσουμε» σε ένα νησί του Αιγαίου, δεν θυμάμαι πλέον πιο. Η θάλασσα ήταν λάδι και επικρατούσε παντελής άπνοια. Ο Αετός είχε δύο έλικες, πράγμα που σημαίνει ότι μπορούσε να «παρκάρει» πολύ εύκολα. Δείτε στο σκίτσο για να καταλάβετε.
Πάνω μέρος της εικόνας:
Το καράβι έπρεπε να δέσει έναν κάβο [καραβόσχοινο] στην σημαδούρα. Έπειτα με όπισθεν πλησιάζει στην προκυμαία και εκεί δένει με έναν ή και δύο κάβους, ανάλογα με την κατάσταση. Πρόκειται για έναν χειρισμό που σε τέτοιες ευνοϊκές συνθήκες δεν απαιτούσε πάνω από είκοσι λεπτά, άντε μισή ώρα για να γίνει «προσεκτικά».
Κάτω μέρος της εικόνας:
Ο δικός μας κυβερνήτης έκανε το εξής: πρώτα έδεσε το καράβι στην σημαδούρα με τον κάβο. Έπειτα πέρασε από το βαρούλκο που υπήρχε στην πλώρη έναν άλλον κάβο και τον άπλωσε μέχρι το πίσω μέρος του καραβιού. Ο κάβος δέθηκε με δεύτερο κάβο χρησιμοποιώντας ένα τεράστιο ναυτικό κλειδί. Έπειτα η βάρκα μας έδεσε τον δεύτερο κάβο στην προκυμαία. Κατόπιν με τεράστια δυσκολία φέραμε το καράβι στην θέση του τραβώντας αργά-αργά με το βαρούλκο, αντί να χρησιμοποιήσουμε τις μηχανές. Το αποτέλεσμα ήταν ότι χρειαστήκαμε τρεισήμισι ώρες για να κάνουμε κάτι που ένας καλός καπετάνιος θα έκανε σε δεκαπέντε λεπτά.
Χωρίς ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ να θεωρώ τέτοιου επιπέδου όλους τους μόνιμους αξιωματικούς, προφανώς το φαινόμενο δεν έχει εκλείψει. Τότε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τέτοια χαζά ατυχήματα δεν θα πάψουν ποτέ να συμβαίνουν.