Η «συριζοποίηση» της πολιτικής ζωής - Που σημαίνει αυτό που βιώνουμε σήμερα..

Όσοι παρακολούθησαν την Πέμπτη την εκπομπή «Τομές στην επικαιρότητα» της TV-100 για το μεταναστευτικό και το δημογραφικό, πρέπει να τους έλουσε κρύος ιδρώτας. Σε τριάντα χρόνια από σήμερα η Ελλάδα θα έχει 9 εκατομμύρια κατοίκους, με φθίνουσα τάση...

Οι μεταναστευτικές ροές που παρατηρούνται σήμερα θα συνεχίζονται, ενώ η φυγή ικανών επιστημόνων είναι άγνωστο αν και πότε θα σταματήσει.

Ένα νέο εκρηκτικό μίγμα διαμορφώνεται στην ελληνική κοινωνία. Ένα μίγμα με λιγότερους
–από όσους σήμερα– Έλληνες και περισσότερους μετανάστες, κυρίως από μουσουλμανικές χώρες. Ένα μίγμα το οποίο απειλεί ήδη, και θα συνεχίσει να απειλεί, τις πολιτισμικές επιλογές της ελληνικής κοινωνίας με τις οποίες πορεύθηκε πολλούς αιώνες.

Το φαινόμενο δεν είναι σημερινό, αλλά η ευθύνη της σημερινής κυβέρνησης είναι σαφής. Ως αντιπολίτευση κατήγγελλε και τα στοιχειώδη μέτρα που οι προηγούμενες κυβερνήσεις επιχειρούσαν να λάβουν. Και όταν ανέλαβε την εξουσία, ουσιαστικά καλούσε τους αλλοεθνείς επίδοξους μετανάστες να έρθουν και να λιαστούν στην Ελλάδα. Το αποτέλεσμα είναι η τραγωδία που βιώνουν οι πρόσφυγες σήμερα στα Κέντρα Διαμονής, κυρίως στη Μυτιλήνη. Μια τραγωδία που βαρύνει καθ’ ολοκληρίαν τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η Αμυγδαλέζα, για την οποία οι συριζαίοι έχυναν ποταμούς υποκριτικών δακρύων, μοιάζει με παιδική χαρά σε σχέση με τις συνθήκες στα σημερινά «κέντρα διαμονής».

Ένα πολιτικό κράμα σαν κι αυτό που μεταπολιτευτικά μπορεί να διεκδικεί –και να καταλαμβάνει– την εξουσία, και στο οποίο πρωταγωνίστησε ο γνωστός πασοκικός πυρήνας που συνήθισε στη νομή της εξουσίας, διανθισμένο με τις χαοτικές αναζητήσεις μιας αναθεωρητικής κομμουνιστικής αριστεράς που γοητεύτηκε από την εξουσία, κυβερνά τον τόπο με τρόπο που θυμίζει κομματικό κράτος Ανατολικού τύπου. Και κοντά του η αποδομητική τάση που εν είδει καλοσιτιζόμενης στοάς προσπαθεί να διαλύσει ό,τι θυμίζει ελληνικό τρόπο, στο όνομα της παρακμής, κατ’ αυτήν, των εθνικών κρατών.

Η περίπτωση της παραίτησης από τον Ελληνικό Διαστημικό Οργανισμό του διακεκριμένου, διεθνώς, Έλληνα διαστημικού επιστήμονα Σταμάτη Κριμιζή (ο οποίος διέπρεψε και στη NASA) και τα όσα κατήγγειλε, παραπέμπουν στην οικοδόμηση ενός κομματικού κράτους, εν έτει 2018, που θυμίζει το κράτος της Δεξιάς των δεκαετιών του ’50 και του ’60.

Ουσιαστικά θέλουν να κάνουν διορισμούς κομματικών εγκαθέτων σε έναν οργανισμό που απαιτεί υψηλή και εξειδικευμένη γνώση. Και ενδεχομένως να μοιράσουν σε «ημετέρους» περί τα 23 εκατομμύρια ευρώ.

Η ελληνική κοινωνία μάτωσε πολύ για να ξοδεύουν με τον γνωστό τρόπο τις οικονομίες της οι κομματικοί ινστρούχτορες της κυβέρνησης. Θα πρέπει να αποδοθεί λογαριασμός και για το τελευταίο ευρώ του νεοσύστατου οργανισμού. Και οι όποιοι διορισμοί προσωπικού να γίνουν με διαφάνεια. Οι άλλοι πολιτικοί σχηματισμοί να ασκήσουν ακόμη και ένδικα μέσα, όπου και αν χρειαστεί.

Η υπόθεση Κριμιζή δείχνει τα όρια που μπορεί να φτάσει ο ελληνικός σχηματισμός. Οι κυβερνώντες του δεν μπορούν να ανεχθούν οτιδήποτε ξεπερνά το (συνήθως) μικρό δέμας τους, και αδυνατούν να αποστούν από τη μικροκομματική λογική.

Μια επικίνδυνη νομενκλατούρα επιχειρεί να διαιωνίσει την εξουσία της χρησιμοποιώντας θεσμούς όπως η κρατική τηλεόραση, για την οποία επί πολλά χρόνια, πριν έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, οι εργαζόμενοι κατέβαλλαν μεγάλες προσπάθειες να της προσδώσουν στοιχειώδη αξιοπιστία. Και σήμερα δεν χρησιμοποιείται απλώς κομματικά από την κυβέρνηση, αλλά βρίσκεται στην υπηρεσία μιας κλίκας που επιχειρεί μέσω αυτής να «παίξει» και τα εσωκομματικά και τα ενδοκυβερνητικά παιχνίδια της.

Η επίθεση που εξαπολύθηκε στον υπουργό Οικονομίας Ευκλείδη Τσακαλώτο από την ΕΡΤ είναι μέρος αυτού του παιχνιδιού. 

Το ερώτημα του Έλληνα πολίτη είναι γιατί να πληρώνει για ένα μέσο ενημέρωσης που λειτουργεί ως αποκλειστικό κυβερνητικό όργανο. Γιατί να πληρώνουμε για να έχει ο ΣΥΡΙΖΑ τηλεόραση.

Η χώρα βαδίζει ολοταχώς προς τα πίσω σε όλους τους τομείς, και η κυβέρνηση προσπαθεί να χειραγωγήσει την κοινωνία με καθρεφτάκια και προπαγάνδα που θυμίζει Ανατολικά καθεστώτα.

Σε όλον τον κόσμο αυτά που πρεσβεύει ο ΣΥΡΙΖΑ, και με τον τρόπο που τα πρεσβεύει, έχουν αποτύχει και καταδικαστεί. Οι κοινωνίες αναζητούν το μέλλον τους σε ένα δυναμικό περιβάλλον από το οποίο η Ελλάδα είναι απούσα. Κύριο μέλημα της σημερινής κυβέρνησης, η διατήρηση της εξουσίας και η αναπαραγωγή της εξουσιαστικής ομάδας. Ακόμη και δικά τους μέλη, τα οποία στάθηκαν κριτικά προς νομοσχέδια που έφερε η κυβέρνηση στη Βουλή, τα εξώθησαν προς παραίτηση επειδή τόλμησαν να έχουν άποψη στο θέμα της υιοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια – ένα θέμα με το οποίο ούτε ασχολείται ούτε ενδιαφέρει το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας· αλλά από κάπου πρέπει να πιαστούν. Κάτι δήθεν «προοδευτικό» πρέπει να δείξουν ότι τους ενδιαφέρει, αφού απέτυχαν σε όλα τα άλλα.

Και επειδή όσα υπόσχονται, και όσα κάνουν, δεν μπορούν να σταματήσουν την καθοδική τους πορεία, άρχισαν να ξύνουν και πληγές της εμφυλιακής περιόδου που δίχασε, και συνεχίζει να διχάζει, τους Έλληνες.

Πέρα από το κυβερνητικό αφήγημα με την οικονομία η χώρα δεν πρόκειται να ανακάμψει ουσιαστικά με τη νοοτροπία και τις αντιλήψεις του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο κόσμος αλλάζει. Και αλλάζει ταχύτατα. Και ως νοοτροπία και ως αντίληψη και ως συμπεριφορά, η κυβέρνηση αποτελεί βαρίδιο προς μια αλλαγή που θα ωφελήσει το σύνολο της κοινωνίας.

Πέραν του όρου «kolotumba», στο πολιτικό λεξιλόγιο έχει περάσει και ο όρος «συριζοποίηση» της πολιτικής ζωής. Που σημαίνει αυτό που βιώνουμε σήμερα.

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΣΑΒΒΙΔΗΣ