“Νo ships, no troops, no flags”… no Imia?

Είκοσι τρία χρόνια συμπληρώνονται αυτές τις ημέρες από τα τραγικά γεγονότα της νύχτας των Ιμίων το 1996. Τότε που το ‘no ships no troops no flags” έγινε σε ένα βράδυ το νέο δόγμα της εξωτερικής και στρατιωτικής πολιτικής της Ελλάδας....Τότε που για πρώτη φορά χωρίς μάχη η χώρα εγκατέλειψε εθνικό έδαφος, υπό τον φόβο του πολέμου.

Από τότε πολλά άλλαξαν (προς το χειρότερο) το ερώτημα όμως παραμένει: Τι διδαχθήκαμε ως έθνος από εκείνη τη νύχτα; Και εάν διδαχθήκαμε κάτι πως το έχουμε αφομοιώσει;

Η απάντηση είναι δυστυχώς αυτονόητη: Ότι και αν διδαχθήκαμε αρνούμαστε να το αποδεχθούμε, να το αναλύσουμε. Η πραγματικότητα όμως είναι απλή και αδυσώπητη. Ποια είναι τα δεδομένα;

Η Τουρκία είναι ένα κράτος το οποίο θέλει να αποκτήσει (ζωτικό) χώρο τόσο στα ανατολικά όσο και στα δυτικά. Η Τουρκία είναι διαρκώς επιτιθέμενη απέναντι στην Ελλάδα. Από την άλλη πλευρά η Ελλάδα είναι συνεχώς σε δισταγμό, συνεχώς σε υποχώρηση, μη επιθυμώντας καμία είδους θερμή αναμέτρηση με την Τουρκία.

Μπορεί στα λόγια να εμφανιζόμαστε αυστηροί η πραγματικότητα είναι διαφορετική.

Στις 30 Ιανουαρίου του 2017 όταν η τουρκική στρατιωτική ηγεσία περιέπλευσε στα Ίμια με εμφανή τη διάθεση να φωτογραφηθεί δίπλα από τις βραχονησίδες.

Η θλιβερή εικόνα τον Ιανουάριο του 2018 όταν ο πρώην υπουργός Εθνικής Άμυνας Π.Καμμένος πέταξε στεφάνι στα Ίμια από απόσταση 1,5 ν.μ. με τα τουρκικά σκάφη της Ακτοφυλακής να έχουν δημιουργήσει κλοιό γύρω από αυτά μιλά από μόνη της.

Λίγο αργότερα στις 13 Φεβρουαρίου του ίδιου έτους το σκάφος του ΛΣ έπεσε θύμα εμβολισμού από τουρκικό σκάφος της Ακτοφυλακής, σε ένα από τα πολλά επεισόδια που έχουν συμβεί στην διακεκαυμένη αυτή περιοχή. Οι δημοσιεύσεις του τουρκικού Τύπου για «εκδίωξη» σκαφών του ΛΣ από την περιοχή των «Καρντάκ» συνεχή.

Ταυτόχρονα η Τουρκία διαφημίζει το φυλάκιο που κατασκεύασε στο νησάκι Cavus, σε ελάχιστη απόσταση από τα Ίμια, για να ελέγχει, όπως λέει, κάθε κίνηση ελληνικών πλοίων στην περιοχή.

Σε κάθε ευκαιρία, μέχρι και προχθές οι Τούρκοι προπαγανδίζουν την παρουσία πλοίων τους γύρω από τις βραχονησίδες, με το ΛΣ και το ΠΝ να είναι άφαντα. Με πηχυαίος τίτλους «Οι Έλληνες δεν πλησίασαν» μεγάλα τουρκικά ΜΜΕ θεωρούν πως τα Ίμια τους ανήκουν πλέον.

Το ΓΕΕΘΑ ή το ΛΣ μπορεί να διαψεύδουν όλα τα παραπάνω, αλλά το ερώτημα παραμένει: Τι ακριβώς συμβαίνει;

Έχουν μετατραπεί τα Ίμια σε γκρίζα περιοχή, ή ακόμη χειρότερα σε μια κόκκινη;

Οι Τούρκοι δεν έχουν ανέβει στα νησιά αυτό είναι αλήθεια. Επομένως η συμφωνία του ‘no ships no flags” εξακολουθεί να ισχύει, αλλά τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Θεωρείται επιτυχία;

Έτσι η κατάσταση με τα Ίμια 23 χρόνια μετά έχει ως εξής: Οι Τούρκοι περιπολούν συνέχεια, εμποδίζουν κάθε ελληνικό σκάφος να πλησιάσει, ενίοτε τον εμβολίζουν και εμείς διαψεύδουμε: Τίποτα δεν συμβαίνει. Τα νησάκια είναι ελληνικά, απλώς δεν έχουμε λόγο να… πλησιάσουμε. Αλλά είναι δικά μας…

Τι συμπέρασμα βγαίνει από όλα αυτά; Ότι οι βραχονησίδες με καθεστώς καθαρά ελληνικό εδώ και δεκαετίες, μια νύχτα του ΄96 (που την πληρώσαμε με το αίμα των τριών μελών του ελικοπτέρου ΠΝ 21) απλά πέρασε στο θολό καθεστώς του «γκριζαρίσματος».

Σε αυτό που η Τουρκία θέλει να συμπεριλάβει περιοχές από το Καστελλόριζο έως και νότια της Κρήτης.

Ήταν ένα “test case” μια τουρκική δοκιμή για αυτά που θα ακολουθήσουν και ήδη έχουν τεθεί σε εφαρμογή; Σίγουρα ναι. Πήραμε το μάθημά μας; Σίγουρα όχι.

Πάνος Σπαγόπουλος