Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΤΟ ΤΥΜΠΑΚΙ

 

Είμαι Έλληνας νομοταγής πολίτης, που υπηρετούσα το Κράτος, με σεβασμό στην Αλήθεια και το Δίκαιο. Πρόσφατα όμως υπήρξα αυτόπτης μάρτυρας σε διαμαρτυρία Ελλήνων στο Τυμπάκι της Κρήτης, που με έκανε να συνειδητοποιήσω την Αλήθεια. Πως η δουλειά δηλαδή των Αστυνομικών είναι να προστατεύουν τους πολίτες και όχι να τους συλλαμβάνουν εκτελώντας ανενδοίαστα εντολές ανθελληνικών κυβερνήσεων. Αυτό ακριβώς κάνουν κάποιοι επίορκοι υπάλληλοι χωρίς Ελληνική Συνείδηση και πατριωτισμό. Κατά την διάρκεια της διαμαρτυρίας συνέβησαν αξιόλογα επεισόδια, τα οποία οφείλω να περιγράψω όπως τα έζησα, για αποκατάσταση της Αλήθειας. Οι κάτοικοι διαμαρτύρονταν για την υποχρεωτική συνύπαρξη των Πακιστανών στον τόπο τους. Έχουν μαθευτεί οι εχθρικές επιθέσεις τους σε Έλληνες εργαζόμενους στο Συσκευαστήριο, οι βιασμοί γυναικών, οι κλεψιές τους κλπ…  Οι οργανωτές άρχισαν την εκδήλωση αναφερόμενοι στα συμβάντα, όχι μόνο σε όσα έγιναν γνωστά αλλά και σε άλλα που αποκρύπτονται πιθανώς σκοπίμως. Στην συνέχεια πήραν τον λόγο κι άλλοι κάτοικοι, εκδηλώνοντας τις ανησυχίες τους για την επιζήμια παρουσία των παράνομων αλλόθρησκων και κατ’ επίφαση μεταναστών. Μάλιστα μια νεαρή ντόπια γυναίκα μίλησε ξεκάθαρα, πως έπρεπε να απαλλαγούν απ’ αυτούς και παρότρυνε τους κατοίκους να υπερασπιστούν τον τόπο τους. Χειροκροτήματα επιβεβαίωσαν, πως και ο κόσμος συμφωνούσε μαζί της. Κατόπιν οι οργανωτές εξέδωσαν ένα ψήφισμα με τα αιτήματά τους, το οποίο ψηφίστηκε ομόφωνα δια ανατάσεως της χειρός, για να παραδοθεί στις Αρχές. Μέχρι εκεί όλα κυλούσαν ήρεμα, αλλά κάποιοι έριξαν την ιδέα να πάνε στο κτίριο που στεγάζεται το τζαμί τους (ο χώρος λατρείας τους, όπως τον λένε τα συστημικά κανάλια), για να τονίσουν πως είναι ανεπιθύμητοι στο χωριό τους.  Από εκεί και πέρα χάθηκε ο έλεγχος… Οργισμένοι οι κάτοικοι πέταξαν πέτρες στο τζαμί σπάζοντας τζάμια κι έτσι έδωσαν το έναυσμα για να επέμβουν οι ματατζήδες, οι οποίοι κατέφτασαν πάνοπλοι και αλαλάζοντας. Οι κάτοικοι αναγκάστηκαν να οχυρωθούν πίσω από τους κάδους, αλλά οι ματατζήδες (Έλληνες είναι αυτοί που ορμούν σε Ελληνες;) απάντησαν με δακρυγόνα, αναγκάζοντας τον κόσμο να τρέχει σαν τρελός για να πάρει αέρα… ενώ οι ματατζήδες τους χτυπούσαν με τα γκλόπς λυσσαλέα!  Δημιουργήθηκε πανδαιμόνιο όπως ήταν φυσικό και οι κάτοικοι διαλύθηκαν προς τα γύρω δρομάκια. Όταν καθάρισε ο αέρας και έφυγαν τα ΜΑΤ, οι κάτοικοι ανασυγκροτήθηκαν και άρχισαν να συσκέφτονται, ποια θα είναι η επόμενη κίνηση τους. Τότε ο κ. Αλέξανδρος Μουζουράκης από την Ιεράπετρα, όπου είναι Δημοτικός Σύμβουλος και εξαίρετος οικογενειάρχης πρότεινε, να επιδιώξουν την απελευθέρωση των συλληφθέντων πέριξ του χώρου της διαδήλωσης. Οι κάτοικοι συμφώνησαν και ζήτησαν την βοήθεια του Αστυνομικού Διευθυντή. Εκείνος καλοπροαίρετα δέχτηκε να επιλυθεί το θέμα ειρηνικά, με το να πάει ο κ. Μουζουράκης με δυο δικούς του στο Αστυνομικό Τμήμα στις Μοίρες, για να παραλάβει τους κρατούμενους συλληφθέντες.  Πράγματι 2-3 άνθρωποι πήγαν μαζί του στις Μοίρες και μέσα σε ήρεμο κλίμα ελευθερώθηκαν επτά νεαροί Κρητικοί, που είχαν συλληφθεί, μόνο επειδή παραβρέθηκαν στο συλλαλητήριο. Στην επιστροφή στο Τυμπάκι οι κάτοικοι υποδέχτηκαν τους «ελευθερωμένους» χαρούμενοι με ζητωκραυγές και ευχαρίστησαν όπως ήταν φυσικό τον Αστυνομικό Διευθυντή. Μετά και από το αίσιο τέλος οι κάτοικοι άρχισαν σιγά-σιγά να αποχωρούν. Μαθεύτηκε όμως ότι πέραν αυτών είχαν μεταφερθεί και κάποια άλλα άτομα στην Ασφάλεια Ηρακλείου. Τότε έπεσε η ιδέα, να ελευθερώσουν κι αυτούς ειρηνικά. Έτσι ξεκίνησε ένα κομβόι από μερικά αυτοκίνητα με κατεύθυνση το Ηράκλειο… Από αυτή την στιγμή αρχίζουν τα δύσκολα… Ενώ τα αυτοκίνητα είχαν προχωρήσει και είχε μείνει τελευταίο το αυτοκίνητο του κ. Μουζουράκη, τέσσερις μηχανές της ΔΙΑΣ μπλοκάρισαν το αυτοκίνητο με την διαταγή: «Βγείτε όλοι έξω», λέγοντας απλά πως είχαν εντολή να τον συλλάβουν.  Τον έβγαλαν έξω βίαια, τον κόλλησαν στο αυτοκίνητο και του έβαλαν χειροπέδες, ενώ ο ίδιος ρωτούσε, αν έχουν εντολή από τον Εισαγγελέα για να τον συλλάβουν και με ποια κατηγορία. Χωρίς απάντηση, τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στο περιπολικό. Η συνέχεια στα κρατητήρια του Τμήματος Ηρακλείου, όπου τού απαγγέλθηκαν οι πιο αυστηρές και ανυπόστατες κατηγορίες.  Την άλλη ημέρα έμαθα, πως στο Τμήμα του Ηρακλείου κρατούνταν κι άλλοι αγωνιστές, στους οποίους φόρτωσαν ασύστατες κατηγορίες. Τις πιο πολλές τις φόρτωσαν στον πατριώτη αγωνιστή Μουζουράκη, ο οποίος από πατριωτικό ενθουσιασμό… έγινε το εξιλαστήριο θύμα. Την επόμενη τον άφησαν ελεύθερο λόγω συμφόρησης μέσα στα κρατητήρια, για να δικαστεί την Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2020. Να δικαστεί ως τί; Αναρωτιέμαι σαν ένας απλός πολίτης αυτού του Κράτους (Κράτους!), είναι παράνομος ο ταλαίπωρος κάτοικος αυτού του τόπου, που διαμαρτύρεται για την καταπάτηση των ατομικών δικαιωμάτων του και την υποχρεωτική συμβίωση με αλλοδαπούς εποίκους του τόπου του; Είναι παράλογη η απαίτησή του να ζει ελεύθερος και ασφαλής στην χώρα του, χωρίς την παρουσία ύποπτων ξένων εισβολέων; Είναι λογικό το Κράτος να δίνει δικαιώματα στους λαθραίους εισβολείς και να τους προστατεύει ενάντια στον ντόπιο πολίτη, που κινδυνεύει η ζωή του;  Τι ρωτάω όμως κι εγώ ο αφελής, αφού οι Έλληνες έχασαν πια τα δικαιώματά τους και προορίζονται για μετανάστες στον τόπο τους; Αυτά τα ολίγα από έναν αυτόπτη μάρτυρα και για αποκατάσταση της Αλήθειας, την οποία πρέπει να γνωρίζουν οι κύριοι Δικαστές, που θα δικάσουν αγνούς Έλληνες αγωνιστές. Αυτούς που δεν ανέχονται την αδικία και τρομοκρατία, που επιβάλλουν οι απάνθρωποι πολιτικοί. Είναι ντροπή για όλους τους Δημόσιους Λειτουργούς, που γνωρίζουν τις πολιτικές επιδιώξεις, να υπηρετούν ένα υπό Κατοχήν Κράτος, μόνο και μόνο για να μην χάσουν τον μισθουλάκο τους και να αδιαφορούν για το μέλλον του Έθνους. Είναι ντροπή και αίσχος να είναι ακόμα καθηλωμένοι στις θέσεις τους, νομίζοντας πως είναι «τυχεροί», αλλά αγνοούν πως όπως στρώνουν θα κοιμηθούν. Και δυστυχώς για αυτούς δεν έχουν στρώσει καλά και δεν θα έχουν καλό τέλος. Οι επικυρίαρχοι πρώτα αυτούς θα ξεκληρίσουν, όταν καταφέρουν να διαλύσουν τα πάντα. Γιατί όλοι αγαπούν την προδοσία… μα τους προδότες κανείς!  Αυτά προς επήκοον όλων των Ελλήνων, που ακόμα διαβάζουν και ενημερώνονται από το διαδίκτυο, επειδή αγαπούν την πατρίδα τους. Δεν είμαι δημοσιογράφος για να σας τα γράφω ωραία και… συνταρακτικά, αλλά ελπίζω να σας ενημέρωσα για τα επεισόδια στο Τυμπάκι, τα οποία παρουσίασαν τα πουλημένα κανάλια ανάλογα με τα συμφέροντα των αφεντικών τους. Και όσοι αφιέρωσαν χρόνο να με… διαβάσουν, ας σκεφτούν με ποιο τρόπο μπορούν να βοηθήσουν τους λεβέντες Κρητικούς, που δικάζονται επειδή αγαπούν την πατρίδα τους. Γιατί έτσι όπως μας έχουν εγκλωβισμένους μέσα στο δικτατορικό τους δίχτυ… ποτέ δεν ξέρει κανείς πότε θα έρθει η σειρά του να βρεθεί στο Δικαστήριο.  Ελπίζω πως αυτή η περιορισμένη έστω πατριωτική αντίσταση στο Τυμπάκι να δώσει το κίνητρο να ξυπνήσουν οι υποδουλωμένοι Ελληνες και στην υπόλοιπη Ελλάδα και να αντιδράσουν στον συμφωνημένα πραγματοποιούμενο εποικισμό της πατρίδας μας. Γιατί τώρα γνωρίζουμε πως τους λαθραίους εισβολείς τους στέλνει ο παρανοϊκός Σουλτάνος, για να δημιουργήσει Πέμπτη φάλαγγα στο εσωτερικό της Ελλάδας.  Κι εγώ ο… Υπηρέτης του Κράτους που βίωσα αυτή την αδικία, δεν άντεξα πια και έκανα την δική μου επανάσταση ως δόκιμος κειμενογράφος, κάνοντας το χρέος μου προς την σκλαβωμένη πατρίδα μας. Ως γνήσιο τέκνο της είπα και ελάλησα κι εσείς αποφασίστε αν θα συνεχίσετε να αδιαφορείτε… εγώ αμαρτίαν ουκ έχω και κρατήστε την εσείς, αν σας αρέσει. Εγώ κρατώ στην ψυχή μου την δοξασμένη Ελλάδα μου και ορκίζομαι πως θα συνεχίσω να την υπερασπίζομαι κι ας με διώξουν από την Υπηρεσία κι ας με δικάσουν σαν ΑΓΩΝΙΣΤΗ! ΠΑΝΩ ΑΠ’ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ Η ΤΙΜΗ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΚΙ ΕΓΩ ΔΕΝ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΠΡΟΔΟΤΗΣ. ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΔΑ, ΖΗΤΩ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΖΗΤΩ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ!

Πώς θα εξασφαλίσουμε θέση ισχύος στο τραπέζι των ελληνοτουρκικών διαπραγματεύσεων; Posted: 16 Sep 2020 10:30 AM PDT Του Κωνσταντίνου Αποστόλου - Κατσαρού Αποτελεί κοινή παραδοχή των περισσότερων αναλυτών ότι τα ελληνοτουρκικά έχουν εισέλθει σε ένα δρόμο χωρίς επιστροφή. Τα ελληνικά επιτελεία που είναι σε ετοιμότητα, κατανοούν επίσης τον άμεσο κίνδυνο που διατρέχουμε. Από την άλλη το πολιτικό σύστημα το οποίο καλλιέργησε επί δεκαετίες την παθητικότητα και τον κατευνασμό, βρίσκεται ακόμη σε άρνηση, εθελοτυφλώντας και παραβλέποντας την έλλειψη επιλογών στην οποία οδηγούμαστε. Ούτε οι πολεμικές ιαχές του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν φαίνεται να ταράζουν την κατάσταση λήθαργου στην οποία έχουν περιέλθει οι αθηναϊκές ελίτ, οι οποίες παρακολουθούν άπραγες δηλώσεις όπως: «θα καταλάβουν ότι η Τουρκία έχει την οικονομική και στρατιωτική δύναμη να σκίσει τους ανήθικους χάρτες και τα έγγραφα που της επέβαλαν». Ακόμη και όταν ο Tούρκος πρόεδρος ξεκαθαρίζει ότι: «Ή θα καταλάβουν με την πολιτική και διπλωματική γλώσσα ή με την πικρή εμπειρία που θα έχουν στο πεδίο της μάχης. Ως Τουρκία και ως τουρκικό έθνος είμαστε έτοιμοι για κάθε πιθανότητα και κάθε αποτέλεσμα…» το εκλαμβάνουν ως δηλώσεις για εσωτερική κατανάλωση και όχι ως απειλή πολέμου. Ταυτόχρονα αγνοούν ότι ως επιθετική ενέργεια δεν λογίζεται μόνον η ένοπλη βία, αλλά και οιαδήποτε παραβίαση θεμελιώδους συμφέροντος ή/και κυριαρχικού δικαιώματος, όπως για παράδειγμα η διεξαγωγή σεισμικών ερευνών εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας συνοδεία πολεμικών πλοίων. Παραβίαση που επιχειρήθηκε να συγκαλυφθεί ανεπιτυχώς (διότι αποτελούσε «κόκκινη γραμμή»), και οδήγησε σε παραίτηση τον τέως Σύμβουλο Εθνικής Ασφάλειας, ενώ πλέον δεν θεωρείται ούτε καν είδηση. Ομοίως με το χρονίζων πρόβλημα των τουρκικών υπερπτήσεων, ανέχονται πλέον και τη διεξαγωγή σεισμικών ερευνών εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας. Μάλιστα η ατυχέστατη σχετική τοποθέτηση του πρωθυπουργού με άρθρο του σε τις εφημερίδες The Times, Frankfurter Allgemeine Zeitung, και Le Monde όπου αναφέρει ότι «περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου στην οποία τόσο η Ελλάδα όσο και η Τουρκία διεκδικούν δικαιώματα και η οποία δεν έχει ακόμη οριοθετηθεί» συντείνει προς αυτήν την κατεύθυνση και δίνει από μόνη της το πάτημα στην τουρκική επιχειρηματολογία, εφόσον εμμέσως πλην σαφώς αποδέχεται ότι οι τουρκικές έρευνες διεξάγονται σε αμφισβητούμενη περιοχή. Ο καθηγητής Γεωπολιτικής Κώστας Γρίβας σε άρθρο του εξηγεί ότι: «Η ενέργεια […] αυτή δεν θίγει μόνο κάποια “μακρινά” κυριαρχικά δικαιώματα, όπως προσπαθεί να μας πείσει ένα πανίσχυρο σύστημα παραπληροφόρησης τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό, αλλά αμφισβητεί τη νομική υπόσταση και την ελληνικότητα όλων των ελληνικών νησιών, πάνω στα οποία εδράζεται η ΑΟΖ-υφαλοκρηπίδα. Με άλλα λόγια, η Τουρκία δεν διεκδικεί κάποιο μεγαλύτερο κομμάτι ΑΟΖ-υφαλοκρηπίδας (από αυτό που θεωρούμε εμείς ότι της αναλογεί), αλλά ωμά και ξεκάθαρα υποστηρίζει πως τα ελληνικά νησιά δεν έχουν κυριαρχικά δικαιώματα. […] Και όταν μια χώρα δεν έχει δικαίωμα να ασκεί κυριαρχία σε ένα τόσο μεγάλο κομμάτι της επικράτειάς της, ακυρώνεται γενικότερα ως χώρα.» Η παθητική αποδοχή δηλαδή των προκλήσεων και παραβιάσεων, εκτός του ότι προσβάλει την εθνική αξιοπρέπεια, υποσκάπτει και την εθνική υπόσταση, αφού ουσιαστικά οδηγεί στην εθελούσια φινλανδοποίηση της χώρας. Συνακόλουθα, εκτιθόμαστε ανεπανόρθωτα σε αυτούς που υποτίθεται ότι προσβλέπουμε σε υποστήριξη, όπως για παράδειγμα τη Γαλλία, η οποία είναι ίσως η μόνη που έχει επιδείξει πρόθεση έμπρακτης συμβολής έναντι της τουρκικής επιθετικότητας. Εθελοτυφλούν όσοι νομίζουν ότι κάποια δύναμη θα επέμβει για να διεκπεραιώσει τη δουλειά που οι δικές μας Ένοπλες Δυνάμεις οφείλουν να κάνουν. Όταν αποφεύγουμε να υπερασπιστούμε τα εθνικά μας δίκαια και κρυβόμαστε πίσω από προφάσεις, τότε το μόνο σίγουρο είναι ότι η έλλειψη αυτοσεβασμού, απομακρύνει κάθε ενδεχόμενο ουσιαστικής βοήθειας από συμμάχους. Μια διεθνής συμμαχία απαιτεί πρωτίστως τη στέρεη πολιτική βούληση αλλά και τη διακομματική συμφωνία για τη δυναμική απάντηση σε οποιαδήποτε τουρκική πρόκληση. Και βέβαια η καταπάτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων, με το επακόλουθο γκριζάρισμα της εν λόγω μείζονος περιοχής από το Oruc Reis, πόρρω απέχει από αυτό. Ακόμη και για την απρόθυμη ΕΕ και το ΝΑΤΟ, η παθητικότητά μας εκπέμπει τα λάθος μηνύματα που χρησιμοποιούνται εις βάρος μας για να μας εξωθήσουν σε υποχωρήσεις έναντι του τουρκικού επεκτατισμού για τους δικούς τους εθνοκεντρικούς λόγους που εξηγήθηκαν σε προηγούμενο άρθρο. Αυτό που αγνοούν βέβαια είναι ότι όταν η ΕΕ, με προεξάρχουσα τη Γερμανία, προσπαθεί εναγωνίως να βρει τρόπους για να πιέσει την Ελλάδα, αντί να υιοθετεί αυστηρότατες κυρώσεις (όπως για παράδειγμα το πάγωμα της τελωνειακής σύνδεσης που θα στοίχιζε πολύ ακριβά στην παραπαίουσα τουρκική οικονομία), αυτομάτως υποσκάπτει την ίδια της τη συνοχή και καλλιεργεί τις κατάλληλες συνθήκες για τη διάλυσή της. Η ίδια αυτοκαταστροφική πρακτική ακολουθείται και από το ΝΑΤΟ, το οποίο δια μέσου του Γενικού Γραμματέα του, Γενς Στόλτενμπεργκ, έχει περάσει από την πολιτική των «ίσων αποστάσεων», στη συγκεκαλυμμένη προώθηση των τουρκικών θέσεων μέσω φτηνών διπλωματικών τρικ που δυναμιτίζουν την ΝΑ πτέρυγα της συμμαχίας, και απλώς επιβεβαιώνουν όσους διατείνονται ότι είναι «εγκεφαλικά νεκρό». Επανερχόμενοι όμως στη δική μας ολιγωρία, είναι σημαντικό να υπογραμμιστεί ότι οφείλεται αφ’ ενός στο φόβο χρήσης των ισχυρών Ενόπλων Δυνάμεων που διαθέτουμε για την αυτονόητη διασφάλιση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, και αφ’ ετέρου στη μη κεφαλαιοποίησή τους κατά την άσκηση εξωτερικής πολιτικής, όπως κατά κόρων πράττουν οι γείτονες. Μάλιστα πολύς λόγος γίνεται για την αγορά νέων οπλικών συστημάτων (και καλώς γίνεται έστω και τώρα), αλλά η ισχύς των όπλων έγκειται στην πολιτική βούληση για τη χρήση τους, και δεν εξασφαλίζεται μόνο με την αγορά τους. Και το 1974 μετέβησαν οι Έλληνες πιλότοι για εκπαίδευση στις ΗΠΑ ώστε τα υπερσύγχρονα για την εποχή τους F-4 Phantom να καταστούν επιχειρησιακά, αλλά το αποτέλεσμα όλοι το γνωρίζουμε. Ο δε φόβος χρήσης των όπλων οφείλεται κυρίως στην άρνηση του πολιτικού συστήματος να ρισκάρει μια ένοπλη αντιπαράθεση που μπορεί να του επιφέρει κλυδωνισμούς και εν τέλει να οδηγήσει σε μια ριζική αναδιαμόρφωσή του, αλλά και σε εξωγενείς επεμβάσεις που επηρεάζουν τις αποφάσεις του.  Έτσι η πεπατημένη των τελευταίων δεκαετιών, περιορίζει ασφυκτικά την ψοφοδεή εξωτερική μας πολιτική σε πασιφιστικές και ηττοπαθείς αναγνώσεις του διεθνούς συστήματος, σε κοστοβόρες διπλωματίες εξοπλισμών, και γενικότερα στην ανάληψη ρόλου «εξαρτήματος/δορυφόρου» των μεγάλων δυνάμεων, που στην καλύτερη περίπτωση μας αντιμετωπίζουν ως γεωπολιτικούς κομπάρσους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η εκτίμηση του καθηγητή Οικονομικής Γεωγραφίας και Γεωπολιτικής, Ιωάννη Μάζη, ο οποίος δήλωσε: «Σας λέω με βεβαιότητα ότι δεν πρόκειται να πάρουμε τις φρεγάτες Belh@rra». Και όταν ρωτήθηκε για το λόγο, απάντησε: «Δεν έχω πρόβλημα να σας πω. Άλλοι έχουν. Οι φρεγάτες Belh@rra ενοχλούν ΗΠΑ και Γερμανούς που δεν θέλουν η Ελλάδα να διαθέτει υποστρατηγικά όπλα στο Αιγαίο». Πέραν όμως των εξοπλιστικών ναυαγίων, και των -ενίοτε ακραίων- αντιμιλιταριστικών πολιτικών επιλογών της Αθήνας, τα σημαντικότερα διπλωματικά εργαλεία έναντι των μαξιμαλιστικών νεοθωμανικών ονειρώξεων, παραμένουν και αυτά σε αδράνεια. Ένα εξ αυτών αποτελεί η σύναψη συμφωνίας οριοθέτησης ΑΟΖ με την Κύπρο, ώστε να διασφαλιστεί το κοινό θαλάσσιο σύνορο στο τριεθνές Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου, το οποίο όφειλε να καθοριστεί την επομένη της υπογραφής της ελληνοαιγυπτιακής συμφωνίας, ενώ η περαιτέρω καθυστέρηση, ανοίγει πεδίο δόξης λαμπρό στους πειρατές της Μεσογείου. Το κυριότερο δε είναι η στρατηγική επιλογή άσκησης το δικαιώματος της μονομερούς επέκτασης της αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 νμ όπως αναφέραμε παλαιότερα. Ο καθηγητής διεθνούς δικαίου και βουλευτής ΝΔ, Α. Συρίγος αναφέρει σε άρθρο του στο syrigos.gr ότι: «Η επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια είναι το πιο ισχυρό διπλωματικό όπλο της Ελλάδας. […] Είναι κατ’ αρχήν λανθασμένη η αναζήτηση συμφωνίας με ένα άλλο κράτος για τον τρόπο εφαρμογής ενός δικαιώματος το οποίο ασκείται μονομερώς. […] Είναι σαφές ότι τυχόν απόφαση της Ελλάδος να μην επεκτείνει παντού στα 12 μίλια τα χωρικά της ύδατα, αλλά να αφήσει εκτός κάποιες περιοχές ανοικτής θάλασσας, είναι κίνηση μείζονος σημασίας η οποία θα συνέφερε πολλαπλώς την Τουρκία.»  Και βέβαια το δικαίωμα αυτό είναι σημαντικό να ασκηθεί πριν από τον κυοφορούμενο ελληνοτουρκικό διάλογο ώστε να μην καταλήξει να γίνει και αυτό, προϊόν διαπραγμάτευσης. Για όσους αντιτείνουν το παράνομο τουρκικό casus belli, και εν μέρει δικαιολογούν τη διαχρονική απροθυμία των πολιτικών ελίτ για την μη επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 νμ, εμείς θα τους υπενθυμίσουμε ότι η Ελλάδα δεν είναι βιλαέτι της γείτονος. Σε αυτό όμως έρχεται να προστεθεί και η αποκάλυψη του Ναύαρχου ε.α. Χρήστου Λυμπέρη (ΑΓΕΕΘΑ στα γεγονότα των Ιμίων για όσους δεν ενθυμούνται) σε δημοσίευμα της εφημερίδας «Εστία» (4/9/20), ο οποίος αναφέρει ότι: «Αυτό που το εβίωσα τόσο τον Νοέμβριο 1994 όσο και τον Ιανουάριο 1996 ήταν η φορτική πίεση εκ μέρους των ΗΠΑ για μη άσκηση του δικαιώματος επέκτασης της αιγιαλίτιδας ζώνης». Γεγονός που επιβεβαιώνει ότι την αποσύνθεση του πολιτικού μας συστήματος έρχονται να επιστεγάσουν και οι εξωτερικές παρεμβάσεις με αποτέλεσμα η χώρα να βρίσκεται σήμερα στα πρόθυρα μιας ελληνοτουρκικής διένεξης, την οποία στρουθοκαμηλίζοντας, αρνείται να αντιμετωπίσει κατά μέτωπο. Εν κατακλείδι, η Ελλάδα ναι μεν θεωρητικά μπορεί να επιδιώξει διπλωματικά τη στρατηγική της διεθνούς αποξένωσης/παραγκώνισης της Τουρκίας, εφόσον είναι σίγουρη για τις θέσεις της που πηγάζουν από το Διεθνές Δίκαιο, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αναμένει μια εξωτερική παρέμβαση ως τη μαγική λύση. Οι σπασμωδικές κινήσεις της εξωτερικής πολιτικής (ελλείψει εθνικής στρατηγικής) των τελευταίων μηνών, δεν δύναται ούτε να κατευνάσουν τον αείποτε εχθρό, ούτε να αποδράσουν από την εκρηκτική πραγματικότητα. Το ζήτημα είναι έστω και τη δωδεκάτη ώρα να πρυτανεύσει η λογική που λέει ότι με την Τουρκία δεν διαπραγματεύεσαι τα δικά σου κυριαρχικά δικαιώματα χωρίς να πέσει ντουφεκιά. Οι Ένοπλες Δυνάμεις μας έχουν αποδείξει πολλάκις το ήθος, την ετοιμότητα, και την επιχειρησιακή τους ικανότητα. Το ζήτημα είναι να υπάρξει η πολιτική βούληση για την δυναμική εμπλοκή τους όπου και όποτε χρειαστεί, αποτρέποντας τη δημιουργία νέων τετελεσμένων, και κατοχυρώνοντας θέση ισχύος στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Διετέλεσε λέκτορας και επιστημονικός συνεργάτης στο Πανεπιστήμιο του Μπράιτον της Βρετανίας, από το οποίο κατέχει μεταπτυχιακό και διδακτορικό τίτλο. Αρθρογραφεί για θέματα γεωπολιτικής, άμυνας και πολιτικής. Εργάζεται ως ειδικός τεχνικός σύμβουλος  Έθνος πηγή