Πολιτική Ανάλυση: Προετοιμασιών πολέμου συνέχεια…

Από τις τοποθετήσεις των πολιτικών ηγετών και τις διπλωματικές και στρατιωτικές κινήσεις του τελευταίου τριμήνου, συνάγεται ότι στα μυαλά των ελίτ (μεγαλομέτοχοι μονοπωλιακών ομίλων και δορυφόροι τους) των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, σταθεροποιείται η ιδέα της αναπόφευκτης διεξαγωγής ενός νέου γενικευμένου πόλεμου... Ως εκ τούτου μεγάλο μέρος της ‘’ενέργειας’’ που δαπανούν τα κράτη, μετατοπίζεται από την προσπάθεια αποτροπής του, στην κατάλληλη προετοιμασία γι’ αυτόν.

                                                                                     Του Γιάννη Χουβαρδά Πολιτικού Επιστήμονα

Σημαντικότατο μέρος της προετοιμασίας προς μια τέτοια εξέλιξη είναι η εξασφάλιση της υποστήριξης ή έστω της ανοχής της κοινής γνώμης. Άλλωστε σε όλους τους πολέμους που διεξάγονται στο έδαφος των ταξικά διαιρεμένων κοινωνιών, οι εκμεταλλευόμενοι με το αίμα τους κατακτούνε τη νίκη για λογαριασμό των εκμεταλλευτών, ενώ οι τελευταίοι απολαμβάνουν ‘’άκαπνοι’’ τους καρπούς τής⃰ .

Έτσι μέσα από ένα πολυπλόκαμο δίκτυο μηχανισμών οι κοινωνίες ωθούνται να συμφιλιωθούν με την ιδέα της αιματοχυσίας.

Iran Regional Influence

Το συμφέρον της ελίτ παρουσιάζεται ως συμφέρον του έθνους.

Συνεπώς η επιδίωξη των ελίτ για επέκταση ή διατήρηση των σφαιρών επιρροής τους (ισχύς) και άρα των κερδών τους, προβάλλεται ως επιδίωξη των εθνών.

Σήμερα η απόκτηση επιρροής εξυπηρετείται διά του ελέγχου των πλουτοπαραγωγικών πηγών, των αγορών και των δρόμων μεταφοράς εμπορευμάτων και κρίσιμων αγαθών, όπως η ενέργεια και το νερό.  Έτσι η επίτευξη αυτών των ζητημάτων προβάλλεται ως εθνική υπόθεση που δικαιολογεί ακόμη και την κήρυξη πολέμου.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο ανταγωνισμός της ελίτ των ΗΠΑ με την ελίτ του Ιράν για τον οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό έλεγχο της Μ. Ανατολής, ο οποίος καταλήγει να καταγράφεται ως ανταγωνισμός μεταξύ δύο εθνών.

Σε άλλες περιπτώσεις οι διακρατικές εντάσεις αποδίδονται στην ψυχοσύνθεση των ηγετών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η χρέωση της επιθετικότητας της Τουρκίας στην μεγαλομανία του Ερντογάν. Παρότι η συγκεκριμένη θέση εμπεριέχει δόση αλήθειας, εν τούτοις αγνοεί το γεγονός, ότι η αναθεώρηση των υφιστάμενων συνόρων στην Αν. Μεσόγειο, είναι πρώτα και κύρια επιδίωξη της Τουρκικής ελίτ. Άλλωστε σύσσωμη η Τουρκική πολιτική σκηνή ζητά την «ανάκτηση» νησιών του Αιγαίου, που δήθεν παράνομα κατέλαβε η Ελλάδα.

Η ειρήνη φαίνεται να απειλείται από έναν ‘’τρελό’’, ενώ στην πραγματικότητα κινδυνεύει από τον ανταγωνισμό των ελίτ των μεγάλων δυνάμεων και των χωρών της Αν. Μεσογείου, για επέκταση ή διατήρηση των σφαιρών επιρροής τους.

Ο ‘’τρελός’’ είναι δημιούργημα του ανταγωνισμού και όχι ο δημιουργός του… Όμως μέσα από τη διαστρέβλωση της πραγματικότητας η πολεμική προετοιμασία αναγορεύεται ως αναπόφευκτη και ωφέλιμη για το έθνος υπόθεση.

ανατολική Γούτα 2

Οι λαοί καταλήγουν να αποδέχονται μοιρολατρικά την προοπτική της αιματοχυσίας

Την ίδια ώρα οι κοινωνίες αρνούνται τη δυνατότητα οικοδόμησης ενός διαφορετικού διεθνούς συστήματος, χωρίς τις ελίτ και τους πολέμους τους. Η κοινωνική σκέψη περιορίζεται στη διαχείριση της υπάρχουσας κατάστασης. Έτσι οι λαοί καταλήγουν να αποδέχονται μοιρολατρικά την προοπτική της αιματοχυσίας, ευελπιστώντας τουλάχιστον να βρεθούν στην πλευρά των νικητών. Η λογική του μικρότερου κακού επιστρέφει, όχι για να φέρει το ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση και το 3ο μνημόνιο στην κοινωνία, αλλά για κάτι πολύ χειρότερο.

ανατολική Γούτα

Σε αυτό το περιβάλλον το ερώτημα αν θα γίνει πόλεμος καθίσταται εν πολλοίς ξεπερασμένο.

Τα νέα ερωτήματα που δημιουργούνται αφορούν το πότε θα γίνει και ποια θα είναι τα στρατόπεδα σε αυτόν! Ωστόσο οι απαντήσεις δεν έχουν ωριμάσει ακόμα.

Στα τέλη του Μάρτη οι ΗΠΑ ‘’απέκτησαν’’ τελικά νέο προϋπολογισμό, ο οποίος ενισχύει τις ένοπλες δυνάμεις με 700 δις. δολάρια. Το ποσό αυτό αποτελεί ρεκόρ για την Αμερικανική ιστορία και είναι αυξημένο κατά 10% σε σχέση με πέρσι! Η πολεμική προετοιμασία σε όλο της το μεγαλείο!

Μολαταύτα στο εσωτερικό της Αμερικανικής ελίτ παραμένουν ισχυρές αντιγνωμίες γύρω από τις προτεραιότητες που πρέπει να ιεραρχήσει η εξωτερική και η αμυντική πολιτική της χώρας.

Η ανάγκη διάσπασης του Ρωσοκινεζικού άξονα και η αντιμετώπιση και των δύο ανερχόμενων δυνάμεων, είναι ζητούμενα που δεν αμφισβητούνται. Ωστόσο οι συνεχείς ανακατατάξεις των αξιωματούχων στο Λευκό οίκο, στα υπουργεία και στις υπηρεσίες ασφαλείας, φανερώνουν την απουσία ενιαίας αντίληψης ως προς τον τρόπο κατάκτησης τους.

Ορισμένοι αξιωματούχοι προκρίνουν την ενεργότερη εμπλοκή των ΗΠΑ σε όλα τα φλέγοντα ζητήματα του πλανήτη.

Αντίθετα κάποιοι άλλοι συμβουλεύουν την εξοικονόμηση δυνάμεων για την αποτελεσματικότερη εμπλοκή στα σημαντικότερα από αυτά. Αντίστοιχα διαφοροποίηση εκφράζεται και στο ζήτημα της ιεράρχησης της απειλής της Ρωσίας και της Κίνας.

Η 16χρονη Παλαιστήνια

Πιέσεις ΗΠΑ για είσοδο των Δυτικών Βαλκανίων στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

Στις αρχές του χρόνου οι ΗΠΑ γνωστοποίησαν την πρόθεση τους να δημιουργήσουν τακτικό στρατό, δηλαδή κρατικές δομές, στην ελεγχόμενη από τους Κούρδους Βορειοανατολική Συρία.

Η κίνηση αυτή ερμηνεύθηκε ως επιλογή ενεργότερης εμπλοκής στο Συριακό εμφύλιο, καθώς συνοδευόταν από διακηρύξεις για διατήρηση των βάσεων τους σε αυτή την περιοχή.

Ταυτόχρονα πολλαπλασίασαν τις προσπάθειες τους για την είσοδο των Δυτικών Βαλκανίων στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Σε αυτή την κατεύθυνση πίεσαν για την επίλυση των διαφορών Ελλάδας – ΠΓΔΜ και Κοσσόβου – Σερβίας. Ως απάντηση σε όλα αυτά η Ρωσία επέτρεψε στην Τουρκία να εισβάλλει για δεύτερη φορά στη Συριακή επικράτεια και να καταλάβει τον Κουρδικό θύλακα του Αφρίν στα δυτικά του Ευφράτη. Παράλληλα χάρη στη βοήθεια που παρείχε στο Συριακό Αραβικό Στρατό (SAA), αυτός κατόρθωσε να ανακτήσει μεγάλο μέρος της επαρχίας Ιντλίμπ. Τέλος εξέφρασε σε υψηλούς τόνους τη στήριξη της προς τη Σερβία στη διαμάχη της με το Κόσοβο και αξιοποίησε τα ερείσματα που διαθέτει στην ΠΓΔΜ για να προκαλέσει αποσταθεροποίηση.

Είναι χαρακτηριστική η άρνηση του Ρωσόφιλου προέδρου Ιβάνοφ, να μην υπογράψει το νομοσχέδιο της αμερικανόφιλης κυβέρνησης Ζάεφ, για την ανάδειξη της Αλβανικής ως επίσημης γλώσσας στην ΠΓΔΜ.   Το αποτέλεσμα των παραπάνω ενεργειών ήταν η κλιμάκωση της Αμερικανορωσικής διαμάχης. Μάλιστα η ένταση έφτασε σε επικίνδυνα επίπεδα, εξαιτίας της νικηφόρας προέλασης του SAA στο προάστιο της Αν. Γούτα, τον τελευταίο σημαντικό θύλακα της «μετριοπαθούς» αντιπολίτευσης στη Δαμασκό. Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοι τους απείλησαν τη Δαμασκό μέχρι και με απευθείας στρατιωτική δράση, χρησιμοποιώντας ως δικαιολογία την προστασία των αμάχων. Αντίστοιχα ξεκίνησαν έναν πρωτοφανή διπλωματικό πόλεμο έναντι της Ρωσίας, με αφορμή τη στήριξη που παρέχει στον SAA και την αμφιλεγόμενη δηλητηρίαση στην Αγγλία, ενός πρώην διπλού πράκτορα της Ρωσίας και της Βρετανίας.

η εισβολή στο Αφρίν 2

Ρωσοαμερικανικές σχέσεις

Ωστόσο η περεταίρω όξυνση των Ρωσοαμερικανικών σχέσεων φαίνεται για την ώρα να διακόπτεται, καθώς ο Αμερικανός πρόεδρος Ντ. Τράμπ προέβη σε μια σειρά από νέες αποφάσεις.

1. Πρώτον κήρυξε εμπορικό πόλεμο έναντι της Κίνας, ιεραρχώντας την αντιμετώπιση της έναντι της Ρωσίας.
2. Δεύτερον έκλεισε συνάντηση με τον ηγέτη της Β. Κορέας, καθώς οι εξελίξεις στην Κορεατική χερσόνησο έχουν άμεση σχέση με την εξελισσόμενη Σινοαμερικανική αντιπαράθεση. Παράλληλα η κίνηση αυτή απομακρύνει το πολεμικό ενδεχόμενο μεταξύ ΗΠΑ και Β. Κορέας και επιτρέπει στις πρώτες να ιεραρχήσουν άλλα μέτωπα.
3. Τρίτον συνεχάρη το Β. Πούτιν για την επανεκλογή του στο προεδρικό αξίωμα, ανοίγοντας το παράθυρο στην εξομάλυνση των Ρωσοαμερικανικών σχέσεων.
4. Τέταρτον εξήγγειλε την αποχώρηση των Αμερικανικών στρατευμάτων από τη Συρία και την ανάθεση στη Γαλλία του ρόλου του τοποτηρητή των δυτικών συμφερόντων. Ως απόρροια αυτής της απόφασης οι ΗΠΑ παγώνουν την οικονομική βοήθεια ύψους 200 εκατ. δολαρίων προς τις περιοχές που ελέγχουν οι Κούρδοι.
5. Πέμπτον ιεράρχησε το Ιράν ως προτεραιότητα για την πολιτική ασφαλείας των ΗΠΑ. Σε αυτά τα πλαίσια αντικατέστησε τον υπουργό εξωτερικών, Ρ. Τίλερσον, με τον Μ. Πομπέο, και το σύμβουλο εθνικής ασφάλειας, Ρ. ΜακΜάστερ, με τον Τ. Μπόλτον.

Η νέα πολιτική της Αμερικανικής ηγεσίας φαίνεται να έχει στόχο τον απεγκλωβισμό των δυνάμεων της από την περιοχή της Μ. Ανατολής, ώστε να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικότερα η πρόκληση της Κίνας στον ειρηνικό.

η ιντλιμπ

Η σταθερότητα της Κορεατικής χερσονήσου

Στα ίδια πλαίσια φαίνεται να επιδιώκεται η σταθερότητα της Κορεατικής χερσονήσου, διά της αποδοχής της ΠιονγκΓιάνγκ ως συνομιλητή. Ταυτόχρονα δίνεται βάρος στην προστασία του Ισραήλ και στον περιορισμό της επιρροής του Ιράν. Ωστόσο η εκπλήρωση αυτών των σχεδίων είναι αδύνατη χωρίς κάποιον συμβιβασμό με τη Ρωσία, ο οποίος αναγκάστηκα θα αφορά και τη Μ. Ανατολή.

Συνακόλουθα η επίτευξη ενός θετικού για τις ΗΠΑ Ρωσοαμερικανικού συμβιβασμού, αλλά και η μετέπειτα διατήρηση του, προϋποθέτει δύο σημαντικά στοιχεία. Πρώτον την εγγύηση του από τα στρατεύματα κάποιας δυτικής δύναμης (Γαλλία). Δεύτερον τη στήριξη του από χώρες κλειδιά για την περιοχή.

Ως εκ τούτου κράτη όπως η Τουρκία και η Σ. Αραβία αναμένεται να αναβαθμίσουν το ρόλο τους, καθώς θα εξελιχθούν σε παράγοντες διασφάλισης της Αμερικανορωσικής ισορροπίας ισχύος στη Μ. Ανατολή.

Παράλληλα η ισχύς της Γαλλίας και της ΕΕ, είναι σαφέστερα μικρότερη από αυτή των ΗΠΑ και άρα μπορεί να τιθασεύσει τις δύο χώρες σε πολύ μικρότερο βαθμό. Έτσι Τουρκία και Σ. Αραβία αναμένεται να ακολουθήσουν πιο αυτόνομη και πιο επιθετική εξωτερική πολιτική.

η νέα ηγεσία της εξ. πολιτικής των ΗΠΑ

Το δυστύχημα για εμάς

Αν η αλλαγή της Αμερικανικής πολιτικής επιβεβαιωθεί, τότε το ενδεχόμενο ενός γενικευμένου πολέμου βγαίνει από την ημερήσια διάταξη.

Ωστόσο οι προετοιμασίες γι’ αυτόν θα συνεχιστούν με μεγαλύτερη ένταση, δίχως να διαφαίνεται στον ορίζοντα κάποιος παράγοντας ικανός να τον ματαιώσει.

Το δυστύχημα για εμάς είναι ότι το Αιγαίο και η Κυπριακή ΑΟΖ θα βρεθούν στο στόχαστρο μιας πολύ επιθετικότερης Τουρκικής ελίτ, η οποία θα διαπραγματεύεται από ισχυρότερη θέση με τις μεγάλες δυνάμεις. Το ενδεχόμενο μιας περιορισμένης κλίμακας Ελληνοτουρκικής σύρραξης θα έλθει πιο κοντά.

Η οικονομική σημασία του δυτικού ειρηνικού

Λιγοστά ελπιδοφόρα περιστατικά

Από τα λιγοστά ελπιδοφόρα περιστατικά της τελευταίας περιόδου, ξεχωρίζουν οι ενέργειες μιας χούφτας Τούρκων κομουνιστών φοιτητών και η στάση μιας 16χρονης Παλαιστίνιας μαθήτριας.

Οι πρώτοι στο πανεπιστήμιο του Βοσπόρου χάλασαν τη φιέστα της νεολαίας του Ερντογάν για την κατάληψη του Αφρίν, υψώνοντας πανό που αναδείκνυε τις θηριωδίες της Τουρκικής εισβολής. Το τουρκικό κράτος τους χαρακτήρισε προδότες και τους απέβαλλε από το πανεπιστήμιο. Η δεύτερη χαστούκισε έναν Ισραηλινό στρατιώτη όταν αυτός και οι συνάδελφοι του εισέβαλλαν στο σπίτι της. Το Ισραηλινό στρατοδικείο την αντάμειψε πλουσιοπάροχα με 8 μήνες φυλάκιση και πρόστιμο 1500 Δολαρίων.

Η παλικαριά τους όμως, μας υπενθυμίζει ότι η θέληση των λαών να αντισταθούν στη βαρβαρότητα δεν έσβησε ακόμα.

Ποιος ξέρει, ίσως την κρίσιμη ώρα τα κανόνια να στραφούν στη σωστή κατεύθυνση…

————-     

 *Για όσους βιαστούν να μας αντιτάξουν ότι εφοπλιστές, μεγαλέμποροι και μεγαλοβιοτέχνες πήραν μέρος ενεργά στην επανάσταση του 1821, θα τους υπενθυμίσουμε πως αυτοί δεν αποτελούσαν την άρχουσα τάξη της εποχής.

Η τελευταία, αποτελούμενη από τους κοτζαμπάσηδες και τους δορυφόρους τους, στην πλειονότητα της αντιτάχθηκε αρχικά στην εξέγερση.

Μόνο ένα μικρό μέρος της συμμετείχε από την αρχή σε αυτή, αυτό που ένιωθε ότι αδικούνται τα συμφέροντα του από την πολιτική που ακολουθούσαν οι Οθωμανοί προϊστάμενοι τους. Συνακόλουθα η συμμετοχή του περιορίστηκε σε κάποια οικονομική ή πολιτική βοήθεια, η οποία περισσότερο στόχευε να εξαναγκάσει τους Οθωμανούς να στηρίξουν τις προσωπικές του επιδιώξεις.

Αργότερα όταν η εξέγερση εμφάνισε σοβαρές πιθανότητες επιτυχίας, μεγάλο μέρος της τότε άρχουσας τάξης εξαναγκάστηκε σε συμμετοχή σε αυτή, φοβούμενο ότι θα αποκλειστεί από το νέο σύστημα εξουσίας.

Στόχος του ήταν να διασφαλίσει τον έλεγχο της κοινωνίας σε περίπτωση νίκης της εξέγερσης, ζήτημα που μερικώς κατάφερε χάρη στη συμμαχία που εξασφάλισε με τα συντηρητικότερα τμήματα της ανερχόμενης κεφαλαιοκρατικής τάξης.

Το τίμημα αυτού του συμβιβασμού κόστισε στο λαό έναν εμφύλιο πόλεμο που παραλίγο να τινάξει στον αέρα το εγχείρημα της επανάστασης. Ακόμα και τότε όμως η συμμετοχή της άρχουσας τάξης στον αγώνα εξελίχθηκε πολύ πιο ακίνδυνα σε σχέση με τον υπόλοιπο πληθυσμό τρόπο, ενώ συνεχίστηκαν και οι μυστικές της διαπραγματεύσεις με τους Οθωμανούς.  

Γιάννης Χουβαρδάς