Αλεξάνδρος Διάκος - Ο ηρωικός θάνατος του πρώτου πεσόντα Αξιωματικού το ’40 (φωτογραφικό αφιέρωμα από τον φίλο Γ. Κατσέα)

Ο Αλέξανδρος Διάκος έχει συνδέσει το όνομά του με ανεξίτηλα γράμματα στις σελίδες της ένδοξης Ελληνικής στρατιωτικής ιστορίας, καθώς ήταν ο πρώτος Έλληνας Αξιωματικός που «έπεσε» από εχθρικά πυρά, κατά την διάρκεια της εισβολής των ιταλικών φασιστικών δυνάμεων στην Ελλάδα, το φθινόπωρο του 1940....




Ο Έλληνας Αξιωματικός επέδειξε τις ικανότητές του στο πεδίο της μάχης, όπου και άφησε την τελευταία του πνοή την 1η Νοεμβρίου του 1940, κατά την διάρκεια σύγκρουσης με τις ιταλικές στρατιωτικές δυνάμεις, ώστε ο Ελληνικός στρατός να ανακαταλάβει ένα στρατηγικής σημασίας ύψωμα στα βουνά της Πίνδου.








Τα πρώτα χρόνια

Ο Αλέξανδρος Διάκος γεννήθηκε στην τουρκοκρατούμενη Χάλκη της Δωδεκανήσου το 1911 και μεγάλωσε στη Ρόδο, όπου περάτωσε τις εγκύκλιες σπουδές του. Από μαθητής ακόμη, έδειξε γενναιότητα ψυχής και Ελληνικό φρόνημα. Κατά τη διάρκεια της Ιταλικής Κατοχής της Δωδεκανήσου, συνελήφθη και κρατήθηκε, όταν σε επέτειο της 25ης Μαρτίου κατέβασε την ιταλική σημαία από το Ελληνικό γυμνάσιο της Ρόδου και ανάρτησε την Ελληνική.








Το 1930 εισήλθε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, κάνοντας το όνειρό του πραγματικότητα. Αποφοίτησε το 1934 ως ανθυπολοχαγός Πεζικού και τοποθετήθηκε στο 4ο Σύνταγμα Πεζικού της Λάρισας. Το 1937 αποσπάσθηκε στην αεροπορία και μετά από διετή φοίτηση έλαβε το πτυχίο του αεροπόρου παρατηρητή.
















Ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος τον βρήκε διοικητή του 2ου λόχου του 1ου τάγματος του 4ου συντάγματος Πεζικού της Λάρισας. Το τάγμα του ανήκε στις πρώτες μονάδες που έσπευσαν να ενισχύσουν το Μικτό Απόσπασμα Πίνδου, που διοικούσε ο αντισυνταγματάρχης Κωνσταντίνος Δαβάκης και δεχόταν το βάρος της ιταλικής επίθεσης. Έτσι, την 31η Οκτωβρίου 1940 στρατοπέδευσε με το λόχο του στο μικρό χωριό Ζούζουλη της Καστοριάς, που βρίσκεται στη Βόρεια Πίνδο, σε υψόμετρο 1060 μέτρων.








Η «μοιραία» 1η Νοεμβρίου του 1940

Το πρωί της 1ης Νοεμβρίου, στο πλαίσιο της Ελληνικής αντεπίθεσης, λαμβάνει τη διαταγή να επιτεθεί και να καταλάβει την Τσούκα, ένα απότομο και καλυμμένο βουνό, που ορθώνεται δυτικά της Ζούζουλης και το οποίο κατείχαν οι Ιταλοί Αλπινιστές.












Η επίθεση ξεκινά με τους άνδρες του λόχου του να σκαρφαλώνουν στις απότομες ράχες τής Τσούκας ακροβολισμένοι με τον Διάκο μπροστά, όταν ξαφνικά ακούγεται το κροτάλισμα των ιταλικών πολυβόλων και οπλοπολυβόλων. Οι Ελληνες στρατιώτες συνεχίζουν την εφόρμησή τους και με τη λόγχη των όπλων τους καταλαμβάνουν το ύψωμα.












Όμως, θα κρατηθεί για λίγο, καθώς μία ισχυρή ιταλική αντεπίθεση αναγκάζει το λόχο να αναδιπλωθεί στη βάση της κορυφής.

«Πρέπει να ξαναπάρουμε το ύψωμα», φωνάζει ο Διάκος στους φαντάρους του κι επίκεφαλής του λόχου σε μία θυελλώδη εξόρμηση ξαναπαίρνει την Τσούκα, για να συμπτυχθεί και πάλι στη βάση του υψώματος κατόπιν νέας ισχυρής ιταλικής αντεπίθεσης. Ο Διάκος και πάλι δεν απελπίζεται.












Στις 12 το μεσημέρι συγκεντρώνει για τρίτη φορά τους άνδρες τού λόχου του και τους ωθεί για νέα επίθεση. «Εμπρός, παιδιά, για μια ελεύθερη Ελλάδα και για μια ελεύθερη Δωδεκάνησο» τους φωνάζει και ορμάει με τους άνδρες του με τη λόγχη εφ’ όπλου κατά των Ιταλών. Η πρώτη εχθρική γραμμή καταλαμβάνεται και πάλι.












Ο «ηρωϊκός θάνατος» του Διάκου

Ο λόχος συνεχίζει την επίθεση, όταν ξαφνικά ο Διάκος αντικρίζει απέναντί του ένα ιταλικό πολυβόλο. «Προσέξατε, κύριε υπολοχαγέ», του φωνάζει ο έφεδρος ανθυπολοχαγός Ελευθέριος Ντάσκας. Όρθιος ο Διάκος σημαδεύει με το όπλο του τον Ιταλό πολυβολητή, αλλά το ξερό κροτάλισμα του πολυβόλου συνεχίζεται και ο Αλέξανδρος Διάκος πέφτει νεκρός.








Είναι ο πρώτος Έλληνας αξιωματικός, που πέφτει στο πεδίο της μάχης στα βουνά της Πίνδου. Οι άνδρες του συνεχίζουν την επίθεση και με τη βοήθεια και άλλων Ελληνικών τμημάτων καταλαμβάνουν οριστικά την Τσούκα.

Η σωρός του Διάκου μεταφέρθηκε και τάφηκε στο μικρό νεκροταφείο της Ζούζουλης. Το Ελληνικό κράτος τίμησε τον Ηρωικό αξιωματικό και τον προήγαγε στο βαθμό του λοχαγού επ’ ανδραγαθία.




Οδοί με το όνομά του υπάρχουν στην πόλη της Ρόδου, στην Αθήνα, στη Λάρισα, τα Ιωάννινα και την Τρίπολη. Άγαλμά του, έργο του γλύπτη Κώστα Βαλσάμη, έχει στηθεί στην πόλη της Ρόδου.


πηγή

Το κείμενο του "Σαν σήμερα" και το πλούσιο φωτογραφικό υλικό, μας τα έστειλε ο αγαπητός μας φίλος Γιάννης Κατσέας στον οποίο εκφράζουμε τις θερμές μας ευχαριστίες.





Ακολουθεί το σχόλιο του:

Σαν σήμερα φεύγει ο πρώτος Ελληνας αξιωματικός στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο.
Σκοτώθηκε κοντά στο χωριό Ζούζουλη Καστοριάς.
Σας στέλνω ένα άρθρο που βρήκα στο "σάν σήμερα" και επίσης φωτογραφίες που τράβηξα τον Ιούλιο στο ύψωμα του Προφήτη Ηλία Φούρκας Κόνιτσας εκεί όπου έγινε ο βαρύς τραυματισμός του Συνταγματάρχη Κωνσταντίνου Δαβάκη με το θρυλικό του απόσπασμα της Πίνδου και έγραψε τις πρώτες λαμπρές σελίδες Ηρωισμού και Νίκης για την Πατρίδα μας.
Εκεί σε αυτό το ύψωμα υψώνονται δυο ανδριάνδες των Ηρώων μας, του Κωνσταντίνου Δαβάκη αλλά και του Αλέξανδρου Διάκου του πρώτου μας Νεκρού Αξιωματικού.
Η αναπαράσταση ήταν ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ στο φυσικό της περιβάλλον και τα παιδιά του Στρατού μας που έκαναν την αναπαράσταση απλά εξαιρετικά ..

Γιάννης Κατσέας
Πρόεδρος Σωματείου Επισκευαστών Μοτοσυκλετών Θεσσαλονίκης Μέλος Διοικητικού Συμβουλίου Βιοτεχνικού Επιμελητηρίου Θεσσαλονίκης