Με προορισμό ...τον Θάνατο. (η προδοσία του βορειοηπειρωτικού ελληνισμού)

Σίγουρα, στην προκειμένη περίπτωση ισχύει ο κανόνας για την λογοτεχνία: «η εξειδίκευση ως το μεγαλείο της γενίκευσης».

Η ανάρτηση αφορμάται από τηλεοπτικό ρεπορτάζ από το στη Ρίζα, δίπλα στα ελληνοαλβανικά σύνορα του Δήμου Δρόπολης… Που αποτελεί όμως, δυστυχώς, μια γενικευμένη εικόνα και κανόνα...


Οι κάτοικοι του χωριού μετρημένοι στα δάχτυλα και όλοι παρήλικες. Απειλούνται από την ηλικία, από το βρώμικο νερό που πίνουν, από την έλλειψη τροφίμων, ψωμί εφοδιάζονται μια φορά σε δέκα ή δώδεκα ημέρες. Απειλούνται από αλλοεθνείς που τους πήραν δια της βίας τα χωράφια τους και ούτε μπορούν να φυτέψουν κάποιο φρουτόδεντρο, ούτε τους επιτρέπουν να περάσουν στα χωράφια τους για να πάνε στον υπόλοιπο κάμπο τους. Δεν έχουν δρόμο … ούτε να πάνε μέχρι το νεκροταφείο! Και το ηλεκτρικό όταν κοπεί δε θυμάται να επιστρέψει…

Περίεργο, στο χωριό αυτό μιλούν μόνο για το θάνατο. Δεν τον φοβούνται… ούτε τον επικαλούνται, λόγω απογοήτευσης….. Τον σκέφτονται ως προορισμό…αμέσως μετά…μόλις συμβεί!

Μια γριούλα αντιμετωπίζει τον δημοσιογράφο με ειρωνεία…. Το λέει χαμογελαστά. Ως εκδίκηση εναντίον όλων που έχουν τη δυνατότητα να κάνουν κάτι γι΄αυτούς, αλλά έχουν το θράσος και τους κοροϊδεύουν ! Δεν πιστεύει σε κανένα … όλοι λένε ψέματα… Νιώθει απ΄ όλους εγκαταλελειμμένη! Και από την Ελλάδα. Το «τέλι» που τη χώριζε επί κομμουνισμού από την Πατρίδα, έτρεφε κρυφά την Ελπίδα της μάνας! Τώρα που το τέλι έπεσε, έπεσε και η ελπίδα και η μάνα χάθηκε ! Η συμπαθητική γριούλα όμως επιμένει στωικά, ότι δεν πρόκειται να εγκαταλείψει το σπίτι της. Είναι η μόνη πατρίδα που της έχει μείνει… που ριζώνει στο νεκροταφείο…Αλλά και ούτε έχει που να πάει… Δεν την περιμένει κανείς…. Η στωικότητα φαίνεται ότι την κρατάει στη ζωή. Αλλά εκείνη σκέφτεται μόνο τον θάνατο….
Δεν τον φοβάται… Εκείνο που φοβάται είναι μήπως δεν φτάσει ποτέ στο νεκροταφείο…. Και όχι γιατί δεν υπάρχει δρόμος, ούτε και μέσο … αλλά ούτε άνθρωποι για να την μεταφέρουν !

Ο ίδιος φόβος έχει σταυρώσει και τους άλλους «πέντε κούκους» στο χωριό. Και τον δημογέροντα. Εκείνος δεν μιλάει για λογαριασμό του. Φοβάται μήπως πεθάνει κάποιος έξω από το χωριό και πώς θα τον μεταφέρουν στο σπίτι του…. Και πώς θα τον πάνε μετά στο νεκροταφείο…..!

Εκείνο όμως που κάνει τον δημογέροντα να δακρύσει και ας πέρασε τα 75 του, δεν έχει να κάνει με τον θάνατό του. Ούτε των άλλων ! Είναι κάτι πολύ σοβαρότερο… Αλλοεθνείς, με το έτσι θέλω, τους πήραν τα χωράφια τους και τους έχουν μαντρώσει μέσα στο χωριό. Είναι αγροτική γης και με το γράμμα του νόμου ανήκει στους Ραντατινούς. Την έχουν πάρει και έχουν βγάλει και τους τίτλους ιδιοκτησίας… αλλά …την γη τους πρακτικά την έχουν πάρει «οι άλλοι» «Οι άλλοι» δε χρειάζονται ούτε τίτλους, ούτε νόμους. Τα έχουν όλα στα χέρια τους. Δικαστήρια, αστυνομίες, κρατικές δομές, εξουσίες…. Και ο δημογέροντας λέει ότι εκείνους τους καταλαβαίνει… λένε ανοιχτά εκείνο που θέλουν! Ο δημογέροντας δεν μπορεί να καταλάβει την παθητική και συμβιβαστική στάση του Δήμου… Κατά βάθος όμως δείχνει ότι γνωρίζει «το γιατί»…Το μαρτυρούν τα δάκρυά του! Και έχουν περάσει έτσι χρόνια πολλά…

Το βλέπουν όμως ως ένα θάνατο που τους δίνει ζωή.
Να αντέξουν … με την ελπίδα ότι θα πάρουν τη γη τους… Διαφορετικά ο τόπος θα λωβιάσει….
Και από το νεκροταφείο θα εξαφανιστούν και οι σταυροί, όπως και η ελληνική γλώσσα… από το/α χωριό/α... Από μας!

Και τους απογοητεύουν οι «Έλληνες» υπεύθυνοι… που με μάγουλα που γυαλίζουν ….τους λένε λόγια καλά και…. πέτρες στο σακούλι!

Για το θάνατο αυτό δεν χρειάζεται …νεκροταφείο…. Νεκροταφείο γίνεται ο ίδιος ο τόπος μας…. Και ο προορισμός του τόπου μας προς το θάνατο αυτόν είναι ασήκωτος….
Και αν δεν αντέξουν στην προσβολή αυτή οι προγονοί μας, είναι σίγουρο ότι θα σηκωθούν από τους τάφους τους….
Αλλά όχι για να σώσουν τον τόπο μας… Παρά μόνο να μας φτύσουν κατάμουτρα…
Ως πουλημένα τομάρια… που δεν μας αρμόζει ούτε σταυρός, ούτε η ελληνική ιδιότητα!!

Παναγιώτης Μπάρκας

πηγή