Η επέτειος της Άλωσης της Πόλης μάς βρίσκει να ζούμε μια νέα Άλωση;

Ποτέ δεν χάθηκε ένα έθνος, ένας λαός, ένεκα οικονομικών λόγων. Το αίτιο είναι η σήψη της κοινωνίας. Και τα σπέρματα αυτής σήψης, τα βιώνουμε ήδη...


Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Το είπε και ο Μαρξ, ότι επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Υπάρχουν όμως κοινά σημεία σε γεγονότα που απέχουν χρονικά μεταξύ τους, και που αξίζει να τα προσέξει κάποιος, ιδιαίτερα αν θέλει να μελετήσει τα συμβάντα και στον πρόναο της πολιτικής.

Επέτειος σήμερα της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης και οι ομιλητές θα αναφερθούν στον ηρωισμό των υπερασπιστών της και θα αναδείξουν σκηνές που θα συγκινήσουν το ακροατήριο. Καλό θα ήταν όμως, να γίνει αναφορά και στο πώς έφθασε η Πόλη να γίνει έρμαιο των διαθέσεων των εχθρών της.

Και πρώτα απ’ όλα να ειπωθεί, ότι η Κωνσταντινούπολη δεν ήταν τότε πρωτεύουσα κάποιας Αυτοκρατορίας, διότι αυτή είχε ήδη είχε καταλυθεί προ πολλού χρόνου. Την εποχή της Άλωσης, η άλλοτε κραταιά Αυτοκρατορία είχε περιορισθεί εδαφικά, στην Πόλη και σε πέριξ αυτής εδάφη της ανατολικής Θράκης, σε λίγα νησιά του Αιγαίου, και είχε την εποπτεία στα δύο Δεσποτάτα, της Ηπείρου και του Μυστρά. Αυτήν την "αυτοκρατορία" κατέλυσε ο Μωάμεθ.

Αιώνες πριν, στη μάχη του Ματζικέρτ (1071), δόθηκε μια καθοριστική μάχη, που σμίκρυνε την Αυτοκρατορία, λόγω πολιτικών ραδιουργιών. Δεν είναι σημερινό το φαινόμενο της υπηρέτησης ιδιοτελών συμφερόντων σε βάρος των κοινών. Δεν εφευρέθηκε σήμερα η παροχή υπηρεσιών στον "εχθρό" και σε βάρος του λαού, προκειμένου κάποιοι να αυξήσουν τις καταθέσεις τους ή να αναρριχηθούν στην εξουσία (που για κάποιους το ένα φέρνει το άλλο).

Μια νίκη των ελληνικών στρατευμάτων υπό τον Αυτοκράτορα Ρωμανό τον Διογένη, μεταβλήθηκε αστραπιαία σε καταστροφή, επειδή τον θρόνο εποφθαλμιούσε ο Ανδρόνικος Δούκας. Και με υποχθόνιο τέχνασμα, πρόσφερε τη νίκη στον αντίπαλο, Αλπ Αρσλάν. Πόσο "γλυκιά" είναι επί τέλους αυτή η εξουσία, που οδηγεί τους ανθρώπους σε τόσο ανέντιμη συμπεριφορά; Πόσο πιο "ψηλός" νομίζει ότι είναι κάποιος, όταν ζει με κλεμμένα χρήματα, παρμένα από τα πορτοφόλια ανθρώπων που ίσα-ίσα διαθέτουν τα απαραίτητα προς το ζην;

Οι μωαμεθανοί σιγά-σιγά αφαιρούσαν εδάφη. Ό,τι κάνει η Τουρκία σήμερα, αφαιρώντας τμήματα της εθνικής μας κυριαρχίας. Ώσπου ήρθαν οι "σύμμαχοι", οι Σταυροφόροι, για να αποκρούσουν τους μωαμεθανούς και για να ανακουφιστεί η χριστιανική Αυτοκρατορία από την ασφυκτική τους πίεση. Έτσι ακριβώς, όπως έρχονται και σήμερα οι "σύμμαχοί" μας της Ευρώπης για να μας σώσουν από το οικονομικό άγος, και οι "σύμμαχοί" μας στο ΝΑΤΟ για να μας προστατεύσουν από όσους επιβουλεύονται την εδαφική μας ακεραιότητα. Τα αποτελέσματα της "βοήθειάς τους" είναι γνωστά.

Οι Σταυροφόροι, ίσως να μη κατάλαβαν καλά το σχέδιο και προτίμησαν να κατακτήσουν την Κωνσταντινούπολη. Κοντά 60 χρόνια (1204-1261) κράτησε η κατοχή των ομόδοξων "αδελφών". Πώς συμπεριφέρθηκαν κατ’ αυτό το διάστημα; Οι χρονικογράφοι αναφέρουν ότι όσα έκανε ο Μωάμεθ το 1453 ήσαν ελάχιστα εμπρός σ’ αυτά που υπέστησαν οι Βυζαντινοί από τους Σταυροφόρους.

Όλα τα επόμενα χρόνια, στην Πόλη συζητούσαν αν έπρεπε να υποταχθούν στον Πάπα ή στον μωαμεθανό. Καμιά συζήτηση επί της ουσίας, πώς να ξαναδυναμώσουν την Αυτοκρατορία. Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτές οι εικόνες έρχονται στο νου μου, παρακολουθώντας τις τηλεοπτικές συζητήσεις, όπου τίποτε επί της ουσίας δεν ακούγεται, αλλ’ απεναντίας αναλίσκονται οι "συζητητές" στην προβολή του εαυτού τους με άναρθρες κραυγές.

Ο Μωάμεθ βρήκε μια Πόλη αδύναμη να προστατεύσει τον εαυτό της. Οι κάτοικοί της, πλην ελάχιστων (3.000 χιλιάδων) την εγκατέλειψαν. Το ίδιο και οι "σύμμαχοί" της. Βέβαια, οι δυτικοί έστειλαν και τρόφιμα στους λιμοκτονούντες πολιορκούμενους. Ένα φορτίο… καλαμπόκι!

Η Πόλη αλώθηκε. Οι Δυτικοί της έκαναν το μνημόσυνο. Χάρηκαν κιόλας που απαλλάχθηκαν από έναν βραχνά. Οι "σπουδαίοι" της Πόλης (πάντα πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) δεν είχαν μεγάλο πρόβλημα. Είχαν προσωπικούς φίλους στην Εσπερία και βολεύτηκαν. Ο απλός λαός, αμέτοχος στις ραδιουργίες των πολιτικών και των μεγαλοσχημόνων, έμεινε να υποφέρει για αιώνες.

Να μου επιτραπεί να επαναλάβω για πολλοστή φορά, και θα συνεχίσω να το επαναλαμβάνω σε κάθε ευκαιρία. Ποτέ, σε καμιά εποχή, σε καμιά χώρα, σε κανένα πολιτικό σύστημα δεν χάθηκε ένα έθνος, ένας λαός, ένεκα οικονομικών λόγων. Το αίτιο είναι η σήψη της κοινωνίας. Και τα σπέρματα αυτής σήψης, τα βιώνουμε ήδη.

Ο Μακεδών

.voria.gr